Μαθητής δημοτικού το 1973 έχω αχνές εικόνες από το ίδιο το γεγονός.
Θυμάμαι ότι οι πρώτες πληροφορίες ότι κάτι γίνεται στην Αθήνα είχαμε από συγγενείς στο εξωτερικό. Οι πρώτες εικόνες στην τότε τηλεόραση ήταν σίγουρα ελεγχόμενες. Παρόλα αυτά έδειχναν νέους ανθρώπους έξω από το Πολυτεχνείο να μοιράζουν προκηρύξεις. Ο περαστικός κόσμος χαιρετούσε ενθουσιασμένος. Οι φοιτητές με μαρκαδόρους έγραφαν συνθήματα πάνω στα τρόλεϊ και τα λεωφορεία. Ένα πανηγύρι! Στην αρχή. Όσο περνούσαν οι μέρες άρχισαν να κυκλοφορούν οι φήμες ότι επρόκειτο για κουμουνιστές που θέλουν να ρίξουν την κυβέρνηση. Οι τότε αγανακτισμένοι πολίτες άρχισαν να διαμαρτύρονται με τα αίσχη. Καπνοί σκέπαζαν τα πλάνα στην οθόνη. Κάποιοι κακοί φοιτητές παρέσυραν τους υπόλοιπους τους καλούς και κατέστρεφαν την περιουσία του λαού. Έπρεπε να κατασταλεί η εξέγερση παραδειγματικά.
Ζωντανή μετάδοση δεν υπήρχε τότε και τα πρώτα πλάνα της επόμενης μέρας ήταν από το κατεστραμμένο Πολυτεχνείο. Ότι είχαν αφήσει πίσω τους οι αλήτες. Κάποιοι από τους "συλληφθέντες" παρουσιάστηκαν αργότερα στην τηλεόραση λέγοντας "διάφορα" στο "αποκαλυπτικό" ρεπορτάζ του Μαστοράκη. Όλα φυσικά με την έγκριση της κυβέρνησης.
Την επόμενη χρονιά, η μεταπολίτευση. Είχαν κυκλοφορήσει κάποιες φωτογραφίες από την εξέγερση των φοιτητών, τις φωτιές, τα παιδιά στα κάγκελα και το τανκ που είναι έτοιμο να εισβάλλει. Σοκ και ανατριχίλα. Αν και ήταν ακόμα αδιανόητο και ασύλληπτο το μέγεθος των γεγονότων. Τα πράγματα παρέμεναν ακόμα θολά.
Αναφορά για το Πολυτεχνείο στο σχολείο θυμάμαι πλέον στο Γυμνάσιο, δηλαδή μετά από τρία - τέσσερα χρόνια. Κάποιοι "αριστεροί" μόνο έκαναν μια πορεία και φώναζαν τα συνθήματα του Πολυτεχνείου. Εκείνα τα χρόνια κυκλοφόρησε η ταινία με τα γεγονότα και ένας δίσκος με τα ηχητικά ντοκουμέντα από τον ραδιοφωνικό σταθμό των φοιτητών.
Στα χρόνια του Λυκείου, την ημέρα της εξέγερσης, οι δύο τελευταίες ώρες του μαθήματος αφιερώνονταν στην θύμηση του γεγονότος. Τα ηχητικά ντοκουμέντα, οι φωτογραφίες στους τοίχους και οι πύρινοι λόγοι, που όλοι ξεκινούσαν με το "Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" και τελείωναν με το "Πολυτεχνείο Ζει" δημιουργούσαν μια μοναδική ατμόσφαιρα.
Όταν το '81 κατέβηκα για σπουδές στην Αθήνα η επέτειος της Εξέγερσης απέχτησε άλλο νόημα. Ήμουν στον τόπο που έγιναν όλα αυτό που ζούσαμε στην φαντασία μας. Οι εκδηλώσεις αλλά και ο παλμός της πορείας, αυτή η πορεία των 600.000+ ανθρώπων με την κεφαλή στην Αμερικάνικη πρεσβεία και το τέλος της να μην έχει ακόμα ξεκινήσει, ήταν μοναδικά βιώματα! Από την άλλη οι "πρωταγωνιστές" της εξέγερσης είτε ήταν κυβερνητικά στελέχη, είτε ήταν σύμβολα της αριστερής αντιπολίτευσης, είτε συνδικαλιστές έτοιμοι να αλλάξουν τα πάντα, όπως και έκαναν αλλά με λάθος κατεύθυνση.
Η επέτειος της
Εξέγερσης των Φοιτητών το 1973, και όχι η Εξέγερση του Πολυτεχνείου όπως λέγεται, κατέληξε άλλη μια σχολική αργία. Ένα πανηγυράκι γύρω από το Πολυτεχνείο. Μια ευκαιρία για πολιτική πασαρέλλα.
Ρώτησα τα παιδιά μου, φοιτητές γαρ, εάν θα πάνε στην πορεία. Ξαφνικά
θυμήθηκα ότι την ίδια συζήτηση κάναμε πέρυσι. Φοβάμαι ότι την ίδια θα κάνουμε και του χρόνου. Φοβάμαι ότι μετά από χρόνια κάποιος υπουργός Παιδείας ή όπως αλλιώς θα λέγεται αποφασίσει ότι δεν θα υπάρχει λόγος να γίνεται αναφορά στην Εξέγερση των Φοιτητών του 1973. Ίσως να αναφερθεί σαν ένα επεισόδιο κάποιων κακομαθημένων φοιτητών.
"Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" λοιπόν το 2010...
Ψωμί δύσκολο και είδος πολυτελείας με τα έξοδα για την "δωρεάν" εκπαίδευση τεράστια...
Παιδεία απαξιωμένη, όμηρος στα χέρια των καθηγητών και των συνδικαλιστών φοιτητών, χωρίς καμία αναγνώριση εντός και εκτός...
Ελευθερία... μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου κάθε ώρα της κάθε μέρας...
"Το Πολυτεχνείο Ζει!"...
Ο μήνας που έρχεται δείχνει ήδη τα δόντια του. Κι όχι από θέμα καιρού. Το κρύο φαίνεται να μας έχει ξεχάσει και τα πάσης φύσεως έντομα μας έχουν κατασπαράξει.
Τα στελέχη με τις "περγαμηνές" και τα "μέσα-έξω" έγιναν βαρίδια στα ξυλοπόδαρα των γιγάντων. Οι αποζημιώσεις που θα πρέπει να δοθούν είναι τεράστιες. Μειώσεις λοιπόν απολαβών, πτωχεύσεις, πιέσεις για αποχωρήσεις σε καθημερινή βάση.
