Παρασκήνιο

Κατά την διάρκεια του τελικού του UEFA Champions League εννέα φορές ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα ότι ένα παιδί έχασε τους γονείς του ή τους συγγενείς του. Και τις εννέα φορές η ανακοίνωση αφορούσε τους φιλάθλους της Liverpool. Το ένα δε από αυτά περίμενε τουλάχιστον μία ώρα μετά του τέλος του αγώνα μήπως εμφανιστεί κάποιος συγγενής του. Θυμήθηκα όλες αυτές τις εξαφανίσεις παιδιών σε διάφορα μέρη της Ευρώπης και συνειδητοποίησα ότι όλες αφορούν Βρετανούς! Περίεργο;!
Ακόμη, δεν ακούστηκαν οι συνθέσεις των ομάδων λόγω πίεσης του χρονοδιαγράμματος, πράγμα πρωτάκουστο. Οι ανακοινώσεις των αλλαγών των ομάδων έγιναν μόνο στην αγγλική, πράγμα ανήκουστο! Οι Αγγλίδες ήταν ίδιες με τους Άγγλους. Οι περισσότερες Ιταλίδες ήταν θεές αν και μερικοί Ιταλοί ήταν σαν να βγήκαν από τις σελίδες του L’Uomo της Vogue!

Αυτός ο άνθρωπος!

Αισθάνομαι τόσο διαφορετικά!
Της είπα «σ’ αγαπώ», πρώτη φορά ξέροντας πόσο σοβαρό είναι και της το λέω συνέχεια! Λυπάμαι και πονάω μαζί της και την κοιτώ βαθιά στα μάτια πιστεύοντας ότι θα τραβήξω τον πόνο της. Θέλω να ζω ολοκληρωτικά τη ζωή μας, τίποτα λιγότερο. Ο μεγάλος έρωτας γι’ αυτή φέρνει επιτυχίες. Αλλάζει η οπτική μου αλλά και η στάση ζωής. Μιλάω αργά, σκέφτομαι γρήγορα αλλά μαθαίνω να μην την διακόπτω! Χαμογελάω συνέχεια και την ψάχνω κάθε στιγμή. Μου λείπει απίστευτα, λίγα δευτερόλεπτα πριν χωριστούμε μέχρι την στιγμή που την βλέπω να με πλησιάζει ξανά. Φουσκώνω από ευτυχία κι αισθάνομαι ότι κάποια στιγμή θα σκάσω! Τρελαίνομαι όταν διαφωνούμε γιατί καταλήγουμε σε μια τεράστια αγκαλιά! Κι όλα αυτά γιατί απλά είναι αυτός ο άνθρωπος!

Βοήθεια!

- Ναι;

- Έλα, εγώ είμαι...

- Το κατάλαβα... συμβαίνει κάτι;

- Δεν είμαι καλά...

- Δηλαδή;

- Χρειάζομαι βοήθεια...

- Τι βοήθεια;

- Δεν ξέρω, ότι σε φωτίσει ο Θεός...

- Ποιος Θεός;

- Σου λέω δεν είμαι καλά και χρειάζομαι βοήθεια...

- Τι βοήθεια; ξαναρωτάω!

- Δεν ξέρω...

- Εγώ πως μπορώ να σε βοηθήσω εάν εσύ δεν ξέρεις τι θέλεις; Εκτός κι αν όλο το θέμα είναι θεωρητικό οπότε θεωρητικά έχεις την αμέριστη βοήθειά μου...

- ...

- Ειλικρινά τώρα, μπορείς να μου πεις πραγματικά τι χρειάζεσαι για να δω αν μπορώ, κι αν θέλω, να βοηθήσω;

- Θα τα ξαναπούμε, γεια...

Μια απ’ αυτές τις μέρες...

Ο φίλος μου άνοιξε το συρτάρι από το κομοδίνο της γυναίκας του κι έβγαλε ένα πακέτο τυλιγμένο σε ακριβό ρυζόχαρτο.
«Αυτό είπε δεν είναι ένα οποιοδήποτε πακέτο, είναι ακριβά εσώρουχα.»
Πέταξε το περιτύλιγμα και θαύμαζε το ακριβό άγριο μετάξι.
«Το αγόρασα την πρώτη φορά που πήγαμε στην Νέα Υόρκη πριν 8 ή 9 χρόνια. Δεν το χρησιμοποίησε ποτέ. Το κρατούσε για μια ειδική περίπτωση. Πιστεύω ότι είναι η κατάλληλη περίπτωση.»
Πλησίασε το κρεβάτι και άφησε τα εσώρουχα με τα άλλα πράγματα που θα πήγαινε στον νεκροθάφτη.

Η γυναίκα του μόλις είχε πεθάνει.

Γυρνώντας προς εμένα μου είπε: «μην κρατάς τίποτα για μια ειδική περίπτωση, κάθε μέρα που ζεις είναι μια ειδική περίπτωση.»

Ακόμα σκέφτομαι αυτές τις κουβέντες που μου άλλαξαν τη ζωή.
Τώρα διαβάζω πολύ και καθαρίζω λιγότερο. Κάθομαι στο μπαλκόνι και θαυμάζω τη φύση, χωρίς να με στεναχωρεί η ακαταστασία του κήπου. Περνώ περισσότερο χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους και λιγότερο χρόνο δουλεύοντας. Κατάλαβα ότι η ζωή πρέπει να είναι ένα σύνολο εμπειριών που σε γεμίζουν και όχι μια απλή επιβίωση. Δεν φυλάσσω πια τίποτα.
Χρησιμοποιώ τα ακριβά κρυστάλλινα ποτήρια κάθε μέρα. Βάζω τα καινούργια μου ρούχα για να πάω για ψώνια αν αποφασίσω έτσι ή το επιθυμώ. Δεν κρατώ το ακριβό μου άρωμα για τις ειδικές περιπτώσεις, το χρησιμοποιώ όποτε το θέλω.

Η φράση «μια μέρα...» και «μια απ’αυτές τις μέρες» εξαφανίζονται από το λεξιλόγιο μου. Αν αξίζει τον κόπο να δεις ή να ακούσεις ή να κάνεις κάτι, κάντο τώρα.

Δεν ξέρω τι θα έκανε η γυναίκα του φίλου μου, αν ήξερε ότι δεν θα ήταν εδώ «αύριο» που όλοι μας παίρνομε τόσο αψήφιστα.
Πιστεύω ότι θα είχε φωνάξει την οικογένεια και καλούς φίλους.
Πιθανόν να είχε καλέσει και κάποιους παλιούς φίλους για να ζητήσει συγνώμη και να συμφιλιωθεί για κάποιες παλιές αστείες διαφορές.
Θέλω να πιστεύω ότι θα είχε πάει να φάει κινέζικο που τόσο αγαπούσε.
Είναι αυτά τα μικρά πράγματα που αν δεν γίνουν θα με δυσαρεστούσαν αν ήξερα ότι οι ώρες μου ήταν μετρημένες.

Θα με δυσαρεστούσαν γιατί έπαψα να βλέπω καλούς φίλους με τους οποίους θα επικοινωνούσα μια «μέρα»...
Θα με δυσαρεστούσαν γιατί δεν έγραψα ένα γράμμα που ήθελα να γράψω «μια απ’ αυτές τις μέρες»...
Θα στεναχωριόμουν και θα λυπόμουν γιατί δεν είπα στους πολύ δικούς μου συχνά και αρκετά πόσο τους αγαπώ...
Τώρα προσπαθώ να μην καθυστερώ, να μην κρατώ ή φυλάω τίποτα που θα μπορούσε να προσφέρει γέλιο και χαρά στη ζωή μας.

Κάθε μέρα λέω στον εαυτό μου ότι είναι μια ξεχωριστή μέρα.

Κάθε μέρα, κάθε ώρα κάθε λεπτό είναι ξεχωριστό.

Η ιστορία αυτή έφτασε σε μένα, όπως και τόσες άλλες, μέσα σε ένα απλό mail. Σκέφτηκα να μην περιμένω "αύριο" αλλά να την μοιραστώ μαζί σας "σήμερα". Καλή σας μέρα!