Ίσως να είναι το χειρότερο συναίσθημα όλης μου της ζωής. Ίσως και το πιο επικίνδυνο. Αλλά νομίζω ότι η άρνηση της ύπαρξής του και η προσπάθεια μετονομασίας του σε κάτι άλλο άσχετο και ανώδυνο είναι χειρότερη. Και σαφώς πιο επικίνδυνη.Αυτό που αισθάνομαι όλες αυτές τις μέρες τις εξελίξεις, κοινωνικές και προσωπικές, είναι τελικά μια απίστευτη βαρεμάρα.
Η κατάληξη μιας διαρκούς επίπονης προσπάθειας τόσων χρόνων, από το σχολείο μέχρι τώρα, με μότο ότι "πρέπει να ξεβολευόμαστε για να είμαστε πάντα καλύτεροι". Για να εισπράξουμε πλέον τα μείον, τα "όλοι φταίμε", την ακύρωση της γενιάς μας, την αγωνία των παιδιών μας, την επίσημη αναισθησία και παραλυσία του συστήματος ή μάλλον όλων των μέχρι τώρα γνωστών συστημάτων.
Καμιά πίστη πλέον σε πολιτική, σε ομάδες, σε σχέδια, σε όνειρα...
Ξεκινάω κάθε μέρα με δυσκολία και με το γιατί σαν πρώτη σκέψη...
Πεταγόμουνα στον ύπνο μου για να σημειώσω την όποια ιδέα μου έσκαγε, μην την ξεχάσω, να φύγω μια ώρα νωρίτερα από το σπίτι για να την υλοποιήσω και με θράσος να την πουλήσω.
Τώρα... ποιά ιδέα... για ποιάν αγορά... ποιο κέφι...
Είναι όντως το τέλος; Είναι όντως η εγκατάλειψη;
Είναι ο φόβος που τα καλύπτει όλα;
Είναι που τα όπλα μου είναι παλιά και δεν ταιριάζουν στα νέα πεδία μάχης που ανοίγονται μπροστά μου;
Το αστείο... θα πρέπει να συνεχίσω για ακόμα 15-20 χρόνια ακόμα έτσι!
Αν δεν αποφασισθούν άλλα όρια συνταξιοδότησης!
Φώναζα, πολεμούσα, διαμαρτυρόμουνα, ανήκα, προσπαθούσα, έβαζα στόχους και πάντα είχα την πίστη ότι θα τα καταφέρω.
Κανείς δεν "βλέπει ορίζοντα", δεν οραματίζεται για τα επόμενα χρόνια. Κανείς από αυτούς που θα έπρεπε να το κάνουν. Καμιά ανάσταση πλέον.
Πρέπει εγώ να φανταστώ το αύριό μου όταν ακόμα δεν ξέρω το σήμερά μου με όλα τα αναδρομικά χρέη που μου εφευρίσκουν.
Γι αυτό πλέον μπορώ κι εγώ να πω ότι τα βαρέθηκα όλα, όλους, τα πάντα και τα κοάλα!
Τι θα κάνω; Πως θα πορευτώ;
Απλά και καθημερινά...
Έτσι λέω... αρκεί να συμφωνούν κι αυτοί, κι εκείνοι και οι άλλοι!
YΓ Την Παρασκευή ξεκινάει τις Πανελλαδικές ο μικρός μου γιος.
Η προσπάθεια του τεράστια αλλά η αγωνία του για το αύριο ακόμη μεγαλύτερη. Εμείς φτάσαμε εδώ και ζοριζόμαστε για το τέλος. Αυτοί πως να ξεκινήσουν; Με τι κέφι; Με τι ελπίδες; Σε ποιό σύστημα;
... ... ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου