Τρίτη, Αυγούστου 22, 2006

Μήπως γνωριζόμαστε;...


Την θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια σαν μια ανάμνηση γλυκιά...
Μεγαλώνοντας η εικόνα της ήταν πιο ξεκάθαρη. Αλλά όχι πάντα...
Έφταιγε που ήταν συνέχεια μαζί μου, δίπλα μου...
Έτσι τουλάχιστον πίστευα...
Πολλά πράγματα τα θεωρείς δεδομένα στη ζωή σου. Αποτέλεσμα, να τα υποτιμάς και να μην αναγνωρίζεις την πραγματική τους αξία. Είτε είναι άνθρωποι, είτε καταστάσεις, είτε αντικείμενα. Είναι μεγάλη αδικία...
Βρήκα το παλιό μου ποδήλατο, σκουριασμένο γεμάτο αράχνες παρατημένο σε μια αποθήκη. Ξεκίνησα να το καθαρίζω...
Άρχισαν να προβάλλονται εικόνες. Πίστευα ότι τις είχα ξεχάσει. Είχαν μπει σε δεύτερη και τρίτη υποκατηγορία στην αρχειοθέτηση του μυαλού μου...
Δρόμοι που με οδηγούσαν κάτω από το μπαλκόνι της, στην κοπάνα και στα υπόγεια σφαιριστήρια, στην παρέα...
Θαλασσινό αεράκι, νυχτερινές μυρωδιές, η πρώτη κολόνια, κασέτες με το όνομά της, πάρτι, μπλουζ, ανατριχίλα και αϋπνίες, κρυφά τσιγάρα, ανομολόγητοι καημοί...
Κι αυτή ήταν πάντα μαζί μου. Σε όλες τις πολύτιμες στιγμές της ζωής μου...
Στην ουσία ποτέ δεν είχαμε χαθεί πραγματικά. Ίσως να είχαμε απομακρυνθεί, αλλά συμβαίνουν αυτά στη ζωή. Τι λέμε περί αλλαγής προτεραιοτήτων. Κάπως έτσι...
Οι γνωστές δικαιολογίες...
Ήταν όμως πάντα εκεί. Δίπλα μου συνέχεια. Μια πραγματική φίλη, δεν έχω παράπονο. Πως θα μπορούσα άλλωστε...
Τα τελευταία χρόνια δεν της ζητάω και πολλά πράγματα. Είμαστε πολύ καλύτερα. Κι αυτή από την μεριά της είναι πιο ήρεμη...
Πόσες φορές στάθηκα παράλογος και της ζητούσα τα πιο απίθανα πράγματα...
Τι λέγαμε για τα σίγουρα και δεδομένα...
Όταν είσαι νέος τα θέλεις όλα και καλά κάνεις. Έκανε ότι περνούσε από το χέρι της...
Είναι φορές που παίζουμε το παιχνίδι της τυχαίας συνάντησης...
«Συγνώμη, μήπως γνωριζόμαστε;…»
Ή σαν συνάντηση παλιών συμμαθητών...
«Που χάθηκες τόσα χρόνια;...»
Αναμνήσεις, εικόνες, απολογισμοί, χαρές, συγγνώμες...
Το ίδιο πακέτο κάθε φορά. Και μετά καθένας στο κουτί του. Με την μπαταρία να φορτίζει λιγότερο σε κάθε συνάντηση. Αλλά με ελαφρύτερη καρδιά και με μεγαλύτερα χαμόγελα...
Καθόταν δίπλα μου στην πλαστική καρέκλα του θερινού...
Μοιραστήκαμε μια παγωμένη μπίρα...
Γελάσαμε μέχρι δακρύων με το ανέκδοτό του...
Μας χτυπούσε αλύπητα το καυτό μελτέμι στην ανηφόρα...
Φορτωθήκαμε στο τέλος το ποδήλατο στους ώμους γελώντας με τα χάλια μας...
Πολλές φορές έβλεπα την αέρινη σιλουέτα της να καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους...
Ο πατέρας μου, μητέρα μου, η οικογένεια, οι φίλοι μου μπορούσαν να την δούνε δίπλα μου...
Όχι πάντα...
Δεν την καταλάβαιναν πάντα...
Μπορεί και να διαφωνήσαμε γι’ αυτήν...
Τους άκουσα μερικές φορές και δυστυχώς συμβιβάστηκα μαζί τους...
Την θέλανε διαφορετική. Πιο νέα, πιο λογική, πιο πλούσια, πιο μαζεμένη, πιο όπως την φαντάζονταν αυτοί...
Κατάλαβα όμως πως θα την έχανα...
Δεν το ήθελα, το ένιωθα ότι ήταν λάθος...
Έπρεπε να αγωνιστώ γι’ αυτήν, για να την έχω. Αν την ήθελα...
Έβλεπα ότι δεν μπορούσα να την μοιραστώ με κανένα. Ήταν δικιά μου, όπως την ήθελα εγώ. Έπρεπε να αγωνιστώ για μένα. Έπρεπε να πιστέψω σε μένα και να μην τα περιμένω όλα από αυτή. Όσο δυνάμωνα εγώ τόσο ξανάνιωνε αυτή. Δυνάμωνε από την δύναμή μου. Όσο την ήθελα τόσο με αγκάλιαζε. Ήξερε ότι ήθελα και δεν απαιτούσα. Τι ωραία που αισθανόμουνα...
Παίξαμε πάλι το παιχνίδι της τυχαίας συνάντησης...
«Συγνώμη, μήπως γνωριζόμαστε;…»
«Ναι, εδώ και πολλά χρόνια! Δεν μπορείς να με ξεχάσεις...» μου απάντησε η Ευτυχία...

Πέμπτη, Αυγούστου 17, 2006

Ταξιδεύοντας...

Βλέπω τον πατέρα μου και ξέρω που πάω...
Θυμάμαι πως ήταν και βλέπω εμένα...
Βλέπω τα παιδιά μου και ξέρω που ήμουν...
Θυμάμαι πως ήμουν και βλέπω τα παιδιά μου...
Είναι οι φάροι της ζωής μου...
Το μέλλον μου και το παρελθόν μου...
Χαράζουν την πορεία μου με την παρουσία τους και μόνο...
Υπάρχουν...
Αρκεί...
Ευτυχώς...
Χωρίς αυτούς δεν έχω πορεία...
Είμαι ακυβέρνητο καράβι...
Προσπαθώ να αποφύγω τους σκοπέλους που πέρασε...
Να τους προειδοποιήσω γι’ αυτούς που πέρασα εγώ...
Πως θα γίνει...
Ο τρόπος διαφέρει...
Έτσι πρέπει...
Αρκεί να υπάρχει το φως του φάρου...
Να το δούμε όλοι...
Κι αν το ταξίδι είναι δύσκολο...
Εκεί κοντά είναι και το λιμάνι...

Στη μέση...


Είμαι μικρός για να αισθάνομαι μεγάλος...
Είμαι μεγάλος για να αισθάνομαι μικρός...

Τρίτη, Αυγούστου 15, 2006

Μια καλοκαιρινή ιστορία για τα στρείδια...

Μια ιστορία όχι όπως ακριβώς γράφτηκε στο βιβλίο «Πράσινες τηγανητές τομάτες»...

Η θάλασσα έχει τα στρείδια αλλά έχει και έναν θεό...
Μπορεί να έχει και παραπάνω, αλλά εμάς μας ενδιαφέρει ο ένας...
Ο καθένας τον βαφτίζει όπως θέλει...
Ποσειδώνας, Θεός σκέτο, Θεός της Θάλασσας των κυμάτων των γοργόνων και των ωκεανών (τίτλος σιδηρόδρομος...) ή απλά Θεός των στρειδιών...
Αποφάσισε λοιπόν μια μέρα ο δικός μας θεός να κάνει ένα από τα στρείδια διαφορετικό από τα άλλα...
Να το κάνει ξεχωριστό...
Γιατί πήρε αυτή την απόφαση μπορούμε να κάνουμε πολλές υποθέσεις...
Η επικρατέστερη είναι ότι υπήρχε μια νέα θεά, ένα κουκλί, που γυάλισε το μάτι του δικού μας θεού και έπρεπε να την εντυπωσιάσει...
Και σαν θεός αλλά κυρίως σαν άνδρας...
Τόσα χρόνια μέσα στην θάλασσα είχε μουλιάσει από την υγρασία και του είχε λείψει μια ζεστή αγκαλιά...
Παρόλα αυτά έπρεπε σαν θεός να δείξει και το κοινωνικό του πρόσωπο, άρα έπρεπε ότι κάνει να έχει και μια άλλη διάσταση...
Να είναι κάτι διδακτικό για τους ανθρώπους, σαν τις παραβολές ενός άλλου θεού ή σαν τους μύθους του Δία που όλοι ήταν συγκαλυμμένα σκάνδαλα της εποχής του...
Θυμήθηκε ακόμη έναν κακομούτσουνο αρχαίο, τον Αίσωπο, που για να εντυπωσιάσει στις γιορτές τις όμορφες έφτιαχνε και διηγούνταν απίστευτα παραμύθια...
Αλλά ούτε κι αυτή η περίπτωση του έκανε...
Σιγά μην έφτιαχνε ιστορίες με χελώνες και αλεπούδες...
Κυκλοφόρησαν και βρώμες ότι ο Αίσωπος τα έπαιρνε και έφτιαχνε τις ιστορίες όπως ήθελε...
Κάποιοι μιλούσαν για ένα στημένο αγώνα με τον λαγό και την χελώνα...
Απόδοση στο στοίχημα 1 προς 100.000 για τη χελώνα...
Και το λαγό να έχει γλιτώσει το στιφάδο αυτός και οι δικοί του...
Μαφιόζικα κόλπα λέγανε...
Οι πιο σοβαροί δεν τα πίστευαν αυτά...
Αν και η ιστορία με το τζίτζικα και το μέρμηγκα ήταν κι αυτή παρατραβηγμένη...
Όλοι έβλεπαν χρόνια το τζίτζικα να γυρνάει αγκαλιά με τις γκόμενες καλοκαίρι και χειμώνα ενώ ο μέρμηγκας μαγκούφης κάθονταν μέσα στη τρύπα του...
Κάποιοι πάλι μίλησαν για καταθέσεις σε τράπεζες της Ελβετίας στο όνομα του Αίσωπου που προέρχονταν από μυστικά κυβερνητικά κονδύλια με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας...
«Βλακείες...» σκέφτηκε...
Έπρεπε λοιπόν να βρει τι θα κάνει με τα στρείδια...
Κάτι απλό αλλά και εντυπωσιακό...
Ούτε φανταχτερό, ούτε όμως πολύ διακριτικό...
Μην περάσει κι απαρατήρητο, μην ξεχνάμε και την θεά που λέγαμε...
Από την άλλη έπρεπε να είναι και διαχρονικό...
Αυτό το τελευταίο ήταν που τον προβλημάτιζε περισσότερο...
Να αρέσει στην θεά, γυναίκα γαρ, να έχει απλό μήνυμα για να το καταλάβουν και οι απλοί άνθρωποι...
Να μην είναι και παραμύθι, το είπαμε αυτό...
Δύσκολος συνδυασμός ομολογουμένως...
Όλο και δυσκόλευε το πράγμα...
«Ούτε ο Φρόυδ δεν μπορεί να σε ξελασπώνει μεγάλε» σκέφτηκε...
Αυτός είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά στο θέμα των γυναικών...
«Επιστήμονες και κουραφέξαλα. Ούτε μια σωστή διάγνωση. Αν δεν πας τουλάχιστον σε τρεις δεν βγάζεις άκρη»...
Θυμήθηκε κι εκείνον τον πόνο στη μέση που τον ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια...
«Πάλι ένας θεός πρέπει να βρει την λύση»...
«Άθεοι και ξεάθεοι σου λένε μετά»...
«Ας ξεκινήσουμε από τα απλά...» έτσι είχε διαβάσει ότι κάνουν όλοι οι αναλυτές των μεγάλων υπηρεσιών...
«Τι μπορεί να αρέσει σε μια γυναίκα και θεά;»...
Πανικόβλητος συνειδητοποίησε ότι ξεκίνησε από τα αναπάντητα και όχι τα απλά...
«Τι έχω...» αναρωτήθηκε...
Στρείδια, θάλασσα, πέτρες και άμμο...
Κάτι πέρασε από το μυαλό του με απλές δομές ύλης, μόρια, άτομα, σκέφτηκε να ρίξει και τίποτε φράσεις περί αντιύλης και μοριακής βιολογίας...
Θα την εντυπωσίαζε τουλάχιστον...
Το θέμα είναι ότι η τύπισσα δεν θα καταλάβαινε λέξη, σιγά μην είχε και Νόμπελ...
Θα κατέληγε στην αγκαλιά εκείνου του φλούφλη του νικητή από αυτά τα πως τα λένε, τα ριάλιτι, τον Απόλλωνα...
Πάντα ήταν το απωθημένο του η μοριακή βιολογία, όχι τα ριάλιτι...
Παρατηρούσε το πλαγκτόν, τα μαλάκια και έκανε συνέχεια πειράματα...
Αυτό το πλαγκτόν που φωσφόριζε στο σκοτάδι δική του ιδέα ήταν...
Μόνο που δεν μπόρεσε ποτέ να το προωθήσει εμπορικά...
Ίσως έπρεπε τελικά να δεχτεί τα λεφτά εκείνου του χορηγού...
Τώρα τελευταία ετοίμαζε μια νέα σειρά καλλυντικών με βάση τα φύκια...
Πολύ θα άρεσε αυτό στη θεά του...
«Φτου σου...» μόλις θυμήθηκε ότι του είχαν απαγορέψει από το τμήμα μάρκετινγκ να πει το οτιδήποτε μέχρι να είναι έτοιμη η σειρά για λανσάρισμα...
Ήθελαν λέει να πετύχουν το μεγαλύτερο χτύπημα στην αγορά...
Ναι και μοντέλο θα ήταν αυτή η Ελένη από την Σπάρτη...
«Ωραίο παιδί...» σκέφτηκε και χαμογέλασε πονηρά...
«Δεν πιστεύω να κάνει καμιά βλακεία με αυτό τον λιμοκοντόρο τον Πάρι πάνω στο λανσάρισμα...» σκέφτηκε καθώς του ήρθανε στο μυαλό κάποια πρωτοσέλιδα από σκανδαλοθηρικές εφημερίδες...
Παπαράτσι, παντού χωμένοι οι αλήτες...
Αυτός προτιμούσε την Αφροδίτη, κλασική αξία...
Είχε όμως προγραμματίσει να ποζάρει σε ένα γλύπτη την περίοδο του λανσαρίσματος...
Κάπου στη Μήλο αν δεν έκανε λάθος...
«Μοντέλα...» σκέφτηκε και ξαναχαζογέλασε...
«Ουπς, σόρυ...» ακούστηκε η τρεμάμενη φωνή ενός ιππόκαμπου που μόλις είχε πέσει πάνω του...
Ξαναγύρισε στην πραγματικότητα...
«Κάτι πρέπει να γίνει με αυτά τα ζωντανά που πάνε ανάποδα, όλο ατυχήματα έχουμε...» είπε από μέσα του...
«Τον θεό τους δεν έχουν...» μήπως έπρεπε να τα αναλάβει αυτός...
Άσε πολλή δουλειά...
Του έφταναν τα στρείδια...
Ναι αλλά καμιά ιδέα δεν του έρχονταν...
Του είχαν κάτσει και τα μύδια στο στομάχι από το μεσημέρι...
Έπρεπε να αλλάξει επιτέλους την διατροφή του...
Είχε πήξει στα θαλασσινά...
Λες να έφταιγε αυτό για τη μέση του...
Αυτά σκεφτόταν προσπαθώντας να ξεκολλήσει από τα δόντια του ένα μύδι γεμάτο άμμο...
«Θα χάσω κάνα δόντι με αυτά και με αυτά» σκέφτηκε...
Και τότε, γυάλισε το μάτι του...
Πως δεν το είχε σκεφτεί πιο μπροστά...
Τι θεός ήταν...
Κάπου κολλούσε όμως...
Πως το είχε πει εκείνος ο αρχαίος, ο πως τον λέγανε...
Είχε γίνει και απορρυπαντικό μετά...
Όχι ο αρχαίος ρε, αυτό που είπε...
«Εύρηκα...» φώναξε ενθουσιασμένος...
Μαζεύτηκε αμέσως μόλις στράφηκαν χιλιάδες βλέμματα επάνω του...
Μήπως έχει δικαιώματα, σκέφτηκε...
Δεν ξέρεις τι μπορεί να έχουν κάνει αυτοί οι διαφημιστές...
Πλάκα θα έχει να ζητάνε και τα ρέστα...
Έπρεπε να βάλει σε εφαρμογή την ιδέα του έτσι κι αλλιώς...
Είχε δρόμο μπροστά του...
... ... ...
Όλα ήταν έτοιμα...
Ήταν απογευματάκι και ο φωτισμός απαλός και ζεστός...
Οι τελευταίοι βουτηχτές είχαν φύγει επιτέλους ανακουφίζοντας την αγωνία του...
Λύσσα τους είχε πιάσει πια με το βυθό...
Τόσα ξέκωλα ήταν γεμάτη η παραλία και αυτοί ψάχνανε τα κοχύλια και τα στρείδια...
Παραλίγο ένας από αυτούς να του χαλάσει όλη τη δουλειά...
Σταμάτησε λίγα εκατοστά από το δικό του στρείδι...
Αν προχωρούσε λίγο ακόμη, θα του έστελνε ένα ρεύμα που θα ήτανε όλο δικό του...
Κατά Κρήτη μεριά θα τον μάζευαν...
Ευτυχώς στα τελευταία σεμινάρια για τους θεούς είχε μάθει να διαχειρίζεται τα νεύρα του...
Καιρό είχε να σηκώσει τσουνάμι σκέφτηκε...
Ενώ εκείνος ο ανεκπαίδευτος ο Άρης, τον είχε τρελάνει τον καθηγητή...
Ήταν η μεγάλη μέρα και όλα έπρεπε να είναι φανταστικά...
Είχε βρει τους καλύτερους...
Μουσική υπόκρουση, απαλή, λίγο κλασική τζαζ...
Η ώρα όμως είχε φτάσει...
Η θεά του ερχόταν από το βάθος...
Τι θεά που ήταν...
Της είχε μιλήσει για κάτι μοναδικό...
Μοναδικής αξίας, για την ακρίβεια...
Σε εκείνη την φράση είχαν φωτίσει τα μάτια της... μοναδικής αξίας...
«Εκεί βρίσκεται...» είπε και της έδειξε μια στοίβα στρείδια...
Απορημένη κοιτούσε και σίγουρα έβριζε την ώρα και τη στιγμή που πίστεψε αυτό τον γέρο ξεκούτη θεό και τον ακολούθησε...
Κάτι μοναδικής αξίας της είχε πει και τώρα της έδειχνε μια στοίβα στρείδια...
Δεν της άρεσαν τα θαλασσινά, είχε αλλεργία από μικρή όταν πήγαιναν διακοπές στη Μύκονο...
Αλλά τι να περιμένεις από το θεό των στρειδιών...
Ναι αλλά το είχε πει ξεκάθαρα... μοναδικής αξίας...
Ήθελε να της εξηγήσει όλο το σκεπτικό του...
Είχε μια αγωνία για το αποτέλεσμα, αλλά τι θεός ήταν, όλα θα πήγαιναν καλά...
Είχε σκεφτεί κάτι θεϊκό και η εκτέλεση ήταν απλή και μοναδικής σύλληψης...
ΝΑΙ, θα ήταν ένα μοναδικό παράδειγμα για όλο τον κόσμο...
Όχι σαν τις παραμύθες του Αίσωπου, άχτι που τον είχε...
Αλλά δε έπρεπε να καθυστερεί άλλο...
Καταλάβαινε ότι η θεά του περίμενε με αγωνία και δεν έπρεπε...
Ήταν το τρίτο από αριστερά του κόκκινου βράχου, μπροστά από το κοράλλι που θύμιζε το κεφάλι της Μέδουσας...
Έσκυψε και με τρεμάμενα χέρια το σήκωσε...
Της το πρόσφερε...
Το πολύτιμό του...
«Σιγά μην μου φέρει και λεμονάκι» σκέφτηκε η θεά και κρατήθηκε για να μην ξεχάσει την καλή της καταγωγή και τους τρόπους που με τόσο κόπο είχε μάθει...
Βλέποντας την διστακτική, το άνοιξε με μια θεϊκή κίνηση...
Η γωνία από το φως του ήλιου που έδυε ήταν τέλεια...
Το είχε υπολόγισε σωστά...
Το φως του την έλουσε και η αντανάκλαση από τα μάτια της καταγράφηκε από όλους τους δορυφόρους...
Δεν μπόρεσε αυτό το φαινόμενο ποτέ να ερμηνευτεί από τους επιστήμονες...
Ήταν μπροστά της...
Το ομορφότερο πράγμα που είχε δει ποτέ...
«Είναι μαργαριτάρι και είναι για σένα...» της είπε τρέμοντας από συγκίνηση...
Η αλήθεια είναι ότι μόλις το πρωτοείδε κι αυτός εντυπωσιάστηκε...
Άνετα θα το κρατούσε να το βάλει στην προθήκη με τα πειράματά του...
Στην καλύτερη θέση...
Την είχε εντυπωσιάσει, ήταν σίγουρος, το έβλεπε στα μάτια της...
Έλαμπαν κι αυτή μαζί...
«Από τα στρείδια...» μονολόγησε εκστασιασμένη...
«Ναι...» απάντησε χαμένος στα λόγια της...
«Κι όλα αυτά είναι δικά μου, για μένα...» ρώτησε με λαχτάρα η θεά, η δικιά του θεά...
«Ναι, ότι έχω είναι και δικό σου... Όλη η θάλασσα, μα τι λέω, όλες οι θάλασσες» και αισθάνθηκε να φεύγει ο πόνος από τη μέση και μια ζεστασιά να τον πλημμυρίζει...
«Τόσα μαργαριτάρια... και είναι όλα για μένα... θα φτιάξω κολιέ, βραχιόλια, δαχτυλίδια... κι ένα φόρεμα κεντημένο με διαμάντια... Να μάθει εκείνη η Αφροδίτη που μας έχει ζαλίσει με εκείνες τις πετρούλες της... Η φτωχιά...» μονολογούσε η θεά του...
«Ξέρεις γλυκιά μου...» κόμπασε...
«Πρέπει να σου εξηγήσω κάτι...» προσπάθησε να πει αλλά η θεά του δεν του έδινε και τόση σημασία...
«Μόνο ένα διαμάντι υπάρχει...» ...
«Τι εννοείς... θα αργήσουν να βγουν τα υπόλοιπα... Πότε θα είναι έτοιμα... Έχω να κλείσω πολλά ραντεβού και να το ξέρεις αυτοί οι μοντελίστ δεν σε περιμένουν...» ...
«Ξέρεις, μόνο ένα στρείδι έχει διαμάντι...» ψέλλισε...
«Είναι το ένα και μοναδικό, αυτό που είναι ξεχωριστό, αυτό που έναν κόκκο άμμου μπορεί να τον μετατρέψει σε ένα μοναδικής αξίας θησαυρό...» συνέχισε...
Μια απίθανη παλέτα χρωμάτων πέρασε από το πρόσωπό της ακούγοντας αυτά που της έλεγε...
Κι αυτό δεν ήταν καλό σημάδι...
Μα τι της έλεγε ο γερο ξεκούτης, μόνο ένα μαργαριτάρι...
Είχε στρείδια, χιλιάδες στρείδια, είχε άμμο, τόνους άμμο, γιατί να μην φτιάξει χιλιάδες διαμάντια... μόνο γι’ αυτήν...
Δεν μπορούσε να το καταλάβει...
Ο γερο ξεκούτης...
Γι αυτό είχε μείνει θεός των στρειδιών και μόνο τόσα χρόνια...
Δεν θα έχανε άλλο χρόνο μαζί του, περίμενε και εκείνο το τεκνό, ο Απόλλωνας...
Έκανε μεταβολή κι έφυγε... χωρίς να πει κουβέντα...
Πήρε και το διαμάντι...
Δεν στεναχωρήθηκε καθόλου...
Απογοητεύτηκε μόνο... λίγο...
Κατάφερε να κάνει κάτι τόσο όμορφο... από κάτι τόσο απλό...
Αν η θεά του δεν το κατάλαβε θα το καταλάβαιναν οι απλοί άνθρωποι... αναρωτήθηκε...
Ίσως να προσλάμβανε εκείνον τον γελοίο τον Αίσωπο να του έστηνε μια ωραία ιστορία...
Θα του στοίχιζε κάτι παραπάνω, αλλά αν δεν πληρώσεις δουλειά δεν γίνεται...

Τετάρτη, Αυγούστου 09, 2006

To δώρο...

Δεν μου αρέσουν τα δώρα...
Με στεναχωρούν...
Μου θυμίζουν υποχρέωση, μπελά, προβληματισμούς χαζούς...
Τι να πάρω...
Πόσο να κάνει...
Πολύ ακριβό, πολύ φτηνό...
Μήπως καταλάβει άλλο από αυτό που εννοώ...
Θα αρέσει...
Να μπορεί να το αλλάξει...
Κι αν είναι να το αλλάξει γιατί δεν πάει να το πάρει μόνη της...
Βιβλίο, τι βιβλίο, λογοτεχνία, ποίηση, με εικόνες, πολυτονικό, γνωστό...
Μουσική, cd, mp3 player, ροκ, κλασική, ελληνικά, σκυλάδικα...
Κόσμημα, μικρό = τσιγκούνης, μεγάλο = ακριβό, επίχρυσο = αλλεργίες...
Λουλούδι, τι συμβολίζει το χρώμα, πόσα πρέπει ανάλογα την περίσταση, αλλεργίες...
Παιχνίδι, σωθήκαμε...

Πάντα έψαχνα να βρω την δικαιολογία να μην πάρω δώρο...
Ούτε κι εγώ θέλω...
Προτιμώ κάτι συμβολικό, κάτι δικό σου, κάτι που θα σου λείψει όταν το δώσεις...
Κάτι που ΘΕΛΕΙΣ να δώσεις...
Μια αγκαλιά, ένα χάδι, μια βόλτα στο φεγγάρι, μια ματιά...

Έψαχνα κάτι να σου δώσω για δώρο...
Κάτι που θα μου λείψει και που θα χαίρομαι να το έχεις εσύ...
Δεν βρήκα τίποτα...
Ότι αξίζει από μένα στο έχω ήδη δώσει...
Και δεν μου λείπει, και χαίρομαι που το έχεις εσύ...
Για πάντα...
Ότι και να γίνει...

Χρόνια σου πολλά...

STOMP… Κύλησε ο τέντζερης...

Και θα βρει το καπάκι του κι όχι μόνο!
Τελευταίες εκκρεμότητες πριν από την μεγάλη έξοδο...
Ένα δώρο, κάτι προσωπικά αντικείμενα και τα εισιτήρια για τους STOMP
Θα αποχαιρετίσουμε το καλοκαίρι απολαμβάνοντάς τους στο Λυκαβηττό...
Μουσική, χορός, θέατρο και όχι μόνο από τους απίθανους τύπους που ανακαλύπτουν και αποκαλύπτουν τους ήχους της ζωής μας με ένα μοναδικό τρόπο...

Έχω ακούσει και διαβάσει πολλά και περιμένω την βραδιά αυτή σαν τρελός...
Αν και STOMP νομίζω σημαίνει «βαδίζω βαριά» ελπίζω όλα να είναι αέρινα και οι τύποι πραγματικά αερικά που θα μαγέψουν τον λόφο...

So why go see STOMP? Well, have you ever composed a symphony using only matchbooks as instruments? Or created a dance routine based around sweeping? You may have done this a little, but get a group of rhythmically gifted, extremely coordinated bodies with definitive personalities, and you have the makings for STOMP.

Και όπως απαντά ένας από τους δημιουργούς των STOMP ο Luke Cresswell, τι είναι πραγματικά "at the end of the day, STOMP is what it is."

Ραντεβού λοιπόν για άλλη μια φορά στο τέλος του καλοκαιριού στο λόφο μας!

Τρίτη, Αυγούστου 08, 2006

City Of Blinding Lights...

Περπατώ πολλές φορές χαζεύοντας...
Aπλά χαζεύοντας...
Xωρίς βιάση και πανικό...
Είναι σαν βαθιές ανάσες...

Κλέβω από τον χρόνο μερικά καρέ και το απολαμβάνω...
Σαν σε ταινία ζω σε ένα χρόνο πίσω από τους γύρω μου...
Κλέφτης ο χρόνος, κλέφτης κι εγώ...

Και πνίγομαι...

Τελειώνει ο αέρας, πιέζεται το στήθος μου...
Απέραντο γαλάζιο, δελφίνια τραγουδάνε...
Ανάσα... ανάσα βαθιά...
Τόσο βαθιά που ζαλίζομαι και πρέπει να βιαστώ ξανά...
Nα μπω στον ρυθμό και στο τρέξιμο...

... ... ... ... ...

The more you see the less you know
The less you find out as you grow
I knew much more then than I do now

Neon heart, day-glow eyes
The city lit by fireflies
They're advertising in the skies
And people like us

And I miss you when you're not around
I'm getting ready to leave the ground

Oh you look so beautiful tonight...

Don't think before you laugh
Look ugly in a photograph
Flash bulbs, purple irises the camera can't see

I've seen you walk unafraid
I've seen you in the clothes you've made
Can you see the beauty inside of me?
What happened to the beauty I had inside of me?

And I miss you when you're not around
I'm getting ready to leave the ground

Oh you look so beautiful tonight...tonight
In the city of blinding lights

Time...time....time...won't leave me as I am
But time won't take the boy out of this man
Oh you look so beautiful tonight
Oh you look so beautiful tonight
Oh you look so beautiful tonight

U2 - City Of Blinding Lights
Αφιερωμένο στη Weirdo...

Δευτέρα, Αυγούστου 07, 2006

... δεν μου έρχεται τίτλος στο μυαλό...

Το μυαλό μου είναι σαν καλάθι άχρηστων...
Όχι εγώ, το μυαλό μου είπα...

Συνέχεια «γράφω» και «σκίζω» γράμματα που θέλω να γράψω...

Γιατί;
Έλα ντε, γιατί;
Εάν το ήξερα θα ήμουνα πολύ καλύτερα... ουφ...

Τα είπα και μου έφυγε ένα βάρος...
Δεν το πήρες εσύ και να μην το πάρεις ποτέ...
Pleaseeee…

Πάντως αισθάνθηκα πολύ καλύτερα...
Και πιο πολύ γιατί κατάλαβα πόσο είναι ωραίο να μιλάς ανοιχτά σε ένα φίλο...
Συνέβησαν πράγματα που δεν θυμάμαι από την χτεσινή βραδιά...
Πράγματι, λόγια, κινήσεις και εικόνες που έγιναν αμέσως «δεν θυμάμαι»...
Σε τσάκισα με αυτό που είπα, το καταλαβαίνω...
Είναι μεγάλη γαϊδουριά από μέρους μου...
Σου πέταξα ένα 100% δικό μου στο κεφάλι...
Αντέδρασες πάντως πιο ψύχραιμα από μένα...

Έχω αρχίσει να γίνομαι πολύ παρορμητικός, νομίζω...

Λες;

Θυμάμαι τα δάχτυλά σου και την αίσθηση του αέρα...
Φτάνει αυτό;
Μάλλον, δεν ξέρω...
Έφτασα στο σπίτι και

Λοιπόν γράφω μαλακίες...
Γιατί τις γράφω;
Και μάλιστα γιατί να σου τις στείλω, μπορεί και όχι...
Εξαρτάται από το τραγούδι που θα ακούγεται την στιγμή που θα σταματήσω...

Αισθάνομαι πολύ καλά...

Το είπα ξανά αυτό;

Δεν πειράζει να το ξαναπώ...
Λοιπόν εσύ θα πετύχεις σε αυτό που αποφάσισες να γίνεις...
Και αιτία θα είμαι εγώ και το ΕΓΩ μου...
Χα χα χα...

Χέσε μας ρε νούμερο...
Κάτι ξέρει ο δόκτορας...
Με έπιασε πληκτροδιάροια...
Από το πρωί γυρνούσε στο μυαλό μου, να τα βάλω κάτω, τα χτεσινά...
Δεν έμπαιναν όμως και δεν πρέπει μάλλον να μπουν...
Και γιατί τα γράφεις τότε...

Ξανά έλα ντε;!

Θα πρέπει να φωτογραφίσω τα χέρια σου...
Σε θυμάμαι που κρατούσες το ποντίκι και έπιανα με την άκρη του ματιού μου την κίνηση των δάκτυλων σου και μου έχει χαραχτεί αυτή η κινησοεικόνα (λεξάρα ολέ)...
Κάνω σκρολ για να διαβάσω τι έγραψα παραπάνω αλλά δεν θα το κάνω...
Όταν το στείλω ίσως το διαβάσω...

Αν το στείλω...

Δεν το έχω ξανακάνει ποτέ αυτό...
Είναι τόσο πρωτόγνωρο που με εξιτάρει και μόνο η σκέψη ότι γίνεται...
Πάει λάλησα!
Mόλις σταματήσουν να τρέχουν λέξεις και εικόνες στο μυαλό μου θα σταματήσω να χτυπάω τα πλήκτρα...
Το πήρα απόφαση...

Δεν θυμάμαι πως ξεκίνησα και δεν καταλαβαίνω πως θα τελειώσω...
Κάποτε, μετά από χρόνια θα μου το θυμίσεις και θα τραβάω τα μυαλά μου...
Χαίρομαι που βρισκόμαστε στο ξανάπα και στο ξαναλέω...

Θα το στείλω ...

Μην γελάσεις πολύ...
Πρώτη φορά γίνεται...

Καλά έχω ξεφύγει...

Θα μου λείψεις, όπως πάντα...
Καλά να περάσεις και να μην σκέφτεσαι τίποτα...

Ωραίο τραγούδι, γαμώτο θα ξαναρχίσω...

Όχι, τέλος...

Σε φιλώ τρυφερά!!!

Α ρε τρέλα που μας δέρνει...

Μην γελάσεις πολύ, εντάξει;!

Δοκιμάζω...

Πήρα την απόφαση και τώρα ψάχνω μέσα στο σκοτάδι να βρω την άκρη σε αυτό το τούνελ της πληροφορικής (μη χέσω...)!