Διάβασα ότι αρχίζει ο διαγωνισμός "Χρυσοί Σκούφοι" για το 2009.
Μετά από την τελευταία μου επίσκεψη σε γνωστό πολυσκουφοβραβευμένο φαγάδικο έχω να πω ότι κάποιοι έχουν χάσει απόλυτα την λογική τους. Και τι εννοώ...
Κατ΄αρχάς όταν πηγαίνεις κάπου για να φας, είτε λέγεται restaurant, είτε δημιουργική κουζίνα, είτε οτιδήποτε άλλο, στην ουσία φαγάδικο είναι και τίποτε άλλο. Αυτή είναι η ουσία. Τα υπόλοιπα είναι σάλτσες. Αναζητάς λοιπόν ποιότητα στα υλικά, τη γεύση, το σέρβις ανάλογα με τα χρήματα που θα δώσεις.
Η δική μου εμπειρία στο πολυσκουφοβραβευμένο φαγάδικο ήταν απλά δραματική.
Σε ένα μικρό και περιορισμένο χώρο υπήρχε υπερδιπλάσιος κόσμος με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κουνηθείς. Όταν σέρβιραν το διπλανό τραπέζι έπρεπε να βλέπεις τα οπίσθια του σερβιτόρου δίπλα στο πρόσωπό σου.
Τα τραπέζια οριακά σε μέγεθος για να μην πατάνε τα πιάτα το ένα πάνω στο άλλο. Βοηθητικά τραπεζάκια δεν υπήρχαν με αποτέλεσμα να κρατάς τα πράγματά σου ανάμεσα στα πόδια σου.
Νερό και κρασί βρίσκονταν κάπου στο βάθος και έπρεπε με γερακίσιο μάτι να αναζητάς τον sommelier (sic!) μπας και σε θυμηθεί και "φρεσκάρει" το ποτήρι σου!
Τα φαγητά έφταναν σε χρόνους Ολυμπιάδων, όχι των ρεκόρ αλλά των τετραετιών. Κι αφού έφταναν αναρωτιόσουν πόσα από αυτά είχαν εξατμιστεί στο δρόμο! Τα χρήματα που κόστιζε κάθε πιάτο γέμιζαν το πιάτο και περίσσευαν κιόλας. Το δείγμα φαγητού όμως όχι. Αισθανθήκαμε σαν το Σαρλώ στο "Χρυσοθύρα".
Κατά τα άλλα οι γεύσεις ήταν άψογες αλλά μείναμε μόνο με το άρωμα τους κι όχι με την ουσία τους. Αν και μας έμεινε το άρωμα του χρήματος που έφυγε και πάει!
Εάν λοιπόν ένα φαγάδικό που βραβεύεται με σκουφάκια προσπαθεί να εξαργυρώσει με τέτοιο σέρβις τη δόξα να μας λείπει το βύσσινο. Μήπως θα έπρεπε στα κριτήρια για την βράβευση να συμπεριλαμβάνεται και η συνολική και ποσοτική εικόνα του δημιουργήματος; Φτάνει πια με τα πιάτα ελικοδρόμια και τα δείγματα φαγητού.
Η φωτογραφία φυσικά και δεν προέρχεται από το αναφερόμενο φαγάδικο!
Η πηγή της τέλειας αυτής αστακομακαρονάδας εδώ
... ... ...
