Σαν παιδί δεν μου πολυάρεσε. Ίσως να με φόβιζε και λίγο.Αυτό το βλέμμα του τρελού με την βαθιά θλίψη σε αντίθεση με το ξέφρενο και αγωνιώδες τρέξιμο έφερναν πάντα ένα σφίξιμο στην καρδιά μου. Η εικόνα του καλού ανθρώπου που βρισκόταν πάντα στη μέση, πάντα σαν το θύμα της ζωής, άσχετα με τα αισιόδοξα φινάλε των ταινιών του, με απωθούσε. Ήταν μια εικόνα που έδειχνε την άλλη πλευρά της ζωής που στην παιδική μου ηλικία δεν ήθελα να ξέρω.
Ίσως και γι αυτό να μην ήμουν ένας από τους χιλιάδες φανατικούς του ΘΒ, του πράκτορα 000.
Απορούσα πάντα με τους φίλους μου που έβλεπαν μόνο το αστείο και όχι το δράμα. Την χαζή γκριμάτσα κι όχι το πονεμένο βλέμμα. Τον κλόουν κι όχι τον άνθρωπο. Ακόμα κι όταν, πριν από αρκετά χρόνια, ο γιος μου ανάμεσα στις αφίσες των διάφορων συγκροτημάτων έβαλε μια αφίσα του Βέγγου, απόρησα. Έβλεπα το βλέμμα του να φωτίζει όταν μιλούσε για αυτόν και τις ταινίες του. Ίσως τότε να κατάλαβα τι ήταν ο ΘΒ για τον κόσμο. Ήταν αυτό που χρειαζόταν ο κάθε άνθρωπος την κάθε του στιγμή. Το γέλιο και το δράμα, το δράμα και η κωμωδία, ο καθρέπτης των συναισθημάτων μας.
Θα μας λείψει κι ας υπάρχουν οι ταινίες του που θα παίζονται συνέχεια.
Θα μας λείψει ένα ακόμα ανθρώπινο φίλτρο στην απάνθρωπη κοινωνία μας.
Θα τρέχουμε σαν το Βέγγο αλλά Βέγγος δεν γίνεται κανένας μας.
...|...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου