Drama queen

Commercial for the Young Director Award 2010
~~~~~

Όπως μας υπενθύμισε το ηφαίστειο Έιγιαφγιαλαγιεκουλ, η έκρηξη γεγονότων που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας είναι ακόμα μια ιστορική πιθανότητα

Ως «επιβεβαίωση ενός προαναγγελθέντος θανάτου» χαρακτηρίζει σε άρθρο του στον Γκάρντιαν την «παράδοση» της Ελλάδας στις επιταγές του ΔΝΤ και της ΕΕ ο καθηγητής Νομικού Δικαίου στο πανεπιστήμιο Μπίρκμπεκ του Λονδίνου, Κώστας Ντουζίνας.

...

«Τώρα που τα μέτρα αποδεικνύονται χειρότερα από την ασθένεια, η επιβολή τους ίσως σημάνει την επιστροφή της ριζοσπαστικής πολιτικής. Η υπεράσπιση του κοινού καλού και της δημοκρατίας, μία περήφανη ελληνική παράδοση, δείχνει την πολιτική έξοδο όχι μόνο για την Ελλάδα και για όλη την Ευρώπη. Όπως μας υπενθύμισε το ηφαίστειο Έιγιαφγιαλαγιεκουλ, η έκρηξη γεγονότων που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή μας είναι ακόμα μια ιστορική πιθανότητα»

Πηγή: Θανάσης Γκαβός / The Insider
... ... ...

Καμιά ενοχή!

Ο ήλιος λάμπει σήμερα!
Καμιά ενοχή!
Λέω να απολαύσω τη δουλειά μου που την επέλεξα και μου αρέσει. Να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μην χαθεί, ακόμη και με τις δύο τελευταίες περικοπές που έχω δεχθεί.
Καμιά ενοχή!
Έχω τη χαρά από το παράθυρό μου που ανοίγει διάπλατα να μπαίνει δροσερό αεράκι και να ακούω πουλιά μαζί με... τα κομπρεσέρ.
Καμιά ενοχή!
Το απόγευμα λέω να πάρω την αγαπημένη μου και να απολαύσουμε ένα ουζάκι σε μια μικρή πλατεία. Ωραία πράγματα!
Καμιά ενοχή!
Βοηθάει το ότι δεν παρακολουθώ δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση και πιστεύω πλέον μόνο στις δικές μου δυνάμεις. Μου φτάνουν τα λιγότερα και δεν λαχταράω για περισσότερα.
Καμιά ενοχή!
Το πολύ πολύ αύριο να χρωστάω το ΤΕΒΕ και ίσως μια δόση δανείου αλλά που ξέρεις... αύριο είναι μια άλλη μέρα!
... ... ...

Μήπως ήρθε η ώρα να κοιτάξει ο καθένας την πάρτη του...

...και να αναλογιστεί τι πρέπει να αλλάξει ο ίδιος στη ζωή του;
Να πάρει μια απόφαση, όχι πολλές μόνο μία, για το πως θέλει πραγματικά να ζήσει;
Δική του επιλογή και όχι διαλογή από τις βλακείες που του σερβίρονται...
Να πάψει πια να περιμένει κάποιους άλλους να τον εκφράσουν, να τον οδηγήσουν, να του δώσουν, να τον προστατέψουν, να τον πακετάρουν σε μια "ομαδικότητα", σε μια "συλλογικότητα", σε ένα ντορβά...
Να πάψει να δέχεται τον ευνουχισμό έναντι ενός βολέματος, ενός γκάτζετ, μιας αρπαχτής...
Να κοιτάξει την πάρτη του βαθιά για να ξέρει τι αξίζει ο ίδιος σαν άτομο και τι του ανήκει ή μάλλον καλύτερα τι δικαιούται.
Γιατί δεν δικαιούνται όλοι τα πάντα.
Τελεία και παύλα.
Εάν το καταλάβουμε αυτό θα κάνουμε ευκολότερη τη ζωή μας και δεν θα αναγκαζόμαστε να περιμένουμε τον κάθε ένα μεγαλοσωτήρα να μας πατήσει κάτω και μετά να μας "πουλήσει" ένα πόντο αέρα για να αναπνεύσουμε.
Να τα έχουμε καλά λοιπόν με την πάρτη μας για να μπορέσουμε να δώσουμε στους ανθρώπους μας. Να δώσουμε αγάπη, χαρά, ευτυχία, στήριξη, συντροφικότητα.
Τόσα χρόνια μας μάθαιναν ότι είναι μαγκιά να τα παίρνεις για την πάρτη σου. Είναι σημαντικό πλέον να μάθουμε να δίνουμε και να το χαιρόμαστε.
Για να τα έχουμε καλά με την πάρτη μας!

... ... ...

Καλή εβδομαδα!

...ή μάλλον ΔΝΤ εβδομάδα!
...

Αλληλογραφία με νόημα!

Μαργαρίτα ε Μαργαρίτα άκουσα ότι τα βράδια
βγαίνεις από το σπίτι σου και πας και γ@@μιέσαι όταν βγω από τη φυλακή
θα σου γ@μήσω το μ@@νί που σε πέταγε

Σταύρος

_ _ _ _ _ _ _ +

Επιτέλους... φτωχοί!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ

...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες. Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό – όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό - ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου», των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού.

Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Έθνους. Να προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της εξαίρετης φτώχειας μας.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βέργες κι ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της περήφανης ανέχειας…

Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας δισταγμός.. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια.. ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ' τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το «ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα; ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται να γίνει αφίσα στη Συγγρού; Ποιός θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς…

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της
πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει...

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων μαζί μας.

Ένα κλασικό κείμενο του Ξανθούλη.
Διαφωνώ σε πολλά από αυτά που γράφει. Συνήθως στα περισσότερα. Η γλυκιά μελαγχολία της σκέψης του όμως έχει μια ωραία αίσθηση. Ίσως από την άλλη ο παλαιομοδίτικος τρόπος που "αντιμετωπίζει" την δαιμονολογία της κρίσης να είναι η άλλη ματιά.

... ... ...