Ξεκινάς το πρωί για τη δουλειά σου. Η μέρα είναι γκρίζα, χειμωνιάτικη αλλά ο κρύος αέρας γεμίζει τα πνευμόνια σου και αισθάνεσαι τη ζωή μέσα σου.Όταν βλέπεις το σπασμένο τζάμι στην πόρτα του αυτοκινήτου ακούς ταυτόχρονα και το ράγισμα στην καρδιά σου. Ακούς τους χτύπους από τα μηνίγγια σου σαν τύμπανα που λυσάνε. Αισθάνεσαι τα γόνατά σου να μην μπορούν να σηκώσουν το έξτρα βάρος που έπεσε άξαφνα στην πλάτη σου και που τσαλάκωσε το στομάχι σου σαν λεπτό ριζόχαρτο.
Ένα τόσο δα τζαμάκι. Κι όμως τα κρυσταλλάκια έχουν γεμίσει όλο το πίσω κάθισμα. Μερικά λάμπουν στο πεζοδρόμιο. Μηδαμινής αξίας όταν είναι όλα στη θέση τους σαν το όλον ενός τζαμιού. Ανεκτίμητης απωλεσθείσης αξίας όταν βρίσκονται πεταμένα ολόγυρά σου.
Μετά έρχεται η απορία. Γιατί;
Σκέφτεσαι και ξανασκέφτεσαι εάν είχες αφήσει κάτι που στάθηκε η αφορμή για την κλοπή. Κάτι ακριβό, όχι. Κάτι μικρό αλλά τραβηχτικό, όχι. Τίποτα. Τότε γιατί;
Γιατί το δικό μου; Γιατί;
Μετά έρχεται ο θυμός. Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Δεν έσπασε ένα τζαμάκι. Έσπασε η πίστη σου στην κοινωνία, στην ασφάλεια της πόλης σου, στην γειτονιά σου. Όλα αλλάζουν χρώμα και μορφή. Το γραφικό δρομάκι γίνεται επικίνδυνο. Ο εναλλακτικός πιτσιρικάς γίνεται επικίνδυνος και ύποπτος.
Αλλά...
Μετά τα πρώτα ανθρωποφάγα συναισθήματα παίρνεις την πρώτη καθαρή ανάσα και σκέφτεσαι. Πρώτα απ' όλα συνειδητοποιείς ότι βγαίνουν στην επιφάνεια σου όλα αυτά που τόσο καιρό σπέρνουν μεθοδικά στο βάθος του μυαλού σου περί φόβου και βίας.
Αλλά πρέπει είναι έτσι; Ένα τζάμι δεν πρέπει να είναι η αφορμή για τον αφορισμό των πάντων. Αλλά πονάει και πρέπει να τρέχεις για ασφάλειες, συνεργεία. Σκέφτεσαι ότι θα σου στοιχίσει σε χρόνο και χρήμα. Μα ποιό πολύ σου στοιχίζει στην συναισθηματική σου ισορροπία.
Τα νεύρα σου τα εισπράττει ο άνθρωπός σου, ο συνάδερφός σου, ο φίλος σου.
Αυτό είναι το σπάσιμο.
... ... ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου