Δημήτρης...Στη στάση του τραμ, στην Αμαλίας. Δεν συμβαίνει τίποτα, μόνο χαιρόμαστε που ο κόσμος πληθαίνει. Η κυρία μπροστά μου μού μιλάει για τα δακρυγόνα. "Μα είμαι μάνα τους, έχω παιδιά στην ηλικία τους, εμάς ψεκάζουν;". Τι το μελέτησε... εκείνη την ώρα πέφτουν τα πρώτα δακρυγόνα σχεδόν μπροστά μας. Αρχίζουμε όλοι να απομακρυνόμαστε προς την Όθωνος. Πέφτουν κι άλλα. Ευτυχώς ο κόσμος είναι ψύχραιμος, δεν τρέχει, προχωράει αργά. Μπαίνουμε στην Όθωνος. Κι εκεί τα πράγματα είναι τρομακτικά. Ευτυχώς ο Νίκος μου κρατάει το χέρι, αρχίζω να αναπνέω δύσκολα. Πολύ δύσκολα. Φοβάμαι και πανικοβάλλομαι. Το πλήθος είναι τεράστιο και είμαστε στριμωγμένοι σαν ποντίκια. Φοβάμαι πως θα ποδοπατηθούμε, νομίζω πως θα πεθάνουμε. Αναρωτιέμαι αν ακολουθούν οι άλλοι φίλοι. Τους έχασα. Σφίγγω το χέρι του. Φωνάζω νομίζω, δε θυμάμαι. Κλαίω μαζί. Βήχω, φτύνω. Κοιτάζω μπροστά κι ελπίζω να φτάσουμε στο τέρμα του δρόμου. Και ξαφνικά φτάνουμε, ο κόσμος ανοίγει. Μια κοπέλα έρχεται, με ψεκάζει με φάρμακο, με ρωτάει αν είμαι καλά, γιατί κλαίω. Με καθησυχάζει. Είναι στα μάτια μου η πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου. Κλαίω στην αγκαλιά του, λέω σκοτώνουν τον κόσμο. Αυτό νομίζω είπα. Και μετά προχωράμε, να κι οι άλλοι φίλοι. Και πάμε πιο κάτω. Στην αγκαλιά μιας άλλης φίλης τώρα. Με μια υγρή πετσέτα δροσίζει το σβέρκο μου. Αναπνέουμε πάλι. Όλοι μαζί.
Νικόλας...
"Δεν το πιστεύω αυτό που βλέπω... Χτυπάνε μια γριά δίπλα μου... Γιατί το κάνουν; Έχουμε κατέβει στο metro και δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. Θέλαμε να φύγουμε από την πλατεία και δεν μπορούσαμε να περάσουμε..."Αναπάντητα ερωτήματα στην ηλικία των 20.
... ~ ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου