Σχέσεις - Φίλια - Έρωτας - Κρίση = ?

Πάντα δυσκολεύομαι να αντιμετωπίσω με νηφάλια σκέψη θέματα σχέσεων. Είτε σχέσεων φιλικών, είτε δεσμών που περνάνε την κρίση τους. Όταν σε μια κουβέντα φτάνει η στιγμή που ανοίγει το πονεμένο στρείδι, μετά από επίμονες προσπάθειες, είναι το σημείο όπου μπλοκάρω. Όταν ακούω τον πόνο και την αγωνία σταματάω να σκέφτομαι "λογικά" και θέλω να αφήσω το ένστικτό μου να μιλήσει. Να πει "πονάς... φύγε...", "τον θέλεις... μείνε και πολέμησέ το..., "δεν θέλει... φύγε κι ας πονέσεις...", αλλά "ΤΩΡΑ... μην χάνεις λεπτό..."!
Έχω καταλήξει σε ένα σημείο που πιστεύω ότι είναι το πιο απλό και σ' αυτό επιμένω.
Πρέπει στην κρίσιμη στιγμή να σκέφτεται ο καθένας τον δικό του ρόλο κι όχι του άλλου. Όχι την πάρτη του και το πως θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Συνήθως λέμε ότι ο "άλλος" είναι έτσι ή αλλιώς και ότι κάνει κάτι που δεν είναι σωστό. Παραδεχόμαστε ότι κάπου έχουμε συμβάλει κι εμείς στην κρίση αλλά ο "άλλος" δεν εξηγήθηκε σωστά. Η ουσία είναι όμως ότι αυτός ο "άλλος" είναι πολύ απλά "αυτός" που επιλέξαμε να είμαστε μαζί και είναι όπως είναι ή όπως ήταν και δεν το καταλάβαμε. Το θέμα λοιπόν είναι εμείς τι πρόβλημα έχουμε με αυτόν και τον τρόπο του. Εμείς τι δεν καταλάβαμε και γιατί. Είναι τόσο σημαντικό αυτό που ανακαλύψαμε στην πορεία, και ιδιαίτερα στην συμβίωση, που αναιρεί όλα τα προηγούμενα; Έχουμε, όλοι μας, τη λογική της ισοπέδωσης και λησμονιάς των προηγούμενων καλών στιγμών μπροστά στην κρίση. Δράμα και ξερό ψωμί!
Πιστεύω ότι οι λύσεις είναι απλές εφόσον δεν περιπλέκουμε εμείς τις σκέψεις μας, τα θέλω μας και την επικοινωνία μας. Εάν κι ο "άλλος" πιστεύει το ίδιο θα φανεί άμεσα γιατί πολύ απλά θα μείνει εκτεθειμένος στην αντίθετη περίπτωση.

~|~