Ευχαριστώ...

Όλους όσους διάβασαν και αυτούς που σχολίασαν τα πρώτα μου ποστάκια και...

Ζητάω συγγνώμη...

που δεν απάντησα στα σχόλιά τους...
εάν θα το θέλανε...

Και διερωτώμαι...

Γιατί δεν το έκανα;
Ενόχλησε που δεν το έκανα;
Είναι απαραίτητο να απαντάς;
Είναι σαν την αναπάντητη κλήση;
Είναι αγένεια να μην απαντάς;
Θα σε κακοχαρακτηρίσουν;
Να αφήσεις ανώνυμους να σχολιάσουν για να έχεις περισσότερα σχόλια;

Είναι ένα νέο savoir vivre στη ζωή μας που πρέπει να μάθουμε;

Έχω ακούσει κατά καιρούς ότι ο τάδε δεν έχει σχόλια στα ποστ που ανεβάζει...
Ε και;
Γράφεις για σένα ή για τους άλλους;
Κάθε πότε πρέπει να γράφεις;
Πόσο πρέπει να γράφεις;
Να αυτοπροβάλλεσαι μέσω σχολίων σε άλλα blog;
Από την άλλη αν δεν θέλεις σχόλια δεν τα επιτρέπεις με μια απλή κίνηση...

Είναι πολλά που διερωτώμαι σαν άσκηση, ή καλύτερα σαν έρευνα σε κάτι καινούριο...
Ξέρω ότι τις απαντήσεις πρέπει να τις βρω πρώτα εγώ ο ίδιος...
Να απευθυνθώ και σε όσους θέλουν να βοηθήσουν...
Να ακούσω, να συζητήσω μέσα στην παρέα, να προβληματίσω και να προβληματιστώ...
Αλλά σε καμιά περίπτωση να σιωπήσω αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα...
Διαπίστωσα ότι το να είσαι επιφυλακτικός στις μέρες μας οδηγεί σε ουδετερότητα και απομόνωση. Δεν ρωτάς, δεν μιλάς, δεν κάνεις τίποτα για να περιορίσεις τους «κινδύνους» στη ζωή σου...
Για να μείνεις μόνος...

Αν δεν απαντάς λοιπόν, μήπως μείνεις μόνος;
Ε και;
Φοβάσαι να είσαι μόνος;

Πόσες μπίρες μπορείς να πιεις μόνος σου;