Παρασκευή, Ιουνίου 15, 2007

Μου λείπει!


Η ΠΑΡΘΕΝΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΜΟΥ

Την ίδια ώρα οι γείτονές μου, περίεργοι, έκπληκτοι και βιαστικοί, μαζευόντουσαν στην εκκλησιά να δουν το θαύμα που από στόμα σε στόμα είχε μαθευτεί. Η Παναγία κλαίει. Τρέχω κι εγώ, μ’ από τον κόσμο δεν μπορώ να μπω. Όλοι μιλούν με φόβο και με περιέργεια για το θαύμα. Είναι η μοναδική Παναγία της πολιτείας που κλαίει, κι είναι πολύ για τη μικρή κι ασήμαντη γειτονιά μας. Παρακαλώ για να μ’ αφήσουνε να μπω, θέλω να δω, με σπρώχνουν, με πατούν, πονώ, ίσαμε που άρχισα να κλαίω κι εγώ.

Μα ξαφνικά σαν μ’ είδανε να κλαίω, όλοι τους γύρω μου φτιάξανε κύκλο και σιγά σιγά απομακρυνόντουσαν από κοντά μου ταραγμένοι αφήνοντάς με μόνη στο κέντρο ενός κύκλου που ολοένα μεγάλωνε, κι εγώ να κλαίω, να κλαίω και να γίνομαι ένα μικρό σημάδι της πολιτείας, ενώ αυτοί να φεύγουν και να χάνονται στους γύρω δρόμους ψελλίζοντας: Η Παναγία που κλαίει.

Μ.Χ.


«Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες. Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.»


Το απόγευμα της 15ης Ιουνίου του 1994, ο Μάνος Χατζιδάκις «άρχισε το ταξίδι του προς τα άστρα»

Το υλικό ανήκει στην ιστοσελίδα www.manoshadjidakis.gr όπου θα βρεις τα πάντα για το έργο, τη ζωή και την προσωπικότητα του Mάνου Xατζιδάκι.

Διάβασε όμως κι αυτό...

6 σχόλια:

o kairos είπε...

Μοιαζει σαν να πηρε μαζυ του τα τελευταια κομματια μιας καλλιεργειας και μιας Παιδειας.Δεν ειναι αληθεια Υπαρχουν ανθρωποι ακομα με την ποιοτητα του.Δεν υπαρχουν μεταλαμπαδευτές.Αναστηματα για να εμπνευσουν και να μεταδωσουν.Να εισαι καλα για το αφιερωμα.

Η Μικρή Ολλανδέζα είπε...

Yπέροχο το κείμενο του Αρη!
Αντε, και το δικό σου :ΡΡΡ

(ασχετο: δεν έβαζες λινκ στα καπέλα και νόμιζα πως δεν γράφεις... βλάκας θυληκός με περικεφαλαία.. είσαι καλά ε;)

kat. είπε...

Εγραψα πέρσι τέτοια εποχή περίπου ένα κείμενο - για το περιοδικό που δουλεύω - σχετικά με την ζωή και το έργο του Μάνου Χατζηδάκι.
ένιωσα τόσο περήφανη που έγραφα εγώ για εκείνον....
ντράπηκα όμως τόσο πολύ να υπογράψω το κείμενο μου....

ZissisPap είπε...

@ o kairos
Υπάρχουν αλλά που είναι, γιατί δεν τους βλέπω; Μήπως φταίει η σαβούρα που γέμισε τον κόσμο, αλλά και η ίδια η ζωή μας; Πως να ακούσεις την μουσική του σε ένα κινητό; Γίνεται;

@ η μικρή ολλανδέζα
Δεν υπάρχει δικό μου κείμενο. Τι να γράψεις άλλωστε;!
(καλά είμαι, να μην σου πω τέλεια!)

@ kat.
Έτσι είναι όπως τα λες!
Που είναι αυτό το κείμενο για να το διαβάσω; Θα με ενδιέφερε για πολλούς λόγους :-)

kat. είπε...

αν θες να σου το στείλω μέσω mail....
δεν θέλω να γράψω στην blogoσφαιρα σε ποιο περιοδικό δουλεύω...

ZissisPap είπε...

@ kat.
Σεβαστό και κατανοητό!
Περιμένω λοιπόν στο
elvetos_01@yahoo.gr