Τρίτη, Μαρτίου 22, 2011

Απορώ γιατί αισιοδοξώ ακόμα...

Σε συνέχεια του πολύ αισιόδοξου κειμένου μου "Αισιοδοξώ γιατί ζω καθημερινά ωραία πράγματα"!
Να επισημάνω λοιπόν ότι, όπως μπορεί εύκολα να παρατηρήσει κάποιος αναγνώστης, όλα αυτά τα αισιόδοξα συνέβησαν σε μη δημόσιες, κρατικές υπηρεσίες. Όχι ότι έχω να προσάψω ιδιαίτερα αρνητικά για τις εν λόγω υπηρεσίες. Κάποια στραβά που μου συνέβησαν τα αποδίδω στη συνδιαλλαγή που ο ανθρώπινος παράγων προσθέτει τις καθημερινές μεταβλητές του. Στραβό ξύπνημα, πρωινή κίνηση, άσχημος καφές, μείωση μισθού, στραβός προϊστάμενος...

Αποφάσισα λοιπόν να περάσω από τους γιατρούς του ταμείου μου να μου γράψουν ένα σετ εξετάσεων προληπτικού ελέγχου (τσεκ απ). Να επισημάνω ότι το αγαπητό μου ταμείο αυξάνει σταθερά την εισφορά μου σ' αυτό, μέσα στην πραγματική οικονομική κρίση που ζούμε. Λόγω του ότι μέχρι τώρα δεν το έχω χρησιμοποιήσει, ευτυχώς, και λόγω ότι δεν περισσεύει ευρώ, τόσο που δίνω κάθε μήνα τι να περισσέψει, ξεκίνησα την ιατρική μου περιπετειούλα. Το ταμείο μου, όπως όλα τα ταμεία, έχει συνεργαζόμενους γιατρούς. Προφανώς τους έχει επιλέξει, δεν γνωρίζω το πως, και σε αυτούς απευθύνεσαι με το βιβλιάριό σου για να σε εξετάσουν και να γράψουν όποιες εξετάσεις κρίνουν απαραίτητες. Οι γιατροί οι συμβεβλημένοι και εγκεκριμένοι από το ταμείο, επαναλαμβάνω. Αφού λοιπόν σου γράψει ο γιατρός τις εξετάσεις, τι πρέπει να κάνεις; Να περάσεις από την επιτροπή των γιατρών του ταμείου. άλλοι γιατροί αυτοί συμβεβλημένοι και εγκεκριμένοι, να σου εγκρίνουν τις εξετάσεις που σου έγραψε ο άλλος γιατρός ο εγκεκριμένος από το ταμείο. Απίστευτο και όμως πραγματικό!

Δεν έχω πάει ακόμα στην επιτροπή αυτή. Με μεγάλη περιέργεια θέλω να δω πως αποφασίζουν εάν οι εξετάσεις που γράφει ένας συνάδερφός τους είναι σωστές ή όχι. Θα οπλιστώ με δόσεις αισιοδοξίας και υπομονής και βουρ στην επιτροπή.
Αισιοδοξώ ακόμη και ελπίζω να αισιοδοξώ και μετά!

...

Τετάρτη, Μαρτίου 09, 2011

Κλειστά 47 και είμαι καλά!!!






Τα χρόνια περνάνε και φεύγουν αλλά... έρχονται πάντα τα καλύτερα!
Αισιοδοξία και καθημερινή ευτυχία μετά από 47 χρόνια!
Καλά είναι!
Γεμάτος από ζωή που ζω και δεν θέλω να χάσω λεπτό της!
Γεμάτος από αγάπη που παίρνω και που θέλω να δίνω!
Δήμητρα, σύντροφος ζωής, της ζωής μας...
Νικόλας, Γιώργος, παιδιά με τη δικιά τους ζωή...
Γονείς, αδέρφια, τι μπορείς να πεις γι' αυτούς...
Φίλοι, πολλοί φίλοι...

Σας ευχαριστώ όλους για τα 47 υπέροχα χρόνια!

...|...

Τρίτη, Μαρτίου 08, 2011

O_Αειθαλής & διαφήμιση!



Ένεργή συμμετοχή του αειθαλή!


... ... ...

Πέμπτη, Μαρτίου 03, 2011

To σπάσιμο...

Ξεκινάς το πρωί για τη δουλειά σου. Η μέρα είναι γκρίζα, χειμωνιάτικη αλλά ο κρύος αέρας γεμίζει τα πνευμόνια σου και αισθάνεσαι τη ζωή μέσα σου.

Όταν βλέπεις το σπασμένο τζάμι στην πόρτα του αυτοκινήτου ακούς ταυτόχρονα και το ράγισμα στην καρδιά σου. Ακούς τους χτύπους από τα μηνίγγια σου σαν τύμπανα που λυσάνε. Αισθάνεσαι τα γόνατά σου να μην μπορούν να σηκώσουν το έξτρα βάρος που έπεσε άξαφνα στην πλάτη σου και που τσαλάκωσε το στομάχι σου σαν λεπτό ριζόχαρτο.
Ένα τόσο δα τζαμάκι. Κι όμως τα κρυσταλλάκια έχουν γεμίσει όλο το πίσω κάθισμα. Μερικά λάμπουν στο πεζοδρόμιο. Μηδαμινής αξίας όταν είναι όλα στη θέση τους σαν το όλον ενός τζαμιού. Ανεκτίμητης απωλεσθείσης αξίας όταν βρίσκονται πεταμένα ολόγυρά σου.

Μετά έρχεται η απορία. Γιατί;
Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι εάν είχες αφήσει κάτι που στάθηκε η αφορμή για την κλοπή. Κάτι ακριβό, όχι. Κάτι μικρό αλλά τραβηχτικό, όχι. Τίποτα. Τότε γιατί;
Γιατί το δικό μου; Γιατί;

Μετά έρχεται ο θυμός. Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Δεν έσπασε ένα τζαμάκι. Έσπασε η πίστη σου στην κοινωνία, στην ασφάλεια της πόλης σου, στην γειτονιά σου. Όλα αλλάζουν χρώμα και μορφή. Το γραφικό δρομάκι γίνεται επικίνδυνο. Ο εναλλακτικός πιτσιρικάς γίνεται επικίνδυνος και ύποπτος.
Αλλά...

Μετά τα πρώτα ανθρωποφάγα συναισθήματα παίρνεις την πρώτη καθαρή ανάσα και σκέφτεσαι. Πρώτα απ' όλα συνειδητοποιείς ότι βγαίνουν στην επιφάνεια σου όλα αυτά που τόσο καιρό σπέρνουν μεθοδικά στο βάθος του μυαλού σου περί φόβου και βίας.
Αλλά πρέπει είναι έτσι; Ένα τζάμι δεν πρέπει να είναι η αφορμή για τον αφορισμό των πάντων. Αλλά πονάει και πρέπει να τρέχεις για ασφάλειες, συνεργεία. Σκέφτεσαι ότι θα σου στοιχίσει σε χρόνο και χρήμα. Μα ποιό πολύ σου στοιχίζει στην συναισθηματική σου ισορροπία.

Τα νεύρα σου τα εισπράττει ο άνθρωπός σου, ο συνάδερφός σου, ο φίλος σου.
Αυτό είναι το σπάσιμο.

... ... ...