Πέμπτη, Ιουνίου 10, 2010

Λαϊκές εκφράσεις και τι σημαίνουν

...

ΧΡΩΣΤΑΕΙ ΤHΣ ΜΙΧΑΛΟΥΣ

Η λαϊκή έκφραση συνδέεται με τη μετεπαναστατική ζωή στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα τότε της Ελλάδας. Συγκεκριμένα, μετά την επανάσταση του 21 υπήρχε στο.
Ναύπλιο μια ταβέρνα που ανήκε σε μια γυναίκα, τη Μιχαλού. Η Μιχαλού είχε το προτέρημα να κάνει «βερεσέδια» αλλά υπό προθεσμία. Μόλις εξαντλείτο η προθεσμία - και η υπομονή της - στόλιζε τους χρεώστες της με «κοσμητικότατα» επίθετα. Όσοι τα άκουγαν, ήξεραν καλά ότι αυτός που δέχεται τις «περιποιήσεις» της «χρωστάει της Μιχαλούς».

ΕΦΑΓΑ ΧΥΛΟΠΙΤΑ
Γύρω στα 1815 υπήρχε κάποιος κομπογιαννίτης, ο Παρθένης Νένιμος, ο οποίος ισχυριζόταν πως είχε βρει το φάρμακο για τους βαρύτατα ερωτευμένους. Επρόκειτο για ένα παρασκεύασμα από σιταρένιο χυλό ψημένο στο φούρνο. Όσοι λοιπόν αγαπούσαν χωρίς ανταπόκριση, θα έλυναν το πρόβλημά τους τρώγοντας αυτή τη θαυματουργή πίτα - και μάλιστα επί τρεις ημέρες, κάθε πρωί, τελείως νηστικοί.

ΜΥΡΙΖΩ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΜΟΥ
Η φράση προέρχεται από την αρχαία τελετουργική συνήθεια, κατά την οποία οι ιέρειες των μαντείων βουτούσαν τα δάχτυλά τους σ' ένα υγρό με βάση το δαφνέλαιο, τις αναθυμιάσεις του οποίου εισέπνεαν καθώς τα έφερναν κατόπιν κοντά στη μύτη τους και μ' αυτό τον τρόπο έπεφταν σ' ένα είδος καταληψίας κατά την οποία προμάντευαν τα μελλούμενα.

ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΝΥΧΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑ ΚΑΒΓΑ
Ένα από τα αγαπημένα θεάματα των Ρωμαίων και αργότερα των Βυζαντινών, ήταν η ελεύθερη πάλη.
Οι περισσότεροι από τους παλαιστές, ήταν σκλάβοι, που έβγαιναν από το στίβο με την ελπίδα να νικήσουν και να απελευθερωθούν. Στην ελεύθερη αυτή πάλη επιτρέπονταν τα πάντα γροθιές, κλωτσιές, κουτουλιές, ακόμη και το πνίξιμο. Το μόνο που απαγορευόταν αυστηρά ήταν οι γρατζουνιές. Ο παλαιστής έπρεπε να νικήσει τον αντίπαλό του, χωρίς να του προξενήσει την παραμικρή αμυχή με τα νύχια, πράγμα , βέβαια, δυσκολότατο. Γιατί τα νύχια των δυστυχισμένων σκλάβων, που έμεναν συνέχεια μέσα στα κάτεργα, ήταν τεράστια και σκληρά από τις βαριές δουλειές που έκαναν. Γι' αυτό λίγο προτού βγουν στο στίβο, άρχιζαν να τα κόβουν, όπως μπορούσαν, με τα δόντια τους. Από το γεγονός αυτό βγήκε κι η φράση «τρώει τα νύχια του για καβγά».

ΜΑΛΛΙΑΣΕ Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ
Στη βυζαντινή εποχή υπήρχαν διάφορες τιμωρίες, ανάλογες, βέβαια, με το παράπτωμα. Όταν π.χ. ένας έλεγε πολλά, δηλαδή έλεγε λόγια που δεν έπρεπε να ειπωθούν, τότε τον τιμωρούσαν με έναν τρομερό τρόπο. Του έδιναν ένα ειδικό χόρτο που ήταν υποχρεωμένος με το μάσημα να το κάνει πολτό μέσα στο στόμα του. Το χόρτο, όμως, αυτό ήταν αγκαθωτό, στυφό και αρκετά σκληρό, τόσο που κατά το μάσημα στο στόμα του πρηζόταν και η γλώσσα, το ελατήριο δηλαδή της τιμωρίας του, άνοιγε, μάτωνε και γινόταν ίνες-ίνες, κλωστές-κλωστές, δηλαδή, όπως είναι τα μαλλιά. Από την απάνθρωπη τιμωρία βγήκε και η παροιμιώδης φράση : «μάλλιασε η γλώσσα μου», που τις λέμε μέχρι σήμερα, όταν προσπαθούμε με τα λόγια μας να πείσουμε κάποιον για κάτι και του το λέμε πολλές φορές.

ΜΟΥ ΕΦΥΓΕ ΤΟ ΚΑΦΑΣΙ
Στα Τούρκικα καφάς θα πει κεφάλι, κρανίο. Όταν, λοιπόν, η καρπαζιά, που έριξαν σε κάποιον είναι δυνατή λέμε «του έφυγε το καφάσι», δηλαδή, του έφυγε το κεφάλι από τη δύναμη του κτυπήματος. Το ίδιο και όταν αντιληφθούμε κάτι σπουδαίο, λέμε «μου έφυγε το καφάσι» , δηλαδή, μου έφυγε το κεφάλι από τη σπουδαιότητα

ΤΟΥΜΠΕΚΙ
«Τουμπεκί» λέγεται τουρκικά ο καπνός για τον ναργιλέ, που τον κάπνιζαν στα διάφορα καφενεία της παλιάς εποχής. Τον ναργιλέ τον ετοίμαζαν οι «ταμπήδες» των καφενείων και επειδή αυτοί έπιαναν την κουβέντα κι αργούσαμε τον πάνε στον πελάτη, εκείνος με τη σειρά του φώναζε: «κάνε τουμπεκί». Όσοι κάπνισαν ναργιλέ ήταν και από φυσικού τους λιγομίλητοι και δεν τους άρεσε η «πάρλα», οι φλυαρίες. Με τις ώρες κρατούσαν στα χείλη τους το «μαρκούτσι» του ναργιλέ, απολαμβάνοντας μακάρια και σιωπηλά το τουμπεκί, που σιγόκαιγε στο λούλα. Και αν κάνεις, που κι αυτός κάπνιζε ναργιλέ δίπλα του, άνοιγε πλατιά κουβέντα, οι μερακλήδες της παρέας του έλεγαν: «Κάνε τουμπεκί», δηλαδή, κάπνιζε και μη μιλάς. Τώρα για το «ψιλοκομμένο» τουμπεκί, ήταν η τέχνη του «ταμπή» να του το προσφέρει ψιλοκομμένο, που ήταν και καλύτερο.

...-|-...

Μια μέρα καθαρός

Από ένα κείμενο που πρέπει όλοι να διαβάσουμε...

«Θεέ μου, δώσε μου τη γαλήνη να δέχομαι τα πράγματα που δεν μπορώ ν΄αλλάξω. Το κουράγιο ν΄αλλάξω αυτά που μπορώ και τη σοφία να γνωρίζω τη διαφορά»

Μια μέρα καθαρός
Της Ρέας Βιτάλη
Από το protagon.gr
...

Κυριακή, Ιουνίου 06, 2010

Go For Launch!



Μοναδικό video με την διαδικασία προετοιμασίας του διαστημικού λεωφορείου!

Από το περιοδικό Air & Space

... ... ...

Σάββατο, Ιουνίου 05, 2010

Σύνταξη στα... 75!



Χωρίς λόγια σίγουρα!!!
...........................

Παρασκευή, Ιουνίου 04, 2010

Μεγάλος ο πόνος της κακής σχεδίασης και χρήσης λογότυπων

Το πάρε δώσε λογότυπα είναι μέρος της εργασίας μου.
Όταν μου ζητάνε λογότυπο που έχω σχεδιάσει αυτόματα ρωτάω πως θα χρησιμοποιηθεί. Τρόπο εκτύπωσης ή προβολής, χρώμα και μέγεθος. Τις περισσότερες φορές δεν λαμβάνω απάντηση αλλά μια παύση λόγου. Η έκπληξη είναι τεράστια όταν αντίστοιχα εγώ ζητάω ένα λογότυπο και προδιαγραφές για τη χρήση του.
Μάταια προσπαθώ να εξηγήσω ότι ένα λογότυπο ΔΕΝ είναι ίδιο στη διάσταση των 5 εκατοστών με το ίδιο στη διάσταση των 50 εκατοστών. Το μικρό μπουκώνει ενώ το μεγάλο ανοίγει. Ότι το μικρό είναι σχεδιασμένο για μικρό, με ανάσες και άλλα πάχη περιγράμματος, και το μεγάλο είναι σχεδιασμένο μαζεμένο για να αντέχει στις μεγεθύνσεις.
Το λογότυπο με χρώμα ΔΕΝ είναι ίδιο με το μονόχρωμο. Δεν το τυπώνουμε σε οποιοδήποτε φόντο, δεν το μετατρέπουμε απλά σε μονόχρωμο. Ας μην συζητήσουμε το θέμα απόδοσης σε CMYK, RGB, πλακάτα χρώματα, σε site, σε ταινία κ.λ.π.
Άλλη πλέον πονεμένη ιστορία είναι το πως έχει σχεδιαστεί το λογότυπο. Γραμμικό με δυνατότητες σωστής απόδοσης σε κάθε μέγεθος ή σχεδιασμένο με εφέ, σκιές σε κάποιο photoshop με δυνατότητα μεγέθυνσης το πολύ +20%.
Πολλά κενά έχουν δημιουργηθεί στην ταχύτατη και άναρχη "ανάπτυξη" του κλάδου της γραφιστικής. Πολλές εκπτώσεις έχουν γίνει από πλευρά πελατών στο κόστος σχεδίασης ενός λογότυπου. Αποτέλεσμα να μην σχεδιάζονται και τα ανάλογα manual για τη σωστή χρήση των αντίστοιχων λογότυπων.
Εάν μπούμε δε στο κεφάλαιο επεξεργασίας και χρήσης εικόνας δεν μας ξεπλένει ο Νείλος και ο Γάγγης μαζί.
Είπε ο μεγάλος Νeville Brody ότι έχουμε εδώ και χρόνια μπει στην εποχή του low resolution και αυτή είναι η μόνη αλήθεια.

_._._._._

Πέμπτη, Ιουνίου 03, 2010

Που είναι αυτή η "άλλη ζωή" που όλοι ψάχνουμε;


Υπάρχει κάπου και απλά εμείς που είμαστε τόσο πολύ πνιγμένοι στα άγχη μας δεν καταφέρνουμε να τη βρούμε;
Μου λέει ο μεγάλος μου γιος ότι κουράστηκε να με βλέπει, εδώ και ένα χρόνο, να έχω το κεφάλι κάτω. Βαρέθηκε να με βλέπει που έχω χάσει το χαμόγελό μου.
Κι εγώ κουράστηκα, κι εγώ βαρέθηκα...
Κι αν έφευγα αύριο πετώντας από πάνω μου όλες τις έγνοιες και τα άγχη ίσως να πήγαινα εκεί...
Στο Burning Man 2010!
Στη μέση της ερήμου, με δεκάδες χιλιάδες άλλους ταγμένους στην "άλλη ζωή"!
Εκεί όπου υπάρχουν "άλλοι κανόνες" για μια ελεύθερη συμβίωση.
Το μόνο κακό είναι ότι κρατάει μόνο μία εβδομάδα κάθε χρόνο...
___ ___ ___