Διασχίζοντας σήμερα το πρωί το κέντρο της Αθήνας θυμηθήκαμε(!) ότι είναι η μέρα του Πολυτεχνείου. Ή μάλλον η επέτειος του Πολυτεχνείου ή η γιορτή του Πολυτεχνείου ή όπως θες πες την. Νέκρα και ησυχία παντού. Μόνο οι διασκορπισμένοι στο κέντρο, εδώ και μέρες, αστυνομικοί δείχνουν ότι κάτι υπάρχει στον αέρα. Τίποτε άλλο. Καμιά αίσθηση ότι κάτι έγινε πριν από 36 χρόνια. Κάτι που για χρόνια ήταν η σημαντικότερη στιγμή της ζωής μας. Η ευκαιρία μας για να σηκωθούμε ψηλά και να θυμίσουμε ότι όλοι έχουμε θέση στην κοινωνία με ίσους όρους.Ο μεγάλος μου γιος, πρωτοετής φοιτητής, δεν ξέρει εάν θα περάσει από το Πολυτεχνείο στην Πατησίων. Δεν έχει κάτι να του πει γιατί αυτοί που πρέπει να του το πουν δεν προλαβαίνουν από τις εμφανίσεις τους στα παράθυρα των ειδήσεων. Είναι αυτοί που όταν κοκορομαχούν στα παράθυρα πετούν κι ένα "εμείς η γενιά του Πολυτεχνείου..." και συνεχίζουν να βρίζονται. Είναι αυτοί που, όπως άκουσα σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο, βάζουν το "Πολυτεχνείο" πρώτο πρώτο στα βιογραφικά τους. "Το Πολυτεχνείο Ζει!"
Εάν αυτοί καταφέραν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να "εξαφανίσουν" κάθε τι που αντιπροσώπευε μια επανάσταση, να βρεθούν από την άλλη πλευρά του πεζοδρομίου, να μπουν στο παιχνίδι που "πολέμησαν" με τους ίδιους και αυστηρότερους όρους, που αντί να "εκπαιδεύσουν" και να "ποτίσουν" τους νεότερους με τα ιδανικά για τα οποία οι φίλοι τους και συναγωνιστές στους έδωσαν τη ζωή τους, αυτοί προτίμησαν τον πλουτισμό, τον κρατικισμό, την καταστολή και τον φτηνό λαϊκισμό. "Ψωμί, παιδεία, ελευθερία!"
Με τι πρόσωπο θα βγουν σήμερα, σε ένα χρόνο, σε δύο χρόνια να μιλήσουν για τότε; Να πουν τι; Ποια είναι τα έργα τους; Ποια είναι η κληρονομιά τους; Μόνο μια πόρτα σύμβολο και μερικά τραγούδια...
Δεν πάω στο Πολυτεχνείο εδώ και χρόνια. Δεν έχω καμιά διάθεση να δω ένα ακόμη φτηνό πανηγύρι. Τα καταφέρατε να το σβήσετε με το χειρότερο τρόπο. Απαξιώνοντάς το. Φτου σας... μη σας ματιάξουμε!
... ... ...
