Παρ' ολίγο να σας πάρω στα σοβαρά και να τρελαθώ...

Με όλα όσα έχω ακούσει και το άγχος μου και την αγωνία μου τα είχα.
Έλεγα ότι ναι μεν είναι ευκαιρία η κρίση για ένα νέο ξεκίνημα, ένα κάποιο συμμάζεμα της χώρας μας. Άκουγα και για την αναδιάρθρωση του Δημοσίου, τις περικοπές και τις ανακατατάξεις. Άκουγα για τον εξορθολογισμό των δαπανών, άκουγα, άκουγα και τι δεν άκουγα. Και αγχώθηκα συνειδητοποιώντας το μέγεθος και την δυσκολία της εφαρμογής όλων των αλλαγών. Αλλά η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, ούτε καν τελευταία!
Μέχρι χθες το βράδυ...

Μέσα στην χαζοκουβέντα της μπίρας έπεσε η τρομερή ατάκα από φίλο που εργάζεται σε μεγάλο και με πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενη μέρα του νέου κράτους υπουργείο. Υπάρχει υπάλληλος χειριστής φωτοτυπικού! Ναι! Ναι! Και μάλιστα εμφανίζεται στην θέση του, προφανώς δίπλα στο φωτοτυπικό, για δύο ώρες κάθε μέρα. Μετά εξαφανίζεται.
Έκπληξη καμία γιατί έτσι ξέραμε ότι λειτουργεί το σύστημα. Στην ερώτηση μας τι γίνεται τώρα με τις νέες αλλαγές, αν άλλαξε κάτι, δεχθήκαμε την επόμενη τρομερή ατάκα. Δουλεύουμε πιο χαλαρά τώρα ή μάλλον δεν πολυδουλεύουμε! Ο νοών νοήτω!
Εάν τα υπουργεία που είναι ο άμεσα ελεγχόμενος χώρος των υπουργών συνεχίζουν τα ίδια και τα ίδια, εάν η Βουλή που κι αυτή είναι χώρος ελεγχόμενος των πολιτευτών συνεχίζει τα ίδια και τα ίδια πείτε μου σας παρακαλώ πως θα αλλάξει κάτι σε αυτή τη χώρα;
Με την μείωση των συντάξεων και τις αρπαγές από τον υπαλληλάκο θα αλλάξουν τα πράγματα;

Η αλήθεια είναι ότι το τελευταίο διάστημα σε διάφορες υπηρεσίες έχω εξυπηρετηθεί θα έλεγα άψογα και μου έκανε εντύπωση. Θεώρησα ότι ξεκίνησε όντως κάτι να αλλάζει.
Μήπως τελικά το πράγμα πράγματι βρωμάει από το κεφάλι και εκεί θα μείνει η βρώμα για πάντα;
Μήπως η κεντρική εξουσία είναι τόσο διεφθαρμένη και αναξιόπιστη που θα παραμένει για πάντα το βαρίδιο που θα μας τραβάει στο βυθό;
Υπάρχει τελικά το Δημόσιο των λίγων βολεμένων και το Δημόσιο των υπολοίπων που κουβαλάν την ρετσινιά χωρίς να τους πρέπει;
Υπάρχει τελικά ελπίδα πραγματικά ή τσάμπα αγχώνομαι και κοντεύω τρελαθώ;

... ... ...