Εταιρικός Κώδικας

ΕΠΕΙΓΟΥΣΑ ΟΔΗΓΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΜΑΣ

Μετά από έρευνα που διενήργησε εταιρεία ερευνών, διαπιστώθηκε πως στην εταιρεία μας οι εργαζόμενοι χρησιμοποιούν μεταξύ τους ένα λεξιλόγιο κάπως ανάρμοστο και πολλές φορές γεμάτο ύβρεις.
Επιθυμώντας η εταιρεία μας να διατηρήσει την πιστοποίηση ποιότητας ISO 2007, λήφθηκε η απόφαση πως τέτοιες συμπεριφορές δεν θα γίνονται εφεξής αποδεκτές.
Θέλοντας να συμβάλλουμε στην ομαλότερη μετάβαση σε ένα επίπεδο επικοινωνίας πιο εκλεπτυσμένο δημιουργήθηκε η παρακάτω λίστα περιπτώσεων με τις προτεινόμενες αλλαγές:

Αντί του: Στ'αρχίδια μου!
Να γίνεται χρήση του: Δε με απασχολεί το ζήτημα.

Αντί του: Γαμώ την τύχη μου! Κι άλλη στραβή!
Να γίνεται χρήση του: Μου αρέσουν οι προκλήσεις.

Αντί του: Τι στο διάολο έχω να κάνω εγώ μ'αυτή την παπαριά!
Να γίνεται χρήση του: Δεν είχα σχέση με το συγκεκριμένο εγχείρημα!

Αντί του: Να πάει να γαμηθεί, ας το κάνει μόνος του ο καριόλης!
Να γίνεται χρήση του: Θα είναι δύσκολο να συντονίσουμε τις ενέργειες μας.

Αντί του: Ωραία! Και κερατάς και δαρμένος!
Να γίνεται χρήση του: Ναι, σήμερα θα μπορέσω να δουλέψω μερικές ώρες παραπάνω.

Αντί του: Είναι εντελώς μαλάκας!
Να γίνεται χρήση του: Δεν γνωρίζει ο συνάδελφος το συγκεκριμένο πρόβλημα.

Αντί του: ΕΕ! Εσύ!
Να γίνεται χρήση του: Με συγχωρείτε.

Αντί του: ΕΕ! Εσύ! Ναι, εσύ ρε μαλάκα!
Να γίνεται χρήση του: Με συγχωρείτε κύριε.

Αντί του: Δεν γαμιέσαι λέω γω!
Να γίνεται χρήση του: Λυπάμαι δεν μπορώ να σε εξυπηρετήσω.

Αντί του: Τι; Πήρε προαγωγή; Άραγε πόσους απ' το ΔΣ έχει τσιμπουκώσει!
Να γίνεται χρήση του: Επιτέλους αναγνωρίσθηκαν οι προσπάθειες της.

Αντί του: Τι τα έκανες τα κωλόχαρτα;
Να γίνεται χρήση του: Μήπως θυμάσαι που τοποθέτησες τα έγγραφα.

Αντί του: Καλά... σκατά έχεις στο μυαλό σου;
Να γίνεται χρήση του: Νομίζω η πρόταση σου είναι ανεφάρμοστη.

Αντί του: Πάλι τα αρχίδια μου πήρε!
Να γίνεται χρήση του: Το νέο αίτημα του για αύξηση απορρίφθηκε.

Αντί του: Θα ψοφήσεις και θα είσαι ακόμη κλητήρας!
Να γίνεται χρήση του: Δεν υπάρχουν περιθώρια για περαιτέρω εξέλιξη.

Αντί του: Καλά τόση ώρα γι' αυτή την μαλακία!
Να γίνεται χρήση του: Το αποτέλεσμα είναι μάλλον φτωχό.

Αντί του: Καλώς τα'αρχίδια μας τα δυο!
Να γίνεται χρήση του: Καλημέρα κύριε διευθυντά.

Ταξίδι στο χρόνο!

Πάντα ο άνθρωπος έψαχνε τρόπους να ταξιδέψει στον χρόνο. Μια έμμονη ιδέα που προσωπικά δεν μου αρέσει. Τι λόγο έχεις να σκαλίζεις το παρελθόν και να θέλεις να επέμβεις κιόλας. Ότι έγινε έγινε, καλό ή κακό. Δεν ξεγίνεται. Σ΄αρέσει δεν σ΄αρέσει.

Βλέπεις στις ταινίες περίεργες χρονομηχανές που σε ταξιδεύουν στην χρονική στιγμή που επιθυμείς. Απλά εσύ πληκτρολογείς την ημερομηνία, πατάς το μαγικό κουμπί και μετά από τα ανάλογα εφέ, εξαρτάται από το μπάτζετ της ταινίας (ΤΣΟΥΠ ή ΝΤΟΥΠ ή ΖΝΤΟΥΠ ή όλα μαζί), εμφανίζεσαι από το πουθενά στο παρελθόν. Αστείο θέαμα μα τον Μανιτού! Συνήθως σαν πρωταγωνιστής πρέπει να σώσεις τον κόσμο από τον κακό που δεν πρέπει να γεννηθεί ή να βρεις κάποιο θησαυρό. Το δεύτερο σαφώς και ακούγεται καλύτερο! Όλα αυτά ανάλογα με τα ζόρια του σεναριογράφου.

Το δικό μου ταξίδι στο χρόνο γίνεται στο άσχετο και μόνο με το μυαλό μου. Διαβάζω κάτι, ακούω ένα παλιό τραγούδι και τότε ταξιδεύω πνευματικά και αναπολώ ή σκηνοθετώ σκηνές του παρελθόντος χρόνου.

Πρόσφατα όμως έζησα μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Όχι τίποτα μεταφυσικό. Έγινε κάτι που το συνειδητοποίησα με καθυστέρηση κάποιων ωρών. Πάλι καλά! Με το απλό άνοιγμα μιας εξώπορτας βρέθηκα σε ένα σπίτι του 80. Σε ένα χώρο ακριβώς όπως τον θυμόμουνα, όπως τον είχα ζήσει σαν φοιτητής στις αρχές του 80. Εκείνη την εποχή που το χαρτζιλίκι έφευγε τις πρώτες μέρες του μήνα και η μόνη διασκέδαση για τις υπόλοιπες μέρες ήταν οι βόλτες στα σπίτια φίλων και συμφοιτητών. Ιδιαίτερη δε προτίμηση τρέφαμε για τα σπίτια των κορασίδων, γιατί ήταν πάντα περισσότερο περιποιημένα και πιο ζεστά από τα δικά μας αχούρια! Τότε που καθόμασταν ώρες και μέρες πολλές φορές σε κάποιο σπίτι, μπαινόβγαινε κόσμος, πίναμε καφέ, κουβεντιάζαμε έντονα τις περισσότερες φορές, παρέες, γκομενιλίκια. Τότε που δεν υπήρχαν τηλέφωνα για να οργανώσεις κάτι και πηγαινοερχόμασταν Ζωγράφου, Κυψέλη, Παγκράτι, Εξάρχεια μπορεί και τρεις φορές την ημέρα.

Με το που μπήκα λοιπόν στο σπίτι της Νεφέλης αισθάνθηκα έτσι ακριβώς. Το ζεστό σπίτι με τα διάφορα μικροπράγματα παντού, με τα μικρά του δωμάτια, την μικρή κουζίνα με τον μαρμάρινο νεροχύτη, τα έντονα χρώματα, με έκανε να αισθανθώ εκτός χρόνου αλλά και εκτός κλίμακας.

Αναμνήσεις, τι είναι τελικά αυτές οι αναμνήσεις; Απλά πράγματα που νομίζουμε ότι ξεχνάμε με το πέρασμα των χρόνων. Βιώματα που περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια την κατάλληλη στιγμή. Σαν δραπέτες από μια σκοτεινή εξορία κάπου στο βάθος του μυαλού. Με την πρώτη αχτίδα φωτός που περνάει βρίσκουν αυτή την ελάχιστη χαραμάδα για να τιναχτούν στην επιφάνεια ψάχνοντας απεγνωσμένα για το οξυγόνο, το φως που στερήθηκαν.

Περίμενα να εμφανιστούν από την πόρτα της κουζίνας η Έλενα με το πονηρό χαμόγελο, η Μαρίνα με τα αυστηρά της γυαλιά, ο Νίκος μπουκωμένος και πάντα με ένα ανέκδοτο, ο Γρηγόρης αμίλητος και χάλια από την φραπεδιέρα που γι’ άλλη μια φορά έσκασε στα χέρια του, η Εύα η θεά το τρελοκόριτσο, όλοι όπως τους θυμάμαι πριν από 25 χρόνια. Όλους αυτούς που μοιράστηκα την ζωή μου μαζί τους κι έχω 20 χρόνια να δω. Όλους αυτούς που δεν ξέρω που βρίσκονται και τι έχουν απογίνει. Κομμάτια μιας ζωής αθώας και τρυφερής και ωραίας! Πόσα ξενύχτια με κουβέντα πολιτική ή γκομενική ή υπαρξιακή ή σε ένα πακέτο όλα μαζί! Βλακείες να πετάγονται χωρίς να γίνονται υπαινιγμοί, φτηνό κρασί Ροτόντα ή ρετσίνα Κουρτάκη και σουβλάκια που κουβαλούσαμε τρώγοντας τα μισά στον δρόμο. Ντελίβερι δεν υπήρχε εκείνη την εποχή αλλά δεν υπήρχε και τηλέφωνο όπως προείπα για να παραγγείλεις. Το νταραβέρι δε με τον σουβλατζή το αναλάμβανε μια κοπέλα μπας και πάρουμε τις μεγάλες μερίδες και τις φρέσκες πατάτες. Να μην βλέπει ο ένας τον άλλο από το ντουμάνι του καπνού. Και λίγο πριν το ξημέρωμα να μας βρίσκει όλους στρωματσάδα. Πάλι κάποιες παραδόσεις χαθήκανε και κάποια εργαστήρια θα έμεναν πίσω!

Αλλάξαν κάποια πράγματα τελικά, αλλά ποια; Το ραδιοκασετόφωνο με τις κασέτες από τους γύφτους ήταν κολλημένο στο Δεύτερο με μερικές αναζητήσεις σε κάποιον ραδιοπειρατή με ζεστές φωνές αλλά και λόγο. Τώρα στο φορητό cd/MP3 player παίζουν cd από τους μαύρους και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ας μην το συζητάμε! Η ίδια η πολυπολιτισμικότητα της Αθήνας κατά βάση δεν άλλαξε. Απλά η ποικιλία των πολιτισμών που προέρχονταν από την Ελληνική επαρχία εναλλάχτηκε με αυτή των πολιτισμών των μεταναστών. Το χαρτάκι πίσω από την εξώπορτα, το κολλημένο με σελοτέιπ, που υπενθύμιζε την ΔΕΗ και το νοίκι, τώρα έγινε ποστ-ιτ και υπενθυμίζει πάλι τα ίδια πράγματα! Τηλέφωνο μπορεί και τώρα να μην υπάρχει, σταθερό, αλλά υπάρχει πάντα ένα κινητό. Το μπρίκι με το γκαζάκι έγιναν καφετιέρα και η κλασική φραπεδιέρα αντικαταστάθηκε με κινέζικο χτυπητήρι!

Έπαθα ένα σοκ πρέπει να το ομολογήσω. Αισθάνθηκα ότι δεν ήξερα πως να συμπεριφερθώ. Το σώμα μου ανήκε στο τώρα και το μυαλό μου σκεφτόταν όπως τότε σε άλλη εποχή. Είναι δυνατόν οι κώδικες να μην έχουν αλλάξει; Σκεφτόμενος κάποια πράγματα που συζητούσαμε συνέλαβα τον εαυτό μου να βάζει φίλτρα, νόμους και συστήματα σαν επαγγελματική υπόθεση. Και ξαναπανικοβλήθηκα. Πως θα μπορούσα να κρατήσω την χαρά, την απλότητα, την ελαφράδα ακόμα της εποχής εκείνης και να μπορέσω με αυτά σαν φίλτρα να φτιάξω κάτι σήμερα;

Γιατί έτσι θα αποκτήσει την αξία του αυτό το ταξίδι στον χρόνο!

Μπορεί όμως και να κάνω λάθος. Λες; To μέλλον θα δείξει!

Από ποιο δέντρο έπεσα;

Σύμφωνα με τον πίνακα της Κέλτικης αστρολογίας (εκδοχή Α), υπάρχει και από αυτό, βάση της ημερομηνίας των γενεθλίων μου, δεν την αποκαλύπτω γιατί έχω πήξει στα δώρα από πέρυσι και δεν αντέχω άλλα, είμαι ΚΛΑΙΟΥΣΑ ΙΤΙΑ!

Όπως καταλάβατε η Κέλτικη αστρολογία (εκδοχή Β) στηρίζεται στα δένδρα. Οπότε μπορεί να είσαι από έλατο, κέδρος, λεύκη μέχρι και ελιά (που την βρήκαν οι Κέλτες την ελιά;!) ή κυπαρίσσι.
Βάση λοιπόν της Κέλτικης αστρολογίας το ζώδιό μου που θυμίζω είναι Ιτιά και μάλιστα Κλαίουσα σημαίνει μελαγχολία. Όπως καταλάβατε κρατάω την εκδοχή που μου αρέσει περισσότερο! Αναλυτικότερα λέει για μένα:

Ωραίος αλλά γεμάτος μελαγχολία, ελκυστικός, πολύ ευσυγκίνητος, αγαπάει οτιδήποτε ωραίο και γευστικό, αγαπάει τα ταξίδια, ονειροπόλος, ακούραστος, ιδιότροπος, ειλικρινής, μπορεί να επηρεαστεί αλλά δεν είναι εύκολος για συμβίωση, απαιτητικός, καλή διαίσθηση, υποφέρει στην αγάπη αλλά βρίσκει μερικές φορές έναν σύντροφο άγκυρα.

Αυτά για να ξέρετε με ποιόν έχετε να κάνετε και να με προσέχετε γιατί είμαι μελαγχολικούλης!!!

Ναυαγός!

Παραθέτω τo πιο κάτω ανέκδοτο και λόγω του ότι έχω βαρεθεί να βλέπω ναυαγούς είτε στην ομώνυμη ταινία, είτε σε διαφημίσεις και κατά δεύτερο γιατί είναι μια παρωδία, ένα κατακέφαλο χτύπημα, ενάντια στην κοινωνία του άκρατου καταναλωτισμού! Λες να με πιστέψατε;

Ήταν, λοιπόν, ένας ναυαγός σ' ένα νησί επί πολλά χρόνια μόνος του. (Κλασικό μέχρι εδώ!)
Επιβίωνε με μπανάνες, καρύδες, κάνα ψάρι κλπ... (Τίποτα ιδιαίτερο κι εδώ!)
Μια μέρα καθώς καθόταν και χάζευε τον ωκεανό (πρωτότυπο), παρατηρεί κάτι μπουρμπουλήθρες. (ενδιαφέρουσα εξέλιξη!)
Οι μπουρμπουλήθρες πλησίαζαν προς το μέρος του και γίνονταν όλο και περισσότερες! (μεγαλώνει η αγωνία...)
Ξάφνου, προβάλλει μία θεσπέσια θηλυκή φιγούρα με στολή δύτη! (Ανάβουν τα αίματα!)
Με μία κίνηση slow – motion, a - la Hollywood, βγάζει την κουκούλα και τη μάσκα αποκαλύπτοντας το ονειρεμένο της πρόσωπο. (ουάου!!!)
Ο ναυαγός είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό! (μαλάκας λέγεται αλλά κρατάμε και ένα επίπεδο...)

Η γκόμενα αρχίζει να κινείται προς το μέρος του με εμφανώς σεξουαλικές διαθέσεις... (γκλουπ...)
Ανοίγοντας αργά και βασανιστικά το φερμουάρ της στολής της, κοιτάει με λάγνο βλέμμα τον ναυαγό & του λέει: (τι του λέει, τι;!)
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να καπνίσεις ένα καλό τσιγαράκι; (ορίστε;!)
- Ουου, θα είναι και 5 χρόνια! απαντάει εκείνος. (άρα του τέλειωσαν τα τσιγάρα πριν 5 χρόνια...)
Βγάζει η γκόμενα ένα πακέτο ..... (δεν κάνουμε διαφήμιση) μέσα απ' τη στολή της και του το πετάει! (ζντουπ!!! Στο κεφάλι!)

Κατεβάζοντας το φερμουάρ ακόμα χαμηλότερα, λίγο πιο κάτω από το στήθος (ναι, ναι!!!), και κάνοντας το λάγνο βλέμμα ακόμα πιο έντονο (ναι, ναι, ναι!!!) του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να πιεις ένα καλό ουίσκι «15 ετών»; (ξανά ορίστε;!)
- Ουου, θα είναι και 7 χρόνια! (για αλκοολικό τον πέρασε;)
Με μια κίνηση, η γκόμενα βγάζει ένα ..... (δεν κάνουμε διαφήμιση το είπαμε ξανά) από τη στολή της και του το πετάει! (ξανά ζντουπ!!! Πρόλαβε να σκύψει και τον πέτυχε στον ώμο! Απορία: Εντάξει τα τσιγάρα αλλά ολόκληρο μπουκάλι που το είχε χωμένο;)

Έχοντας πλέον κατεβάσει το φερμουάρ μέχρι τον αφαλό, κοιτάει το ναυαγό στα μάτια και όλο νόημα (μιλάμε για πολύ νόημα!) του λέει:
- Ναυαγέ, από πότε έχεις να... περάσεις καλά; (Φτάσαμε επιτέλους στο ζουμί!!!)
Αυτός γουρλώνει τα μάτια του και χωρίς να μπορεί να πιστέψει στα αυτιά του για την τύχη του, της απαντάει με δάκρυα χαράς στα μάτια:
- Αν μου πεις ότι έχεις και Playstation (δεν κάνουμε διαφήμιση αλλά αν το αλλάξεις χάνει το νόημα) εκεί μέσα, θα πεθάνω!!!

Όπως καταλαβαίνετε με τέτοιο ανέκδοτο όχι γκόμενα δεν ρίχνεται αλλά κινδυνεύετε να σας πετάξει η παρέα σας το Playstation (δεν κάνουμε διαφήμιση αλλά τι να κάνεις;!) στο κεφάλι (ζντουπ!!! Στο κεφάλι!)

Week-end

Μετά την περιπετειώδη Παρασκευή το Σαββατοκύριακο κύλησε ομαλά. Η δυναμική και αποφασιστική πρωτοβουλία του Εγώ μου να βελτιώσει την κατάσταση είχε σημαντικά θετικά αποτελέσματα. Δεν πέτυχε το 100% των στόχων αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό. Δυστυχώς κάποιες λεπτομέρειες, όπως το κρεμμύδι που δεν «έδεσε» με τον τόνο το Σάββατο ή τα δαμάσκηνα που «κλώτσησαν» με τις πατάτες την Κυριακή, μου χάλασαν κάπως την διάθεση. Γι αυτό αποφάσισα, πάλι, να περάσω σε δυναμικές κινήσεις με πρώτη και αποφασιστικότερη να ξυριστώ! Αν και τότε υπήρξε σοβαρός προβληματισμός του πως να ξυριστώ, με θετική διάθεση ξεπεράστηκε κι αυτός γρήγορα. Βοήθησε, πρέπει να ομολογήσω, και η αποφασιστικότητα των παιδιών μου. «Ρε μπαμπά κόψε τις βλακείες και τέλειωνε επιτέλους στο μπάνιο...» ήταν η σημαντικότερη παρέμβασή τους!

Φυσικά σημαντικότερο γεγονός του Σαββατοκύριακου, όπως αναμενόταν, ήταν η συναυλία του Morrissey! Τι να πρωτοθυμηθώ! Όπως είχα γράψει παλαιότερα, όταν ακούστηκε ότι θα έρθει για συναυλία, «κάποια φώτα λάμπουν πάντα!». Ο τύπος είναι απλά εκπληκτικός! Μοναδική παρουσία στην σκηνή και με σωστές ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια. «Νομίζω ότι είμαι λίγο χοντρός...» είπε χαϊδεύοντας την κοιλιά του «... αλλά όχι σαν τον Ντέμη Ρούσο! Έτσι θα είμαι του χρόνου!». Πέταξε και τις ατάκες του για τα ζώα που εξολοθρεύονται άδικα, αλλά πολλοί που δυστυχώς δεν κατάλαβαν τίποτα χαχάνιζαν και φυσικά τους «κάρφωσε» με αυτό το μοναδικό βλέμμα του.

Τα τραγούδια που ξεσήκωναν ήταν της εποχής των Smiths. Τα καινούρια προσωπικά του, που έχουν μοναδικούς στίχους, πέρασαν δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα. Κρίμα γιατί είναι πολύ καλύτερα από τα παλιά του.

Η Kristeen Young που εμφανίστηκε σαν support προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι σύντομα θα ακουστεί δυνατά. Μοναδική performer με τσαγανό και μπρίο στην σκηνή. Την αδίκησε το σκηνικό που ήταν πολύ «ρηχό».

Από την άλλη η μπάντα του Morrissey όλοι ένα κι ένας! Αν ήταν και ο ήχος καλύτερος, κλασικό παράπονο, θα μιλούσαμε για συναυλία προδιαγραφών κλασικής μουσικής. Οι τολμηρές ενορχηστρώσεις σε κλασικά του κομμάτια δεν τράβηξαν λόγω ήχου και αδικήθηκαν. Δυστυχώς τα κλειστά στάδια δεν γίνονται εύκολα μέγαρα μουσικής. Άσε που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια στην Ελλάδα να απολαμβάνουμε μουσική κάτω από τα αστέρια.

Νέα εβδομάδα από αύριο με τα κέφια να ανακάμπτουν! Πολλά είναι να γίνουν και θα γίνουν όσα προλάβουμε! Γιατί όπως είπε και ο Moz στη συνέντευξη του που διάβασα στη Lifo «Πάντα ζω από λεπτό σε λεπτό, από ώρα σε ώρα, χωρίς να νιώθω απερίσκεπτος. Κάθομαι εδώ και δεν ξέρω πού θα βρίσκομαι τον επόμενο μήνα, και ούτε θέλω να ξέρω. Δεν κοιτάζω το μέλλον, νιώθω πως υπάρχει μόνο παρόν και τίποτε άλλο. Γι’ αυτό μού προξενεί μεγάλη έκπληξη όταν, συναντώντας ανθρώπους και μιλώντας μαζί τους, συνειδητοποιώ ότι δεν τους προκαλεί καμία αίσθηση το γεγονός ότι είναι ζωντανοί. Το ότι αποτελούν ακόμα μέρος αυτής της ζωής. Για τους περισσότερους είναι άλλη μια μέρα – λίγη χαρά, λίγο αλκοόλ, «αυτός είμαι εγώ», «αυτό είναι το σώμα μου», μπλα, μπλα, μπλα... Κανείς ποτέ δεν λέει «πόσο μοναδικό είναι που είμαι ζωντανός, που είμαι εδώ, ΤΩΡΑ».

«... αυτό είναι το γνώρισμα μιας ποιητικής ψυχής. Να εξετάζεις συνεχώς την ύπαρξη –αν και πολλές φορές είναι αγχωτικό–, και να ρωτάς: «γιατί είμαι εδώ;», «πού πηγαίνω;», «γιατί αισθάνομαι έτσι, και πώς θα αισθανθώ όταν φτάσω στον προορισμό μου;» Αυτό είναι για μένα το αληθινό ποιητικό ένστικτο.»

» Ξαφνικά βρίσκομαι στη φάση όπου όλοι είναι μικρότεροί μου – οι συνθέτες, οι δημοσιογράφοι, όλοι... Και, αν δεν αισθανθώ αυτοπεποίθηση τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ. Η φιλοσοφία μου είναι: πάντα έχε το μυαλό σου ανοιχτό, απλώς να ξέρεις ότι καμιά φορά μπορεί και να απογοητευτείς.»

Επιτέλους έφυγε!

H ώρα έφτασε αισίως δύο. Και το εννοώ αυτό το αισίως. Δεν τολμώ να κάνω τον απολογισμό της μέρας που σε λίγο θα κλείσει και τυπικά με το κλείσιμο των ματιών μου. Δυστυχώς θα αφήσει κι αυτή αρκετά άσχημα πράγματα χαραγμένα πάνω στον κρύσταλλο που περιβάλει την καρδιά μου. Μερικές ακόμη χαρακιές θα θολώσουν την γυάλα που την φυλάω. Θα μείνουν να μου θυμίζουν ότι πολλές αποφάσεις έπρεπε να έχουν παρθεί εδώ και πολύ καιρό. Θα μου θυμίζουν αυτό που λέω αλλά δεν κάνω. Να μην περιμένω να ζωντανέψει αυτό που έχει πεθάνει. Τα θαύματα έχουν τελειώσει πριν από την Πρώτη παρουσία. Σιγά να μην περιμένουμε και την Δευτέρα.

Πάντως καταλαβαίνω από την στιγμή που ξυπνάω τι θα γίνει στην διάρκεια της μέρας μου. Σαν κάτι να με προετοιμάζει να προσέχω τι θα κάνω και πως. Τα κέφια μου ποικίλουν, το ίδιο κι ο τρόπος που ντύνομαι, που πηγαίνω στην δουλειά μου. Ακόμη και ένα τηλεφώνημα τυχαίο από κάποια τράπεζα, πέφτει την συγκεκριμένη μέρα που είμαι έτοιμος να πνίξω τον χαζοχαρούμενο που θέλει να μου πασάρει το δάνειο ή την κάρτα που δεν θέλω με τίποτα σήμερα. Παρόλα αυτά όπως λέει και το σχετικό ρητό, πάντα υπάρχει το κατάλληλο ρητό για την κατάλληλη περίπτωση, ο άνθρωπος σκέφτεται με την λογική αλλά την ώρα της πράξης πράττει με το συναίσθημα.

Τα φανάρια είναι κόκκινα, το μετρό καθυστερεί, καμιά ενδιαφέρουσα ύπαρξη δεν στέκεται απέναντί μου για να «ταξιδέψω» μέχρι την στάση μου. Ο καφές δεν έχει την σωστή αναλογία και είναι πολύ ζεστός στην αρχή και κρυώνει γρήγορα μετά. Καθυστερεί το πρώτο ραντεβού που σαν τρελός έτρεχα να προλάβω και έρχεται πιο γρήγορα το επόμενο. Ούτε ανάσα να πάρω. Η γυναίκα μου κάτι άσχετο θυμάται όταν δεν θέλω να ακούσω οτιδήποτε και τα παιδιά μου ζητάνε να αποφασίσω για το μέλλον τους όταν καταρρέει ένα ολόκληρο επιχειρηματικό σενάριο που το δούλευα μήνες.

Παρόλα αυτά καταφέρνω να συνεφέρω την όλη κατάσταση, τι διάολο μάνατζερ είμαι, και κρατάω ένα απόγευμα για να κλείσω εκκρεμότητες περισσότερο δημιουργικές. Να έχω κάτι καλό να σκέφτομαι το Σαββατοκύριακο. Και φυσικά την ώρα που αισθάνομαι ότι το αίμα κυλάει πάλι στις φλέβες μου με την σωστή ροή σκάει το ποίημα. Συνήθως είναι ένα απλό τηλεφώνημα. «Τρέχα τώρα...» λέει με διαφορετικούς τρόπους και για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Η ουσία είναι όμως ότι πρέπω να τρέξω. Και καταλήγω πάντα στο ίδιο σημείο. Να αισθάνομαι ο μαλάκας της κατάστασης. Γιατί; Tο είπαμε και παραπάνω. Πολλές αποφάσεις έπρεπε να έχουν παρθεί εδώ και πολύ καιρό.

Κατάληξη να ακούω στις δύο το πρωί ραδιόφωνο με παρέα ένα ποτό μπας και χαλαρώσω. Όχι ότι με χαλάει αλλά θα προτιμούσα να βρίσκομαι με παρέα και με καλύτερη διάθεση. Τέσσερα εισιτήρια για την αυριανή συναυλία δίπλα μου, να με κοιτάνε και τα κοιτάω με απορία, σαν να είναι το ραντεβού μου στα τυφλά της επόμενης μέρας. Δεν κάνω απολογισμό. Ξέρω έτσι κι αλλιώς τι δεν έγινε και τι κακώς έγινε. Χαίρομαι μόνο για το ότι πέρασε κι αυτή η μέρα. Ελπίζω στην αυριανή και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα είναι καλύτερη γιατί θα την κάνω να αξίζει ΕΓΩ και μόνο ΕΓΩ!

Δρόμος

Τα τελευταία 24ωρα έχω λαλήσει. Κινούμαι σε ρυθμούς Βέγγου και εις διπλούν ή και τριπλούν. Αρκεί να μην αρχίσω και το επί κοντώ γιατί θα με μαζεύουν από τα στρώματα!

Τα τρομερά project, έχω χάσει τον αριθμό, τα δεκάδες mail που πρέπει να σκανάρω όχι να διαβάσω, που αυτή η πολυτέλεια, σποτάκια να τρέχουν στην οθόνη και καπάκι μερικά meeting έτσι για να κρατάμε την φόρμα μας!

Μπάφιασα, θέλω μια ανάσα. Τα εισιτήρια για την αυριανή συναυλία του Morrissey μου χαμογελάνε πονηρά! Και φυσικά τους ανταποδίδω το χαμόγελο στο πολλαπλάσιο!

Προσπαθώντας να πάρω κάποιες ανάσες μέσα σε αυτό τον απίθανο ρυθμό χαζεύω τις φωτογραφίες της τελευταίας εξόδου (όχι αλά Ρίτα Χέιγουρθ!). Γιατί μου βγάζει τόσα πολλά μηνύματα; Γιατί με προκαλεί για ένα άλλο κόσμο, τόσο μακρινό αυτή την στιγμή; Το οξυγόνο πλημμυρίζει το κεφάλι μου και η κοιλιά μου γουργουρίζει από την πείνα. Πάλι δεν θα φάω. Σε λίγο μπαίνω για συνάντηση. Το βασίλειό μου για ένα τοστ!

Επιστροφή στο τρελοκομείο, κεφάλι ψηλά για να αναπνέω και πάνω τους!!!

Μαγικές εικόνες

Το ανεβάζω όπως μου ήρθε με mail. Είναι απίστευτο!

Άμα δείτε τις εικόνες από τη θέση του υπολογιστή σας, ο κ. Θυμωμένος είναι στα αριστερά και η κ. Ήρεμη στα δεξιά. Σηκωθείτε από τη θέση σας και κάντε πίσω γύρω στα 5 βήματα (σχετικά μεγάλα) και δείτε! Αλλάζουν μεριές!

Νομίζω αυτή η παραίσθηση δημιουργήθηκε απ' τον Phillippe G. Schyns και Aude Oliva του πανεπιστημίου της Γλασκώβης.
Αυτό αποδεικνύει ότι ίσως να μη βλέπουμε πραγματικά αυτό που υπάρχει, πάντα!

Όνειρα

Το πρωί σηκώθηκα με μια εκπληκτική κούραση και μια ανεξήγητη αγωνία.
Ένα όνειρο που δυστυχώς μόνο η αίσθηση του μου έμεινε, ποτέ μου δεν θυμάμαι όνειρο, ήταν η αιτία. Θυμήθηκα λοιπόν κάτι που είχε πει ο Τζον Μάλκοβιτς.

«...οι ζωές πολλών ανθρώπων είναι τόσο κατώτερες από τα όνειρά τους που χρειάζεται να πάρουν τη θέση κάποιου άλλου για να δώσουν νόημα στην ύπαρξη τους...»

Σκέφτηκα λες να έχει δίκιο; Κι αν είναι έτσι, γιατί να αισθάνομαι κούραση και αγωνία, τέτοια είναι η ζωή που πραγματικά θέλω; Είναι αυτή μια ανώτερη ζωή; Γιατί να μην θέλω να κάθομαι, να είμαι αραχτός και ξεκούραστος; Αυτό θα είναι πραγματικά ανώτερο από την ζωή μου τώρα. Ή όχι;!
Αν δεν είμαι εγώ στα όνειρά μου, αυτός ο κάποιος άλλος που είμαι ποιος στο διάολο είναι;

Τι παθαίνεις εάν δεν θυμάσαι τα όνειρά σου!
Να μην ξέρεις τι να κάνεις και ποιος είσαι! Μπα σε καλό μου!

Tonight

She never wanted love to fail she always hoped that it was real
She’d look me in the eyes and say believe me

But then night becomes the day and there’s nothing left to say
If there’s nothing left to say then something’s wrong

Oh tonight you killed me with your smile so beautiful and wild so beautiful
Oh tonight you killed me with your smile so beautiful and wild so beautiful and wild

Αυτά και άλλα τόσα θα ήθελα να ζήσω. Τώρα που ο ήλιος φεύγει όπως φεύγεις κι εσύ κάθε φορά. Μια ψύχρα κι ένα σφίξιμο στην καρδιά μαζί με την αλλαγή των χρωμάτων, των σκιών, των ήχων. Άλλη μια νύχτα χωρίς λύτρωση, κενή και επικίνδυνη όπως κάθε φορά.

Μου λείπεις πάλι όπως τότε στην παραλία, θυμάσαι; Τότε που σου είπα ότι θα ήθελα η βόλτα εκείνη να τελειώσει μπροστά στο τζάκι με μουσική, κρασί, κουβέντα, αγάπη. Θυμάσαι;

Reamonn - Tonight

Volkan Eksi

Το The Truman Show είναι ίσως η μόνη ταινία που μ’ έχει συγκινήσει τόσο πολύ. Όταν έπεσα πάνω σε αυτό το εικαστικό κόλλησα γι’ άλλη μια φορά. Δημιουργία του Volkan Eksi όπως παρουσιάστηκε στην παρουσίαση/συνέντευξη του στο ηλεκτρονικό περιοδικό Bak Dergisi. Μπορείτε να το κατεβάσετε και να χαθείτε στις σελίδες του!

Ο Volkan Eksi www.bolvitamin.com είναι ένας motion graphic designer από την Τουρκία ο οποίος ζει στο Άμστερνταμ και έχει σχεδιάσει και το Not That Simple Magazine.

Νύχτα

Tη νύχτα, ο δρόμος είναι πάντα ανοιχτός.

Είσαι πάντα εσύ και οι σκέψεις σου. Το πρωί όταν περπατάς βλέπεις περισσότερα και σκέφτεσαι γρήγορα. Τη νύχτα όλα είναι έντονα βαθιά και βασανιστικά αργά. Η απλότητα του σκοταδιού σου δίνει μια μοναδική παλέτα εικόνων να απλώσεις στο φόντο της νύχτας. Υπάρχει θέση για κάθε όνειρο ή εφιάλτη, φίλο ή αγαπημένο. Οι αποστάσεις χάνουν την πραγματική τους διάσταση, δεν έχουν μέτρα, έχουν ψυχές και συναισθήματα.

Σκέφτεσαι όσους αγάπησες, όσους πλήγωσες, όσους έχασες.

Όταν δεν σε παίρνει ύπνος νιώθεις πως είσαι ολομόναχος στον κόσμο, πως είσαι ο μόνος που δεν μπορεί να κοιμηθεί, ο μόνος που βασανίζεται, ο μόνος που αισθάνεται τον τρόμο της μοναξιάς. Βαριά μοναξιά με την ανάσα δίπλα σου να βγαίνει βασανιστικά.

Γράφεις τις σκέψεις σου, τα όνειρα, τους εφιάλτες. Ετοιμάζεις μηνύματα να στείλεις, μηνύματα απελπισμένα ζητώντας βοήθεια. Και δεν στέλνεις ποτέ αυτά που θα ήθελες πιο πολύ απ’ όλα να στείλεις. Μένουν στα προσχέδια μιας ζωής που περνάει δίπλα σου τη νύχτα.

Tο εκκλησάκι της μοναξιάς

Αναρωτιέμαι γιατί έσβησαν τα φώτα ξαφνικά.
Μήπως έχεις κανένα καντήλι για να μην καθόμαστε στο σκοτάδι;

Ένα εκκλησάκι, μπλεγμένο με τα βάτα κάτω από τα δάκρυα του ουρανού. Μόνο και παρατημένο, σκουριασμένο από την ανοιχτή πληγή του χρόνου. Το οξυγόνο της ζωής τρώει κάθε μέρα και ένα κομμάτι του. Το λευκό έγινε σκουριά και το καντήλι δεν άναψε εδώ και πολύ καιρό. Να έχεις καντήλι σβηστό ή να μην έχεις καθόλου. Τι είναι χειρότερο από τα δύο;

Από μπροστά του το βουνό, αυστηρό και απειλητικό του στέλνει κάθε μέρα τον ήλιο, να το ζεστάνει, να το φωτίσει, να γίνει το χαμένο του καντήλι. Από πίσω η θάλασσα, η αδηφάγα τρώει με την αλμύρα της και την τελευταία αστραφτερή του λεπτομέρεια χαρίζοντάς του λάγνα δροσιά και τη ψαλμωδία της Κίρκης.

Το εκκλησάκι της μοναξιάς το μόνο που χωράει είναι μια ψυχή.

Για ποιόν στήθηκε αυτό το εκκλησάκι;
Σε ποιανού αγίου τη χάρη τάχθηκε;
Να ήταν για τον νέο ή το μεγάλο, τον συγχωριανό από το δίπλα χωριό ή για κάποιο πρωτευουσιάνο;
Ερωτευμένο και με ποιαν που έτρεχε σαν τρελός κοντά της ή προδομένο και απελπισμένο με το πόδι κολλημένο στο γκάζι σε ένα τελευταίο ραντεβού μαζί της;
Και αυτός που το έστησε εδώ γιατί το εγκατάλειψε;
Γιατί πρόδωσε την τελευταία φροντίδα του δικού του ανθρώπου;
Μήπως έπαθε κάτι, αλλά ποιος;
Μήπως η γριά μητέρα που κατάκοιτη και ανήμπορη πως να φροντίσει πια το εκκλησάκι;
Ή εκείνη η αγαπητικιά που στέρεψε πια από τα δάκρυα και παντρεύτηκε επιτέλους τον τσιφλικά, που τόσα χρόνια την τριγύριζε σαν την ύαινα περιμένοντας να γευτεί το άγουρο κορμί της;

Πόσα εκκλησάκια, πόσες ιστορίες, πόσες ψυχές.
Τα βάτα μόνοι καντηλανάφτες και προσκυνητές στο εκκλησάκι της μοναξιάς.
Ο περιπατητής στέκει κλίνοντας το κεφάλι μπροστά αφουγκραζόμενος την αλησμόνητη ιστορία όπως την ξέρουν οι ψηλοί ευκάλυπτοι. Aς είναι αιωνία η μνήμη.

Σύμβολα

Γύρισα με το μυαλό μου αντιφατικά διακείμενο απέναντι σε όλα.

Η ηρεμία φέρνει πάντα τις βαθιές σκέψεις και είναι εκείνο το σημείο που πραγματικά το σώμα προτρέπει, οδηγεί και σπρώχνει σε αποφάσεις το μυαλό.

Είναι η στιγμή που η φυσική κόπωση, που δυστυχώς έχουμε ξεχάσει, γαληνεύει τα ερεθίσματα και σαν φίλτρο απαλύνει τις μεγάλες εντάσεις.

Πολλές εικόνες μονοσήμαντες, απλές στην σπουδαιότητά τους που τις βλέπεις μόνο επειδή το θέλεις. Στέκουν πάντα εκεί περιμένοντας την ψυχική ματιά του περιπατητή. Μετά τα πρώτα μέτρα σου αποκαλύπτονται και κάθε μια τους κρατά και μια αρνητική σου σκέψη.

Σαν την σημαία που ανεμίζει αγέρωχη σε μια παραλία ερημική. Σύμβολο καλοκαιρινής δόξας και εθνικής περηφάνιας. Δεν έχει σταγόνες αίματος, δεν θα καεί σε ένδειξη διαμαρτυρίας, δεν θα παρελάσει μπροστά από επισήμους, δεν θα την ευλογήσει κανένας μητροπολίτης.

Θα χαθεί μέσα στο είναι της. Θα γίνει ένα με τον ουρανό και την θάλασσα. Θα γίνει αυτό που πάντα ήταν, αυτό που θάπρεπε να είναι. Iδέα!

It's the end of the world

It's the end of the world as we know it.
It's the end of the world as we know it and I feel fine.

Κάθε μέρα, κάθε στιγμή αρχίζει και τελειώνει
Κάθε σκέψη, κάθε χτύπος ξεκινάει και σταματάει
Κάθε μέρα, ζω και περιμένω
κάθε νύχτα, πεθαίνω κι ονειρεύομαι

εσένα, εμένα, τη ζωή μου

~.~.~.~.~

It's The End Of The World (As We Know It) by R.E.M.

Άκουσα...

Προορισμός δεν είναι το μέρος που κατευθύνεσαι,
αλλά το μέρος που καταλήγεις.

Και...

Μετά από κάθε φουρτούνα ακολουθεί μπουνάτσα.

Σταμάτησα για λίγο να τρέχω και σκέφτηκα ότι,
είμαι καλά γιατί περνάω μια μεγάλη φουρτούνα αλλά ξέρω ότι,
θα ξεβράσω κάποια στιγμή σε κάποιο μέρος
που θα είναι ο προορισμός μου!

Ελευθερία...

Ελευθερία είναι το ανέμισμα στα μαλλιά της γυναίκας που απομακρύνεται...

>.~.>.~.>.~.>.~.> ~|~ <.~.<.~.<.~.<.~.<

Κλεμμένο αλλά καλό!

Μεσάνυχτα...

- Σου αρέσουν αυτά τα παπούτσια;

- Ποια, τα μαύρα πάνω δεξιά;

- Όχι, αυτά μπροστά, με τα ανοιχτά δάκτυλα.

- Με τον κόκκινο πάτο;

- Ναι, αυτά. Ωραία δεν είναι;!

- Ωραία! Και θα βγαίνουν ωραία!

- Ορίστε;

- Τι ορίστε. Αυτό που άκουσες. Θα βγαίνουν ωραία.

- Εγώ εννοώ ωραία για περπάτημα, ότι θα ταιριάζουν με τα ρούχα...

- Κι εγώ εννοώ ωραία όταν θα σου τα βγάζω, φοράς δεν φοράς ρούχα...

- Tα άλλα δίπλα τους δεν σου κάνουν για αυτό που σκέφτεσαι;

- Όχι.

- Γιατί;

- Γιατί δεν μου κάνει κι αυτή που καθότανε πίσω σου εκεί που τρώγαμε. Τα συγκεκριμένα παπούτσια θα είναι ωραία όταν βγαίνουν από τα δικά σου πόδια και μόνο. Είναι φτιαγμένα για σένα!

- Έχεις φετίχ με τα παπούτσια τελικά;!

- Έχω φετίχ με οτιδήποτε πάνω σου. Όπως λατρεύω τα δάχτυλα των χεριών σου, έτσι τρελαίνομαι να σου χαϊδεύω τα πόδια, να σου τα τρίβω, να χαλαρώνεις και να διεγείρεσαι. Αφού σου αρέσει, το ξέρω!

- Ξέρεις, από τα πόδια ξεκινάνε πολλά ερωτικά νεύρα.

- Τώρα μιλάς σας επιστήμονας;

- Σαν γυναίκα σου κάνει;!

- Γι’ αυτό οι ψηλοτάκουνες γόβες και το παραμύθι με το γυάλινο γοβάκι;

- Μαλακίες, αυτά τα ονειρεύονται και τα φαντασιώνονται οι άνδρες. Να και στο βιβλίο που διαβάζεις, αυτό που με έπρηξες, γράφει για το να πίνεις σαμπάνια από το γοβάκι. Αηδία δεν είναι;

- Στάσου που μου πήρες φόρα. Ο τύπος το λέει ξεκάθαρα «η γυναίκα που τιμάται με αυτό τον τρόπο μπορεί να είναι σίγουρη ότι αυτός ο παράτολμος άνδρας δεν φοβάται τίποτα. Με την πράξη του δεσμεύεται, έστω και σε στοιχειώδες επίπεδο. Και κάτι ακόμη καλύτερο, ο τύπος έχει πλάκα!». Μην μου πεις ότι δεν σας αρέσουν τέτοια πράγματα. Αλλά σιγά μην ξέρετε τι θέλετε...

- Κάτσε γιατί εσύ πήρες φόρα τώρα. Εγώ μίλησα για τα ερωτικά σημεία ενός ποδιού και απλά δεν έχω καμιά φαντασίωση για ένα ανδρικό πόδι με την λογική που εσύ έχεις για ένα γυναικείο.

- Όχι ένα γυναικείο, δύο και τα δικά σου! Θέλεις λοιπόν να μου πεις ότι οι γυναίκες που κυκλοφορούν με τα ψηλοτάκουνα, αυτές τις εγκληματικές γόβες, δεν γουστάρουν και δεν αισθάνονται ερωτικά;

- Ίσως, αλλά μόνο γιατί ξέρουν ότι είναι ποθητές και ότι στο δρόμο τις γδύνουν με τα μάτια...

- Ναι τις γδύνουμε αλλά τις γόβες τις κρατάμε για το τέλος!

- Λες;!

- Άρα λοιπόν καλά τα λέω ότι τα παπούτσια είναι για να βγαίνουν και ότι όλη η ζημιά γίνεται εκείνη την στιγμή. Είναι ούτως ή άλλως η πιο ερεθιστική κίνηση. Παπούτσια, καλσόν, σουτιέν. Όταν βγαίνουν αυτά είναι σαν να περνάς διόδια, σαν να σηκώνονται οι μπάρες, άσε τα χαμόγελα ρε συ, μέχρι τον τελικό προορισμό.

- Ξέρεις κάτι;

- Για λέγε...

- Λες μαλακιούλες αλλά σήμερα δεν έχει διόδια!

- Δεν έχει;!

- Δεν έχει, είναι ελεύθερα! Τι λες πάμε;

- …!

Απόσταγμα σκέψεων

Οι ληστές ζητούν ή τα λεφτά ή τη ζωή σου. Οι γυναίκες και τα δύο.

Το μόνο κοινό που έχουν το National Geographic και το Playboy, είναι ότι σου επιτρέπουν να δεις πολλά μέρη, που ποτέ δε θα επισκεφτείς.

Eγωιστής: ένα άτομο που ενδιαφέρεται περισσότερο για τον εαυτό του παρά για μένα.

Φυσικά και υπάρχει πολλή γνώση στα πανεπιστήμια. Οι πρωτοετείς φέρνουν λίγη, οι τελειόφοιτοι δεν παίρνουν πολλή κι έτσι η γνώση συσσωρεύεται.

Η σκληρή δουλειά δε σκότωσε ποτέ κανέναν, αλλά γιατί να παίζουμε με την τύχη μας;

Μ’ αρέσει η δουλειά. Μ' ενθουσιάζει. Μπορώ να κάθομαι επί ώρες και να την κοιτάω.

Ο άνθρωπος που χαμογελά, όταν όλα πάνε στραβά, έχει σκεφτεί κάποιον να ρίξει το φταίξιμο.

Σας ευχαριστώ όλους που ήρθατε εδώ να γιορτάσουμε τη 65η επέτειο των 59 μου χρόνων.

Το να κόψεις το τσιγάρο είναι το πιο εύκολο πράγμα. Εγώ το έχω κόψει τουλάχιστον 50 φορές.

Στη δημοκρατία το κάθε κόμμα αφιερώνει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειάς του, να αποδείξει, ότι το άλλο δεν είναι ικανό να κυβερνήσει. Και τα δυο το πετυχαίνουν. Και τα δυο έχουν δίκιο.

Αν αναλάβει το κράτος την έρημο Σαχάρα, σε λίγα χρόνια θα υπάρχει έλλειψη άμμου.

Λογική είναι η τέχνη να κάνεις λάθος με αυτοπεποίθηση.

Για να ντυθεί μια γυναίκα, γδύνονται δυο ζώα: ένα που δίνει τη γούνα κι ένα που την πληρώνει.

Γράφω σε ένα χαρτί ό,τι πρέπει να θυμηθώ. Κατ' αυτόν τον τρόπο, αντί να ξοδεύω το χρόνο μου προσπαθώντας να θυμηθώ αυτό που έγραψα, τον ξοδεύω ψάχνοντας το χαρτί που έγραψα αυτά που πρέπει να θυμηθώ.

Οικονομολόγος είναι ένας άνθρωπος που θα ξέρει αύριο, γιατί αυτά που προέβλεψε χτες, δε συνέβησαν σήμερα.

Τα αισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Είναι σα να βλέπεις την πεθερά σου να πέφτει στο γκρεμό με το αυτοκίνητό σου.

Εύκολη: αντρικός όρος που χαρακτηρίζει τις γυναίκες που έχουν τη σεξουαλική ηθική του άντρα.

Η ζωή στη Γη μπορεί να είναι ακριβή, αλλά περιλαμβάνει και δωρεάν ταξίδι γύρω από τον ήλιο.

Τράπεζα είναι το ίδρυμα που σου δανείζει λεφτά, αν μπορείς να αποδείξεις, ότι δεν σου χρειάζονται.

Όταν κάνεις το καλό, ζήτα απόδειξη, μην τυχόν και ο παράδεισος δουλεύει σαν την εφορία.

Οι στατιστικές λένε, ότι ένας στους τέσσερις Έλληνες υποφέρει από κάποια διανοητική διαταραχή. Σκέψου τους τρεις καλύτερους φίλους σου. Αν είναι υγιείς, τότε κατά πάσα πιθανότητα έχεις πρόβλημα.

Η διαφορά μεταξύ ιδιοφυΐας και βλακείας είναι, ότι η ιδιοφυΐα έχει όρια.

Όταν ένας άντρας ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου στην σύζυγό του, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν: ή είναι καινούρια σύζυγος ή είναι καινούριο το αυτοκίνητο.

Οι άντρες που έχουν τρυπήσει τα αυτιά τους είναι καλά προετοιμασμένοι για γάμο. Έχουν νιώσει πόνο κι έχουν αγοράσει κοσμήματα.

Μην εκνευρίζεσαι αν ο γείτονάς σου έχει το στέρεο ανοιχτό στις δύο το πρωί. Τηλεφώνησέ του στις τέσσερις και πες του πόσο σου άρεσε.

Επιτυχημένος άντρας είναι εκείνος που βγάζει περισσότερα λεφτά, από όσα μπορεί να ξοδέψει η γυναίκα του. Επιτυχημένη γυναίκα είναι αυτή που μπορεί να βρει έναν τέτοιον άντρα.

Γέλασες; τότε…

Καλή σου μέρα.

Μύθος...

Ο μύθος σύμφωνα με την ανθρωπολογική ερμηνεία του όρου είναι μία ιερή ή θρησκευτική αφήγηση της οποίας το περιεχόμενο σχετίζεται με την προέλευση ή τη δημιουργία φυσικών, υπερφυσικών ή πολιτιστικών φαινομένων. Η ανθρωπολογική έννοια για τον μύθο διαφέρει από εκείνην που υπονοεί στο περιεχόμενο του μύθου κάποιο ψεύδος. Οι μύθοι διερευνούνται επίσης ως αποσπασματικές πηγές προφορικής ιστορικής αφήγησης ως ενδείξεις κοινωνικών αξιών που διαμορφώνουν τον κοινωνικό χάρτη μιας ομάδας ανθρώπων και για τις καθολικές (συμπαντικές) δομές τους.

«Στην πραγματικότητα, οι μύθοι δεν είναι ούτε λογοτεχνία ούτε ιστορία. Ούτε και είναι οι περισσότεροι μύθοι -και αυτό μπορεί να εκπλήξει μερικούς- ένα αμάλγαμα της λογοτεχνίας και της ιστορίας. Ένας μύθος είναι κάτι που δεν συνέβη ποτέ αλλά συμβαίνει αιώνια. Οι μύθοι είναι πλοκές της ψυχής. Είναι αέναες συμβολικές δραματοποιήσεις της εσωτερικής ζωής του είδους, εξωτερικές μεταφορές εσωτερικών συμβάντων.»

«Όπως συνήθιζε να λέει ο Κάμπελ, οι μύθοι προέρχονται από το ίδιο μέρος απ’ όπου προέρχονται τα όνειρα. Όμως επειδή έχουν περισσότερο ειρμό από τα όνειρα, επειδή είναι πιο γραμμικοί και εκλεπτυσμένοι, είναι ακόμη πιο διδακτικοί. Ένας μύθος είναι το τραγούδι του σύμπαντος, ένα τραγούδι που, αν γίνει σωστά αντιληπτό, εξηγεί το σύμπαν και τη συχνή μπερδεμένη θέση μας μέσα σε αυτό.»

___/\___/\___/\___/\___/\___/\___/\___/\___/\___/\___/\___

Τα αποσπάσματα προέρχονται από το τελευταίο βιβλίο «Τα μικρά κείμενα του Τομ Ρόμπινς» με τίτλο «Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα», εκδόσεις Αίολος.

Θέλω να είμαι αυτός...

Έχω επιθυμήσει πολλά πράγματα στη ζωή μου. Έχω φανταστεί ότι είμαι κάποιος άλλος, από διάσημος ζωγράφος μέχρι αθλητής ρέκορντμαν του στίβου. Από μοναδικού κάλλους εραστής μέχρι φιλόσοφος ή ακόμη καλύτερα επιστήμονας-ερευνητής που κερδίζω το βραβείο Νόμπελ για τις μοναδικές ανακαλύψεις μου!

Μετά από αυτό που διάβασα σήμερα όλα πήραν άλλη τροπή στο μυαλό μου. Άλλες προτεραιότητες και νέες προδιαγραφές μπήκαν σαν μοναδικές βάσεις ονείρου και πραγματικότητας.
Το αποφάσισα και θέλω να είμαι αυτός που...

«Είναι μια φωνή αυλακωμένη από τα νύχια του Έρωτα, μια φωνή γδαρμένη από την τριβή της με τη φιλοσοφική λίθο. Μια φωνή μαριναρισμένη σε μπράντι από κεράσια, θειάφι, μόσχο και χιόνι· δεμένη με επιδέσμους φτιαγμένους με τρίχινο ράσο από ρημαγμένο μοναστήρι· ζεσταμένη από τα κάρβουνα που μένουν κοντά στο ποτάμι αφού φύγουν οι τσιγγάνοι.»

Και συνεχίζει το παραλήρημα, μοναδική εξύψωση στα απάτητα ουράνια διαμερίσματα και η αδιαμαρτύρητα και άνευ όρων παράδοσή τους στην πένα του υμνογράφου...

«Είναι μια φωνή μετανοούντος, μια φωνή ραβινική, μια κρούστα από άζυμη φωνητική φρυγανιά αλειμμένη με καπνό και ανατρεπτικό πνεύμα. Έχει μια φωνή σε παλιό ξενοδοχείο, σαν κακή φαγούρα στην καμπούρα της αγάπης. Είναι μια φωνή φτιαγμένη για να προφέρει τα ονόματα γυναικών –και να ταξινομεί τα μερικές φορές επικίνδυνα κάλλη τους. Κανείς δεν μπορεί να πει τη λέξη “γυμνή” όσο γυμνά τη λέει ο Κόεν. Μας κάνει να βλέπουμε τα σημάδια του καλσόν.»

Θέλω να είμαι αυτός για το οποίο κάποιος σαν τον αγαπημένο Τομ Ρόμπινς θα γράψει κάτι τόσο μοναδικό και τόσο μεγάλο...

«Εκείνο που μετράει εδώ είναι ότι μετά από τριάντα χρόνια ο Κόεν αγορεύει στον προθάλαμο του ανεμοστρόβιλου και οι γίγαντες έχουν συγκεντρωθεί για να του αποτίσουν φόρο τιμής.»

Ή μήπως να είμαι αυτός που μπορεί να γράφει με τέτοια δύναμη, προκλητικότητα, ευφυΐα, φαντασία, λυρικότατα;

>>>>>-/\-<<<<<-\/->>>>>-/\-<<<<<-\/->>>>>-/\-<<<<<

Τα αποσπάσματα προέρχονται από το τελευταίο βιβλίο «Τα μικρά κείμενα του Τομ Ρόμπινς» με τίτλο «Αγριόπαπιες πετούν ανάστροφα», εκδόσεις Αίολος.

Weirdo σε ευχαριστώ και, ναι είχες δίκιο!
Θανάση, Βάσω επίσης!
Θα σας πρήξω για πολύ καιρό με αυτό το βιβλίο!

Χρόνια καλά, ευτυχισμένα...

Γενέθλια μέρα σήμερα.
Ο πατέρας μου προχωρά ακάθεκτος και σίγουρα βλέποντας τα πράγματα από μια άλλη πλέον σκοπιά. Να είναι πάντα καλά και όπως λέει ο ίδιος «Όσα κι αν είναι να έρθουν, να είναι καλά! Γιατί καλά είναι κι αυτά που πέρασαν, γεμάτα και ζωντανά». Σκέφτομαι πόσο δίκιο έχει όταν λέει «...γεμάτα και ζωντανά». Πόσο ωραία είναι μια ζωή που κάνεις, που δίνεις, που δημιουργείς, που μοιράζεσαι, που ζορίζεσαι, που κλαις, που χάνεις και που στο τέλος κερδίζεις την ίδια την ζωή. Μια ζωή που έχεις φίλους να θυμάσαι, πράγματα που έχεις κερδίσει με αγώνα, ανθρώπους να σε αγαπάνε και μια καθημερινότητα που έχεις αποφασίσει εσύ ποια θα είναι.

Μέσα από την ζωή του βλέπω εμένα.
Είναι σαν ένα κουτί που μπορείς να δεις το μέλλον. Εντάξει, υπάρχουν σαφείς διαφοροποιήσεις στον τρόπο που ζούμε αλλά αυτή η γονιδιακή σύνδεση, η κληρονομικότητα, το ίδιο αίμα, δείχνει κατευθύνσεις και διαδρομές. Πιστεύω ότι αυτές οι καταβολές δεν σβήνονται από κανένα και με κανένα τρόπο. Χαίρομαι γιατί είμαστε σε σχέση φιλική και μπορούμε πλέον να συζητάμε για αυτά που ήδη έχουμε ζήσει και που ετοιμάζονται να ζήσουν και τα παιδιά μου. Αισθάνομαι πως όσο υπάρχει αυτός εκεί δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Θα είναι πάντα ένα κυματοθραύστης στη ζωή μου. Μπορεί να μιλάμε πέντε λεπτά στο τηλέφωνο, μία φορά την εβδομάδα, αλλά ξέρω ότι υπάρχει καθημερινή επαφή. Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά ξέρω ότι υπάρχει. Έτσι αισθάνομαι κι εγώ για τα παιδιά μου.
Παράξενο αλλά ωραίο.

Αν πάθω κάτι, αύριο ή οποτεδήποτε, ξέρω ότι αυτός θα είναι εκεί να ξαναγίνει πατέρας για τα παιδιά μου. Περίεργο κι αυτό αλλά έτσι είναι. Τους βλέπω τα καλοκαίρια μαζί, παππούς κι εγγόνια, στέκομαι από μακριά και τους απολαμβάνω. Λένε ότι «του παιδιού μου τα παιδί, δυο φορές παιδί μου» για να περιγράψουν την σχέση παππού με εγγόνια και είναι απίστευτα αληθινό! Τους μιλάει με ένα τρόπο μοναδικό. Αυστηρότερο από εμένα και πολύ, μα πολύ περισσότερο τρυφερό. Άσε που μου βάζει χέρι όταν εγώ πάω να πω κάτι κακό στα παιδιά. Θυμάμαι που κάποια στιγμή έλεγα ότι πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά μου ως επιμελή μαθητή όπου γύρισε και είπε «Κάτι θυμάμαι για μια αποβολή, κάτι για βάσεις στις εξετάσεις, κάτι...». Ρεζίλι έγινα... Φυσικά από τότε που να πω οτιδήποτε για το σχολείο.

Τι να πρωτοθυμηθώ από ένα άνθρωπο που αγαπώ και σέβομαι σαν φίλο και πατέρα!
Να είναι πάντα καλά και να ξέρει, που το ξέρει, ότι τον αγαπάμε όλοι μας!

Σοφές φράσεις...

...του μικρού Βούδα για να ζεις πάντα καλά.

Ζήσε κάθε σου ημέρα σαν να ήταν η τελευταία ημέρα της ζωής σου.
Κάποια μέρα θα τα καταφέρεις.

Παιδιά στο μπροστινό κάθισμα μπορούν να προκαλέσουν ατυχήματα.
Ατυχήματα στο πίσω κάθισμα μπορούν να προκαλέσουν παιδιά.

Αν δεν μπορείς να βοηθήσεις, ενόχλησε.
Το σημαντικό είναι να συμμετέχεις.

Αν νομίζεις ότι ο καλύτερος δρόμος για την καρδιά ενός άντρα περνάει από το στομάχι, είναι καλύτερα να γνωρίζεις ότι έχεις στοχεύσει πολύ ψηλά.

Αν μπορείς να χαμογελάς, όταν όλα έχουν πάει στραβά, είναι γιατί έχεις βρει σε ποιον να ρίξεις το φταίξιμο.

Αυτή που δίνει σημασία στα μικρά πράγματα είναι σύζυγος Ιάπωνα.

Οι γυναίκες είναι σαν τις πισίνες: τα έξοδα συντήρησης είναι υψηλά συγκριτικά με τον χρόνο που περνάμε μέσα τους.

Ποτέ, μα ποτέ, μην πίνεις και οδηγείς.
Μπορεί να χύσεις την μπίρα.

Σε όσο πιο μεγάλο κενό νομίζεις ότι έχεις πέσει, χαμογέλα.
Ακόμη δεν έχεις φτάσει στον πάτο.

Μερικά αφεντικά είναι σαν τα σύννεφα.
Όταν εξαφανίζονται η ημέρα γίνεται υπέροχη.

Το να κάνεις λάθη είναι ανθρώπινο.
Το να ρίχνεις το φταίξιμο στον άλλο είναι στρατηγική.

Οι άντρες θα έλεγαν λιγότερα ψέματα, αν οι γυναίκες δεν ρωτούσαν τόσο.

Η γυναίκα παντρεύεται σκεπτόμενη ότι μια μέρα εκείνος θα αλλάξει.
Ο άντρας παντρεύεται σκεπτόμενος ότι εκείνη δεν θα αλλάξει ποτέ.
Και οι δύο κάνουν λάθος.

Όλο σου το μέλλον βασίζεται στα όνειρά σου.
Μην χάνεις χρόνο, κοιμήσου!

Οι έξυπνοι άνθρωποι έχουν πάντα αμφιβολίες...
(Μήπως;)

Αν όλα τα καλά και νόστιμα κρατούσαν λίγο, εγώ θα έπρεπε να είχα πεθάνει εδώ και πολύ καιρό...

Ίσως κάνω λάθος...

Θέλω να σου δείξω ότι όλα είναι πιθανά.
Ότι τα πιο άπιαστα όνειρά σου μπορούν να πραγματοποιηθούν.
Είμαι σίγουρος ότι μια μέρα, όχι μακρινή, θα συμβεί.
Αλλά μέχρι τότε το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να προσπαθώ.
Μπορεί να κάνω λάθος πιστεύοντας ότι θέλεις κάτι καλύτερο.
Ότι η νύχτα είναι φίλος σου και εχθρός μου μαζί.
Ότι κάθε μικρό πράγμα που λέω είναι λάθος, στη λάθος στιγμή.

Μπορεί να είμαι λάθος, αλλά ίσως, ίσως και να είμαι σωστός.

Δεν πρέπει να το σκέφτομαι, δεν είμαι εγώ αυτός που έχει αυτό το δικαίωμα, δεν το έχω κερδίσει, αλλά πιστεύω ότι μπορείς να είσαι ευτυχισμένη.
Δεν έχει νόημα, καμία σημασία, αν θα είμαι εγώ ή κάποιος άλλος.
Ξέρω μόνο ότι πιστεύω, και πιστεύω ότι είσαι μοναδική.
Και πρέπει να βρω τον τρόπο να μείνεις πάντα μοναδική.

Μπορεί να είμαι λάθος, αλλά ίσως, ίσως και να είμαι σωστός.

Οι Μοίρες δεν ξέχασαν, δεν προσπέρασαν.
Δεν σβήστηκε η ευχή τους.
Κλώθουν τα νήματα της ζωής, την μοίρα μας χαράζουν.
Η πίστη έμεινε κουφή και έχασε το κάλεσμα τους.
Πρέπει να πιστέψει ξανά, γιατί μπορεί.

Μπορεί να είμαι λάθος, αλλά ίσως, ίσως και να είμαι σωστός.

Mπορεί...

Σε σκέφτομαι μέσα σε αυτό το χάος και προβληματίζομαι ακόμα περισσότερο. Χαίρομαι που είσαι εκεί αλλά είμαι πιο μπερδεμένος τώρα. Μου βγαίνουν περίεργες σκέψεις αλλά από την άλλη χαίρομαι που έχω σκέψεις ακόμη και δεν έχω καεί με όλα αυτά...
Μην σε βομβαρδίζω παραπάνω με τις μαλακίες μου, σε φιλώ (?) γλυκά...

Εικόνες...

Στο Πήλιο μέσα στις καστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου
γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου
καθώς ανέβαινα την ανηφόρα κι η θάλασσα μ' ακολουθούσε
ανεβαίνοντας κι αυτή σαν τον υδράργυρο θερμομέτρου
ως που να βρούμε τα νερά του βουνού.
Στη Σαντορίνη αγγίζοντας νησιά που βουλιάζαν
ακούγοντας να παίζει ένα σουραύλι κάπου στις αλαφρόπετρες
μου κάρφωσε το χέρι στην κουπαστή μια σαΐτα τιναγμένη ξαφνικά
από τα πέρατα μιας νιότης βασιλεμένης.
Στις Μυκήνες σήκωσα τις μεγάλες πέτρες και τους θησαυρούς των Ατρειδών
και πλάγιασα μαζί τους στο ξενοδοχείο της "Ωραίας Ελένης του Μενελάου".
χάθηκαν μόνο την αυγή που λάλησε η Κασσάντρα
μ' έναν κόκορα κρεμασμένο στο μαύρο λαιμό της.
Στις Σπέτσες στον Πόρο και στη Μύκονο με χτίκιασαν οι βαρκαρόλες.
Τι θέλουν όλοι αυτοί που λένε πως βρίσκουνται στην Αθήνα ή στον Πειραιά;
Ο ένας έρχεται από τη Σαλαμίνα και ρωτάει τον άλλο
μήπως "έρχεται εξ Ομονοίας"
"Όχι έρχομαι εκ Συντάγματος" απαντά κι είν' ευχαριστημένος
"βρήκα το Γιάννη και με κέρασε ένα παγωτό".
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει δεν ξέρουμε τίποτε
δεν ξέρουμε πως είμαστε ξέμπαρκοι όλοι εμείς
δεν ξέρουμε την πίκρα του λιμανιού σαν ταξιδεύουν όλα τα καράβια'
περιγελάμε εκείνους που τη νιώθουν.
Παράξενος κόσμος που λέει πως βρίσκεται στην Αττική
και δε βρίσκεται πουθενά'
αγοράζουν κουφέτα για να παντρευτούνε
φωτογραφίζουνται
ο άνθρωπος που είδα σήμερα καθισμένος σ' ένα φόντο με πιτσούνια και με λουλούδια
δέχουνταν το χέρι του γέρο φωτογράφου να του στρώνει τις ρυτίδες
που είχαν αφήσει στο πρόσωπό του όλα τα πετεινά τ' ουρανού.
Στο μεταξύ η Ελλάδα ταξιδεύει
ολοένα ταξιδεύει
κι αν "ορώμεν ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς"
είναι εκείνοι
που θέλησαν να πιάσουν το μεγάλο καράβι με το κολύμπι
εκείνοι που βαρέθηκαν να περιμένουν τα καράβια
που δεν μπορούν να κινήσουν την ΕΛΣΗ τη ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ τον ΑΜΒΡΑΚΙΚΟ
Σφυρίζουν τα καράβια τώρα που βραδιάζει στον Πειραιά
σφυρίζουν ολοένα
σφυρίζουν
μα δεν κουνιέται κανένας αργάτης
καμμιά αλυσίδα δεν έλαμψε βρεμένη στο στερνό φως που βασιλεύει
ο καπετάνιος μένει μαρμαρωμένος μες στ' άσπρα και στα χρυσά.
Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει
παραπετάσματα βουνών
αρχιπέλαγα
γυμνοί γρανίτες...
Το καράβι που ταξιδεύει το λένε ΑΓΩΝlΑ 937.

Είπε ο μοναδικός Σεφέρης Γεώργιος στο Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, συνέλαβε την εικόνα με τον χρωστήρα του ο Tέτσης Παναγιώτης, ταξίδεψε η σκέψη μου στην Καμαριώτισσα της Σαμοθράκης.

Ο Αγώνας

Ήταν κάποτε μία ελληνική ομάδα κωπηλασίας
Η Ελλάδα και η Ιαπωνία συμφώνησαν να κάνουν έναν ετήσιο αγώνα κωπηλασίας. Σε κάθε ομάδα θα συμμετείχαν 8 άτομα.

Και οι δύο ομάδες δούλεψαν σκληρά για να είναι σε φόρμα. Την ημέρα του αγώνα και οι δύο ομάδες ήταν σε παρόμοια φυσική κατάσταση. Παρ' όλα αυτά, οι Γιαπωνέζοι νίκησαν με 1 χιλιόμετρο διαφορά.

Η διάθεση της Ελληνικής ομάδας είχε πιάσει πάτο. Η διοίκηση αποφάσισε ότι έπρεπε πάσει θυσία να κερδίσουν την επόμενη χρονιά. Έτσι, προσέλαβαν μία ομάδα αναλυτών για να παρακολουθήσουν την κατάσταση και να προτείνουν μία κατάλληλη λύση.
Μετά από μακροχρόνιες αναλύσεις και έρευνες, οι αναλυτές δήλωσαν ότι η Γιαπωνέζικη ομάδα είχε επτά κωπηλάτες κι έναν μόνο καπετάνιο.
Φυσικά, η Ελληνική ομάδα είχε επτά καπετάνιους κι έναν μόνο κωπηλάτη.

Έχοντας ένα τόσο σημαντικό πρόβλημα, η διοίκηση έδειξε εκπληκτική σοφία:
Προσέλαβαν ομάδα συμβούλων για να αναδιοργανώσουν την Ελληνική ομάδα.
Μετά από αρκετούς μήνες, οι σύμβουλοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπήρχαν πάρα πολλοί καπετάνιοι κι ελάχιστοι κωπηλάτες στην Ελληνική ομάδα. Πρότειναν μία λύση γι' αυτό το πρόβλημα: Η σύσταση της Ελληνικής ομάδας έπρεπε ν' αλλάξει!

Έτσι, από σήμερα, θα υπήρχαν τέσσερις καπετάνιοι στη βάρκα, οι οποίοι θα έδιναν εντολές σε δύο προϊσταμένους, σε έναν τμηματάρχη και σε έναν κωπηλάτη. Πέρα απ' αυτό, οι σύμβουλοι πρότειναν να βελτιωθεί το περιβάλλον εργασίας του κωπηλάτη και να υπάρχει ανταγωνισμός.

Την επόμενη χρονιά, οι Γιαπωνέζοι κέρδισαν με 2 χιλιόμετρα διαφορά.

Η Ελληνική ομάδα αμέσως απέλυσε τον κωπηλάτη από την ομάδα λόγω της μη ικανοποιητικής απόδοσής του.
Μα στην διοίκηση δόθηκε μεγάλο χρηματικό ποσό ως επιβράβευση για την μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλλε η ομάδα κατά τη διάρκεια των προπονήσεων.
Η ομάδα συμβούλων αμέσως ετοίμασε και δεύτερη ανάλυση, η οποία έδειχνε πως τα κίνητρα υπήρχαν, η διάθεση υπήρχε, μα το μέσο έπρεπε ν' αλλάξει.

Αυτή τη στιγμή η Ελληνική ομάδα σχεδιάζει νέα βάρκα.

Σήμερα...

Απόφαση, προβληματισμός, σκέψη, πόθος, πόνος, ελπίδα, απογοήτευση, αγωνία, καημός, άρνηση, κατάφαση, πρόσκληση, πρόκληση, αποδοχή, απόρριψη, επιβράβευση, επιβεβαίωση, παραδοχή, χαρά, λύπη, θλίψη, αγανάκτηση, ειρωνία, εμπαιγμός, φόβος, θάρρος...

Η στιγμή, το λεπτό, η μέρα, η νύχτα, ο χρόνος...

Εγώ... τώρα... αύριο;

Ταξίδι...

To τέλος του σώματος.
Η αρχή του ταξιδιού.

QUARANTOTTO & SARTORI
Time to Say Goodbye

Ένα ταξίδι άγνωστο μα τόσο ενδιαφέρον. Η φαντασία τρέχοντας εδώ και αιώνες με αγωνία και λαχτάρα, σχεδίασε τον προορισμό, την διαδρομή αλλά και υπολόγισε τις απαιτήσεις ενός μεγαλοπρεπούς ταξιδιού.

SAINT-SAËNS: Aquarium
(Le Carnaval des animaux)

Οι πύλες του Άδη, οι πόρτες του Παραδείσου, οι καταβόθρες της Κόλασης, το πυρ το εξώτερο, ο ουρανός, η θάλασσα, το διάστημα. Όλα αποτέλεσαν και αποτελούν μοναδικούς προορισμούς του τέλους, αφίσες κολλημένες στη τζαμαρία του μεγάλου πρακτορείου ταξιδίων. Για κάποιους είναι το δώρο, η επιβράβευση για μια ζωή γεμάτη αγωνία και στερήσεις, για άλλους τα κάτεργα και η καταδίκη. Και για μερικούς οι σταθμοί ανταπόκρισης για μια πραγματικά άγνωστη συνέχεια.

OFFENBACH: Barcarolle
(Les Contes d’Hoffmann)
From the film Life is Beautiful

Κάθε τέλος όμως έχει και μια αρχή.
Από την αρχή λοιπόν ξεκινάνε και τα προβλήματα. Απορίες και κενά σε μια χιλιοειπωμένη ιστορία. Κι όμως, το μυαλό όλο εκεί τρέχει. Δουλειά δεν είχε ο διάολος...
Πόσες αρχές λοιπόν μπορεί να υπάρχουν;

PETIT
Jean de Florette Theme
From the film Jean de Florette

Στην αρχή έμαθες για τη μία.
Την ιστορία του κυρίου Αδάμ και της κυρίας Εύας. Απορούσες γιατί η κυρία σου στο δημοτικό χρησιμοποιούσε τα μικρά τους ονόματα, σαν να τους γνώριζε. Μα και η ίδια η ιστορία σου προκαλούσε δέος και απορίες. Ζώα, μήλα, κομμένα πλευρά, άγγελοι, μα πουθενά πελαργοί να φέρουν τα παιδάκια του Αδάμ και της Εύας. Τελικά μήπως ήταν καλύτερα να φτιάξεις από το πλευρό σου μια νέα Ελενίτσα, αντί να κυνηγάς εκείνη την στριμμένη στο νηπιαγωγείο που δεν σου μιλούσε;! Με πόση απορία κοιτούσες αν έλειπε το πλευρό του μπαμπά σου και της μαμάς σου όταν έφεραν στο σπίτι το μικρό σου αδερφάκι;!

TIERSEN
Le Valse d’Amélie
From the film Amélie

Κατόπιν έμαθες και την άλλη αρχή.
Αυτή με το σύμπαν και τους πλανήτες. Τα βατράχια που έγιναν ψάρια, που τα ψάρια βγήκαν στην στεριά και γίναν δεινόσαυροι. Και αυτοί ενώ καταστραφήκανε, κάπως γίνανε πίθηκοι και από αυτούς μερικοί έγιναν άνθρωποι. Οι υπόλοιποι έμειναν στην ζούγκλα και κάποιοι μένουν μαζί μας στο ζωολογικό κήπο γιατί βαρέθηκαν την ησυχία της εξοχής.

BATT: Love in Slow Motion
(The Planets)

Και η δική σου αρχή ποια είναι;
To σίγουρο είναι ότι κάπου υπάρχει ένα κενό. Σε αυτό το κενό μάλλον υπήρξες και εσύ όπως όλοι μας και αυτοί που κάποτε θα έρθουν.
Το κενό πριν την σύλληψη.

ZIMMER: Heart of the Volunteer
From the film Pearl Harbor

Ραντεβού στα τυφλά ή μάλλον στα σκοτεινά.
Το ραντεβού του ωαρίου με τα σπερματοζωάρια. Αίσθημα ή συνοικέσιο;
Μάλλον μια τεράστια παρτούζα! Το σώμα λοιπόν δημιουργείται από την ένωση αυτών των δύο κατά την διάρκεια ενός τρελού πάρτι. Και πως κινείται;

BACH: Viola da Gamba Sonata in G minor
From the film Truly, Madly, Deeply

Ξέρουμε πως η ψυχή κινεί το σώμα. Και η ψυχή που βρέθηκε;
Ποιος καθορίζει το φύλλο το ξέρουμε. Ποιος όμως κουβαλάει την ψυχή;
Και από που την παίρνει; Μήπως χάνει κάποιος από τους δύο ένα κομμάτι; Ή βγαίνει και από τους δύο; Πως λέμε «μου βγήκε η ψυχή!». Κάτι τέτοιο!
Αφήνουμε λοιπόν μερικές απορίες αναπάντητες και προχωράμε στο επόμενο κεφάλαιο.

ELGAR: Nimrod
(‘Enigma’ Variations)
From the film Elisabeth

Και όταν το σώμα τελειώνει τη διαδρομή του και εξαϋλώνεται, η ψυχή που πάει; Χάνεται στο πουθενά ή μένει πάνω από το σώμα εκεί που είναι θαμμένο; Οπότε αν το σώμα γίνει στάχτη η ψυχή ποιό μόριο να ακολουθήσει!

Izzy: DVOŘÁK
Going Home (Largo)

Κάποιοι λένε ότι παραμένει σίγουρα κοντά στο σώμα τις πρώτες μέρες μετά το θάνατο, μέχρι να τα βρει με τον άλλο κόσμο. Ειδικά αν πέσει σε περίοδο με κυκλοφοριακό, όπως σε περιόδους πολέμου ή σε κανένα μεγάλο ατύχημα καταλαβαίνουμε το στρίμωγμα που γίνεται στην είσοδο!
Θυμηθείτε πόσες ώρες περιμένατε για να μπείτε σε ένα γήπεδο ή να βγείτε από μια συναυλία. Κάπως έτσι θα είναι!

HANDEL: Sarabande
From the film Barry Lyndon

Φυσικά από αυτή την διαδικασία εξαιρούνται όσοι έχουν ήδη πουλήσει την ψυχή τους. Και μάλλον όπως φαίνεται αυξάνονται αυτοί, οπότε δεν θα αντιμετωπίσουμε μεγάλο πρόβλημα εμείς οι υπόλοιποι.

GLASS: Façades

Ανακυκλώνεται η ψυχή;
Δηλαδή μια ψυχή χωρίς σώμα μπορεί να πάει σε ένα νέο ή μένει στα αζήτητα. Όταν οι αρχαίοι λαοί μιλούσαν για την μετενσάρκωση ήταν και οι πρώτοι «οικολόγοι» του πλανήτη;!

FRANCK: Panis Angelicus

Μπορεί να μοιραστεί η ψυχή;
Όταν λέμε τον ή την σύντροφό μας «ψυχή ΜΟΥ» τι εννοούμε, ότι έχουμε μοιραστεί την ψυχή μας μαζί του; Και τι είναι η ψυχή για να μοιράζεται. Είναι σαν τα νεφρά που δίνεις το ένα και ζεις με το άλλο ή είναι σαν την καρδιά που δεν γίνεται να δώσεις τον ένα κόλπο και την μία κοιλία;!

JEFFES: Telephone and Rubber Band
(Penguin Cafe Orchestra)

H ψυχή έχει γούστα, βίτσια, της αρέσουν γεύσεις, αρώματα;
Φτιάχνει καταστάσεις ή το σώμα κάνει όλο το παιχνίδι.
Είναι παιχνίδι εξουσίας ή τα έχουν κάνει πλακάκια;

JENKINS: Agnus Dei
(The Armed Man: A Mass for Peace)

Ποιος εξουσιάζει τις αισθήσεις;
Εντάξει τον έρωτα, το συναίσθημα της αγάπης καθώς και κάποιες περίεργες ορμές μάλλον η ψυχή. Αν και το «ο έρωτας περνάει από το στομάχι» θέτει ένα κάποιο προβληματισμό για το αντίθετο. Ακόμα και το ερωτικό σκίρτημα που χτυπάει στην κοιλιά ή έστω λίγο πιο κάτω, κι αυτό σε προβληματίζει.

CHOPIN: Piano Concerto No. 1
From the film The Truman Show

Όταν λέμε λοιπόν ότι θέλω να ταφώ σε ένα συγκεκριμένο μέρος, πιστεύουμε ότι η ψυχή μα θα κάθεται από πάνω σαν τον πιστό μας φίλο, τον Αζόρ, περιμένοντας την Δευτέρα Παρουσία για να ξαναγίνουμε κολλητοί; Αλλά αυτό που θα έχει μείνει θα είναι μόνο κόκαλα. Άρα τα κόκαλά μας θα αποκτήσουν ψυχή. Θα είμαστε σαν τους σκελετούς του μαθήματος της Ανθρωπολογίας που θα βγαίνουν βόλτα, θα κάνουν σχέσεις, θα προσπαθούν να ζήσουν.

BACH: Jesu, joy
Of Man’s Desiring

Απορία, τα κόκαλα θα πρέπει να δένονται με σύρματα για να είναι μαζί ή θα είναι σε συσκευασία πακέτο; Εκτός κι αν υπάρχει έξτρα σύμβαση με πλαστικούς γιατρούς ή τρομερούς εφετζήδες του κινηματογράφου οπότε μπει και λίγο κρέας πάνω μας!

MOZART
Flute and Harp Concerto
From the film Joy Luck Club

Αυτές και άλλες απορίες στροβιλίζονται στο μυαλό μου, ειδικά την ώρα που πεινάω και δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά όπως θα έπρεπε, λόγω της ηλικίας μου και της κοινωνικής μου θέσης! Επαναλαμβάνω και λέω ότι προσωπικά θέλω να γίνω στάχτη, να με πάρει ο άνεμος και όπου πάω. Και όποιοι θέλουν να με σκέφτονται (αν υπάρξουν κάποιοι κάποτε) να κοιτάνε απλά στον ουρανό. Να μην έχει κανείς την «υποχρέωση» να ασχοληθεί μαζί μου μετά θάνατον. Να «ασχολούνται» μαζί μου με αναμνήσεις μόνο, ελπίζω ευχάριστες! Ούτε υποχρεώσεις, ούτε τίποτε.

RACHMANINOV Rhapsody on a Theme of Paganini
From the film Somewhere in Time

Το που θα πεταχτεί η στάχτη μου με προβληματίζει...
Να είναι σε μια παραλία γυμνιστών και να πήξει το μάτι μου (τρόπος του λέγειν!) από γκόμενες (το θέμα είναι τι γίνεται με τους υπόλοιπους;) ή σε μια χασαποταβέρνα και να γεμίζει το μάτι μου (πάλι τρόπος του λέγειν!) από φαγητό;!
Ιδού η απορία!

ENO: An Ending (Ascent)

Υ.Γ. Stomaxi σταμάτα να γελάς, είναι σοβαρό το θέμα!

Love in Slow Motion

Το τζάμι θόλωνε από την διαφορά θερμοκρασίας. Ο κόσμος περνούσε τυλιγμένος πλέον στα ζεστά του ρούχα. Κρύο. Ο χειμώνας προ των πυλών. Το κόκκινο κρασί κατέβηκε γλυκά χαϊδεύοντας το λαιμό. Μαζί του και οι σκέψεις κατέβηκαν στο στομάχι κάνοντάς το να σφίξει. Είχε αργήσει. Του έλειπε τόσο καιρό που δεν είχανε συναντηθεί. Ο νέος κόμπος κατέβηκε και προστέθηκε μαζί με τους προηγούμενους. Πόσους μπορεί να χωρέσει ένα στομάχι; Δεκάδες, ίσως χιλιάδες! Χαζές αγωνίες, παιδικά σκιρτήματα. Ζήλευε τα ζευγαράκια που περνούσαν γρήγορα από μπροστά του. Κοιτούσε κλεφτά την γωνία.

Δεν πήγε σπίτι της. Είχε φοβηθεί. Πέρασε καιρός από την τελευταία τους συνάντηση. Πολλά είχαν συμβεί και στους δύο από τότε. Με τα δύο, τρία μηνύματα που αντάλλαξαν δεν κατάλαβε τι είχε συμβεί. Ήξερε όμως ότι ήταν κάτι... απροσδιόριστο αλλά υπήρχε, ήταν εκεί. Έψαχνε μια αφορμή για να βρεθούν. Η ιδέα για ποτό από μέρους της τον ξύπνησε στην κυριολεξία. Μια λέξη γκρέμισε την σκοτεινιά του προηγούμενου μήνα. Η ζωή απόκτησε νόημα αξίας μερικών λεπτών της ώρας. Δεν πήγε όμως σπίτι της. Προτίμησε ουδέτερο έδαφος. Γιατί όμως; Πόσες στιγμές είχε περάσει στο σπίτι της, μαζί της... Στο χώρο της, αυτός, μαζί της... Πόσες σκηνές είχε φανταστεί εκεί, μοναδικές βραδιές, κόκκινο κρασί, μουσική, χέρια να τρέμουν, χείλη να λιώνουν, ιδρώτας, αγάπη... Δεν πήγε σπίτι της γιατί φοβήθηκε αυτός.

Κάθισε δίπλα του. Όπως και τις προηγούμενες φορές. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Έτσι του φάνηκε στην αρχή αλλά... κάτι απροσδιόριστο υπήρχε, ήταν εκεί. Του είχε λείψει τόσο πολύ αλλά δεν ήθελε να την αρπάξει στην αγκαλιά του. Μιλούσε και κοιτούσε έξω τον κόσμο να περνάει. Κάποιες στιγμές δεν μιλούσε κανείς τους. Κάτι απροσδιόριστο υπήρχε, ήταν εκεί. Αισθάνθηκε τον φόβο και τους κόμπους να κατεβαίνουν ξανά στο στομάχι του. Ακόμα χειρότερα, αισθάνθηκε ασφαλής μέσα στον κόσμο. Λες και κινδύνευε από κάπου, από κάτι. Δεν του χάλασε το χατίρι και κουβαλήθηκε μέχρι εδώ, κι αυτός ήταν έτοιμος να φύγει.
«Ήταν δύσκολα τον τελευταίο μήνα. Πολλά συνέβησαν.» είπε, «Σε έψαξα, αλλά...»
«Ξέρεις, συναντιόμουνα με κάποιον τον μήνα που πέρασε.» απάντησε.
Πανικοβλήθηκε στο άκουσμα αυτό. Συνειδητοποίησε πόσο εύκολα μπορούσε να την χάσει. Μα να την χάσει από τι; Τι περίμενε να συμβεί, τι του χρωστούσε και τι της χρωστούσε. Πολλά ή ίσως και τίποτα. Τι μπορούσε να κάνει; Κράτησε τα χέρια της που λάτρευε. Περίμενε να νιώσει την μοναδική ενέργεια της να περνάει στο σώμα του. Πόσες φορές το είχε νιώσει! Μα γιατί τώρα δεν ένιωσε έτσι. Γιατί;

Στον δρόμο αισθάνθηκε καλύτερα. Της κρατούσε το χέρι και αισθανότανε καλά. Χαζεύανε τις βιτρίνες και γελούσαν ευτυχισμένα! Ναι, αισθανότανε καλύτερα! Όταν την φίλησε κλεφτά στο μάγουλο πριν χωρίσουν άρχισε να καταλαβαίνει. Δεν πήγε σπίτι της γιατί φοβόταν απλά να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Έπρεπε να σταματήσει να ζει στο όνειρο και να πάρει τις αποφάσεις του. Τώρα! Χαμογέλασε και γεύτηκε τον κρύο αέρα.

Τελικά ήταν ωραία αυτή η μέρα!


Ο τίτλος είναι από BATT: Love in Slow Motion (The Planets)
Η εικόνα από την ταινία A Scanner Darkly

Amnesty International

It’s not happening here.
But it is happening now.

Πολύ δυνατές εικόνες για να μην ξεχνιόμαστε.
Γι’ άλλη μια φορά η Διεθνής Αμνηστία μας ταρακουνάει.