Η μαγεία της γραφής!

Πέρασε για πολύ σύντομο χρόνο από τα χέρια μου ένα παλιό βιβλίο του 1938. Εκπληκτική τυπογραφική εργασία και μοναδική γραφιστική επιμέλεια! Αυτό όμως που με εντυπωσίασε πραγματικά ήταν η χειρόγραφη απόδοση ενός ποιήματος. Η καθαρότητα της γραφής είναι μοναδική. Η χρήση των στοιχείων κρύβει μοναδικό πλούτο. Χαρακτηριστικά στοιχεία είναι τα πεζά «θ» και «φ» που μοιάζουν με τα μουσικά κλειδιά του σολ και του σολφέζ αντίστοιχα, εάν τα λέω σωστά. Ακόμη το τελικό «ς» έχει αντικατασταθεί με το λατινικό «c».

Δυστυχώς μαζί μου είχα μόνο ένα μικρό κινητό και η φωτογραφία δεν είναι ότι καλύτερο. Παρόλα αυτά μπορείτε να δείτε την τέλεια αυτή γραφή.

Μπαρούτι και Μέλι

Τα άγρυπνα βράδυα του ο Νικήτας μονολογεί: «Εκεί να με άφηναν..., εκεί, ανάμεσα στις μηχανές που τρέχουν και τις γκόμενες που επιστρέφουν, τυλιγμένο σε καπνούς από τσιγάρο και λάστιχα, με γύρες σφηνάκια, μαύρα δερμάτινα κι αμάνικα μπλουζάκια - τα αγιασμένα φυλαχτά της εφηβείας της δεκαετίας του '80. Ο ίδιος μεγαλώνει απότομα κι έτσι δεν μαθαίνει ποτέ αν αξίζει να μετανιώνεις για τα μεγάλα λάθη σου ή αν το να μετανιώνεις είναι από μόνο του το μεγάλο λάθος. Κάνει μακροβούτια σε έναν κόσμο όπου η αγριάδα της νύχτας φέρνει στο φως ψυχές ηρωικές και φαρμακωμένες, γυναίκες περπατημένες και καταδικασμένες, που γυρεύουν να σωθούν μαζί με τον άντρα που ιδρώνει πάνω τους. Μα η έκσταση κρατά όσο n μία πλευρά της κασέτας με τις ροκ μπαλάντες. Το πάθος, σαν το μπαρούτι και το μέλι, είναι γένους ουδετέρου. H ζωή, όμως, είναι θηλυκό, όπως η μοίρα, αλλά κι ετούτη εδώ, n ανεπανόρθωτα αρσενική ιστορία.

Έφτανε μια ματιά για να αναγνωρίσεις τα είδος, της γυναίκας που για χάρη της γίνονται οι πόλεμοι, τα διαζύγια, τα εγκλήματα τιμής. Αυτές τις μυθικές γυναίκες που είναι πλασμένες, λες, από ένα παράξενο κράμα ανάκατο μπαρούτι και μέλι. Κι όποιος βρεθεί στο διάβα τους ξεστόμιζε προσευχές ή κατάρες...

Πάνω απ' όλα χρώσταγα το ξεπλήρωμα της μεγαλύτερης από τις μεγάλες ύβρεις που είχα διαπράξει: το να μη δίνεσαι ολόψυχα σε αυτό πού ζεις, να μην το απολαμβάνεις. Να μην εκτιμάς, να μη σέβεσαι αυτό που ζεις, ακόμη κι όταν είναι τόσο ωραίο πού όλοι γύρω σε ζηλεύουν γι' αυτό. Ποιος νομίζεις πως είσαι;

Περπάτησα το διάδρομο ανάμεσα στις ορτανσίες, τα τρια­ντάφυλλα και τα λίλιουμ, άνοιξα την πόρτα και βγήκα στο δρόμο. Φυσούσε. Μια νεαρή μητέρα κρατούσε σφιχτά ένα αγοράκι απ' το χέρι. Έβαλα μπρος. Αλλά πού να πάω; Όλα όσα άξιζαν ανάσαιναν μακρυά μου, αποκλεισμένα για πάντα από εμένα. H Κλεψύδρα στέρευε οριστικά. Κι αυτή είναι μια σκέψη που δεν παίρνει παρηγοριά.

Γιώργος Ν. Πολίτης

Εκδόσεις IntroBooks

Μια φράση...

Γερνώντας, καταλήγεις να μοιάζεις με τους εχθρούς σου.

Μπόρχες

Δέκα Εικόνες για την Ιθάκη 2008

7ος διαγωνισμός αφίσας της Iθάκης.

Θέμα: Όνειρο

Οι συμμετέχοντες έπρεπε να αφήσουν τη φαντασία τους ελεύθερη και να μιλήσουν για τα όνειρά τους, για τις φανταστικές παραστάσεις και τα συναισθήματα που αναπαράγει ο ανθρώπινος νους κατά τη διάρκεια του ύπνου, είτε για τους στόχους, τις επιδιώξεις, τις ελπίδες και τις επιθυμίες τους.

Η έννοια του «ονείρου» μπορεί να χρησιμοποιηθεί κυριολεκτικά ή μεταφορικά, να είναι η αφορμή ή ο κεντρικός άξονας της αφίσας.

Οι Νικητές

Βραβεία
1o βραβείο: Λένα Δανιηλίδη (Ισπανία)
2ο βραβείο: Αναστασία Μελέκου (Ελλάδα)
3ο βραβείο: Εύα Τεμπονέρα (Ελλάδα)

Έπαινοι
Lukasz Rayski (Πολωνία), Δημήτρης Λαδόπουλος (Ελλάδα), Min-Jae Choi (Νότια Κορέα), Νικόλας Μουστάκας (Ελλάδα), Stefano Pisano (Ιταλία), Tau Fei Lew (Μαλαισία), Ιωάννης Πάλλης και Κατερίνα Τσούμπα (Ελλάδα)

Μπράβο σε όλους!

Οι δικές μου συμμετοχές, που δυστυχώς δεν ήταν ούτε στις φιναλίστ, είχαν σαν κεντρικό άξονα την «πολυτέλεια» του ονείρου στην εποχή μας. Είτε σαν ψυχολογική πίεση είτε σαν πολιτική ελευθερία.

Το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής:

Οι δέκα πρώτες αφίσες που επιλέχθηκαν από την κριτική επιτροπή διαθέτουν ένα έντονο "προσωπικό" στοιχείο. Στο σύνολό τους αποτελούν μια πολυδιάστατη καταγραφή για το τι μπορεί να σημαίνει η λέξη "όνειρο" στον κάθεναν: φυγή - απόδραση, μια ευχή, μια σχεδόν μαθηματική συνάρτηση, μια μηχανή επεξεργασίας εικόνων και συναισθημάτων, κάτι ανεξήγητο ή παράλογο ή ακόμα ένα προϊόν.

Ελπίζω του χρόνου να πάω καλύτερα, αν και μόνο ότι φέτος συμμετείχα στον διαγωνισμό για πρώτη μου φορά ήταν μια πολύ ευχάριστη εμπειρία.

Αίσχος!

Ντροπή και οδύνη αισθάνθηκα όταν είδα αυτό το τραγικό δημιούργημα άρρωστης σκέψης. Μεγαλύτερη αηδία όμως γεύτηκα επειδή είδα χαμόγελα και άκουσα θετικά σχόλια από πολλούς συναδέρφους μου, κάθε ηλικίας και φύλλου και κοινωνικής θέσης.

H πρώτη μου ενστικτώδης κίνηση ήταν να το διαγράψω. Είναι δυνατόν να υπάρχουν συνάνθρωποί μου που τους εκφράζει το «Η ανώμαλη μειοψηφία θέλει να κάνει έτσι όλη την Ελλάδα»;

Γνωρίζουν πραγματικά τι σημαίνει μια τέτοια βαρύγδουπη φράση; Καταλαβαίνουν ότι έτσι θεμελιώνουν την φασιστική, ρατσιστική νοοτροπία μιας Ελλάδας που θέλει να καταβροχθίσει τα παιδιά της; Ή πιστεύουν ότι οι προγραφές και οι διαγραφές των διπλανών μας ανθρώπων (θράσος που έχουν να μιλάνε για Καιάδα, οι ανιστόρητοι!) είναι η δημοκρατία που θέλουνε να ζούνε;

Θεωρώ ότι το λιγότερο που μπορώ να πράξω αυτή τη στιγμή είναι να απαντήσω στον αποστολέα λέγοντάς του την ντροπή και το αίσχος που αισθάνθηκα κι αυτή/ός ας καταλάβει ότι μπορεί να καταλάβει. Μην σβήσετε και μην αγνοήσετε ένα mail σαν αυτό όταν θα σας έρθει, γιατί είναι σίγουρο πως θα σας έρθει. Γυρίστε το πίσω, αντιστρέψτε το ρεύμα. Είναι κάτι που πρέπει να κάνουμε όλοι όσοι πιστεύουμε ότι στον κόσμο μας δεν υπάρχει χώρος για τέτοιες ποταπές και απάνθρωπες θέσεις.

Λίγη ποιότητα ακόμη σου γυρεύω!

Συνεχίζουν μαζί

Για μια ακόμη σεζόν συνεχίζει μαζί το δίδυμο Σεργουλόπουλου - Μπακοδήμου. Αυτή την φορά μετακομίζουν στην δημόσια τηλεόραση για να κάνουν ψυχαγωγικό αλλά όχι στο "κλασικό" ωράριο αλλά αργότερα (ακούγεται κάτι για 12-2).

Πηγή: www.enimerosi24.gr

Πόση ποιότητα μπορούμε να αντέξουμε; Πόσα κιλά ποιότητας μπορούμε να πληρώσουμε ακόμη; Πόσο κορόιδα μπορούμε να αισθανθούμε μέχρι να σηκωθούμε και να επαναστατήσουμε απέναντι σ’ αυτή την παρωδία των κρατικών ΜΜΕ;

Το δυναμικό, κατά την αρχική του εμφάνιση, δίδυμο αφού εξάντλησε τα κανάλια της ιδιωτικής τηλεόρασης και αφού εξάντλησε όλα τα γνωστά είδη τηλεοπτικής πτώσης βρήκε κι αυτό την στοργή και κατανόηση στην αγκαλιά της μάνας Κρατικής Τηλεόρασης. Όπως όλοι οι άσωτοι γιοι αφού το γλέντησε και τα πήρε, και καλά έκανε, από τους ιδιώτες καναλάρχες, για το συνταξιοδοτικό του πρόγραμμα επέστρεψε στην πατρική στέγη. Τι μπορεί να προσφέρει πια κανείς δεν το γνωρίζει. Εκτός από τους διαχειριστές του δημοσίου χρήματος οι οποίοι μας έχουν αποδείξει τόσες φορές πόσο δίκαια και σοφά πράττουν. Πληρώσαμε που πληρώσαμε ας δούμε τι θα πάθουμε!

Βρες την διαφορά!

Σημίτης: "Λυπάμαι"

Έλλην πολίτης προς τράπεζα: "Λυπάμαι"

Τράπεζα προς πολίτη: "Λυπάμαι"

Βρες την διαφορά... σε χιλιάδες ευρώ!

Θέατρο Λυκαβηττού

Ξαφνικά και ενώ έχουν ήδη πραγματοποιηθεί συναυλίες στο θέατρο του Λυκαβητού κλείνει λόγω ακαταλληλότητας. Ο Δήμος Αθηναίων επικαλείται λόγους ασφάλειας γι’ αυτή την αιφνιδιαστική απόφαση. Και φυσικά η διοίκηση του Φεστιβάλ Αθηνών είναι αντίθετη και αφήνει αιχμές εναντίον του Δήμου Αθηναίων.

Έπρεπε να φτάσουμε 19 Ιουνίου για να αντιληφθούν οι υπεύθυνοι ότι είναι επικίνδυνες οι κερκίδες του θεάτρου; Ο έλεγχος δεν θα έπρεπε να γίνει πριν τον προγραμματισμό των συναυλιών; Τον φόρο και τα δημοτικά τέλη μια χαρά ξέρουν να τα εισπράττουν ακόμη και από τα εισιτήρια των συναυλιών που θα αναβληθούν. Γιατί το ξέρετε ότι τα χρήματα που επιστρέφονται από συναυλίες που αναβλήθηκαν δεν συμπεριλαμβάνουν τους φόρους που έχουν ήδη αποδοθεί στο κράτος και στο Δήμο. Να λοιπόν κάποιος που δεν θα χάσει τίποτα από αυτή την ιστορία.

Πότε θα είναι πάλι ασφαλές το θέατρο; Ή μήπως θα πρέπει να τρέχουμε εκτός των τειχών για μια συναυλία. Μας έφαγαν τα χιλιόμετρα κάθε καλοκαίρι.

Ο χώρος του θεάτρου στον Λυκαβηττό είναι ποτισμένος από μοναδικές στιγμές και συγκίνηση. Είναι μοναδικός χώρος στο κέντρο της Αθήνας. Ας μάθουμε λοιπόν από υπεύθυνα χείλη τι και πότε θα γίνει και ποια θα είναι η κατάληξη της ιστορίας.

Μιας και τέθηκε το θέμα ασφάλειας για το θέατρο του Λυκαβηττού ποιες προδιαγραφές πρέπει να πληρούν οι συναυλιακοί χώροι και ποιοι είναι υπεύθυνοι για τον έλεγχό τους;

Η φωτογραφία του θεάτρου από εδώ.

Έκθεση 1 τέλος!

Η πρώτη έκθεση μου τέλειωσε. Τα σχόλια ήταν παραπάνω από θετικά. Ομολογώ ότι πολύ το χάρηκα. Έχουν ήδη μπει στο μυαλό μου ιδέες για μια επόμενη. Τα δύο έργα φωτογραφικές συνθέσεις που εξέθεσα είναι το Seven assimilations και το Transition.

Η σύνθεση Seven assimilations αποτελείται από 7 εικόνες παρατημένων οχημάτων που αποτελούν πλέον μέρος του φυσικού τοπίου. Όλα τους βρίσκονται στο ίδιο σημείο επί πολλά χρόνια και σκουριάζουν μαζί τις πέτρες, το χώμα και τα φυτά. Πήλιο, Σαμοθράκη, Ανάφη και Τήνος από τη μια. Φορτηγάκια, στρατιωτικές υδροφόρες, πυροσβεστικές, λεωφορεία ακόμη και ένας οδοστρωτήρας από την άλλη.

Η σύνθεση Transition είναι μία φωτογραφία του γιου μου στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης. Η ηρεμία του σώματός του με φόντο τα χρυσαφί χρώματα του ηλιοβασιλέματος πάνω στο πλοίο είναι πιστεύω μια στιγμή μετάβασης της σκέψης από την πραγματικότητα σε ένα άλλο επίπεδο.

Η σκέψη τρέχει στα επόμενα βήματα, άγνωστα ακόμη, με πολύ κέφι!

Σήμερα ροκάρουμε!

Όχι εμείς, αλλά τα παιδιά μας!

Όσοι ανεβείτε στο λόφο προσέξτε τους Vibrio.

1GB με διαφορά 20 χρόνων!

Μόλις 20 χρόνια χωρίζουν το τέρας και το nano!
Κι εγώ αναπολώ την στιγμή που απόκτησα το πρώτο μου Mac LCII στην απίστευτη τιμή των 450.000 δραχμών (1.320 € το 1992). Με 8 MB ram [RAM: 4 MB on motherboard, expandable to 10 MB using a pair of 100ns 30-pin SIMMs; can use 1 MB, 2 MB, and 4 MB SIMMs (cannot address more than 10 MB, even with 12 MB installed)] και 4οάρη σκληρό δίσκο και έξτρα μαθηματικό επεξεργαστή που ανέβαζε την ram στα 10 ΜΒ για να μπορώ να τρέχω Adobe Illustrator 88 την πρώτη έκδοση του (το Video είναι απλά ταξίδι στο παρελθόν, αξίζει να το δείτε), αργότερα Adobe Photoshop 1.1 το οποίο απόκτησα σαν δώρο με την αγορά ενός scanner και πολύ αργότερα QuarkXPress.

1919 αφίσα

Εάν ήσασταν γύρω το 1919 (αμέσως πριν να αρχίσει η ποτοαπαγόρευση) και βλέπατε την παρακάτω αφίσα...

Υπάρχει έστω μία περίπτωση να σταματούσατε το ποτό;

Μιλάμε σοβαρά!!!