Τέχνη για χλιδάτους! Εμείς είμαστε αυτοί, πότε θα το καταλάβουμε επιτέλους?

Η παράσταση The Infernal Comedy περιοδεύει σε όλη την Ευρώπη. Αξίζει να δούμε τις τιμές των εισιτηρίων σε διάφορες αίθουσες και να τις συγκρίνουμε με τις δικές μας.

ΤΙΜΕΣ ΕΛΛΑΔΑΣ
Θέατρο - Κέντρο πολιτισμού του Ελληνικού Κόσμου
Ζώνη Α: 155 €
Ζώνη Β: 125 €
Ζώνη Γ: 105 €
Ζώνη Δ: 90 €
Ζώνη Ε - ΘΕΩΡΕΙΟ: 55 €
Ζώνη ΣΤ: 38 €

ΤΙΜΕΣ ΒΕΛΓΙΟΥ (BOZAR)
Catégorie I: 65 €
Catégorie II: 45 €
Catégorie III: 35 €
Catégorie IV: 20 €

ΤΙΜΕΣ ΠΑΡΙΣΙ (OPERA)
Prix des places
7 €, 10 €, 20 €, 22 €, 40 €, 49 €

ΤΙΜΕΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ (Bilbao, Teatro Arriaga)
From 10 € to 45 €

Έχετε να προσθέσετε κάτι?!
... ... ...

Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται

Αυτό είναι πλέον το καθημερινό μας ρητό.
Πρωί, μεσημέρι, βράδυ σαν συνταγή γιατρού. Πολλοί αρχίζουν να πέφτουν από τα ψηλά θεωρεία. Όχι όσοι θα έπρεπε αλλά η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Από την άλλη να μην ξεχνάμε ότι ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω.
Ο κύβος ερρίφθη πλέον για την κοινωνία μας. Όχι φυσικά σαν κεραυνός εν αιθρία. Αντιθέτως όλοι λέγαμε ότι ή στραβός είν' ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε βλέποντας τον βίο και την πολιτεία των παροικούντων την Ιερουσαλήμ. Κάναμε όμως τα στραβά μάτια.
Αμ' έπος αμ' έργον λοιπόν διότι πνέουμε τα λοίσθια.

... ... ...

Ελευθερία σημαίνει να τα ’χεις χάσει όλα

Freedom's just another word for nothing to loose

Janis Joplin
Me and Bobby McG

Aφορμή για την ανάρτηση το κείμενο του Δημήτρη Φύσσα στην Athens Voice.
... ... ...

Η Πόλη του Ara Güler στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς...

... είναι μια εκπληκτική έκθεση φωτογραφίας που δεν πρέπει να χάσει κανείς μας.

Ο Ara Guler είναι από τους φωτογράφους που δεν "συλλαμβάνει" με τη φωτογραφική του μηχανή απλά σκηνές και ανθρώπους. Καταφέρνει να σου δίνει ένα μόνο καρέ από τη ζωή. Σου δίνει ένα καρέ τη στιγμή που πάτησε το κουμπί. Εσύ βλέποντας την εικόνα αισθάνεσαι το πριν αλλά και το μετά. Περιμένεις να κινηθούν οι άνθρωποι, οι βάρκες, τα σύννεφα να βρέξουν, να σε πιάσουν οι μυρωδιές της Πόλης που είσαι σίγουρος ότι την ξέρεις κι ας μην έχεις πάει ποτέ. Άσε που είσαι σίγουρος ότι κάπου τα έχεις δει ξανά και συνειδητοποιείς ότι σου θυμίζουν τη δικιά σου γειτονιά ή καλύτερα το μαχαλά που δίπλα του μεγάλωσες. Παλιά Ελλάδα, ίδιες εικόνες με την Πόλη.

To site του φωτογράφου
~|~

Πιστεύω...

... εις μπίρα μία και δύο και τρεις!
___|___

TOP TO BOTTOM

To Σάββατο είδαμε την ταινία Wholetrain στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος.
Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στο νέο κτήριο της Ταινιοθήκης. Μου άρεσε πολύ ο χώρος. Ιδιαίτερα η μίνι έκθεση με τα κουστούμια στην είσοδο του χώρου.
Η ταινία προβλήθηκε στα πλαίσια του διεθνούς ανεξάρτητου κινηματογραφικού φεστιβάλ Top To Bottom το οποίο επικεντρώνεται σε μορφές δημόσιας τέχνης.

Wholetrain

Ο Florian Gaag αφηγείται την ιστορία τεσσάρων φίλων, οι οποίοι
τηρούν τις αξίες, τους κανόνες και τους κώδικες της σκηνής
του graffiti. Κάθε νύχτα δημιουργούν για τους υπόγειους σταθμούς
της πόλης, με την πρόθεση να αφήσουν πλούσιες εικόνες πίσω
τους. Καθώς μια νέα ομάδα εμφανίζεται οι τέσσερις τους
το αντιλαμβάνονται σαν μια πρόκληση και η δημιουργική μάχη
που θα ακολουθήσει, θα αλλάξει τις ζωές των τεσσάρων νέων
ανθρώπων για πάντα.

Σκηνοθέτης: Florian Gaag | Διάρκεια: 82' | Ομιλούμενη Γλώσσα:
Γερμανικά | Υπότιτλοι: Αγγλικά | Χώρα Προέλευσης: Γερμανία

Έτος Κυκλοφορίας: 2006 | Ιστοσελίδα: www.wholetrain.com

Το Wholetrain μου άρεσε πάρα πολύ! Φρέσκια εικόνα, διαφορετική ματιά, δυνατές εικόνες.
Αυτό που με απογοήτευσε ήταν η άδεια αίθουσα. Γκρινιάζουμε ότι στην Ελλάδα δεν γίνονται πράγματα όπως στο εξωτερικό ή ότι κι αν γίνεται είναι ακριβό. Με €4 εισιτήριο και με ταινίες από όλο τον κόσμο, σε ένα άψογο περιβάλλον... ε, τι άλλο μπορεί να περιμένουμε?

... ... ...

Σούπερ διαφήμιση!

... ... ...

Πανελλαδικές για εισαγωγή στην παραοικονομία!

Ξεκινάνε σήμερα οι Πανελλαδικές με 90+ χιλιάδες παιδιά, και ο μικρός μου ο γιος μαζί τους, υποψήφια για μια θέση & ένα πτυχίο-εισιτήριο για το μέλλον τους. Ένα πτυχίο που πλέον είναι τόσο απαξιωμένο, όπως και οι ίδιες οι σπουδές, που ειλικρινά πολλές φορές σκέφτομαι εάν τελικά θα είναι καλύτερα να "αποτύχεις" στις Πανελλαδικές παρά να "πετύχεις".

Την στιγμή που τα όνειρά σου, οι εκατοντάδες ώρες διαβάσματος και ξενυχτιού πρέπει μέσα σε δύο ώρες να περάσουν σε μια κόλλα χαρτί, να γίνουν χιλιάδες μόρια, όλοι γύρω σου μιλάνε για τους γιατρούς που "έκλεψαν", τους δικηγόρους που "έκλεψαν", τους επαγγελματίες που "έκλεψαν", το δημόσιο και τους λειτουργούς του που "έκλεψαν", το ίδιο το κράτος που "έκλεψε"!
Κι όμως γι' αυτά τα παιδιά που όλοι μας "κλέψαμε" κάτι κουβέντα δεν γίνεται...
Κλέψαμε το χρόνο της ανέμελης εφηβείας τους με φροντιστήρια και ιδιαίτερα...
Κλέψαμε την ελπίδα με το κλίμα της απαξίωσης που καλλιεργήσαμε τόσο καιρό...
Κλέψαμε το "χαρτζιλίκι" τους πληρώνοντας, τα περισσότερα "μαύρα", φροντιστήρια & καθηγητές για την κατάλληλη "προετοιμασία τους...
Τα κάναμε ήδη συμμέτοχους και συνεργούς στην παραοικονομία και σε μια κοινωνία που έχει ήδη παρακμάσει και ακυρωθεί.

Μακάρι να "πετύχουν" όλα τους.
Μακάρι να γράψουν τέλεια για να τους φύγει το άγχος και να γευτούν την ικανοποίηση αυτής της επιτυχίας.
Μακάρι γιατί μετά από αυτό το στάδιο, που ουσιαστικά κλείνει ο κύκλος της ανέμελης μαθητικής ζωής κανείς δεν ξέρει τι θα ακολουθήσει...

... ... ...

Σήμερα...

Μια από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου.
Μια μέρα που κατά τη διάρκειά της έζησα τη ζωή μου χωρίς να σκεφτώ καθόλου για τη ζωή μου!

...

Υπάρχουν και χειρότερα.
Χειρότερα από το να είσαι σαν κι εμάς.
Τουλάχιστον, εμείς είμαστε ζωντανοί.

Τζόναθαν Σάφραν Φόερ
"Εξαιρετικά Δυνατά & Απίστευτα Κοντά"
Εκδόσεις Μελάνι

Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο με κάποιο δισταγμό, ίσως και άρνηση. Ίσως λόγω της αναφοράς του στην 11η Σεπτέμβρη. Η δυσανεξία μου ήρθε κι έδεσε με την αναφορά για τον Φόερ ότι αποτελεί το αγαπημένο πλέον "παιδί" της Αμερικάνικης λογοτεχνίας με μόλις δύο βιβλία του.
Από τις πρώτες όμως σελίδες με κέρδισε ήδη. Είναι ζωντανό, ιδιαίτερο, έξυπνο και καλογραμμένο (Μεταφρασμένο από την Ελένη Ηλιοπούλου)!
... ... ...

Παρ' ολίγο να σας πάρω στα σοβαρά και να τρελαθώ...

Με όλα όσα έχω ακούσει και το άγχος μου και την αγωνία μου τα είχα.
Έλεγα ότι ναι μεν είναι ευκαιρία η κρίση για ένα νέο ξεκίνημα, ένα κάποιο συμμάζεμα της χώρας μας. Άκουγα και για την αναδιάρθρωση του Δημοσίου, τις περικοπές και τις ανακατατάξεις. Άκουγα για τον εξορθολογισμό των δαπανών, άκουγα, άκουγα και τι δεν άκουγα. Και αγχώθηκα συνειδητοποιώντας το μέγεθος και την δυσκολία της εφαρμογής όλων των αλλαγών. Αλλά η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, ούτε καν τελευταία!
Μέχρι χθες το βράδυ...

Μέσα στην χαζοκουβέντα της μπίρας έπεσε η τρομερή ατάκα από φίλο που εργάζεται σε μεγάλο και με πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενη μέρα του νέου κράτους υπουργείο. Υπάρχει υπάλληλος χειριστής φωτοτυπικού! Ναι! Ναι! Και μάλιστα εμφανίζεται στην θέση του, προφανώς δίπλα στο φωτοτυπικό, για δύο ώρες κάθε μέρα. Μετά εξαφανίζεται.
Έκπληξη καμία γιατί έτσι ξέραμε ότι λειτουργεί το σύστημα. Στην ερώτηση μας τι γίνεται τώρα με τις νέες αλλαγές, αν άλλαξε κάτι, δεχθήκαμε την επόμενη τρομερή ατάκα. Δουλεύουμε πιο χαλαρά τώρα ή μάλλον δεν πολυδουλεύουμε! Ο νοών νοήτω!
Εάν τα υπουργεία που είναι ο άμεσα ελεγχόμενος χώρος των υπουργών συνεχίζουν τα ίδια και τα ίδια, εάν η Βουλή που κι αυτή είναι χώρος ελεγχόμενος των πολιτευτών συνεχίζει τα ίδια και τα ίδια πείτε μου σας παρακαλώ πως θα αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα;
Με την μείωση των συντάξεων και τις αρπαγές από τον υπαλληλάκο θα αλλάξουν τα πράγματα;

Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διάστημα σε διάφορες υπηρεσίες έχω εξυπηρετηθεί θα έλεγα άψογα και μου έκανε εντύπωση. Θεώρησα ότι ξεκίνησε όντως κάτι να αλλάζει.
Μήπως τελικά το πράγμα πράγματι βρωμάει από το κεφάλι και εκεί θα μείνει η βρώμα για πάντα;
Μήπως η κεντρική εξουσία είναι τόσο διεφθαρμένη και αναξιόπιστη που θα παραμένει για πάντα το βαρίδιο που θα μας τραβάει στο βυθό;
Υπάρχει τελικά το Δημόσιο των λίγων βολεμένων και το Δημόσιο των υπολοίπων που κουβαλάν την ρετσινιά χωρίς να τους πρέπει;
Υπάρχει τελικά ελπίδα πραγματικά ή τσάμπα αγχώνομαι και κοντεύω τρελαθώ;

... ... ...

Πήγα, είδα, κάθισα, βαρέθηκα ή μάλλον σιχάθηκα και έφυγα...

Ίσως να είναι το χειρότερο συναίσθημα όλης μου της ζωής. Ίσως και το πιο επικίνδυνο. Αλλά νομίζω ότι η άρνηση της ύπαρξής του και η προσπάθεια μετονομασίας του σε κάτι άλλο άσχετο και ανώδυνο είναι χειρότερη. Και σαφώς πιο επικίνδυνη.

Αυτό που αισθάνομαι όλες αυτές τις μέρες τις εξελίξεις, κοινωνικές και προσωπικές, είναι τελικά μια απίστευτη βαρεμάρα.
Η κατάληξη μιας διαρκούς επίπονης προσπάθειας τόσων χρόνων, από το σχολείο μέχρι τώρα, με μότο ότι "πρέπει να ξεβολευόμαστε για να είμαστε πάντα καλύτεροι". Για να εισπράξουμε πλέον τα μείον, τα "όλοι φταίμε", την ακύρωση της γενιάς μας, την αγωνία των παιδιών μας, την επίσημη αναισθησία και παραλυσία του συστήματος ή μάλλον όλων των μέχρι τώρα γνωστών συστημάτων.
Καμιά πίστη πλέον σε πολιτική, σε ομάδες, σε σχέδια, σε όνειρα...

Ξεκινάω κάθε μέρα με δυσκολία και με το γιατί σαν πρώτη σκέψη...
Πεταγόμουνα στον ύπνο μου για να σημειώσω την όποια ιδέα μου έσκαγε, μην την ξεχάσω, να φύγω μια ώρα νωρίτερα από το σπίτι για να την υλοποιήσω και με θράσος να την πουλήσω.
Τώρα... ποιά ιδέα... για ποιάν αγορά... ποιο κέφι...
Είναι όντως το τέλος; Είναι όντως η εγκατάλειψη;
Είναι ο φόβος που τα καλύπτει όλα;
Είναι που τα όπλα μου είναι παλιά και δεν ταιριάζουν στα νέα πεδία μάχης που ανοίγονται μπροστά μου;
Το αστείο... θα πρέπει να συνεχίσω για ακόμα 15-20 χρόνια ακόμα έτσι!
Αν δεν αποφασισθούν άλλα όρια συνταξιοδότησης!

Φώναζα, πολεμούσα, διαμαρτυρόμουνα, ανήκα, προσπαθούσα, έβαζα στόχους και πάντα είχα την πίστη ότι θα τα καταφέρω.
Κανείς δεν "βλέπει ορίζοντα", δεν οραματίζεται για τα επόμενα χρόνια. Κανείς από αυτούς που θα έπρεπε να το κάνουν. Καμιά ανάσταση πλέον.
Πρέπει εγώ να φανταστώ το αύριό μου όταν ακόμα δεν ξέρω το σήμερά μου με όλα τα αναδρομικά χρέη που μου εφευρίσκουν.

Γι αυτό πλέον μπορώ κι εγώ να πω ότι τα βαρέθηκα όλα, όλους, τα πάντα και τα κοάλα!
Τι θα κάνω; Πως θα πορευτώ;
Απλά και καθημερινά...
Έτσι λέω... αρκεί να συμφωνούν κι αυτοί, κι εκείνοι και οι άλλοι!

YΓ Την Παρασκευή ξεκινάει τις Πανελλαδικές ο μικρός μου γιος.
Η προσπάθεια του τεράστια αλλά η αγωνία του για το αύριο ακόμη μεγαλύτερη. Εμείς φτάσαμε εδώ και ζοριζόμαστε για το τέλος. Αυτοί πως να ξεκινήσουν; Με τι κέφι; Με τι ελπίδες; Σε ποιό σύστημα;
... ... ...

Αθάνατο Ελληνικό ροκ!

Δεν υπάρχει!!!
__________________________

Λύπη...

...μόνο λύπη για κάθε μας στιγμή που περνάει και γίνεται παρανάλωμα του πυρός.
...

T-shirt WAR!!!

Εκπληκτικό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το δώρο της Ελλάδας στην Ευρώπη

...

Το Μέγα Δώρο μας στους Ευρωπαίους εταίρους δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η Ελλάδα, ό,τι και να συμβεί στο Ευρωπαϊκό επίπεδο, θα έχει θυσιάσει τουλάχιστον μια γενιά στον βωμό του μηχανισμού ΔΝΤ-ΕΖ (που απλώς αναβάλει την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του χρέους μας). Δεν θα είναι η πρώτη φορά που η κατάρρευσή μας ενδυνάμωσε την Ευρώπη. Το ίδιο συνέβη τότε που η Ρώμη εκπολιτίστηκε από την καταρρέουσα Αθήνα ή που η Άλωση της Πόλης ενδυνάμωσε την Αναγέννηση.

Ευτυχώς υπάρχουν οι ψύχραιμες σκέψεις από ανθρώπους με σωστό ολοκληρωμένο λόγο.
Το απόσπασμα είναι από το άρθρο Το δώρο της Ελλάδας στην Ευρώπη του Γιάννη Βαρουφάκη και το διάβασα στο Protagon.gr

Καλημέρα!

Να μην ξεχάσω να...

1. Να μην ξεχάσω να κοιτάζω τους ανθρώπους. Στα μάτια. Στα σώματα. Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας, έλεγε ο Χειμωνάς - να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι. Να δω από πού, από τι προσπαθεί ο καθένας να διαφύγει. Με τι παλεύει. Για μας θέλω να μιλήσω, τους θλιβερά προβλέψιμους και ακατανόητα απρόβλεπτους, στα όρια του παραλογισμού. Αλλά πρώτα πρέπει να δω προσεκτικά.

2. Να θυμηθώ αυτό που έλεγε ο Άμος Οζ σε μια ταβέρνα: δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις πολύ και να γνωρίσεις πολλούς, για να καταλάβεις την ανθρώπινη ψυχή. Αρκεί να είσαι μια μύγα στην κρεβατοκάμαρα ενός ζευγαριού...! Να μην ξεχάσω να γίνω μύγα. Στην κρεβατοκάμαρά μου έστω. Και στις δικές σας.

3. Να είμαι συνειδητή, να μην αφαιρούμαι. Να ξυπνάω το πρωί και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως σήμερα αυτό που θα ζήσω είναι η πραγματική μου ζωή κι όχι μια πρόβα τζενεράλε. Αυτή η μέρα, αν την αφήσεις ηλίθια, θα περάσει ανεπιστρεπτί. Θα ταφεί άδοξα στον παράδεισο των χαμένων ημερών και των καλών προθέσεων. Αυτό να του λέω.

4. Να μην ξεχάσω να παραγγείλω την αυριανή μου μέρα. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να σηκωθώ απ'το κρεβάτι είναι η σκηνοθεσία της μέρας που αρχίζει. Ανοίγεις τα μάτια, τεντώνεσαι κι αρχίζεις να ονειρεύεσαι τη μέρα που θέλεις να ζήσεις. Να μην αφήσω την τύχη να μου ρίχνει τα σκουπίδια της. Να ζήσω μέρες χειροποίητες.

5. Να θυμηθώ να μη φοβάμαι το φόβο. Έζησα αρκετά χρόνια μέχρι τώρα και το είδα. Ο φόβος θα με βρει όπου και να'μαι. Μην κρύβεσαι, ρε πουλάκι μου, τζάμπα κόπο κάνεις.

6. Να θυμάμαι να μην απελπίζομαι, να μη με παίρνει από κάτω. Ζούμε ένα τέλος εποχής, εντάξει αλλά κάπου θα βγάλει αυτό. Τόσοι πολλοί απελπισμένοι δεν μπορεί, θα ψοφήσει η άγρια ιδιωτεία, θα γεννήσουν μια ενέργεια που θα γεννήσει με τη σειρά της κάτι άλλο... Πιο βιώσιμο, πιο ανθρωποκεντρικό.

7. Να μην ξεχάσω να επιζήσω μέχρι να έρθουν αυτές οι άλλες μέρες. Όπως μπορώ. Με τους φίλους μου. Όχι αυτούς του facebook. Τους πραγματικούς.

.................................................

Απίστευτο σπουργίτι!

Τα σπουργίτια είναι τα αγαπημένα μου πουλιά. Το έχω γράψει και παλαιότερα ότι μπορώ να τα χαζεύω για ώρες. Αυτό όμως που ποτέ δεν είχα καταφέρει ήταν να τα πλησιάσω. Από απόσταση ασφαλείας πάντα μπορούσα απλά να τους ρίχνω σπόρους ή ψίχουλα κι αυτά να τα τσιμπάνε γρήγορα και να φεύγουν.
Προχθές όμως ο τρομερός σπουργίτης της φωτογραφίας έφτασε να κάθεται στην διπλανή μου καρέκλα σε απόσταση 20 πόντων. Έτρωγε τα ψωμάκια που του αφήναμε και είχα την αίσθηση ότι εάν δεν υπήρχε κόσμος παραδίπλα ίσως και να έτρωγε από το χέρι μου!
Περιττό να σας πω πόσο θετική ενέργεια εισέπραξα από την επαφή αυτή. Μια απλή επαφή με το πιο απλό πλάσμα της φύσης, ένα σπουργίτι!

... ... ...

Μέτρο το μέτρο, πόντο τον πόντο...

Νέα μέρα με νέα μέτρα?
Πως να είναι άραγε τα νέα μας μέτρα?
Μάλλον στο ένα-δύο νούμερα μικρότερα για το μπόι μας!
~~~

Μια βόλτα στην πόλη...

Σπίτια παλιά, σχέδια περίεργα όμορφα, μαγαζιά κλειστά, κάλτσες από 395 δραχμές, αποδείξεις αγάπης αλλά και δήλωση μοναχικότητας... η πόλη μας ένα άλμπουμ γεμάτο μοναδικές εικόνες...
Καλό μήνα να έχουμε!

`````