Θέλω να ζήσω

Κατεβαίνω στο κέντρο με το metro. Στο μυαλό μου γυρνάνε δεκάδες σκέψεις. Οι περισσότερες έχουν να κάνουν με υποχρεώσεις, δουλειά, λεφτά, αγωνίες. Το βλέμμα μου περιπλανιέται πάνω από τους επιβάτες, αδιάφορο και έτοιμο να χλευάσει μια αστεία εμφάνιση. Ο χλευασμός του κατώτερου πάντα επιβεβαιώνει την αίσθηση ανωτερότητας σου. Χρόνια τώρα έτσι δούλευε το σύστημα.

Κάθισε σε μια θέση διαγώνια απέναντί μου. Μάλλον κατέρρευσε. Δεν ήταν κάποια σημαντική σαν παρουσία. Μια αδιάφορη κοπέλα. Στα χέρια της ένας μεγάλος κίτρινος χάρτινος φάκελος. Κάποια χαρτιά εξείχαν. Μόλις μετά βίας διακρίνονταν η άκρη μια ακτινογραφίας. Μιλούσε στο κινητό της. Τα μάτια της ήταν κλειστά και μάλλον σφιγμένα. Η φωνή της μόλις που ακούγονταν αν και ήταν ένα κακό μίγμα από ψιθύρους και λυγμούς. Και τότε με ένα απότομο τράνταγμα των ώμων έσπασε και ξέσπασε. Δάκρυα ξεχύθηκαν από τα μάτια της που έσφιξαν ακόμα περισσότερο προσπαθώντας, μάταια, για να συγκρατήσουν αυτήν την οργή των δακρύων. Το μόνο που ακούστηκε ήταν «ίσως ένας μήνας...».

Όλα έφυγαν από μέσα μου. Το κενό κυριάρχησε στην σκέψη μου και ίσως στην ψυχή μου. Το μόνο που ήθελα εκείνη τη στιγμή ήταν να ακουμπήσω το χέρι μου στον ώμο της. Θα ήθελα όμως να είμαι αόρατος. Θα ήθελα να το αισθανθεί, να το νιώσει, να μεταγγίσω δύναμη, κουράγιο χωρίς να υπάρχει πρόσωπο και σώμα. Το ήθελα αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω γιατί φοβόμουνα.

Ο θάνατος, το τελευταίο διάστημα, είναι γύρω μου. Γνωστοί, φίλοι, συγγενείς συνεργατών έκλεισαν το κεφάλαιο αυτής της ζωής και άνοιξαν το επόμενο. Αισθάνθηκα πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Το κυρίαρχο ήταν ο φόβος και η άμυνα στην πλήρη συναισθηματική αποφόρτιση. Ο ρόλος του δυνατού, ισχυρού και του ανώτερου έχουν απωθήσει όλους τους μηχανισμούς της θλίψης και του πόνου απέναντι στην ανθρώπινη απώλεια. Δεν μου αρέσει πλέον αυτός ο ρόλος. Θέλω το χέρι μου στον ώμο της κοπέλας να είναι πραγματικό και να είναι φανερό. Δεν θέλω να της δώσω δύναμη και κουράγιο. Θέλω να πάρω κομμάτι από τον πόνο της. Θέλω να μοιραστώ τη λύπη της.

Θέλω να ζήσω αυτή τη ζωή όπως είναι. Θέλω τα καλά αλλά και τα δυσάρεστα. Θέλω να τραγουδήσω τη χαρά αλλά και τη λύπη! Θέλω να ζήσω και το ανακαλύπτω ζώντας τη ζωή που φεύγει. Θέλω να ζήσω!