I LOVE 2006

Γιατί

Φτάνω στο τέλος του γερός και δυνατός

Γνώρισα και αγάπησα νέους ανθρώπους

Πολλοί γίνανε φίλοι μου

Πήρα, επιτέλους, πολλές δύσκολες αποφάσεις

Πήρα φόρα για να τις κάνω πράξεις

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Τα ίδια δεν πρέπει να λέω και στο τέλος του 2007

Κάθε χρόνος που φεύγει αδειάζει το πουγκί της ζωής μου

Οι στιγμές που έζησα δεν θα ξαναγυρίσουν

Έχασα ένα φίλο που δυστυχώς δεν τον είχα καταλάβει

Ξεκίνησα να γράφω μια τελευταία σελίδα μετά από 18 χρόνια

Έζησα έντονα και δημιουργικά

Έκανα βλακείες

Έζησα!

the series | see it real

Η ιδέα απλή...

Τριγυρνάνε στα blog σας και τα κάνουνε ταινίες…

Ποιοι είναι αυτοί;
O cpil και πολλοί άλλοι απίθανοι τύποι!

Θα δείτε τις δύο πρώτες ταινίες στο the series | see it real

Η δουλειά είναι εκπληκτική, το αποτέλεσμα άψογο και μοναδικό στο blogoχώρο.

Καλή συνέχεια παιδιά!

Μπράβο σας ξανά και ξανά!

Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία.

Πρώτη μέρα μετά τα Χριστούγεννα. Κέφια ανύπαρκτα. Κατεύθυνση προς το κέντρο. Μπήκε στο τρόλεϊ μία στάση μετά από την δική μου. Αυτή και το παιδάκι της. Κουρασμένη γυναίκα, μετανάστρια από κάποια αφρικάνικη γωνιά. Κάθισε απέναντι μου. Εγώ καθόμουνα με την πλάτη γυρισμένη προς την κατεύθυνση του οδηγού. Το τρόλεϊ ξεκίνησε. Στο φανάρι ένας τύπος χτύπησε την πόρτα για να μπει κι αυτός. «Κοίτα θράσος.» σκέφτηκα. Παρόλα αυτά ο οδηγός του άνοιξε. Η γυναίκα απέναντί μου με πανικό στο πρόσωπο γύρισε να ακυρώσει το εισιτήριο της στο μηχάνημα δίπλα της. Ήταν όμως μπλοκαρισμένο. Ο τύπος ήταν ελεγκτής και αυτή δεν είχε ακυρώσει το εισιτήριο της. Μέχρι να φτάσει στις θέσεις μας είχε χάσει το χρώμα της και μονολογούσε. «Δεν πρόλαβα να το χτυπήσω, μόλις μπήκα, τι θα γίνει;». Ήξερα ότι δεν ήταν έτσι. Σκόπιμα δεν το είχε ακυρώσει. Ήθελε να γλιτώσει το μισό ευρώ. Αλήθεια τι αξία είχε γι’ αυτή αυτό το μισό ευρώ; Από το μυαλό μου πέρασε μια σκέψη. Να της δώσω το δικό μου εισιτήριο και να πω ότι δεν έχω εγώ. Το πρόστιμο θα ήταν τριάντα ευρώ, αν δεν κάνω λάθος. Τρία, τέσσερα ποτά το πολύ. Τόσο απλά. Ενώ γι’ αυτήν μπορεί το μεροκάματο μιας μέρας, ίσως και δύο. Ίσως και το δώρο του μικρού. «Μην ανησυχείτε, θα του πούμε ότι δεν προλάβατε να το ακυρώσετε...» ψέλλισα. Από μέσα μου όμως ήξερα ότι έλεγα ψέματα. Δεν το πίστευα ότι μπορούσε να της ρίξει πρόστιμο Χριστουγεννιάτικα και ειδικά σε μια γυναίκα σαν αυτή. Έβγαλα από την τσέπη μου το εισιτήριο και το έδωσα στον ελεγκτή ενώ η γυναίκα ψέλλιζε τις δικαιολογίες της. «Σας είδα που γυρίσατε να ακυρώσετε το εισιτήριο αφού με είδατε να μπαίνω...» της απάντησε, «παρακαλώ κατεβείτε μαζί μου.». Το τρόλεϊ ξεκίνησε και εγώ προσπαθούσα να διακρίνω μέσα στον κόσμο την συνέχεια της ιστορίας που είχε εξελιχθεί μπροστά μου.

Το τόσο πολυδιαφημισμένο Χριστουγεννιάτικο πνεύμα μου έγνεφε από μακριά, από πολύ μακριά. Μάλλον φέτος δεν τα πήγαμε και τόσο καλά μεταξύ μας. Έτσι κι αλλιώς τα φετινά Χριστούγεννα μάλλον θα σβηστούν γρήγορα από την μνήμη. Τα μάτια όμως αυτής της γυναίκας ποτέ.

Μάκια, μάκια!

«Ένα μέρος του εαυτού μου πεθαίνει. Κάτι κακό μεγαλώνει στη θέση του. Δεν ξέρω τι είναι, αλλά το φοβάμαι και το μισώ. Φοβάμαι και μισώ τον εαυτό μου».
«Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να σκέφτεται έτσι. Έχουμε πόλεμο!»
«Ναι, αλλά τι είδους πόλεμο;»

Διάλογος που με προβλημάτισε γιατί κουμπώνει συνέχεια παντού. Διάλογος που δεν θα έπρεπε να γίνει ποτέ. Κι αυτό που με στεναχωρεί είναι που δεν μπορώ να αποφασίσω ποιος από τους δύο είμαι κάθε μέρα.

Χαρούμενες σκέψεις όμως από εδώ και πέρα!

Μέσα στην αναμπουμπούλα των τελευταίων ημερών, μάλλον μηνών, υπήρξαν μερικές όμορφες στιγμές. Γνώρισα κόσμο, πολύ κόσμο και μου άρεσε. Κάποιους τρόμαξα και πανικοβλήθηκαν, κάποιοι ίσως να με τρόμαξαν αυτοί, αλλά με τους περισσότερους θα τα βρούμε. Ακόμη παλιοί φίλοι και ιδιαίτερα φίλες στέκονται δίπλα μου και με στηρίζουν. Αυτοί που με ξέρουν και από την καλή αλλά ιδιαίτερα από την στραβή μου πλευρά είναι εκεί όταν τους χρειάζομαι. Διακριτικά και ουσιαστικά. Πολύ τους ευχαριστώ! Αντέξτε με λίγο ακόμη!

Σε διαγωνισμό για την καλύτερη ανταλλαγή ευχών για τις γιορτές αυτή θα ήταν η καλύτερη με τεράστια διαφορά από την δεύτερη!

«Να περάσεις όπως θέλεις και κάτι παραπάνω!» είπα εγώ και ιδού η απάντηση:

«Γιατρέ μου... γράφαμε ταυτόχρονα... Σου λέει κάτι αυτό;;; :D :D :D :D :D :D :D :D :D Τι να πω; Ανατποδίδω; Είναι λίγο. Εύχομαι να περάσεις τόσο καλά που το χαμόγελό σου να θυμίζει μαλάκα! χαχαχαχαχχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα έγώ πάντως αυτό το σκοπό έχω... Φιλάκια!!!!»

Ότι και να μου πει, όπως και να μου το πει, και το λέει «έντονα» η φίλη μου αυτή με απογειώνει! Έτσι ανεβαίνει το κέφι στα κόκκινα και φορτίζεις το χαμόγελο στη μέγιστη διαπλάτυνση για τις γιορτές! Ναι, χαμόγελο να θυμίζει μαλάκα!!!
Και όχι «φιλάκια» αλλά...
Μάκια, μάκια!!!!!!!

Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ...

Τ ι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε από τη γη!
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακρυά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή μας διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
με θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του 'ηλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ
νέοι, και μας άφησαν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τί νά 'χουμε, τί νά 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!

του Κώστα Καρυωτάκη

Η σημερινή μου μέρα θα μπορούσε να είναι η μονογραφία όλου του χρόνου. Τόσα πάνω και κάτω, τόσες εκρήξεις χαράς αλλά και θλίψης, τόσες ελπίδες με τόσες απορρίψεις.

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.

Έντονη μέρα, καλά πέρασε και άφησε βαθιές χαρακιές.
Με αγάπη καμωμένες και με γλυκιά στοργή αλλά χαρακιές.
Θα βοηθήσουνε όμως για την αύριο και πέρα.
Θα γίνουν θύμησες και αναμνήσεις γλυκές.
Ας είναι καλά αυτοί που χάραξαν.

Είναι δύσκολο να αντέξεις ένα χείμαρο που παρασέρνει τα πάντα στο ξέσπασμά του.
Τώρα το καταλαβαίνω αλλά έτσι είναι, δεν αλλάζει αυτό.

Συνονθύλευμα!

Εικόνες ρομαντικές σαν αυτή από την ταινία Uranya του Κώστα Καπάκα που θυμίζουν παλιές εποχές.

Μουσική σαν το Apr'es la pluie II του Rene Aubry από την ταινία KILLER KID.

Ποιήματα σαν το Ιδανικός κι ανάξιος εραστής του Νίκου Καββαδία...

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

............

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Όλα αυτά μαζί και οι σκέψεις, η αναζήτηση, η αγωνία.
Όλα μαζί, ένα γλυκό συνονθύλευμα!

Μείνε και ας πεθάνεις!

- Δεν αντέχω άλλο, σκάω, πνίγομαι. Θέλω αέρα, με πνίγεις. Να φύγω, να ζήσω!
- Δεν ξέρω.
- Καταλαβαίνεις τι λέω, τι σου λέω; Καταλαβαίνεις πως νιώθω;
- Δεν ξέρω.
- Εσύ τι θέλεις, τι πιστεύεις, τι αισθάνεσαι;
- Δεν ξέρω.
- Μα πρέπει κάτι να θέλεις...
- Θέλω να μείνεις.
- Μα σου λέω ότι σκάω, πνίγομαι! Δεν αντέχω άλλο. Αν μείνω θα πεθάνω!
- Ναι;
- Λες ότι με αγαπάς...
- Γι αυτό θέλω να μείνεις.
- Μα θα πεθάνω αν μείνω...
- Μείνε... κι ας πεθάνεις.

Τρόμος στη χώρα της αλήθειας!

Θα ήταν πολύ δυνατός τίτλος για παιδικό παραμύθι. Συνδυάζει τα πράγματα που αποτελούν την βάση της διαπαιδαγώγησής μας από παιδιά.

Τον τρόμο, δηλαδή το σύστημα ελέγχου που εφαρμόζεται. Να φοβάσαι τι θα κάνεις, πως θα το κάνεις και πότε θα το κάνεις. Να τρέμεις για την περίπτωση που δεν θα εφαρμόσεις τα προδιαγεγραμμένα. Το κακό είναι πάντα το αντίθετο, αυτό που δεν ταιριάζει με την κοινωνία μας. Από τα παραμύθια αλλά και με παραδείγματα πάντα προς αποφυγή είναι σε ημερήσια διάταξη μέχρι να πεθάνουμε.

Από την άλλη μεριά η αλήθεια. Τι να πρωτοπείς για την αλήθεια. Πόσοι ύμνοι γράφτηκαν γι’ αυτήν. Ολόκληρες θρησκείες και συστήματα δικαιοσύνης ή αξιών την υπηρετούν. Πάντα επιβραβεύεται αυτός που λέει την αλήθεια και τιμωρείται ο ψεύτης.

Τρόμος και αλήθεια. Αν τα έχεις χωριστά λειτουργούν τέλεια. Αν τα βάλεις μαζί ακυρώνονται. Συνήθως ο τρόμος είναι ισχυρότερος και σβήνει την όποια αλήθεια. Πως να πεις αλήθεια όταν τρέμεις; Με βασανιστήρια; Πως να δεχτείς την αλήθεια όταν φοβάσαι; Με το ζόρι;

Υποκρισία λέγεται η μόνη μέθοδος να συνυπάρξουν ο τρόμος με την αλήθεια. Υποκρίνεσαι πως δεν φοβάσαι και πως λες την αλήθεια! Όσο περισσότεροι εφαρμόζουν την μέθοδο αυτή τόσο λιγότερο ενοχλεί.
Υποκρίνεσαι ότι την αγαπάς λέγοντας ένα «σ’ αγαπώ» και εκείνη υποκρίνεται το ίδιο. Και οι δύο φοβούνται την αλήθεια και τρέμουν την μοναξιά.
Υποκρίνεσαι ότι δουλεύεις κατεβάζοντας απλά το κεφάλι γιατί φοβάσαι την αλήθεια ότι είσαι ανίκανος και τρέμεις την αναζήτηση της πραγματικής αξίας σου.
Υποκρίνεσαι ότι είσαι υπεράνω συντηρητικών ιδεών και ακολουθείς σαν πιόνι το σύστημα που σου επιβάλουν γιατί φοβάσαι την πάλη και τρέμεις τον αγώνα για το οτιδήποτε.
Υποκρίνεσαι ότι είσαι ελεύθερων απόψεων και υπέρμαχος της ελευθερίας ανθρώπων και ζώων αλλά τρέμεις με την σκέψη ότι ο γιος σου μπορεί να γίνει αδερφή και ο μετανάστης να πηδήξει την κόρη σου. Τα σκατά δε του σκύλου σου τα αφήνεις στο δρόμο ή απαιτείς να εκκαθαριστούν τα αδέσποτα γιατί σου χαλάνε την ωραία εικόνα της πόλης σου.

Αν αποφασίσεις να κρατήσεις την αλήθεια ζωντανή και να περιορίσεις τον τρόμο; Χωρίς υποκρισία. Ξεκάθαρα πράγματα, φως και ζεστασιά!
Εκεί βλέπεις τον τρόμο της αλήθειας στα μάτια και στις αντιδράσεις των γύρω σου. Γιατί όλοι ιδανικά θέλουν την αλήθεια, αλλά κατά βάθος ποιος μπορεί να αντέξει την καθαρή αλήθεια; Όταν έχεις μάθει στα ύπουλα νοθευμένα κοκτέιλ που σε φτιάχνουνε πως μπορείς να αντέξεις το καθαρό; Πως να μυρίσεις την αλήθεια, να την γευτείς, να αφεθείς να σε ταξιδέψει στις δύσκολες διαδρομές της; Πως να την αναγνωρίσεις, πως να της ζητήσεις αποδείξεις, γιατί κι αυτό χρειάζεται, όταν την φοβάσαι;

Έχω στεναχωρηθεί και έχω στεναχωρήσει, έχω πληγωθεί και έχω πληγώσει λέγοντας την αλήθεια, ιδιαίτερα την τελευταία περίοδο. Από την άλλη ελάχιστες φορές έχω μοιραστεί χαρά και ευτυχία που έφερε η αλήθεια. Αισθάνομαι ότι έχω φοβίσει με την αποκάλυψη της αλήθειας. Παρ’ όλα αυτά θέλω να πολεμήσω για την αλήθεια, την δική μου αλήθεια.

Θα σου πω αυτό που αισθάνομαι, αυτό που πιστεύω, αυτό που θέλω.
Αν δεν θέλεις πέστο μου, πες μου απλά την αλήθεια.
Αν πραγματικά θέλεις έλα μαζί μου.
Και αν είναι λάθος, η αλήθεια να το δείξει και δεν θα πάει χαμένο.
Γιατί θα είναι αληθινό!

TOOL μετά 3 ώρες!

Τρεις ώρες μετά από την πολυαναμενόμενη συναυλία των TOOL στη Αθήνα και το κεφάλι μου ψιλοβουίζει ακόμη!
Γρήγορες σκέψεις σαν πρώτη και μοναδική καταγραφή-απογραφή του γεγονότος.

+ Η διαδρομή με το τραμ γεμάτο κοινό για την συναυλία από το Σύνταγμα μέχρι το Ελληνικό απίθανη εμπειρία. Σαν σχολικό λεωφορείο ήμασταν!

- Η ζέστη μέσα στο τραμ απελπιστική. Πρέπει να αβγατίσαμε μέχρι να φτάσουμε.
- Απαράδεκτη η ανύπαρκτη σήμανση για το χώρο της συναυλίας.
- Απαράδεκτο το τσεκ των εισιτηρίων. Περάσαμε στον χώρο της συναυλίας μετά από μισή στριμώγματος.
- Το Ολυμπιακό ακίνητο, ή μάλλον το Ολυμπιακό Υπόστεγο, θα ήταν σωστό για συναυλία αν είχε φτιαχτεί για συναυλιακός χώρος και όχι για πάρκινγκ αεροπλάνων! Να δούμε πότε και αν αξιωθούμε να δούμε κάποτε σωστή συναυλία στην Ελλάδα εκτός από τις καλοκαιρινές. Μάλλον τα εγγόνια μου!

- Πρώτα θύματα του χώρου το support γκρουπ, οι Mastodon, που δεν άκουγες απολύτως τίποτα. Μάλλον άκουγες την μπότα από τα ντραμς και το μπάσο σε ένα μπουκωμένο σύνολο. Ούτε φωνή, ούτε σόλο. Κρίμα γιατί έδειχναν κεφάτοι και ορεξάτοι και το κοινό περίμενε να πάρει πολλά από αυτούς.

- Δεύτερα θύματα όσοι προσπάθησαν να προμηθευτούν ποτό. Απελπισία στο πολλαπλάσιο! Δεν γίνεται στην συναυλία του Moz σε μικρότερο χώρο να υπάρχουν διπλάσια μπαρ και με τάξη καθώς και κάποια ποικιλία ποτών ενώ σήμερα να είναι τριτοκοσμικής αντίληψης. Λυπηθείτε μας την επόμενη φορά!

+ TOOL, TOOL, TOOL!!!
Μοναδικοί, όντως! Μου θύμισαν τα παλιά μεγάλα γκρουπ με την άρτια σκηνική παρουσία τους!
+ Συγχαρητήρια στον τεχνικό ήχου που κατάφερε μέσα σε αυτό το υπόστεγο να έχουμε καθαρό, όσο γινόταν, ήχο!
- Ο χώρος έκοψε τουλάχιστον 50% από την συνολική εικόνα του γκρουπ. Τα εκπληκτικά βίντεο, που έπαιζαν καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας, μπορούσαν να παρακολουθήσουν μόνο όσοι βρίσκονταν στα πενήντα μέτρα από την σκηνή και όσοι ήταν πάνω από ένα και ενενήντα! Ο Keenan εμφανίζεται γυμνός απ' τη μέση και πάνω σαν φιγούρα βγαλμένη από τον τελευταίο Μοϊκανό. Μόνο όταν άρχισε το παιχνίδι με τα λέιζερ έμοιασε ο χώρος να δένει με την συναυλία.

+ Κατά τα άλλα παρακολούθησα μια από τις ωραιότερες συναυλίες αλλά πρέπει να ήμουν από τους λίγους που αισθάνθηκαν έτσι.

- Γι άλλη μια φορά οι περισσότεροι ήταν χαμένοι στο διάστημα και δεν ήξεραν καν για ποιό συγκρότημα βρίσκονταν εκεί! Και φυσικά είχαν και άποψη.
+ Προσωπικά αυτό που περίμενα το άκουσα και μάλιστα το απόλαυσα. Η διάθεσή μου έλεγε ότι θα περάσω σούπερ και έτσι έγινε! Υπήρξαν στιγμές που αισθάνθηκα μοναδικά. Έκλεινα τα μάτια μου και ρουφούσα την δύναμη του ήχου των TOOL!
- Προσπάθησα να μεταδώσω την εκπληκτική αίσθηση στη Νεφέλη που δυστυχώς δεν ήρθε αλλά ήταν μάταιο. Μόνο μέσα στον χώρο του live παίρνεις την ένταση και την λύτρωση της μουσικής.

+ Απίθανο φινάλε με το ανέβασμα των Mastodon στην σκηνή με τους TOOL.

- Μιάμιση ώρα συνεχώς στην σκηνή και δυστυχώς χωρίς encore. Δεν γνωρίζω αν είναι τακτική τους αλλά με παραξένεψε. Ήταν και η τελευταία τους στη σειρά αυτή συναυλία. Όλοι πλέον στο παίζουμε μία το πολύ μιάμιση ώρα και τέρμα. Κρίμα αλλά τουλάχιστον υποσχέθηκαν ότι θα έρθουν και του χρόνου.

+ Ένα μεγάλο μπράβο στον υπεύθυνο του τραμ που φρόντισε ένας άδειος έκτακτος συρμός να μας μεταφέρει και μάλιστα δωρεάν, που εισιτήρια τέτοια ώρα, στο Σύνταγμα.

Έτοιμος για τους Tool!

Αύριο Σάββατο 16 του μήνα θα απολαύσουμε τους μοναδικούς TOOL στο Ελληνικό! Όσοι τους είδαν μέχρι στιγμής, μιλάνε για την πιο καλοστημένη και εντυπωσιακή συναυλία. Μοναδική σκηνική παρουσία και δυνατά εφέ σε συνεπαίρνουν!

Οι TOOL, Maynard James Keenan, Danny Carey, Justin Chancellor και Adam Jones, από τους σημαντικότερους εκφραστές της Intellectual Hard Rock σκηνής, αν και γενικά είναι δύσκολο να καταταχτούν σε μια μόνο κατηγορία μουσικής, γεννήθηκαν το 1990 στο Los Angeles. Χιλιάδες πιστοί ανά τον κόσμο, τρία πλατινένια άλμπουμ, δύο χρυσά DVD και ένα νέο studio άλμπουμ, αποδεικνύουν τη διάσταση του φαινομένου TOOL.

Αύριο λοιπόν από τις έξη και μισή το απόγευμα που ανοίγουν οι πόρτες θα είμαστε εκεί. Support group θα είναι οι Mastodon.

Για την συναυλία των TOOL στο Dusseldorf μπορείς να διαβάσεις εδώ!

Κανόνες ανδρών

Ακούμε πάντα τους «κανόνες» από την μεριά των γυναικών. Τώρα ήρθε, με ένα απλό mail, η στιγμή να ακουστούν οι «κανόνες» και από την μεριά των αντρών.
Οι κανόνες είναι αυτοί:

•> Τα βυζιά είναι για να τα κοιτάμε και αυτό κάνουμε! Μην προσπαθείτε να το αλλάξετε αυτό.

•> Μάθε να συμπεριφέρεσαι σωστά όσον αφορά το κάθισμα της τουαλέτας. Είσαι μεγάλο κορίτσι. Αν είναι σηκωμένη, κατέβασε την. Τη χρειαζόμαστε πάνω, τη χρειαζόσαστε κάτω. Παραπονιόμαστε ποτέ όταν την αφήνετε κάτω;

•> Κυριακή = Ποδόσφαιρο. Είναι όπως η πανσέληνος ή η αλλαγή των εποχών. Δεν αλλάζει.

•> Τα ψώνια ΔΕΝ είναι σπορ. Και όχι! Δεν πρόκειται ποτέ να τα δούμε έτσι.

•> Το κλάμα είναι καθαρός εκβιασμός.

•> Να ζητάς αυτό που θέλεις. Ας είμαστε σαφείς σε αυτό:
Οι λεπτοί υπαινιγμοί δεν περνάνε.
Οι χοντροί υπαινιγμού δεν περνάνε.
Οι σαφείς υπαινιγμοί δεν περνάνε.
ΑΠΛΑ ΠΕΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΓΑΜΩΤΟ.

•> «Ναι» και «Όχι» είναι αποδεκτές απαντήσεις σχεδόν σε κάθε ερώτηση.

•> Έλα σε μας όταν έχεις ένα πρόβλημα μόνο αν θέλεις να στο λύσουμε. Αυτός είναι ο ρόλος μας. Για συμπόνια και πήγαινε στις φιλενάδες σου.

•> Ένας πονοκέφαλος που διαρκεί 17 μήνες είναι πρόβλημα. Να πας να σε δει κανένας γιατρός.

•> Οτιδήποτε είχαμε πει 6 μήνες πριν είναι απαράδεχτο να το επαναλαμβάνεις σε ένα καβγά. Για την ακρίβεια όλα τα σχόλια είναι απαράδεχτα και άκυρα μετά από 7 μέρες.

•> Αν νομίζεις πως είσαι παχιά, το πιθανότερο είναι να είσαι. Μη ρωτάς εμάς.

•> Αν κάτι που είπαμε μπορεί να ερμηνευτεί με δύο τρόπους και ο ένας από τους δύο σε έκανε έξαλλη, εννοούσαμε βέβαια τον άλλον...

•> Μπορείς είτε να μας ζητήσεις να κάνουμε κάτι ή να μας πεις πώς να το κάνουμε.
Όχι και τα δύο μαζί.
Αν ήδη ξέρεις να το κάνεις καλύτερα, απλά καν’ το.

•> Αν είναι δυνατό, πες σε παρακαλώ ότι έχεις να πεις όταν έχει διαφημίσεις.

•> Ο Χριστόφορος Κολόμβος δεν χρειαζόταν κατευθύνσεις. Ούτε και εμείς.

•> Αν υπάρχει φαγούρα, χρειάζεται ξύσιμο. Αυτό και κάνουμε.

•> Αν ρωτήσουμε τι δεν πάει καλά και λες «τίποτε», θα συμπεριφερθούμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ξέρουμε πως λέτε ψέματα αλλά δεν αξίζει να τσακωθούμε.

•> Όταν κάνεις μιαν ερώτηση, δεν θέλεις μιαν απάντηση, εκτός αν είναι μια απάντηση που δεν θέλεις ν’ακούσεις.

•> Όταν είναι να πάμε κάπου, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, μα εντελώς ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ είναι τέλειο. Ειλικρινά!

•> Μη ρωτάς τι έχουμε στο μυαλό μας, εκτός αν είσαι έτοιμη να συζητήσουμε θέματα όπως: Sex, Sport, ή Αυτοκίνητα (λέμε τώρα...)

•> Έχεις άπειρα ρούχα.

•> Έχεις πάρα πολλά παπούτσια.

Σ’ ευχαριστώ που τα διάβασες όλα αυτά. Σίγουρα θα κοιμηθώ στον καναπέ απόψε, όμως δεν ξέρεις πως λίγο μ’ ενδιαφέρει; Είναι σαν να κοιμάμαι σε κάμπινγκ...
Όσοι άντρες το διαβάσουν, θα το διασκεδάσουν.
Όσες περισσότερες γυναίκες το διαβάσουν, θα είναι ένα καλό μάθημα γι’ αυτές.

Προβληματισμοί

Πατάω σε δύο βάρκες. Με δυσκολεύει φυσικά αλλά μου αρέσει από την άλλη. Είναι μια πρόκληση μετά από πολλά χρόνια που όλα είχαν παγιωθεί σε σταθερές, μονόπλευρες και μονοδιάστατες.

Ερεθίσματα παλιά που αναδύονται σιγά σιγά καθώς και νέα που έρχονται προκλητικά να αναμοχλεύσουν τα στάσιμα νερά.

Ο αυτοέλεγχος και η αυτοκυριαρχία μπερδεύονται με την μελαγχολία και την απόσυρση.

Ερωτικά σκιρτήματα και ειδυλλιακοί κόσμοι συγκρούονται με φοβίες δέσμευσης και παγιωμένες άμυνες.

Ανασφάλεια και ρομαντική διάθεση κόντρα στην τελειομανία και την τάξη.

Τα σύνορα της πραγματικότητας μπροστά στον κόσμο των ονείρων, της ουτοπίας και του φανταστικού.

Κρατημένα όνειρα από τον κόσμο της φαντασίας ψάχνουν πως να εκδηλωθούν.

Να ζήσω όπως προστάζει ο εσωτερικός κόσμος και να μην προσαρμόζομαι σε μία στεγνή πραγματικότητα με ανούσιες συναναστροφές και σχέσεις.

Συντροφικότητα, διάλογος και ενθάρρυνση, αντί σχέσεις με ανθρώπους-θύματα παίζοντας τον ρόλο του θύματος.

Απαραίτητες αποδράσεις μέσα από την καθημερινότητα για να ζήσω την ανάλαφρη πλευρά της ζωής.

Να μιλάω, να σκέφτομαι, να υπόσχομαι και να κάνω σε πρώτο πρόσωπο παρά σε τρίτο γενικό!

Να ζω σε πρώτο χρόνο!

Ωραία!

Ακούω (αν θέλεις το ακούς κι εσύ!) συνέχεια το cd που μου έκανα δώρο χτες το βράδυ και ταξιδεύω ονειρεμένα μέσα από report και κείμενα...

Διαβάσω δύο αφιερώσεις που μου έκανε η Νεφέλη και αισθάνομαι γλυκό ρίγος...

«Να ‘μαστε καλά & να περνάμε καλά * * * Ν.»

«Εύχομαι & πιστεύω πως αυτή η χρονιά θα ‘ναι ΠΟΛΥ καλύτερη από την προηγούμενη! Φιλιά Πολλά»...

Σκέφτομαι πόσο ωραία πέρασα το βράδυ παρέα με τους φίλους μου...

Χαμογελάω με τα κουφά που μου είπαν τα παιδιά μου...

Διαβάζω τα σχόλια στον «Χάρτη της επιτυχίας» πόσο ανθρώπινα είναι...

Μου αρέσει η στιγμή, ωραία είναι!

Ο χάρτης της επιτυχίας!

Ξέρω πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος όλων μας! Για να μην έχετε απορίες και περιττούς προβληματισμούς ιδού ο Χάρτης της επιτυχίας των σχέσεων. Εάν ο συνδυασμός σας συμπίπτει με τις κόκκινες θέσεις είστε άξιοι θαυμασμού και φυσικά δεν δέχομαι κανένα παράπονο ή γκρίνια! Εάν είστε όπως εγώ, που ουδέποτε πλησίασα στα ιδανικά σημεία, βρήκατε την απάντηση στο «γιατί τα έχω κάνει σκατά μέχρι τώρα» που σας βασανίζει!

Κάνε Κλικ στην εικόνα να χορτάσεις και να τυπώσεις!

Δώρο; Δώρο!

Κουβεντιάζαμε εχτές με την Νεφέλη για το θέμα των δώρων. Επίκαιρο θέμα λόγω των ημερών αλλά και μόνιμος βραχνάς για μένα σε όλη τη διάρκεια του χρόνου. Της έλεγα λοιπόν αυτά που είχα γράψει σε ένα παλιότερό μου ποστ για τα δώρα. Ότι πρώτα απ΄όλα δεν μου αρέσουν τα δώρα. Μου θυμίζουν υποχρέωση.

Πάντα έψαχνα να βρω την δικαιολογία να μην πάρω δώρο. Ούτε κι εγώ θέλω. Προτιμώ κάτι συμβολικό, κάτι δικό σου, κάτι που θα σου λείψει όταν το δώσεις. Κάτι που ΘΕΛΕΙΣ να δώσεις. Μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια βόλτα στο φεγγάρι, μια ματιά. Προτιμώ να μου χαρίσεις μερικά λεπτά από το χρόνο σου, να μιλήσουμε, κατά βάση να με νιώσεις. Να περπατήσουμε στην βροχή, ίσως να μου κρατήσεις το χέρι.

Και αυτό δεν το πιστεύω μόνο για μας τους μεγάλους. Την ίδια ανάγκη έχουν και τα παιδιά. Όσα παιχνίδια και να τους δώσεις στις γιορτές αυτό που έχει αξία είναι ο πραγματικός χρόνος που θα τους αφιερώσεις. Είναι η βόλτα χωρίς άγχος που θα πας μαζί τους. Είναι η διάθεσή σου να κοιτάς με ενδιαφέρον και αγάπη τις μουτζούρες που σου δείχνουν όλο καμάρι και να το πιστεύεις ότι είναι θαύματα τέχνης. Το γέλιο σου με τις γκάφες των επτά νάνων αλλά και το δάκρυ σου όταν ο Σρεκ στεναχωριέται που χάνει την πριγκίπισσα Φιόνα.

Έψαχνα κάτι για να δώσω στη Νεφέλη. Όχι σαν δώρο. Απλά κάτι που να το έχει κοντά της και να με θυμάται, σήμερα, αύριο, μετά από μήνες. Δεν είναι κάτι που θα μου λείψει, αλλά κάτι που θα το έπαιρνα και για μένα. Αυτό όμως που αισθάνομαι για την ίδια είναι για μένα σημαντικότερο. Ότι αξίζει από μένα το έχω ήδη δώσει. Δεν μου λείπει, και χαίρομαι που το έχει. Ότι και να γίνει. Για πάντα.

Tonight

To Σαββατόβραδο πάντα μου άρεσε, ειδικά οι πρώτες ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Είναι οι ώρες που η διάθεσή μου είναι χαλαρή και πάντα καλή. Είτε γιατί έχω γυρίσει από βόλτα είτε γιατί έχω διαβάσει κάτι ακούγοντας μουσική με την παρέα ενός ποτού. Το σημερινό Σαββατόβραδο είναι όμως ιδιαίτερο και μάλλον μοναδικό. Δεν θα επαναληφθεί ποτέ, ούτε σαν μια ρουτίνα ίσως μόνο σαν μια μελαγχολική θύμηση.

Ο μεγάλος μου μόλις γύρισε από το πρώτο του ξενύχτι. Ώρα 2 για πρώτη του φορά. Κέρασε τους φίλους του για την γιορτή του. Με πολλή καμάρι έκλεισε τραπέζι και οργάνωσε την βραδιά. Περάσανε ωραία, δέκα δεκαεξάχρονοι γεμάτοι ζωή. Το χαμόγελό του, αυτό της ικανοποίησης και της χαράς που οι φίλοι του ήταν μαζί του σήμερα εμένα θα μου μείνει αξέχαστο. «Μπαμπά ξέρεις ξέφυγε λίγο ο λογαριασμός και έβαλα κι από τα δικά μου λεφτά. Όχι δεν χρειάζεται να μου δώσεις, ήδη μου έδωσες πολλά και σε ευχαριστώ!». Πειράζει που αισθάνθηκα υπέροχα, απόλυτη ευτυχία;!

Το μεσημέρι βρεθήκαμε με τον μικρό σε κατάσταση εκπληκτικής αφασίας! Έπρεπε να αποφασίσει ποιό άρωμα να αγοράσει. Κάποιο διακριτικό αλλά ιδιαίτερο. Για πρωί αλλά και για βράδυ. Ψεκάσαμε μερικές δεκάδες σε κάθε σημείο του σώματος μας για να επιλέξουμε. Φυσικά και δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ούτε ένα μετά από τα πέντε πρώτα. Σκηνή αστεία έως γελοία. Όσο τον παρακολουθούσα στην αναζήτησή του αυτή ένιωθα πόσο έχει μεγαλώσει και πόσο ωραία αισθανόμουνα εγώ μαζί του. Αυτό που μου είπε στο δρόμο επιστρέφοντας στο σπίτι ήταν οξυγόνο. «Ξέρεις, ξεκίνησε, πίστευα ότι δεν είχα τόση ελευθερία και ότι ήσουν αυστηρός. Τώρα όμως βλέπω ότι με εμπιστεύεσαι και με αφήνεις να κάνω πράγματα χωρίς να έχεις συνέχεια αντιρρήσεις, περισσότερο από ότι άλλοι γονείς τους φίλους μου. Νομίζω ότι μπορώ και εγώ να σε εμπιστεύομαι!». Ήταν η σημαντικότερη ανακοίνωση στη ζωή μου. Εύχομαι να μην προδώσω ποτέ αυτή την εμπιστοσύνη.

Το απόγευμα στολίσαμε το δέντρο και το σπίτι χριστουγεννιάτικα. Τα παιδιά έφτιαξαν το καλύτερο δέντρο από όλες τις χρονιές. Πάντα αυτοί το στολίζουν. Εγώ αναλαμβάνω τα φωτάκια. Είναι ένα ροκ χριστουγεννιάτικο δέντρο. Επηρεάστηκαν από την μουσική που ακουγότανε. Καμιά σχέση με τα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Όσο τους έβλεπα να αυτοσχεδιάζουν και να δημιουργούν, ένα σφίξιμο μ’ έπιασε στην καρδιά. Η σκέψη ότι αυτή η σκηνή δεν θα επαναληφθεί του χρόνου, ότι είναι η τελευταία φορά που γίνεται με αυτό τον τρόπο σε αυτό το σπίτι με αναστάτωσε. Συνειδητοποίησα ότι οι γιορτές φέτος θα είναι δύσκολη περίοδος. Αλλά όπως είπε και η φίλη μου η Νεφέλη «γιατί σφίξιμο; Για καλό θα είναι. Και του χρόνο με τα παιδιά θα το στολίζεις, ίσως και με φίλους...». Πόσο με στηρίζει η Νεφέλη αυτή την περίοδο με τις θετικές της σκέψεις και δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσω πραγματικά να της δείξω πόσο την ευχαριστώ.

Φέτος ήταν τόσο περίεργη και δύσκολη χρονιά. Περιμένω πως να τελειώσει, μέχρι και μέρες της χαρίζω. Το σημαντικό είναι να μπει η νέα σωστά, να ξέρω που πάω και μάλιστα πως θα πάω. Οι αποφάσεις πάρθηκαν, τώρα μιλάμε για πράξεις.
- Όλα καλά;
- Προς το παρόν καλά. Αργότερα θα δείξει!
- Στέλνω θετικά σήματα και πολλά φιλιά!
Πόσο θα ‘θελα να είμαι δίπλα της εκείνη τη δύσκολη στιγμή. Σε αυτή αλλά και στις επόμενες που θα έρθουν. Να την βλέπω να αισθάνεται ήρεμη που είμαι δίπλα της. Να αισθάνομαι την ανάσα της σίγουρη και απαλή. Θα είναι δύσκολες αυτές οι γιορτές για πολλούς από μας. Πόσο λαχταράω τις επόμενες μέρες. Σαν ξεραμένο χωράφι που περιμένει να χυθεί πάνω του το ορμητικό νερό από το κανάλι που ανοίγει. Έτοιμο να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα. Να καρπίσει ξανά!
- Φιλιά!

Talk to me softly / There's something in your eyes / Don't hang your head in sorrow / And please don't cry / I know how you feel inside I've / I've been here before / Somethin's changin' inside you / And don't you know

Don't you cry tonight / I still love you baby
Don't you cry tonight / there's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

Give me a whisper / And give me a sigh / Give me a kiss before you tell me goodbye / Don't you take it so hard now / And please don't take it so bad / I'll still be thinking of you / And the times we had... baby

Don't you cry tonight / there's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

And please remember that I never lied / And please remember how I felt inside now honey / You gotta make it your own way / But you'll be alright now sugar / You'll feel better tomorrow / Come the morning light now baby

And don't you cry tonight / An don't you cry tonight / there's a heaven above you baby
And don't you cry / Don't you ever cry / Don't you cry tonight / Baby maybe someday
Don't you cry / Don't you ever cry / Don't you cry / Tonight

Don't Cry
Guns N' Roses (Stradlin'/Rose)

Αισθάνομαι!

Χρώματα η φαντασία γέμισε
Οι τόνοι του γκρι χαθήκανε σε ουράνιο τόξο

Μυρωδιές ταξιδεύουν στον αέρα
Καθάρισε ο ουρανός μετά την καταιγίδα

Μικρές κουβέντες γαληνεύουν την ζωή
Τη ζωή μας σαν να ’ταν έτσι κι από εψές

Άνοιξε ο ορίζοντας μετά την καταχνιά
Καθημερινές σκέψεις καλπάζουν άφοβες, αγέρωχες

Αισθάνομαι την αγάπη να έρχεται
Αισθάνομαι την αγάπη που δίνεται

Δάχτυλα μπλεγμένα στα ατίθασα μαλλιά
Ανάσες δεμένες, πνοή στοργής

Ζεστασιά ξεχασμένη
Πόθος σβησμένος από την βροχή
Θεριεύει μέσα από τις τελευταίες σταγόνες

Αισθάνεσαι την αγάπη δίπλα σου
Αισθάνεσαι την αγάπη που σου δίνεται

Γέμισε με μουσική το κεφάλι
Βήματα πετάγματα σε ουράνιες διαδρομές
Ταξίδια μακρινά σε τόπους μαγικούς

Αισθάνομαι καλά όταν είμαστε μαζί
Αισθάνομαι την αγάπη

Αισθάνομαι!

Beautiful Day

Προχτές το βράδυ όλα ήταν μαύρα και άραχνα. Ένας τοίχος τόσο ψηλός, τεράστιος που μου φαινότανε ανυπέρβλητος. Και τώρα όλα δείχνουν διαφορετικά. Μόνιμο χαμόγελο, ευχάριστη διάθεση. Πρέπει να μοιάζω με χαζοχαρούμενο στον δρόμο αλλά αισθάνομαι τόσο ωραία! Είναι μάλλον η περίοδος που έχω λουστεί με το φως της αποκάλυψης και της συνειδητοποίησης. Το μόνο που μου λείπει είναι η παρέα μερικών ανθρώπων περισσότερο. Αλλά θα γίνει κι αυτό. Ξέρω τουλάχιστον ότι πολλοί είναι μαζί μου. Ειδικά δύο που με έχουν βοηθήσει όσο δεν το φαντάζονται οι ίδιοι. Να είναι πάντα καλά και τους ευχαριστώ πολύ! Αρκεί ένα τηλέφωνο, ένα μήνυμα, μια γρήγορη μπίρα για να φορτίσω ξανά και ξανά ενέργεια! Γυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου το τραγούδι των U2 και σιγοτραγουδάω (τους έχω πάρει το κεφάλι αλλά δεν πειράζει!)

The heart is a bloom, shoots up through stony ground
But there's no room, no space to rent in this town
You're out of luck and the reason that you had to care,
The traffic is stuck and you're not moving anywhere.
You thought you’d found a friend to take you out of this place
Someone you could lend a hand in return for grace

It's a beautiful day, the sky falls
And you feel like it's a beautiful day
It’s a beautiful day
Don’t let it get away

You’re on the road but you’ve got no destination
You’re in the mud, in the maze of her imagination
You love this town even if that doesn’t ring true
You’ve been all over and it’s been all over you

It's a beautiful day
Don’t let it get away
It's a beautiful day

Touch me, take me to that other place
Teach me love, I know I’m not a hopeless case

See the world in green and blue
See China right in front of you
See the canyons broken by cloud
See the tuna fleets clearing the sea out
See the bedouin fires at night
See the oil fields at first light
See the bird with a leaf in her mouth
After the flood all the colours came out

It was a beautiful day
Don't let it get away
A beautiful day

Touch me, take me to that other place
Reach me, I know I'm not a hopeless case

What you don’t have you don’t need it now
What you don’t know you can feel it somehow
What you don’t have you don’t need it now
You don’t need it now
It was a beautiful day

Beautiful Day / U2

Πήρα φόρα!

Hagen String Quartet – 3. Scherzo. Allegro vivace – Trio. Allegretto

Τα δοξάρια πολεμάνε με τις χορδές. Ανελέητη μάχη. Κανείς ηττημένος, μόνο νικητές. Τα δάχτυλα στο πληκτρολόγιο πονάνε ακόμη από την βραδινή μάχη. Πέρασαν από την διαχωριστική γραμμή. Και την πέρασαν.

Η εικόνα στην οθόνη είναι δυνατή. Θα σοκάρει! Το μυαλό δουλεύει σε ψηλές στροφές αλλά ροπάρει ωραία. Καθαρό από τα σκουπιδάκια το φίλτρο στέλνει πλούσιο μίγμα.

Οι πρωινές ανησυχίες πέρασαν. Η τσαντίλα της Νεφέλης στο τηλέφωνο από την μια με άγχωσε, μάλλον μέχρι να μιλήσουμε, κι από την άλλη μου έφτιαξε το κέφι.

Περίεργο δεν είναι;!

Μου τα χώνω!

Εκνευρίζομαι.

Αισθάνομαι πραγματικά μαλάκας γιατί έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να έρθει σε αυτή την κατάσταση. Τόσα χρόνια ολιγωρίας και δειλίας. Ανευθυνότητα που τώρα σκάει στο κεφάλι πραγματικά αθώων παιδιών. Παίζαμε εμείς οι μεγάλοι τους ζογκλέρ. Πετούσαμε τα μαχαίρια κάνοντας τους αδιάφορους. Φορώντας μαντίλια στα μάτια για να εντυπωσιαζόμαστε εμείς οι ίδιοι. Τι σπουδαίοι που είμαστε! Τι τέλειοι ισορροπιστές! Κοινωνικά αποδεκτοί και πετυχημένοι! Σαν τους μπαλαντέρ μιας τράπουλας σημαδεμένης. Πολύτιμο χαρτί που κολλάει παντού αλλά δεν ανήκει πουθενά.

Μαλακίζομαι.

Έζησα τα περισσότερα χρόνια με άφθονα πέπλα να καλύπτουν όλες τις ατέλειες. Ωραία τεχνική το μπάλωμα. Κι όσο πιο περιποιημένο τόσο πιο αποδεκτό. Σαν να παίρνεις μεγαλύτερη τηλεόραση όταν μεγαλώνει η μυωπία σου αντί να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι γυαλιά. Ή ακόμη καλύτερα ότι η τηλεόραση σε χαλάει! Πόσο κολλημένος μπορεί να είσαι; Απάντηση, όσο δεν το φαντάζεσαι! Σύστημα επίθεση χωρίς κέντρο και άμυνα. Μόνο ένας φουκαράς τερματοφύλακας να μαζεύει τα μπαλάκια! Θες και πρωτάθλημα κακομοίρη!

Τσαντίζομαι.

Προτιμούμε να πεθάνουμε μέσα στην άνοια και την ανία. Να μας φταίνε οι άλλοι, το σύστημα, η πουτάνα η κοινωνία, η κακή μας η τύχη. Απολαμβάνουμε τη μιζέρια και ανακυκλώνουμε την απάθεια. Παίχτες ενός τηλεπαιχνιδιού με λάγνες υποσχέσεις πίσω από το γυαλί. Κριτές και μη συμμετέχοντες μιας άλλης κοινωνίας, ξένης, των άλλων αυτών που ζηλεύουμε και μισούμε. Κι όταν πρέπει να πάρουμε θέση, να επιλέξουμε, απλά αγοράζουμε κι άλλη μια συσκευή για να βλέπουμε ταυτόχρονα.

Σκάω.

Τώρα που το πήρα επιτέλους απόφαση, τώρα που δεν υπάρχει αύριο, τώρα που η πληγή που γυρνάει το μαχαίρι είναι σε άλλα σώματα, σε άλλες ψυχές αθώες. Τώρα που είναι τα πραγματικά ζόρια. Τώρα που θέλω όλα να είναι καθαρά, ξεκάθαρα. Τώρα που δεν πρέπει να κάνω πίσω γιατί χρωστάω ήδη πολλά. Χρέη που έχω φορτώσει σε άλλες πλάτες. Θα σκάσω τώρα που βλέπω.

Ψάχνομαι.

Το παράδοξο είναι ότι κατάλαβα το αδιέξοδο όταν κατάφερα να μπω στην αφαίρεση. Όταν προσπάθησα να καθαρίσω τα φιμέ τζάμια που καλύπτουν την ασχήμια και το καθαρό φως. Αυτό το λευκό. Όχι της αγνότητας, αυτό είναι βλακεία και για σχιζοφρενείς. Αλλά αυτό της απλότητας. Τότε χάθηκαν οι επαφές. Οι απλές και καθαρές απαντήσεις πόνεσαν. Μπορεί να είναι και λάθος αλλά είναι εύκολο να αντικρουσθούν. Χρειάζονται όμως εξίσου καθαρές ανταπαντήσεις. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Η επιφανειακή ωριμότητα χάνεται ως δια μαγείας και μια άνευ λόγου άρνηση εμφανίζεται. Δεν θέλω να μου πεις τι δεν θέλεις ή τι δεν πιστεύεις ή τι θα ήθελες. Θέλω να μάθω επιτέλους τι θέλεις, γιατί το πιστεύεις και τι θα κάνεις για να το έχεις.

Χαίρομαι.

Με τα χαμόγελα που μπορώ να αντικρίζω ακόμα. Με τους ανθρώπους που μοιράζομαι και με ανέχονται. Γιατί υπάρχει φως και το θέλω. Που θα πονέσω και θα ζοριστώ αλλά για να καθαρίσω. Γιατί θέλω να ζήσω ξανά πραγματικά! Ξανά!

Μήπως ξέρεις κάτι;

Το άκουσα σαν φήμη και δυστυχώς ενώ ακούγεται τρομερά ενδιαφέρον δεν μπορώ να βρω πουθενά πληροφορίες.

Περί τίνος πρόκειται;

Προκηρύχθηκε διαγωνισμός για την σχεδίαση ενός οχήματος για ρακοσυλλέκτες. Τι κάνει ιδιαίτερο αυτό το όχημα; Θα μπορούν να το χρησιμοποιούν σαν αμαξάκι για να κουβαλάνε τα πράγματά τους την μέρα αλλά και στο οποίο να μπορούν να κοιμηθούν τη νύχτα. Απίστευτο;!

Στον διαγωνισμό έλαβαν μέρος πάνω από 40.000 «σχεδιαστές».

Νικητές στέφθηκαν δύο Έλληνες! Απίστευτο κι αυτό!

Ακούσατε εσείς κάτι γι’ αυτό; Αν αληθεύει μιλάμε για κάτι πολύ σημαντικό.

Περιμένω με αγωνία οποιαδήποτε πληροφορία από εσένα που χαζεύεις σε αυτό το blog ή από κάποιο γνωστό ή φίλο σου που «ψάχνει» τα πράγματα.

Save the planet

If you don't save the planet, who will?

Μάθημα φιλοσοφίας

Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει το τεστ της «τριπλής διύλισης».

- Τριπλή διύλιση, ρώτησε με απορία.
- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;
- Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...
- Μάλιστα. Άρα δεν έχεις ιδέα, αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;
- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...
- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια.

Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία

- Παρόλα αυτά, συνέχισε ο Σωκράτης, μπορεί ακόμα να περάσεις το τεστ γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για τον μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;
- Όχι δεν νομίζω...
- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;
Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος και έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα.

Το παραπάνω περιστατικό δείχνει γιατί ο Σωκράτης ήταν τόσο σπουδαίος φιλόσοφος και έχαιρε τόσο μεγάλης εκτίμησης.

Το παραπάνω περιστατικό εξηγεί επίσης το λόγο που ο Σωκράτης δεν έμαθε ποτέ ότι ο Πλάτωνας του πήδαγε τη γυναίκα!

Fortune cookie

Someone you care about seeks reconciliation

Το λένε μέχρι και τα τυχερά μπισκότα!
Τι άλλο να περιμένω λοιπόν;
Η ώρα των μεγάλων αποφάσεων είναι τώρα.
Το έγραψε και ο προβατάκος!

Τους τυχερούς αριθμούς δεν σας τους γράφω γιατί θα τους παίξω στα τυχερά παιχνίδια και δεν μου αρέσει να μοιράζομαι τα κέρδη μου!

Ζώντας στην πόλη

Τα πόδια μου έχουν κολλήσει στο τσιμέντο. Κάτι ισχυρότερο από την βαρύτητα με δένει με το σκληρό υλικό. Σάρκα, αίμα, χαλίκι, πέτρα, τσιμέντο, αρχή και τέλος μαζί. Συνδεδεμένος με το κτίριο. Ένα! Μία δίοδος ανοιχτή και η μουσική σαν ορμητικός χείμαρος χτυπά το μυαλό ηδονικά και βασανιστικά. Το σώμα ακούει με το σώμα. Τα αυτιά κλείνουν, τώρα δεν χρειάζονται. Το σώμα πάλλεται σε ένα δυνατό ρυθμό, σε ένα δικό του ρυθμό. Ήταν κάτι μοναδικό! Κόσμος, δεκάδες στην ίδια κατάσταση. Ανθρώπινη θάλασσα, ανταριασμένη θάλασσα! Άνθρωποι που συναντάς το πρωί πηγαίνοντας, το βράδυ γυρνώντας, όταν τρως, όταν πίνεις, όταν ζεις στην πόλη. Κύματα όλοι μιας θάλασσας που πάει κι έρχεται συνέχεια. Και η απουσία σου γίνεται εντονότερη. Έπρεπε να είσαι εκεί. Όσο δυναμώνει η μουσική μεγαλώνει το κενό.

Ώρα μία και μισή στο πάρτι της LIFO. Συνταξιδιώτης ο αεικίνητος πρόβατος! Υπέροχη βραδιά, μπράβο! Η πόλη ζει, είναι ξύπνια, όλοι με όλους. Ούτε πόρτες, ούτε τραπέζια, ούτε τι και πως. Όπως είναι ο καθένας μας, αυτό που είναι. Πριν από ώρα έλεγα στη Νεφέλη για την ζωή στις πόλεις έξω. Πόσο οι άνθρωποι βγαίνουν από τα κλουβιά τους και συνυπάρχουν όσο το δυνατό περισσότερο. Επιτέλους αρχίζει κάτι να γίνεται και σε μας.

Και το φεγγάρι, μια μέρα πριν την πανσέληνο, μοναδικό! Κατεβαίνοντας στο κέντρο το φως του είχε πλημμυρίσει τα πάντα. Η Νεφέλη, δεν χόρταινε να το κοιτάει, λες και ήθελε να το ρουφήξει όλο. Να γεμίσει από το γλυκό φως! Απολάμβανε τη διαδρομή σαν μικρό παιδί και έγινε η διαδρομή βραδινό ταξίδι σε χώρες φανταστικές, σε μέρη μοναδικά! Μύριζε καλοκαίρι, έρωτες, χωρισμούς, τόπους με κάθε τραγούδι που έπαιζε το ραδιόφωνο.

Βραδινή βόλτα στο κέντρο της πόλης. Περιττά χιλιόμετρα και σκάλισμα αναμνήσεων. Μερικές σαν τις λακκούβες των δρόμων, επώδυνες. Άλλες σαν τις κλειστές στροφές, που πατάς το γκάζι πάντα λίγο παραπάνω κάθε φορά, ζωντανά επικίνδυνες. Τυχαία περάσματα από μέρη σημαντικά. Κάτι έχεις αφήσει σε καθένα από αυτά. Κάτι προσωπικό, κομμάτια από την ψυχή σου. Η πόλη γεμάτη από κομμάτια, όλων μας. Ποιος άραγε αποφασίζει εκείνη τη στιγμή; Γιατί έστριψα αριστερά κι όχι δεξιά; Γιατί πέρασα από τον πάνω δρόμο κι όχι από τον κάτω; ΄Ηταν η παλιά μου γειτονιά, πόσα χρόνια είχα να περάσω. Συμπτώσεις αριθμών, ημερών, τόπων, καταστάσεων. Δύο άνθρωποι που έχουν ζήσει παράλληλα. Που βρεθήκανε κάποτε στα ίδια μέρη, σε διαφορετικές θέσεις. Ωραία είναι όλα αυτά!

Επιβίωση Σαββατόβραδου

Αποφάσισα ότι πρέπει να σώσω πολλούς φίλους μου και γνωστούς από απλές και δύσκολες καταστάσεις που μπορούν να τύχουν στη ζωή τους. Εγώ πλήρωσα και έμαθα. Δεν είναι όμως απαραίτητο να την πατήσουν κι άλλοι!
Έχουμε και λέμε.
Σάββατο βράδυ και ενώ βρίσκομαι σε ένα τραπέζι γαμήλιας δεξίωσης στέλνω μηνύματα στη παρέα...

Ερώτηση στον σύνδεσμο (πάντα υπάρχει ένας σύνδεσμος, άνθρωπος κλειδί σε κάθε παρέα): Ποιοι θα εκδράμουν για ποτοκατάνυξη;
Απάντηση (του σύνδεσμου): Νομίζω ότι ατύχησες, πήγαν όλοι σπίτια τους!
Δήλωση (ωραίος σύνδεσμος!!!): Δεν το πιστεύω! Θα αυτοσχεδιάσω :-P
Απάντηση (του σύνδεσμου...): Καλή διασκέδαση :-)
Δήλωση 2η (πλερέζες με αισιοδοξία!): Όπως το είπες, θα αλητέψω :-P

Αποτέλεσμα: Τρεις και μισή το πρωί μετά από ένα απίστευτο (όπως πάντα!) γαμήλιο τραπέζι (δεξίωση παρακαλώ!) με όλα τα σουξέ του Γιάννη Πάριου να βουίζουν στο κεφάλι μου, με δύο μπουκάλια κόκκινο κρασί (ετικέτας μην με ρωτάτε!) να γουργουρίζουν στην κοιλιά μου και με όλες τις μαζοχιστικές μου τάσεις στο μέγιστο βαθμό γράφω για να τα πω και να καταρρεύσω ήρεμος μέχρι αύριο το μεσημέρι!

Κανόνες επιβίωσης Σαββατόβραδου, γάμου συμπεριλαμβανόμενου!
1. Δεν έχει κανένα νόημα να είστε στην εκκλησία πριν έρθει η νύφη!
2. Αρκεί να είστε εκεί για την χαιρετούρα στο τέλος.
3. Δεν έχει κανένα νόημα να είστε στην δεξίωση πριν την βόλτα των νεόνυμφων στα τραπέζια!
4. Δεν έχει νόημα να είστε γενικότερα στην δεξίωση εκτός αν έχετε βάλει κάποια παράνυφο στο μάτι!
5. Εκτιμάται μόνο το ότι ξέρετε να χορεύετε όλα τα παραδοσιακά είδη χορού. Χορό της κοιλιάς (τσιφτετέλι), καλαματιανό και τσάμικο, ποντιακά αν τύχει, χασαποσέρβικο (οπωσδήποτε!) καθώς και διάφορους δυτικούς χορούς (σέικ, ροκ & ρολ, μπλουζ! Μην γελάτε, ακόμη έτσι αναφέρονται.).
6. Βρείτε κάποιον ή κάποια, αν είστε πιο τυχεροί, για να συνεχίσετε την αδικοχαμένη σαββατιάτικη έξοδό σας.
7. Γάμος σημαίνει χαρά και εξευτελισμός των νεόνυμφων μέχρι τελικής πτώσης.
8. Όχι απαραίτητα και τη δικής σας πτώσης!
9. Να έχετε προγραμματίσει εκ των προτέρων την Σαββατιάτικη έξοδό σας.
10. Αυτά μου έρχονται αυτή την στιγμή! Όποιος έχει να προσθέσει κάτι ευχαρίστως να το κάνει! Εγώ πάω για ύπνο!!!

Υποσημείωση: Χτυπήσαμε και δύο ποτά στο Godot στο χαλαρό!

Και στα δικά σας, μπλιάχ :-)

Περάσαμε όμορφα και τούτη τη βραδιά!

Είμαι ένα πτώμα! Τα μάτια μου βαριά με δυσκολία τα κρατάω ανοιχτά. Το σώμα μου μουδιασμένο, πονάει και η μέση μου. Με δυσκολία συγκεντρώνομαι για να γράψω. Παρόλα αυτά η μέρα που πέρασε ήταν εκπληκτική!
Μόλις γυρίσαμε με τον μικρό από την συναυλία των Kaiser Chiefs. Εξ ου και η πιο πάνω περιγραφή. Το μόνο που έχω να πω προς όλους τους φίλους, γνωστούς και αγνώστους είναι ότι αν σας αρέσει η ζωντανή μουσική και οι πραγματικές συναυλίες που γίνεται στην κυριολεξία της τρελής, προλαβαίνετε να πάτε στην δεύτερη συναυλία των Kaiser Chiefs για να έχετε να την θυμάστε στην υπόλοιπη ζωή σας!

Τα παιδιά είναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ! Σε λίγα χρόνια θα γεμίζουν στάδια και θα έχουν εκτοξευτεί στα ύψη! Έχουν, αυτό που λέμε, το αστέρι και το λαμπρύνουν συνέχεια περισσότερο!
Έχω μείνει άφωνος από την ζωντάνια και την σκηνική παρουσία τους. Ο κόσμος παραληρούσε και δικαιολογημένα! Χρόνια είχα να δω τραγουδιστή να βουτάει, στην κυριολεξία, πάνω στο κοινό! Ένα μοναδικό κοινό που με τις πρώτες νότες τραγουδούσε ολόκληρα τραγούδια!

Η μουσική τους χωρίς να είναι κάτι εκπληκτικά νέο και πρωτοποριακό είναι γεμάτη μελωδίες και όλο κάτι θυμίζει σε μας τους παλιούς. Το τελικό αποτέλεσμα είναι όμως πάρα πολύ φρέσκο και καλό.
Ο τραγουδιστής Ricky Wilson είναι άπαιχτος στην σκηνή! Ένα κομμάτι με τον κόσμο συνέχεια. Σαν μοναδικός μαέστρος διευθύνει το κοινό, το ανεβάζει και το κατεβάζει ασταμάτητα σε σημείο να παραληρεί μαζί του!
Τι άλλο να πρωτοθυμηθώ;!

Τέλεια συναυλία, η καλύτερη εδώ και πολλά χρόνια κατά την γνώμη μου!
Όσοι πάτε να τους δείτε θα με θυμηθείτε!

Θέσεις καριέρας!

Μοναδικές θέσεις εργασίας...

...με προοπτικές εξέλιξης...

και φυσικά άψογο εργασιακό περιβάλλον!

Που ζείτε;

Σάββατο πρωί βρισκόμαστε με ένα φίλο στο υπαίθριο πάρκινγκ μεγάλου σούπερ μάρκετ. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ελάχιστα, λιγότερα από δέκα. Παρόλα αυτά δύο ήταν παρκαρισμένα ακριβώς μπροστά από την είσοδο. Σχολιάζοντας το θέαμα με τον φίλο στρίβω για να παρκάρω σε μια θέση απέναντι από την είσοδο. Εκείνη την στιγμή βλέπω ότι η θέση αυτή μαζί με τις δύο επόμενες ήταν θέσεις αναπήρων. Σταματάω και βάζω όπισθεν για να φύγω. «Που πας;» ρωτάει απορημένος ο φίλος μου. «Είναι θέση αναπήρων...» του λέω «... θα το πάω πιο κάτω.». «Σιγά ρε, τόσες θέσεις υπάρχουν...» μου απαντάει. «Έτσι κι αλλιώς σε μισή ώρα θα έχουμε φύγει!».

Η αντιμετώπιση αυτή του φίλου μου, ενός ανθρώπου που έχει ζήσει χρόνια στο εξωτερικό, που ανήκει σε μια κοινωνικοοικονομική τάξη ανώτερη, με εκπαίδευση και γενικότερη μόρφωση που ζηλεύεις, με έκανε κουρέλι. Δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα. Από εκείνη τη στιγμή κλονίστηκε η σχέση μου με αυτό τον άνθρωπο.

Η ιστορία αυτή μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας ένα φυλλάδιο που μοιράζανε σήμερα το πρωί στο metro.

3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Με τίτλο «Η αδιαφορία είναι η μεγαλύτερη αναπηρία» κάποιος κειμενογράφος έστησε ένα απλό και ενημερωτικό εντυπάκι. Στο οπισθόφυλλο το μήνυμα του υπουργού με τις θέσεις και τα σχέδια της πολιτείας. Κάτω από όλα αυτά κυριαρχεί το μήνυμα, κι άλλο μήνυμα, «Οι ΠΟΛΙΤΕΣ κοντά στα άτομα με αναπηρία» « Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ κοντά στα άτομα με αναπηρία».

Και για να κάνουν πράξη το «τόσο κοντά» και οι πολίτες αλλά και η Πολιτεία φροντίζουν κάθε μέρα να ΜΗΝ κλείνουν τις διαβάσεις των αναπήρων, να ΜΗΝ παρκάρουν αυτοκίνητα και μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια, να ΜΗΝ απλώνονται πίνοντας τον καφέ τους σε όλο το πεζοδρόμιο, να ΜΗΝ εξαφανίζουν τα πεζοδρόμια παρατώντας σακούλες σκουπιδιών ή άδεια χαρτοκιβώτια. Ακόμη φροντίζουν κάθε ανάπηρο με τον οποίο διασταυρώνονται παραχωρώντας του χώρο να περάσει!

Φυσικά όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια χώρα που ΔΕΝ λέγεται Ελλάδα. Εκεί που ΔΕΝ περιμένουν την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ για να θυμηθούν τους ανάπηρους αλλά που ζουν μαζί τους κάθε μέρα.

Απορία μου είναι εάν έχει προσπαθήσει κάποιος από όλους αυτούς τους «υπεύθυνους» να διασχίσει κάποια μέτρα πεζοδρομίου, να διασχίσει μια διασταύρωση, να κινηθεί σε ένα κτίριο, να αναζητήσει μια τουαλέτα σαν να ήταν ανάπηρος. Τι ρωτάω τώρα θα μου πείτε. Στις 3 Δεκεμβρίου πρέπει να το συζητήσουμε. Επίσημα την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ.

Εσείς που ζείτε τελικά;!

Τελευταία μέρα

Η υπενθύμιση του κινητού χτύπησε ξανά. Τρίτη ή τέταρτη φορά. Υπενθύμιζε το ραντεβού των πέντε και μισή στο Ψυχικό. Η ώρα ήταν ήδη έξι παρά είκοσι. «Ωραία, πάλι σαν τρελός θα φτάσω.»
Τελευταία μέρα ενός απλά πολύ περίεργου μήνα.
Φοράω το μπουφάν μου ενώ ταυτόχρονα κλείνω το μηχάνημα και απαντάω στην ηλίθια και χαζή ερώτηση κάποιου που πριν από λίγα δευτερόλεπτα του είπα «Είμαι στην πόρτα. Θα μου πεις τι θέλεις ΜΟΝΟ αν είναι σοβαρό...».
Με τα κλειδιά του αυτοκινήτου στο στόμα χαιρετάω την κοπέλα στη ρεσεψιόν και μουγκρίζω κάτι σε «καλό Σαββατοκύριακο...». Με το που κλείνει η πόρτα πίσω μου συνειδητοποιώ ότι είναι Πέμπτη και τι προσπάθησα να πω μονολογώντας «Δεν πάμε καλά!». Ευτυχώς που δεν με παρεξηγούν, μάλλον.
Μπαίνω στο αυτοκίνητο προσπαθώντας να βολέψω το σακίδιο, τα κινητά, το πρόγραμμα του ραντεβού. Ξεκινάω και βγαίνω στην λεωφόρο. Ευτυχώς η κίνηση δείχνει χαλαρή.
Ανοίγω το ραδιόφωνο και περνάω εν τάχη τους αποθηκευμένους σταθμούς. Τρίτο πρόγραμμα και Γιάννης Πετρίδης. Εδώ είμαστε.
Ο μοναδικός Πετρίδης, αυτός που με μεγάλωσε από την προεφηβική μου ηλικία με το «Ποπ κλαμπ» στην αρχή και με το «Ποπ και Ροκ κλαμπ» αργότερα, κάθε μέρα, κάθε απόγευμα στο Δεύτερο πρόγραμμα. Τώρα στην νέα του εκπομπή στο Τρίτο δείχνει ξαναγεννημένος και καλύτερος από ποτέ.
Η φωνή ίδια και απαράλλαχτη οδηγεί τις μουσικές με μοναδική δεξιοτεχνία ανάμεσα στις ειδικές διαδρομές όλων των ειδών.
Μοναδική αίσθηση. Μέσα σε λίγα μέτρα ηρεμώ και με τις μελωδίας κάποιας μπάντας από την Ορλεάνη κατευθύνομαι προς το κέντρο.
Στα φανάρια προσπαθώ να γράψω ένα μήνυμα για μια φίλη, την Νεφέλη. Πρέπει να δουλεύει τέτοια ώρα αλλά ίσως και όχι. Τρομερό σκεπτικό!
Να δουλεύει ή να μην δουλεύει!
Πάλι καλά με τέτοιο κεφάλι καζάνι στην διάρκεια μιας μέρας σαν την σημερινή. Τρεις συναντήσεις απαιτητικές, ένα σενάριο, οι παραγωγές της ημέρας και ένα ραντεβού σε αναμονή.
Το βγάλαμε και σήμερα το μεροκάματο.

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ! ΕΙΣΑΙ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ;
ΓΕΙΑ ΣΟΥ, ΝΑΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΜΑΙ
ΟΚ, ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΜΕΤΑ

Φτάνω στο Χίλτον, κόλαση η κίνηση. Η ώρα έξι παρά πέντε, το ραντεβού πέντε και μισή. Για κάποιο λόγο δεν αγχώνομαι. Τι νόημα θα είχε άλλωστε.
Σκέψη που μου έρχεται. «Νομίζεις ότι μπορείς να αντέξεις τόση αισιοδοξία;». Ατάκα από το σημερινό μου ζώδιο. Χαμογελάω και αφήνω τον ταρίφα να περάσει. Κέρδισα μερικούς πόντους για την καλή μου πράξη. Πρέπει να έχω πλέον μερικές χιλιάδες από δαύτους.
Στους πόσους όμως κερδίζεις και τι;
Μήνυμα, μπιπ, ήρθε.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ. ΕΧΕΙΣ ΣΤΑΘΕΡΟ ΝΑ ΣΟΥ ΤΗΛ?

Δεν είναι απίθανη η ανταλλαγή μηνυμάτων όταν είσαι κολλημένος στην κίνηση;!
H φωνή της Νεφέλης ακούγεται από την ανοιχτή ακρόαση. Έχει μια παραμόρφωση που μου αρέσει πολύ. Δεν της το λέω.
Κανονίζουμε για καφέ αύριο. Να τελειώσει η εβδομάδα με ωραία παρέα και κουβεντούλα δημιουργική.
Κλείνω το τηλέφωνο γιατί ανοίγει η κίνηση και λέω να το πατήσω λίγο μπας και φτάσω κάποτε στο ραντεβού.
Φτάνω τελικά στις έξι και δέκα.
Ο Πετρίδης έχει βάλει εδώ και μερικά λεπτά Bach.
Παρκάρω και ετοιμάζομαι να βγω. Δεν κουνιέμαι. Δυναμώνω την ένταση και το εκκλησιαστικό όργανο πλημμυρίζει τον χώρο του αυτοκινήτου.
Απόφαση πρώτη: Δεν πάω πουθενά μέχρι να τελειώσει το κομμάτι. Είναι η απόλαυση της συγκεκριμένης στιγμής που κανείς δεν θα μου στερήσει.
Απόφαση δεύτερη: Το μοίρασμα της χαράς με τη Νεφέλη.

ΑΚΟΥΩ ΚΑΤΙ ΑΠΙΘΑΝΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΛΕΩ ΝΑ ΒΓΩ ΑΠΟ ΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ!

Στο ραντεβού μια από τα ίδια. Όλα πάνε καλά, καμιά έκπληξη ευτυχώς. Συνήθως οι εκπλήξεις σε τέτοια ραντεβού είναι μόνο αρνητικές. Άρα την γλιτώσαμε για σήμερα.
Το τηλέφωνο χτυπά και ναι!!! Ήρθε η έκπληξη.
Εισιτήρια για τους KAISER CHIEFS για την Παρασκευή το βράδυ!
Η επιθυμία του μικρού πραγματοποιείται.
Έχουμε και λέμε. Το ένα Σάββατο με τον μεγάλο στον Morrissey και το επόμενο με τον μικρό στους Kaiser Chiefs.
Τα τυχερά του πατέρα!
Ωραία κλείνει ο μήνας και ωραία θα αρχίσει ο νέος!
Δυστυχώς χάνεται ο καφές με την Νεφέλη. Αυτό δεν είναι καλό.
Σκέψη δεύτερη που μου έρχεται. «... το να αγαπάς πάρα πολύ είναι ακριβώς η δόση που χρειάζεται και το να ζεις επιζητώντας το αδύνατο όχι μόνο δεν είναι υπερβολή αλλά είναι και το ζητούμενο». Ατάκα κι αυτή από το σημερινό μου ζώδιο.
Πιστεύω!
Πιστεύω ότι το αδύνατο είναι δυνατό!
Πιστεύω ότι είμαι αυτό που είμαι και είμαι καλά με αυτό!
Καλό μήνα, πάντα!