Σχεδόν κάθε μέρα, πηγαίνοντας και επιστρέφοντας από την δουλειά, περνάω μπροστά από τη μάντρα μιας μεταφορικής εταιρείας. Η κυρίαρχη εικόνα είναι ένας ελεύθερος σκύλος. Ένας κοπρίτης! Πόσο λάθος έκφραση για τα ελεύθερα και περήφανα σκυλιά της πόλης μας. Πάνε όπου θέλουν, ξέρουν τις καβάτζες τους για φαγητό, είναι πιστά στα δικά τους "αφεντικά" που έχουν αλληλουιοθετηθεί. Το είχε πει και ο Morrysey βλέποντας τα σκυλιά μας να περιφέρονται στο κέντρο της πόλης.Αυτό που σκέφτομαι κάθε φορά είναι πόσο θα ήθελα να πάρω το συγκεκριμένο σκύλο, με τα πανέξυπνα μάτια, σπίτι μου. Να τον καθαρίσω, να τον περιποιηθώ, να του προσφέρω στέγη και φαγητό. Και εκεί παγώνει η σκέψη μου. Να τον φυλακίσω δηλαδή στο σπίτι μου; Να του στερήσω την ελευθερία και να τον περιορίσω σε ένα κλειστό χώρο; να τον κυκλοφορώ δεμένο ενώ αυτός ή αυτή δεν έχει γνωρίσει καμία δέσμευση;
Πόσο εγωκεντρικά σκεφτόμαστε. Πόσο εύκολα πιστεύουμε ότι εμείς ξέρουμε τι είναι καλό για τους άλλους. Τον σκύλο δεν μπορείς να τον ρωτήσεις εάν θέλει και τι θέλει. Πρέπει να βρεις τον κώδικα επικοινωνίας. Πρέπει να πλησιάσεις εσύ και όχι αυτός. Με τους συνανθρώπους σου όμως που επικοινωνείς πόσες φορές τους ρώτησες τι θέλουν κι αν θέλουν; Πόσες φορές τους "πρόσφερες" απλόχερα τα δικά σου θέλω γι αυτούς; Πόσο έτοιμος είσαι να ακούσεις και να αποδεχτείς τα πιστεύω και τα θέλω του άλλου;
Η χρονιά που φεύγει είναι γεμάτη από αγωνίες που πέρασαν. Μεγάλο μέρος τους έγινε γνώση και πείρα. Πολλά πράγματα που δυσκόλεψαν τη ζωή μας στην αρχή έγιναν καλή μαγιά για το αύριο. Η αλήθεια, που τόσο είχαμε ξεχάσει, φωνάζει. Οι άνθρωποι που είχαμε ξεχάσει μας περιμένουν. Οι άνθρωποι που αγαπήσαμε και περάσαμε μαζί τα καλά και τα κακά της χρονιάς είναι δίπλα μας!
Σ' ευχαριστώ για όλα μικρή μου!!!
Ας έρθει και η νέα αυτή χρονιά. Την περιμένουμε έτοιμοι και με αγάπη!
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου