Μια καλοκαιρινή ιστορία για τα στρείδια...

Μια ιστορία όχι όπως ακριβώς γράφτηκε στο βιβλίο «Πράσινες τηγανητές τομάτες»...

Η θάλασσα έχει τα στρείδια αλλά έχει και έναν θεό...
Μπορεί να έχει και παραπάνω, αλλά εμάς μας ενδιαφέρει ο ένας...
Ο καθένας τον βαφτίζει όπως θέλει...
Ποσειδώνας, Θεός σκέτο, Θεός της Θάλασσας των κυμάτων των γοργόνων και των ωκεανών (τίτλος σιδηρόδρομος...) ή απλά Θεός των στρειδιών...
Αποφάσισε λοιπόν μια μέρα ο δικός μας θεός να κάνει ένα από τα στρείδια διαφορετικό από τα άλλα...
Να το κάνει ξεχωριστό...
Γιατί πήρε αυτή την απόφαση μπορούμε να κάνουμε πολλές υποθέσεις...
Η επικρατέστερη είναι ότι υπήρχε μια νέα θεά, ένα κουκλί, που γυάλισε το μάτι του δικού μας θεού και έπρεπε να την εντυπωσιάσει...
Και σαν θεός αλλά κυρίως σαν άνδρας...
Τόσα χρόνια μέσα στην θάλασσα είχε μουλιάσει από την υγρασία και του είχε λείψει μια ζεστή αγκαλιά...
Παρόλα αυτά έπρεπε σαν θεός να δείξει και το κοινωνικό του πρόσωπο, άρα έπρεπε ότι κάνει να έχει και μια άλλη διάσταση...
Να είναι κάτι διδακτικό για τους ανθρώπους, σαν τις παραβολές ενός άλλου θεού ή σαν τους μύθους του Δία που όλοι ήταν συγκαλυμμένα σκάνδαλα της εποχής του...
Θυμήθηκε ακόμη έναν κακομούτσουνο αρχαίο, τον Αίσωπο, που για να εντυπωσιάσει στις γιορτές τις όμορφες έφτιαχνε και διηγούνταν απίστευτα παραμύθια...
Αλλά ούτε κι αυτή η περίπτωση του έκανε...
Σιγά μην έφτιαχνε ιστορίες με χελώνες και αλεπούδες...
Κυκλοφόρησαν και βρώμες ότι ο Αίσωπος τα έπαιρνε και έφτιαχνε τις ιστορίες όπως ήθελε...
Κάποιοι μιλούσαν για ένα στημένο αγώνα με τον λαγό και την χελώνα...
Απόδοση στο στοίχημα 1 προς 100.000 για τη χελώνα...
Και το λαγό να έχει γλιτώσει το στιφάδο αυτός και οι δικοί του...
Μαφιόζικα κόλπα λέγανε...
Οι πιο σοβαροί δεν τα πίστευαν αυτά...
Αν και η ιστορία με το τζίτζικα και το μέρμηγκα ήταν κι αυτή παρατραβηγμένη...
Όλοι έβλεπαν χρόνια το τζίτζικα να γυρνάει αγκαλιά με τις γκόμενες καλοκαίρι και χειμώνα ενώ ο μέρμηγκας μαγκούφης κάθονταν μέσα στη τρύπα του...
Κάποιοι πάλι μίλησαν για καταθέσεις σε τράπεζες της Ελβετίας στο όνομα του Αίσωπου που προέρχονταν από μυστικά κυβερνητικά κονδύλια με στόχο την αύξηση της παραγωγικότητας...
«Βλακείες...» σκέφτηκε...
Έπρεπε λοιπόν να βρει τι θα κάνει με τα στρείδια...
Κάτι απλό αλλά και εντυπωσιακό...
Ούτε φανταχτερό, ούτε όμως πολύ διακριτικό...
Μην περάσει κι απαρατήρητο, μην ξεχνάμε και την θεά που λέγαμε...
Από την άλλη έπρεπε να είναι και διαχρονικό...
Αυτό το τελευταίο ήταν που τον προβλημάτιζε περισσότερο...
Να αρέσει στην θεά, γυναίκα γαρ, να έχει απλό μήνυμα για να το καταλάβουν και οι απλοί άνθρωποι...
Να μην είναι και παραμύθι, το είπαμε αυτό...
Δύσκολος συνδυασμός ομολογουμένως...
Όλο και δυσκόλευε το πράγμα...
«Ούτε ο Φρόυδ δεν μπορεί να σε ξελασπώνει μεγάλε» σκέφτηκε...
Αυτός είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά στο θέμα των γυναικών...
«Επιστήμονες και κουραφέξαλα. Ούτε μια σωστή διάγνωση. Αν δεν πας τουλάχιστον σε τρεις δεν βγάζεις άκρη»...
Θυμήθηκε κι εκείνον τον πόνο στη μέση που τον ταλαιπωρούσε τόσα χρόνια...
«Πάλι ένας θεός πρέπει να βρει την λύση»...
«Άθεοι και ξεάθεοι σου λένε μετά»...
«Ας ξεκινήσουμε από τα απλά...» έτσι είχε διαβάσει ότι κάνουν όλοι οι αναλυτές των μεγάλων υπηρεσιών...
«Τι μπορεί να αρέσει σε μια γυναίκα και θεά;»...
Πανικόβλητος συνειδητοποίησε ότι ξεκίνησε από τα αναπάντητα και όχι τα απλά...
«Τι έχω...» αναρωτήθηκε...
Στρείδια, θάλασσα, πέτρες και άμμο...
Κάτι πέρασε από το μυαλό του με απλές δομές ύλης, μόρια, άτομα, σκέφτηκε να ρίξει και τίποτε φράσεις περί αντιύλης και μοριακής βιολογίας...
Θα την εντυπωσίαζε τουλάχιστον...
Το θέμα είναι ότι η τύπισσα δεν θα καταλάβαινε λέξη, σιγά μην είχε και Νόμπελ...
Θα κατέληγε στην αγκαλιά εκείνου του φλούφλη του νικητή από αυτά τα πως τα λένε, τα ριάλιτι, τον Απόλλωνα...
Πάντα ήταν το απωθημένο του η μοριακή βιολογία, όχι τα ριάλιτι...
Παρατηρούσε το πλαγκτόν, τα μαλάκια και έκανε συνέχεια πειράματα...
Αυτό το πλαγκτόν που φωσφόριζε στο σκοτάδι δική του ιδέα ήταν...
Μόνο που δεν μπόρεσε ποτέ να το προωθήσει εμπορικά...
Ίσως έπρεπε τελικά να δεχτεί τα λεφτά εκείνου του χορηγού...
Τώρα τελευταία ετοίμαζε μια νέα σειρά καλλυντικών με βάση τα φύκια...
Πολύ θα άρεσε αυτό στη θεά του...
«Φτου σου...» μόλις θυμήθηκε ότι του είχαν απαγορέψει από το τμήμα μάρκετινγκ να πει το οτιδήποτε μέχρι να είναι έτοιμη η σειρά για λανσάρισμα...
Ήθελαν λέει να πετύχουν το μεγαλύτερο χτύπημα στην αγορά...
Ναι και μοντέλο θα ήταν αυτή η Ελένη από την Σπάρτη...
«Ωραίο παιδί...» σκέφτηκε και χαμογέλασε πονηρά...
«Δεν πιστεύω να κάνει καμιά βλακεία με αυτό τον λιμοκοντόρο τον Πάρι πάνω στο λανσάρισμα...» σκέφτηκε καθώς του ήρθανε στο μυαλό κάποια πρωτοσέλιδα από σκανδαλοθηρικές εφημερίδες...
Παπαράτσι, παντού χωμένοι οι αλήτες...
Αυτός προτιμούσε την Αφροδίτη, κλασική αξία...
Είχε όμως προγραμματίσει να ποζάρει σε ένα γλύπτη την περίοδο του λανσαρίσματος...
Κάπου στη Μήλο αν δεν έκανε λάθος...
«Μοντέλα...» σκέφτηκε και ξαναχαζογέλασε...
«Ουπς, σόρυ...» ακούστηκε η τρεμάμενη φωνή ενός ιππόκαμπου που μόλις είχε πέσει πάνω του...
Ξαναγύρισε στην πραγματικότητα...
«Κάτι πρέπει να γίνει με αυτά τα ζωντανά που πάνε ανάποδα, όλο ατυχήματα έχουμε...» είπε από μέσα του...
«Τον θεό τους δεν έχουν...» μήπως έπρεπε να τα αναλάβει αυτός...
Άσε πολλή δουλειά...
Του έφταναν τα στρείδια...
Ναι αλλά καμιά ιδέα δεν του έρχονταν...
Του είχαν κάτσει και τα μύδια στο στομάχι από το μεσημέρι...
Έπρεπε να αλλάξει επιτέλους την διατροφή του...
Είχε πήξει στα θαλασσινά...
Λες να έφταιγε αυτό για τη μέση του...
Αυτά σκεφτόταν προσπαθώντας να ξεκολλήσει από τα δόντια του ένα μύδι γεμάτο άμμο...
«Θα χάσω κάνα δόντι με αυτά και με αυτά» σκέφτηκε...
Και τότε, γυάλισε το μάτι του...
Πως δεν το είχε σκεφτεί πιο μπροστά...
Τι θεός ήταν...
Κάπου κολλούσε όμως...
Πως το είχε πει εκείνος ο αρχαίος, ο πως τον λέγανε...
Είχε γίνει και απορρυπαντικό μετά...
Όχι ο αρχαίος ρε, αυτό που είπε...
«Εύρηκα...» φώναξε ενθουσιασμένος...
Μαζεύτηκε αμέσως μόλις στράφηκαν χιλιάδες βλέμματα επάνω του...
Μήπως έχει δικαιώματα, σκέφτηκε...
Δεν ξέρεις τι μπορεί να έχουν κάνει αυτοί οι διαφημιστές...
Πλάκα θα έχει να ζητάνε και τα ρέστα...
Έπρεπε να βάλει σε εφαρμογή την ιδέα του έτσι κι αλλιώς...
Είχε δρόμο μπροστά του...
... ... ...
Όλα ήταν έτοιμα...
Ήταν απογευματάκι και ο φωτισμός απαλός και ζεστός...
Οι τελευταίοι βουτηχτές είχαν φύγει επιτέλους ανακουφίζοντας την αγωνία του...
Λύσσα τους είχε πιάσει πια με το βυθό...
Τόσα ξέκωλα ήταν γεμάτη η παραλία και αυτοί ψάχνανε τα κοχύλια και τα στρείδια...
Παραλίγο ένας από αυτούς να του χαλάσει όλη τη δουλειά...
Σταμάτησε λίγα εκατοστά από το δικό του στρείδι...
Αν προχωρούσε λίγο ακόμη, θα του έστελνε ένα ρεύμα που θα ήτανε όλο δικό του...
Κατά Κρήτη μεριά θα τον μάζευαν...
Ευτυχώς στα τελευταία σεμινάρια για τους θεούς είχε μάθει να διαχειρίζεται τα νεύρα του...
Καιρό είχε να σηκώσει τσουνάμι σκέφτηκε...
Ενώ εκείνος ο ανεκπαίδευτος ο Άρης, τον είχε τρελάνει τον καθηγητή...
Ήταν η μεγάλη μέρα και όλα έπρεπε να είναι φανταστικά...
Είχε βρει τους καλύτερους...
Μουσική υπόκρουση, απαλή, λίγο κλασική τζαζ...
Η ώρα όμως είχε φτάσει...
Η θεά του ερχόταν από το βάθος...
Τι θεά που ήταν...
Της είχε μιλήσει για κάτι μοναδικό...
Μοναδικής αξίας, για την ακρίβεια...
Σε εκείνη την φράση είχαν φωτίσει τα μάτια της... μοναδικής αξίας...
«Εκεί βρίσκεται...» είπε και της έδειξε μια στοίβα στρείδια...
Απορημένη κοιτούσε και σίγουρα έβριζε την ώρα και τη στιγμή που πίστεψε αυτό τον γέρο ξεκούτη θεό και τον ακολούθησε...
Κάτι μοναδικής αξίας της είχε πει και τώρα της έδειχνε μια στοίβα στρείδια...
Δεν της άρεσαν τα θαλασσινά, είχε αλλεργία από μικρή όταν πήγαιναν διακοπές στη Μύκονο...
Αλλά τι να περιμένεις από το θεό των στρειδιών...
Ναι αλλά το είχε πει ξεκάθαρα... μοναδικής αξίας...
Ήθελε να της εξηγήσει όλο το σκεπτικό του...
Είχε μια αγωνία για το αποτέλεσμα, αλλά τι θεός ήταν, όλα θα πήγαιναν καλά...
Είχε σκεφτεί κάτι θεϊκό και η εκτέλεση ήταν απλή και μοναδικής σύλληψης...
ΝΑΙ, θα ήταν ένα μοναδικό παράδειγμα για όλο τον κόσμο...
Όχι σαν τις παραμύθες του Αίσωπου, άχτι που τον είχε...
Αλλά δε έπρεπε να καθυστερεί άλλο...
Καταλάβαινε ότι η θεά του περίμενε με αγωνία και δεν έπρεπε...
Ήταν το τρίτο από αριστερά του κόκκινου βράχου, μπροστά από το κοράλλι που θύμιζε το κεφάλι της Μέδουσας...
Έσκυψε και με τρεμάμενα χέρια το σήκωσε...
Της το πρόσφερε...
Το πολύτιμό του...
«Σιγά μην μου φέρει και λεμονάκι» σκέφτηκε η θεά και κρατήθηκε για να μην ξεχάσει την καλή της καταγωγή και τους τρόπους που με τόσο κόπο είχε μάθει...
Βλέποντας την διστακτική, το άνοιξε με μια θεϊκή κίνηση...
Η γωνία από το φως του ήλιου που έδυε ήταν τέλεια...
Το είχε υπολόγισε σωστά...
Το φως του την έλουσε και η αντανάκλαση από τα μάτια της καταγράφηκε από όλους τους δορυφόρους...
Δεν μπόρεσε αυτό το φαινόμενο ποτέ να ερμηνευτεί από τους επιστήμονες...
Ήταν μπροστά της...
Το ομορφότερο πράγμα που είχε δει ποτέ...
«Είναι μαργαριτάρι και είναι για σένα...» της είπε τρέμοντας από συγκίνηση...
Η αλήθεια είναι ότι μόλις το πρωτοείδε κι αυτός εντυπωσιάστηκε...
Άνετα θα το κρατούσε να το βάλει στην προθήκη με τα πειράματά του...
Στην καλύτερη θέση...
Την είχε εντυπωσιάσει, ήταν σίγουρος, το έβλεπε στα μάτια της...
Έλαμπαν κι αυτή μαζί...
«Από τα στρείδια...» μονολόγησε εκστασιασμένη...
«Ναι...» απάντησε χαμένος στα λόγια της...
«Κι όλα αυτά είναι δικά μου, για μένα...» ρώτησε με λαχτάρα η θεά, η δικιά του θεά...
«Ναι, ότι έχω είναι και δικό σου... Όλη η θάλασσα, μα τι λέω, όλες οι θάλασσες» και αισθάνθηκε να φεύγει ο πόνος από τη μέση και μια ζεστασιά να τον πλημμυρίζει...
«Τόσα μαργαριτάρια... και είναι όλα για μένα... θα φτιάξω κολιέ, βραχιόλια, δαχτυλίδια... κι ένα φόρεμα κεντημένο με διαμάντια... Να μάθει εκείνη η Αφροδίτη που μας έχει ζαλίσει με εκείνες τις πετρούλες της... Η φτωχιά...» μονολογούσε η θεά του...
«Ξέρεις γλυκιά μου...» κόμπασε...
«Πρέπει να σου εξηγήσω κάτι...» προσπάθησε να πει αλλά η θεά του δεν του έδινε και τόση σημασία...
«Μόνο ένα διαμάντι υπάρχει...» ...
«Τι εννοείς... θα αργήσουν να βγουν τα υπόλοιπα... Πότε θα είναι έτοιμα... Έχω να κλείσω πολλά ραντεβού και να το ξέρεις αυτοί οι μοντελίστ δεν σε περιμένουν...» ...
«Ξέρεις, μόνο ένα στρείδι έχει διαμάντι...» ψέλλισε...
«Είναι το ένα και μοναδικό, αυτό που είναι ξεχωριστό, αυτό που έναν κόκκο άμμου μπορεί να τον μετατρέψει σε ένα μοναδικής αξίας θησαυρό...» συνέχισε...
Μια απίθανη παλέτα χρωμάτων πέρασε από το πρόσωπό της ακούγοντας αυτά που της έλεγε...
Κι αυτό δεν ήταν καλό σημάδι...
Μα τι της έλεγε ο γερο ξεκούτης, μόνο ένα μαργαριτάρι...
Είχε στρείδια, χιλιάδες στρείδια, είχε άμμο, τόνους άμμο, γιατί να μην φτιάξει χιλιάδες διαμάντια... μόνο γι’ αυτήν...
Δεν μπορούσε να το καταλάβει...
Ο γερο ξεκούτης...
Γι αυτό είχε μείνει θεός των στρειδιών και μόνο τόσα χρόνια...
Δεν θα έχανε άλλο χρόνο μαζί του, περίμενε και εκείνο το τεκνό, ο Απόλλωνας...
Έκανε μεταβολή κι έφυγε... χωρίς να πει κουβέντα...
Πήρε και το διαμάντι...
Δεν στεναχωρήθηκε καθόλου...
Απογοητεύτηκε μόνο... λίγο...
Κατάφερε να κάνει κάτι τόσο όμορφο... από κάτι τόσο απλό...
Αν η θεά του δεν το κατάλαβε θα το καταλάβαιναν οι απλοί άνθρωποι... αναρωτήθηκε...
Ίσως να προσλάμβανε εκείνον τον γελοίο τον Αίσωπο να του έστηνε μια ωραία ιστορία...
Θα του στοίχιζε κάτι παραπάνω, αλλά αν δεν πληρώσεις δουλειά δεν γίνεται...