Διαφημισοχώρα... (κορυφαίο)

Αν ποτέ αποφάσιζα να ζήσω κάπου αλλού, θα ζούσα μέσα σε μια διαφήμιση. Δεν έχει νόημα να μετακομίσεις σε άλλη χώρα. Παντού έχει µπελάδες. Αλλά στη διαφημισοχώρα η ζωή δεν παίζεται.

Έχετε προσέξει πώς ξυπνάνε όλοι το πρωί; Μ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Και πώς να µη χαμογελάνε, αφού όλοι έχουν απαραιτήτως κάνει σεξ την προηγούμενη νύχτα; Είναι πεντακάθαροι, μοσχομυριστοί, καλοχτενισμένοι. Τεντώνονται στα κατάλευκα σεντόνια τους και δεν μπορούν να περιμένουν να αρχίσει η μέρα τους. Την οποία ξεκινούν τρώγοντας τον αγλέουρα, σε μια τεράστια κουζίνα-ελικοδρόμιο, (η οποία είναι συνέχεια του τεράστιου σπιτιού τους µε τον ακόμα πιο τεράστιο κήπο).

Όλο το μαγαζί, σπίτι, κουζίνα, μπάνιο και γκαζόν-αγγλικό άλσος είναι πεντακάθαρα: Δεν υπάρχει σκουπίδι, ούτε άπλυτο πιάτο. Από παντού τρέχουν φρεσκοστυμμένες πορτοκαλάδες, φρέσκα φρούτα φυτρώνουν στις πιατέλες, σπιτικά φαγητά εκσφενδονίζονται από τους φούρνους. Οι λεκέδες εξαφανίζονται µόνοι τους. Κανείς ποτέ δεν έχει βοήθεια στο σπίτι του. Γιατί άλλωστε; Η εργαζόμενη μητέρα της διαφήμισης έχει καριέρα, κορμάρα και τις ικανότητες των Φαντάστικ Φορ και των Μεταλλαγμένων Νίντζα ταυτοχρόνως. Κάθε βράδυ, αφού έχει διευθύνει μια πολυεθνική, έχει πλύνει, σκουπίσει, σφουγγαρίσει, σιδερώσει και μαγειρέψει, και επίσης έχει απασχολήσει δημιουργικά τα παιδιά, πριν τα πλύνει και τα βάλει στα κρεβατάκια τους.

Μετά χτυπάει ένα χαλαρωτικό αφρόλουτρο, φοράει σέξι λιλά εσώρουχα και κάνει τρελές ταρζανιές και ακροβατικά στον σύζυγο που έρχεται από το γραφείο. Και τις νύχτες, που ξυπνάνε τα χρυσά µου, είναι εκείνος, ο μοντέρνος σύζυγος που σηκώνεται να τα νανουρίσει, να τους δώσει γάλα, και να αποκοιμηθεί χαριτωμένα μαζί τους, πριν οι πρώτες ηλιαχτίδες ξυπνήσουν και πάλι τη "Μεταλλαγμένη Αγία Οικογένεια", για να ξεκινήσει το επόμενο εικοσιτετράωρο.

Δεν θέλω διακοπές. Δεν θέλω λούσα. Δεν θέλω καν τα προϊόντα που διαφημίζουν στις διαφημίσεις! Θέλω απλά να ζήσω μέσα τους!

Ζητάω πολλά;

Αναδημοσιεύω αυτό το κείμενο που ήρθε με mail, ως ωραίο κείμενο, αν και προσωπικά πιστεύω ότι εκφράζει ακριβώς το αντίθετο από αυτά που θα ήθελε να θίξει. Την επίπλαστη εικόνα της ονειρικής ζωής που προβάλει η διαφήμιση κάτι που γίνεται το άπιαστο όνειρο και το μαρτύριο της ζωής μας.