Μήπως γνωριζόμαστε;...

Την θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια σαν μια ανάμνηση γλυκιά...
Μεγαλώνοντας η εικόνα της ήταν πιο ξεκάθαρη. Αλλά όχι πάντα...
Έφταιγε που ήταν συνέχεια μαζί μου, δίπλα μου...
Έτσι τουλάχιστον πίστευα...
Πολλά πράγματα τα θεωρείς δεδομένα στη ζωή σου. Αποτέλεσμα, να τα υποτιμάς και να μην αναγνωρίζεις την πραγματική τους αξία. Είτε είναι άνθρωποι, είτε καταστάσεις, είτε αντικείμενα. Είναι μεγάλη αδικία...
Βρήκα το παλιό μου ποδήλατο, σκουριασμένο γεμάτο αράχνες παρατημένο σε μια αποθήκη. Ξεκίνησα να το καθαρίζω...
Άρχισαν να προβάλλονται εικόνες. Πίστευα ότι τις είχα ξεχάσει. Είχαν μπει σε δεύτερη και τρίτη υποκατηγορία στην αρχειοθέτηση του μυαλού μου...
Δρόμοι που με οδηγούσαν κάτω από το μπαλκόνι της, στην κοπάνα και στα υπόγεια σφαιριστήρια, στην παρέα...
Θαλασσινό αεράκι, νυχτερινές μυρωδιές, η πρώτη κολόνια, κασέτες με το όνομά της, πάρτι, μπλουζ, ανατριχίλα και αϋπνίες, κρυφά τσιγάρα, ανομολόγητοι καημοί...
Κι αυτή ήταν πάντα μαζί μου. Σε όλες τις πολύτιμες στιγμές της ζωής μου...
Στην ουσία ποτέ δεν είχαμε χαθεί πραγματικά. Ίσως να είχαμε απομακρυνθεί, αλλά συμβαίνουν αυτά στη ζωή. Τι λέμε περί αλλαγής προτεραιοτήτων. Κάπως έτσι...
Οι γνωστές δικαιολογίες...
Ήταν όμως πάντα εκεί. Δίπλα μου συνέχεια. Μια πραγματική φίλη, δεν έχω παράπονο. Πως θα μπορούσα άλλωστε...
Τα τελευταία χρόνια δεν της ζητάω και πολλά πράγματα. Είμαστε πολύ καλύτερα. Κι αυτή από την μεριά της είναι πιο ήρεμη...
Πόσες φορές στάθηκα παράλογος και της ζητούσα τα πιο απίθανα πράγματα...
Τι λέγαμε για τα σίγουρα και δεδομένα...
Όταν είσαι νέος τα θέλεις όλα και καλά κάνεις. Έκανε ότι περνούσε από το χέρι της...
Είναι φορές που παίζουμε το παιχνίδι της τυχαίας συνάντησης...
«Συγνώμη, μήπως γνωριζόμαστε;…»
Ή σαν συνάντηση παλιών συμμαθητών...
«Που χάθηκες τόσα χρόνια;...»
Αναμνήσεις, εικόνες, απολογισμοί, χαρές, συγγνώμες...
Το ίδιο πακέτο κάθε φορά. Και μετά καθένας στο κουτί του. Με την μπαταρία να φορτίζει λιγότερο σε κάθε συνάντηση. Αλλά με ελαφρύτερη καρδιά και με μεγαλύτερα χαμόγελα...
Καθόταν δίπλα μου στην πλαστική καρέκλα του θερινού...
Μοιραστήκαμε μια παγωμένη μπίρα...
Γελάσαμε μέχρι δακρύων με το ανέκδοτό του...
Μας χτυπούσε αλύπητα το καυτό μελτέμι στην ανηφόρα...
Φορτωθήκαμε στο τέλος το ποδήλατο στους ώμους γελώντας με τα χάλια μας...
Πολλές φορές έβλεπα την αέρινη σιλουέτα της να καθρεφτίζεται στο βλέμμα τους...
Ο πατέρας μου, μητέρα μου, η οικογένεια, οι φίλοι μου μπορούσαν να την δούνε δίπλα μου...
Όχι πάντα...
Δεν την καταλάβαιναν πάντα...
Μπορεί και να διαφωνήσαμε γι’ αυτήν...
Τους άκουσα μερικές φορές και δυστυχώς συμβιβάστηκα μαζί τους...
Την θέλανε διαφορετική. Πιο νέα, πιο λογική, πιο πλούσια, πιο μαζεμένη, πιο όπως την φαντάζονταν αυτοί...
Κατάλαβα όμως πως θα την έχανα...
Δεν το ήθελα, το ένιωθα ότι ήταν λάθος...
Έπρεπε να αγωνιστώ γι’ αυτήν, για να την έχω. Αν την ήθελα...
Έβλεπα ότι δεν μπορούσα να την μοιραστώ με κανένα. Ήταν δικιά μου, όπως την ήθελα εγώ. Έπρεπε να αγωνιστώ για μένα. Έπρεπε να πιστέψω σε μένα και να μην τα περιμένω όλα από αυτή. Όσο δυνάμωνα εγώ τόσο ξανάνιωνε αυτή. Δυνάμωνε από την δύναμή μου. Όσο την ήθελα τόσο με αγκάλιαζε. Ήξερε ότι ήθελα και δεν απαιτούσα. Τι ωραία που αισθανόμουνα...
Παίξαμε πάλι το παιχνίδι της τυχαίας συνάντησης...
«Συγνώμη, μήπως γνωριζόμαστε;…»
«Ναι, εδώ και πολλά χρόνια! Δεν μπορείς να με ξεχάσεις...» μου απάντησε η Ευτυχία...