Αγάπη...

"Όποιος αγαπά θέλει να σκλαβώνει, όμως η καλύτερη αγάπη είναι η κρυφή.

Το καλύτερο είναι να σ’ αγαπούν όπως αγαπούν τη μοναξιά."

Γ. Τσαρούχης

... ~ ... ~ ...

Λουόμενος, Παρίσι 1968, Πλαστικό σε νοβοπάν 12, 6 x 36, 8 εκ.
© Έργων Γ. Τσαρούχη: Ίδρυμα Γ. Τσαρούχη

Πρωταγωνιστές...

Ερωτευόμαστε με τα τραγούδια...
Ακούμε τις νότες, τις κρυμμένες από τις γνωστές συχνότητες...
Πιστεύουμε ότι είμαστε μόνοι, οι μόνοι που ξέρουμε την αλήθεια...

Αλλά, ζούμε σαν κάποιοι άλλοι...

Κάθε μέρα μια πρεμιέρα, αγωνία και χειροκρότημα...
Όταν ερωτευόμαστε, πρωταγωνιστές στην σκηνή...
Περιμένουμε το χειροκρότημα...

Παντρευόμαστε, πράξη επόμενη...
Μέθη καταστροφική από το χειροκρότημα...
Στεναγμοί και μουγκρητά πόθου...
Σβησμένα τσιγάρα, λέξεις που βλάπτουν...
Φωνές δυνατές, πριν την απελπισία...

Μουγκρητά και στεναγμοί,
μόνο στεναγμοί και μουγκρητά...

Ποια είναι η επόμενη σκηνή...
Τι λέει ο σκηνοθέτης...
Στέκουμε στο έλεός του...
Τα τραγούδια, τα λυπημένα τραγούδια...
Είσαι ευτυχισμένος με τα τραγούδια...

Μόνο στεναγμοί, όχι μουγκρητά...

Αναπαριστούμε σκηνές αγάπης από ταινίες...
Δεν το σκεφτήκαμε ποτέ...
Κομπάρσοι στους πρωταγωνιστικούς ρόλους...
Το πιστέψαμε, δεν το είδαμε...
Ακολουθήσαμε τις οδηγίες, το σενάριο...

Μόνο η φωνή μας μένει...

Αυτή βλέπει από την ψυχή, ακούει από την καρδιά...
Η φωνή δυναμώνει κάθε μέρα τώρα...
Ξέρει την μόνη αλήθεια...
Και είναι τόσο καθαρή...

Πρωταγωνιστεί...

.................................................................................
Για τα αγαπημένα δαχτυλάκια σου...

Το απίστευτο σενάριο...

Το 1994, στην ετήσια συνέλευση της Αμερικανικής Ένωσης Ιατροδικαστών στο Σαν Ντιέγκο, ο πρόεδρός της Ντον Χάρπερ Μάιλς εξέπληξε το κοινό του με τις νομικές δυσκολίες ενός παράξενου θανάτου.

Η ιστορία έχει ως εξής:

Στις 23 Μαρτίου 1994, ένας ιατροδικαστής εξέτασε το πτώμα του Ρόναλντ Όπους και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε πεθάνει από ένα τραύμα από καραμπίνα στο κεφάλι. Ο νεκρός είχε πηδήξει από την ταράτσα ενός δεκαόροφου κτιρίου σκοπεύοντας να αυτοκτονήσει (είχε αφήσει σχετικό σημείωμα).
Kαθώς όμως πέφτοντας περνούσε από τον ένατο όροφο, πέθανε ακαριαία από έναν πυροβολισμό. Ούτε αυτός που πυροβόλησε, ούτε ο νεκρός γνώριζαν όμως ότι στον όγδοο όροφο είχε τοποθετηθεί ένα δίχτυ ασφαλείας για τους καθαριστές των τζαμιών του κτιρίου και ότι ο Όπους δε θα μπορούσε εξαιτίας του να ολοκληρώσει την αυτοκτονία του.

Kανονικά, είπε ο δόκτωρ Μάιλς, επρόκειτο για ένα πρόσωπο που κατάφερε να αυτοκτονήσει, παρ' όλο που ο τρόπος αυτοκτονίας δεν ήταν αυτός που σκόπευε αρχικά να χρησιμοποιήσει. Το γεγονός ότι πυροβολήθηκε καθώς όδευε προς βέβαιο θάνατο εννιά ορόφους πιο κάτω, κανονικά δε θα μετέτρεπε την αυτοκτονία του σε ανθρωποκτονία. Όμως το ότι δε θα κατάφερνε να αυτοκτονήσει εξαιτίας του διχτυού ώθησε τον ιατροδικαστή να θεωρήσει ότι είχε στα χέρια του μια υπόθεση ανθρωποκτονίας.

Το διαμέρισμα του ενάτου ορόφου απ' όπου προήλθε ο πυροβολισμός ανήκε σε έναν ηλικιωμένο και τη σύζυγό του. Kαβγάδιζαν κι εκείνος την απείλησε με μια καραμπίνα. Ήταν τόσο αναστατωμένος ώστε, όταν πάτησε τη σκανδάλη, αστόχησε και τα σκάγια βγήκαν από το παράθυρο και χτύπησαν τον Όπους.
Όταν κάποιος επιχειρεί να σκοτώσει το υποκείμενο Α αλλά σκοτώνει το υποκείμενο Β, θεωρείται ένοχος για τη δολοφονία του υποκειμένου Β.

Ο ηλικιωμένος και η γυναίκα του ισχυρίστηκαν ότι κανείς από τους δυο τους δε γνώριζε ότι η καραμπίνα ήταν γεμάτη. Ο γέρος είπε ότι συνήθιζε να απειλεί με το άδειο όπλο τη σύζυγό του. Δε σκόπευε να τη δολοφονήσει, επομένως ο φόνος του Όπους ήταν ατύχημα. Στην πορεία της έρευνας βρέθηκε ένας μάρτυρας που είδε τον γιο του ηλικιωμένου ζευγαριού να γεμίζει την καραμπίνα έξι βδομάδες πριν από το μοιραίο γεγονός. Αποκαλύφθηκε ότι η γυναίκα είχε κόψει την οικονομική ενίσχυση του γιου της και εκείνος, γνωρίζοντας τη συνήθεια του μέθυσου πατέρα του να χρησιμοποιεί απειλητικά την καραμπίνα εναντίον της, γέμισε το όπλο πιστεύοντας ότι ο πατέρας του θα πυροβολούσε τη μητέρα του. Η υπόθεση τώρα είχε μετατραπεί σε δολοφονία του Ρόναλντ Όπους από τον γιο του ηλικιωμένου ζευγαριού.

Η περαιτέρω έρευνα αποκάλυψε ότι ο γιος, που λεγόταν Ρόναλντ Όπους, είχε απελπιστεί από την αποτυχημένη προσπάθειά του να οργανώσει τη δολοφονία της μητέρας του. Αυτό τον ώθησε να πηδήξει από την ταράτσα του δεκαόροφου κτιρίου στις 22 Μαρτίου. Λόγω του δικτύου ασφαλείας δεν θα τα κατάφερνε να αυτοκτονήσει από την πτώση αν δεν συνέβαινε εντελώς τυχαία και ακριβώς την δεδομένη χρονική στιγμή και προς την δεδομένη κατεύθυνση η εκπυρσοκρότηση του όπλου στα χέρια του πατέρα του, όπλο που ο ίδιος είχε γεμίσει προκειμένου να δολοφονήσει την μητέρα του...

Απίστευτο κι όμως αληθινό...

Αναβολή...

Ο ήλιος έλουζε το σαλόνι. Το πρωινό φθινοπωρινό φως ήταν εκτυφλωτικό. Σκαρφάλωνε πάνω από τα ρετιρέ των πολυκατοικιών. Η αντανάκλασή του στα τζάμια φώτιζε κάθε γωνιά του σπιτιού. «Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον...» σκέφτηκε. Τα φυτά στο μπαλόνι έγερναν προς το μέρος του. Ρουφούσαν και την τελευταία ζωογόνα αχτίδα. Μετά από τις τελευταίες βροχερές ημέρες, σήμερα έλαμπαν.

Τα σκάφη λικνίζονταν στο λιμάνι. Στα κατάρτια τους έπαιζαν τα σχοινιά σκοπούς βασανιστικά μονότονους. Καλοκαιρινό φεγγάρι, μια γλυκιά βραδιά. Κάθε φορά που βρισκόντουσαν ήθελε να το πει. Έφτανε από την καρδιά και το στομάχι του μέχρι το στόμα και σταματούσε πίσω από τα δόντια του. Κάθε φορά ήταν σίγουρος και κάθε φορά το ανέβαλε για την επόμενη.
«Θέλω να κάνουμε έρωτα...» της είπε κομπιάζοντας. Αισθάνθηκε σαν να ήταν το πρώτο του ραντεβού, η πρώτη του ερωτική εξομολόγηση. Του κράτησε το χέρι με τα λεπτά της δάχτυλα και τον κοίταξε. Ας μην έλεγε κουβέντα, δεν πειράζει. Η στιγμή ήταν ήδη τόσο ωραία.

Lou Reed… Take a walk on the wild side…

Τα πρωινά της Κυριακής πάντα του άρεσαν. Όσο πιο νωρίς ξυπνούσε τόσο καλύτερα. Δεν περνούσε ψυχή. Τις καθημερινές τέτοια ώρα άρχιζε η φασαρία. «Η ομορφιά του κέντρου...» μονολόγησε. Του άρεσε το κέντρο ακόμη και τις καθημερινές. Του άρεσε που τα είχε όλα δίπλα του, σε απόσταση ποδιού. Του άρεσε η φασαρία, η κίνηση, οι άνθρωποι που έτρεχαν στους δρόμους. Του άρεσε που μόλις τέλειωναν τις δουλειές τους αγανακτισμένοι θα έφευγαν για τα προάστιά τους. Θα του άδειαζαν την γωνιά. Αυτό του άρεσε περισσότερο.
Από το απέναντι μπαλκόνι ακουγόταν ο παράφωνος ψάλτης όπως κάθε Κυριακή πρωί. Μέσα στο σπίτι, γλυκιά ηρεμία. Το ραδιόφωνο από το βάθος του μιλούσε. Ήταν η παρέα του, μαζί με μια κούπα τσάι. Όπως κάθε Κυριακή πρωί.

Δεν ήταν σωστό. Βρισκόταν μαζί με τους φίλους του. Παρασκευή βράδυ. Η βραδιά έδειχνε τέλεια. Οι βροχές είχαν περάσει και μια γλυκιά φθινοπωρινή νύχτα αποκαλύπτονταν. Κι όμως, κάτι τον απασχολούσε. Το μήνυμα που της έστειλε ήταν απλό, «Όλα καλά;…». Την ήξερε την απάντηση, ήταν σίγουρος πoια θα ήταν. Όταν ήρθε το μήνυμά της ήταν απλά η επιβεβαίωση, «Όλα χάλια, όλα...». Είχε δίκιο που ανησυχούσε. Και τώρα, κάτι έπρεπε να κάνει; Στο τηλέφωνο την άκουσε ψύχραιμη, θα πήγαινε για καφέ με τη φίλη της. Ηρέμησε κάπως. Από την φωνή της καταλάβαινε ότι έπρεπε να πάει κοντά της. Ίσως όχι για αυτήν, αλλά για αυτόν. Περίεργο αλλά έτσι αισθάνονταν. Αισθανόταν τύψεις. Αυτός θα περνούσε ωραία με την παρέα ενώ αυτή...

Chopin… Piano concerto No. 1…

Φοβερό κομμάτι. «Τι βάζει ο άνθρωπος...» αναρωτήθηκε. Δεν θυμόταν το όνομα του τύπου στο ραδιόφωνο, αλλά τον άκουγε φανατικά κάθε Κυριακή πρωί. Το συγκεκριμένο κομμάτι του θύμισε το “Truman show”. Πόσο του άρεσε αυτή η ταινία. «Να την δούμε το βράδυ...» σκέφτηκε. «Να την δούμε...» ξανασκέφτηκε και σκοτείνιασε το βλέμμα του. Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Λες να παρακολουθούσε ο Christoph;
Σήμερα θα της το έλεγε. Το είχε πάρει απόφαση. Δεν πήγαινε άλλο. Θα την λύτρωνε από την μιζέρια και την γρίνια. Κι αυτός θα ξεκινούσε πάλι, από την αρχή. Ή απλά θα συνέχιζε... Μετά από είκοσι χρόνια υπάρχει συνέχεια;

Το Σάββατο είχε προγραμματίσει να πάνε βόλτα. Πάντα προγραμμάτιζε τις κινήσεις του. Ήθελε να ελέγχει τις καταστάσεις. Ήθελε τόσα να της πει. Είχε περάσει τόσος καιρός. Και εκείνη ήθελε να του πει, το ένιωθε. Ξύπνησε μεσημέρι. Το ξενύχτι με την παρέα τέλειωσε αργά. Το μυαλό του έκανε προγράμματα για τα ψώνια του Σαββάτου. Υπολόγιζε τι ώρα θα περάσει να την πάρει για την βόλτα τους. Πόσο του είχε λείψει. Ήταν να βρεθούνε, μάλλον είχε προγραμματίσει, το προηγούμενο Σάββατο αλλά εκείνη είχε δουλειά και διάβασμα. Οπότε πήρε αναβολή για σήμερα. Αισθανόταν πάρα πολύ ωραία μαζί της. Τον αναζωογονούσε η παρέα της. Συζητούσαν για τα πάντα. Ίσως να ήταν ο μόνος άνθρωπος στη ζωή του που του μιλούσε ειλικρινά και με πραγματική αγάπη. Τον ήξερε καλά και τον κρατούσε σε μια απόσταση διακριτικά. Ήταν κυρία με τα όλα της. Αυτός, απλά υπήρχαν στιγμές που ήθελε να κάνουν έρωτα συνέχεια. Λάτρευε τα χέρια της, τα δάχτυλά της.

Just the two of us… We can make it if we try…
Ο ήχος του μόντεμ διέκοψε τις σκέψεις του.
Just the two of us… You and I…

«Μαλακία τραγούδι...», τώρα το πρόσεξε. Δεν θυμόταν πότε ήταν που το ακούγανε παρέα. Αυτό και τόσα άλλα. Γι αυτό έπρεπε να της το πει σήμερα. Να τελειώσει αυτή η κοροϊδία. Μπήκε να δει τα μηνύματά του στον υπολογιστή. Υπολόγιζε ότι είχε τουλάχιστον δύο ώρες στην διάθεση του μέχρι να ξυπνήσει εκείνη. Θα τέλειωνε και την μελέτη που είχε αφήσει στη μέση.
Την Κυριακή ξυπνούσαν κάνοντας έρωτα. Τρώγανε πρωινό το μεσημέρι και μετά ξανακάνανε έρωτα. Γιατί δεν θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που έκαναν έρωτα;
Ήταν ωραία η μέρα σήμερα. Καφές στην πλατεία και εφημερίδα. Μήπως να πήγαινε, να ξεσκάσει. Είχε περάσει ένα βράδυ χάλια. Όχι ότι δεν είχε κοιμηθεί. Τέτοια προβλήματα τα είχε ξεπεράσει εδώ και πολλά χρόνια. Μερικές φορές όταν θύμωνε τον φώναζε αναίσθητο. Όχι ότι ήταν και τέρας ευαισθησίας, αλλά αναίσθητος ήταν παρατραβηγμένο. Απλά όσο να το κάνεις τον έτρωγε το σημερινό. Κρύωσε και λίγο το βράδυ. Ψύχρανε ο καιρός. Καλύτερα να τέλειωνε την δουλειά του. Και να την περίμενε.
Άλλαξε σταθμό στο ραδιόφωνο. Ήθελε κάτι ποιό δυνατό, να ανέβει λίγο η αδρεναλίνη του. Όσο περνούσε η ώρα δεν αισθανότανε καλά.

Όταν μίλησαν στο τηλέφωνο ήταν έτοιμος να ξεκινήσει. Εκείνη όμως δεν ήταν και ούτε επρόκειτο να είναι έτοιμη. Κόπηκαν τα πόδια του. «Έχω δουλειά, καλύτερα να καθίσω στο σπίτι σήμερα...» του είπε με μια φωνή που καταλάβαινε, για άλλη μια φορά, ότι δεν ήταν σίγουρη. Δεν ήταν καλά ούτε και σήμερα. «Ότι θέλεις εσύ...» απάντησε ενώ αυτός ήξερε τι ήθελε. Ήθελε να πάει στο σπίτι της, να χτυπήσει την πόρτα της και όπως θα του άνοιγε να την άρπαζε και να την φιλούσε παράφορα. Να έκαναν έρωτα όπως το φαντασιώνονταν τόσο καιρό. Να έμεναν όλο το βράδυ αγκαλιά χωρίς να μιλάνε, μόνο να της κρατάει τα δάκτυλα και να την αφουγκράζεται. «Το άλλο Σάββατο...» σκέφτηκε και κάθισε να δουλέψει κι αυτός.

Ramones… Wonderful world…

«Τραγουδάρα, η καλύτερη διασκευή που έγινε ποτέ...». Αισθάνθηκε να φτιάχνει η διάθεσή του. Πήγε στο μπάνιο και έβγαλε τα ρούχα από το πλυντήριο. Τα άπλωσε σιγοτραγουδώντας. Τον ηρεμούσε το άπλωμα των ρούχων. Το ίδιο και το μαγείρεμα. Το άπλωμα ήταν περισσότερο μηχανιστική ενέργεια, ενώ το μαγείρεμα ήταν δημιουργία. Δεν μπορούσε να το χωνέψει ότι εκείνης της φαίνονταν βουνό και γρίνιαζε συνέχεια. Άσε που είχε και γυναίκα να της κάνει τα χοντρά. Τι άλλο ήθελε; Πολλά δεν μπορούσε να καταλάβει πλέον. Ίσως και να μην ήθελε να καταλάβει. Τον κούραζε αυτή η κατάσταση. Γι αυτό έπρεπε να βάλει ένα τέλος.

Έπρεπε να πάει εχτές το βράδυ, έπρεπε να πάει σπίτι της. Αφού το ήθελε τόσο γιατί δεν το έκανε. Κι αυτή θα τον περίμενε, ήταν σίγουρος. Ήταν σίγουρος για πολλά πράγματα, αλλά... Τι τον κράτησε και κόλλησε πάλι. Αναβολή στην αναβολή. «Είμαι μαλάκας...» φώναξε και τρόμαξε από την φωνή του. Τρόμαξε από την σιγουριά της δήλωσής του.
«Το επόμενο όμως Σάββατο θα βρεθούμε...» σκέφτηκε.

Tindersticks… Another night in…
Greed's all gone now, there's no question
And I can see you push your hair behind your ears
Regain your balance

Άκουσε τα βήματά της στον διάδρομο. Το σύρσιμο των ποδιών της μάλλον. Νωρίς σηκώθηκε. Είχε τα χάλια της τα τελευταία χρόνια. Δεν πρόσεχε καθόλου τον εαυτό της. Λες και ήθελε να αυτοκαταστραφεί. Κατάθλιψη έλεγε ο γιατρός της. Τα τελευταία έξι χρόνια. Ίσως να ήταν επτά. Έτρωγε συνήθως τα βράδια, ότι της έκανε κακό, ότι δεν έπρεπε. Το πρωί συνήθως ξερνούσε τις αηδίες, ίσως και το συκώτι της. Την ημέρα, όποτε ήταν ξύπνια, κάπνιζε κι έπινε. Μόνο αυτό έκανε τον περισσότερο χρόνο.

Doesn't matter where she is tonight
Or with whoever she spends her time
If these arms were meant to hold her
They were never meant to hold her so tight
For the love of that girl

«Καλημέρα...» της είπε...
«Δεν είμαι καλά... Θα πάρω τα φάρμακά μου και θα ξαπλώσω... Μην με ξυπνήσεις...» απάντησε με μια φωνή που έβγαινε με δυσκολία και πόνο. Πήρε τα χάπια της με μηχανικές κινήσεις. Στο πάτωμα έπεσαν μερικά χαρτιά μαζί με την ζελατίνα από το πακέτο τα τσιγάρα που άνοιξε. Άναψε ένα τσιγάρο βήχοντας φριχτά. Πρωινός τσιγαρόβηχας. Γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε προς την κρεβατοκάμαρα παραπατώντας.

Greed's all gone now, the panic subsides
When I could run, pulling arms to love her
Try to put myself on on the inside

«Εντάξει...» ψιθύρισε.

For the love of that girl
Tears swell, you don't know why
For the love of that girl
They never fall, they can never run dry
For the love of that girl

Κάθισε στο γραφείο κι άρχισε να γράφει με ήρεμες κινήσεις.
Την λυπόταν. Λυπόταν και τον εαυτό του.

Promise is never over, never questioned it needed reply
But she could breathe deep into my neck
Let me know I'm just on the outside

Το μυαλό του ήταν κενό. Κενό από εκείνη.

Greed's all gone now, there's no question
And I can see you push your hair behind your ears
Regain your balance
Doesn't matter where she is tonight
Or with whoever she spends her time
If these arms were meant to hold her
They were never meant to hold her so tight

«Την επόμενη όμως Κυριακή θα της το πω...» σκέφτηκε.

Don't You Forget About Me...

Won't you come see about me?
I'll be alone, dancing you know it baby

Tell me your troubles and doubts
Giving me everything inside and out and
Love's strange so real in the dark
Think of the tender things that we were working on

- Μαμά, αύριο το μεσημέρι μην με περιμένεις. Θα φάμε παρέα με την Σ....

- Μπαμπά, μην αργήσεις. Εμείς θα ανέβουμε νωρίς για την συναυλία...

Slow change may pull us apart
When the light gets into your heart, baby

Don't You Forget About Me
Don't Don't Don't Don't
Don't You Forget About Me

Ωραία ηλικία...
Δεκαπέντε, σχεδόν δεκάξι, φίλη, φίλοι, άγχος ελάχιστο, σιγά μην σκάσουμε, καινούρια κιθάρα, πρόβες, γκρουπάκια, Εξάρχεια, δισκάδικα, βόλτες χωρίς σκοπό, ανεξαρτητοποιημένος, αδέσμευτος, ήρεμος επαναστάτης...

Will you stand above me?
Look my way, never love me
Rain keeps falling, rain keeps falling
Down, down, down

Will you recognise me?
Call my name or walk on by
Rain keeps falling, rain keeps falling
Down, down, down, down

- Μαμά, θα βγω με την παρέα αύριο. Θα πάμε βόλτα στην Κηφισιά. Όχι δεν θα φάω σπίτι. Θα φάμε στης Ι....... .

- Μπαμπά, μπορεί το βράδυ να μείνω εκεί. Ναι ρε μαμά, θα σου πω, μην με πρήζεις...

Don't you try to pretend
It's my feeling we'll win in the end
I won't harm you or touch your defenses
Vanity and security

Don't you forget about me
I'll be alone, dancing you know it baby
Going to take you apart
I'll put us back together at heart, baby

Χθες έκλεισε τα δεκατέσσερα... Τρέχει τη ζωή του με μια άνεση που τη ζηλεύεις... Κινείται, επικοινωνεί, συνδιαλέγεται, τον αγαπάνε, τους αγαπάει, δεν χαρίζεται σε κανέναν, απαιτεί, διεκδικεί, επαναστατεί με ένταση...

Don't You Forget About Me
Don't Don't Don't Don't
Don't You Forget About Me

As you walk on by
Will you call my name?
As you walk on by
Will you call my name?
When you walk away

Φεύγουν σιγά σιγά... Χααράζουν την πορεία τους.... Αρχίζουν το ταξίδι τους...

Τα πετάγματα μακριά από την φωλιά...
Θα κοιτάνε πίσω καμιά φορά;
Σπάνια μάλλον... Υπάρχουν τόσα πολλά εκεί μπροστά...
Αρκεί να θυμούνται...

Or will you walk away?
Will you walk on by?
Come on - call my name
Will you all my name?

Καλό ταξίδι παιδιά μου!

Don't You (Forget About Me) by Simple Minds

Ημερολόγιο καταστρώματος...

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από
τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά,
Ότι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.

...Οι άγγελοι είναι λευκοί πυρωμένοι λευκοί και το μάτι
μαραίνεται που θα τoυς αντικρίσει
και δεν υπάρχει άλλος τρόπος πρέπει να γίνεις σαν την
πέτρα, όταν γυρεύεις τη συναναστροφή τους,
κι όταν γυρεύεις το θαύμα πρέπει να σπείρεις το αίμα σου
στις οχτώ γενιές των ανέμων,
γιατί το θαύμα δεν είναι πουθενά παρά κυκλοφορεί μέσα
στις φλέβες του ανθρώπου

Εψές το βράδυ η ΕΤ1 παρουσίασε ένα μοναδικό αφιέρωμα στον Γεώργιο Σεφέρη. Ήταν συγκλονιστικό, ήταν μια μοναδική νησίδα γαλήνης και ομορφιάς ανάμεσα στα κύματα της ριάλιτι τηλεόρασης. Το αφιέρωμα ολοκληρώθηκε με την προβολή της κινηματογραφικής ταινίας του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου με τίτλο «Ημερολόγια Καταστρώματος» και θέμα τη ζωή του Γεωργίου Σεφέρη. Ένα μοναδικό ντοκιμαντέρ, ένα οδοιπορικό στη ίδια την ζωή του Σεφέρη. Δεν θυμάμαι δυστυχώς τους συντελεστές πλην του Kυπουργού ο οποίος είχε την επιμέλεια την μουσικής επένδυσης. Κι αυτός όπως και όλοι οι συντελεστές απλά άψογος.

O Me! O Life!

O Me! O life! of the questions of these recurring,
Of the endless trains of the faithless, of cities fill'd with the foolish,
Of myself forever reproaching myself,
(for who more foolish than I, and who more faithless?)
Of eyes that vainly crave the light, of the objects mean, of the struggle ever renew'd,
Of the poor results of all, of the plodding and sordid crowds I see around me,
Of the empty and useless years of the rest, with the rest me intertwined,
The question, O me! so sad, recurring-What good amid these, O me, O life?

Answer.
That you are here-that life exists and identity,
That the powerful play goes on, and you may contribute a verse.

... - ... _ ... - ... _ ... - ...

O Me! O Life! - Walt Whitman

Για ένα νέο φίλο που πονάει...

Ξεκινώντας από τα βασικά...

Κάθε μέρα η ζωή, μας δίνει άπειρες ευκαιρίες για γνώση...
Αρκεί να το θέλουμε και να το βλέπουμε...
Τι κατάλαβα εγώ τις τελευταίες μέρες...

Τα λάθη δεν είναι αμαρτήματα αλλά σπουδαίοι μηχανισμοί πληροφόρησης και αφορμή λήψης αποφάσεων που αλλιώς δεν θα λαμβάνονταν ποτέ...
Είναι ευκαιρίες και προκλήσεις να μάθουμε...

Ο φόβος είναι κάτι που μας ακολουθεί από την παιδική μας ηλικία και προσπαθούμε να τον ξεπεράσουμε βάζοντας μπροστά «εκείνους», τους «άλλους»...
Θεωρούμε ότι «εμείς» θέλουμε συγκεκριμένα και απλά πράγματα γιατί φοβόμαστε να δούμε και τα «άλλα»...
Αντί να δράσουμε για να υπερνικήσουμε το φόβο, σκεφτόμαστε ποιό είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί...
Μπορούμε να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το χειρότερο με διαχείριση του φόβου...

Ο θυμός είναι η υπενθύμιση ότι έφτασε η ώρα να συγκρουστείς με μια κακή κατάσταση...
Πρέπει όμως να διαχειριζόμαστε τον θυμό γιατί μας βάζει σε λάθος θέση και μας μεταμορφώνει σε λάθος ανθρώπους...
Είναι μια ακόμη μορφή φόβου που εκφράζεται με την μη ανεκτικότητα και την άρνηση της συνδιαλλαγής...

Το πείσμα σε λάθος βάση μας απομονώνει και το να τα ανάγουμε όλα σε «προσωπικά» μας θέματα κλείνει την πόρτα σε άλλες ιδέες και απόψεις...
Το «όποιος δεν συμφωνεί μαζί μου, φεύγει» συχνά καταλήγει να φύγουμε όλοι...
Το πείσμα είναι απαραίτητο και αναγκαία συνθήκη για να υπερασπιστείς κάτι αλλά όχι για λόγους εγωισμού και μόνο...

Για να δεις μπροστά πρέπει να κοιτάξεις πίσω και να αποφασίσεις αν το τέλος μιας κατάστασης μπορεί να είναι μια καινούρια αρχή...
Υπάρχει μια εποχή για όλα και όπως γνωρίζουμε οι εποχές έρχονται και φεύγουν συνέχεια. Η μετάβαση σε μια νέα εποχή μπορεί να είναι το διαζύγιο...

Η ζωή είναι μια συνεχής διαδικασία απόκτησης γνώσης, ανάληψης δράσης και συνεχών αλλαγών...
Ότι αξίζει να κάνεις στη ζωή σου, αξίζει να το κάνεις τώρα!
Μην περιμένεις να αποδειχτεί αν είναι σωστό ή όχι στα λόγια. Κάνε το επειδή είναι το σωστό...
Γιατί όλα καταλήγουν στην ίδια την ουσία της ζωής...

Να ζει κανείς ή να μη ζει...

Η πρόταση...

Ήμουνα σίγουρος, γεμάτος αυτοπεποίθηση...
Είχα προβάρει όλη την σκηνή δεκάδες φορές στον καθρέφτη του μπάνιου...
Πλύσιμο δοντιών, ξύρισμα και πρόβα μας έπαιρνε μία ώρα κάθε πρωί...
Άλλες τόσες πρόβες στο γυμναστήριο όση ώρα έτρεχα στον διάδρομο...
Εδώ και ένα μήνα...
Τελική πρόβα θα έκανα στο αυτοκίνητο, μέχρι να φτάσω...
Τελική πρόβα πριν την μεγάλη στιγμή...
Όλα ήταν έτοιμα...

Πρώτα οι δηλώσεις, καθαρές απλές, κατανοητές, λακωνικές και με λίγο συναίσθημα. Τέλεια, όπως πρέπει. Έτσι ακριβώς όπως γράφουν τα εγχειρίδια...
Καπάκι θα πέσει η πρόταση, σίγουρα και με αυτοπεποίθηση...
Θα σταματήσουν όλα. Θα ακούγονται μόνο οι χτύποι από τις καρδιές...

Μετά θα ακολουθήσουν οι ερωτήσεις. Θα πάρει λίγη ώρα γιατί θα έχει χαθεί η μπάλα μετά από τέτοιες δηλώσεις. Αναμενόμενο. Τι να πει κανείς, πως να αντιδράσει; Ότι και να πει πάντως κάθε ερώτηση θα έχει και την κατάλληλη απάντηση! Κι αν δεν υπάρξουν ερωτήσεις, ακόμα καλύτερα. Η απόλυτη ηδονή. Παράδοση άνευ όρων! Μιλάμε για μελετημένα πράγματα και οργάνωση βήματα μπροστά. Τι βήματα, χιλιόμετρα μπροστά!

Τελική πρόβα, ανεβαίνοντας τη λεωφόρο...
Δηλώσεις, πρόταση, ερωτήσεις, απαντήσεις...
Χαμός γίνεται από κίνηση. Προλαβαίνω άλλη μια φορά...
Δηλώσεις, πρόταση, ερωτήσεις, απαντήσεις...
Έφτασα, παρκάρω και όλα είναι έτοιμα, όπως είπα...
Δηλώσεις, πρόταση, ερωτήσεις, απαντήσεις...

Προχωράω, τα βήματά μου είναι σταθερά αλλά κάτι γίνεται με την καρδιά μου...
Ανεβαίνουν οι παλμοί, τα μάτια μου στεγνώνουν, θέλω να πάω στο μπάνιο...
Αυτά δεν ήταν στην πρόβα, ιδρώνω...
Σκέψου λογικά, μην ξεφεύγεις από το σχέδιο...
Κάθομαι με μια ανεξήγητη νευρικότητα ενώ το στόμα μου έχει στεγνώσει και νομίζω ότι μυρίζει κιόλας. Δεν γίνεται, έπλυνα τα δόντια μου πριν φύγω, στην πρόβα στο σπίτι...
Σηκώνω τα μάτια μου και προσπαθώ να επανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου...
Ξεροκαταπίνω ενώ δεν μπορώ να θυμηθώ πως αρχίζει η δήλωση και πότε πρέπει να κάνω την πρόταση. Τελικά έπρεπε να κάνω περισσότερες πρόβες...
Βαθιά ανάσα...
Πες το επιτέλους...
- Σε ...

Μια διαφήμιση ακούστηκε από το ραδιόφωνο διακόπτοντας το τραγούδι. Μαζί του χάθηκε η εικόνα από το μυαλό μου. Γύρισα τα μάτια μου ξανά στην πραγματικότητα, στα γράμματα του βιβλίου που κρατούσα.

Οι άνθρωποι σκέπτονται λογικά, έγραφε.
Όταν όμως έρχεται η ώρα των πράξεων το συναίσθημα κυριαρχεί της λογικής.

Ίσως γι’ αυτό να είμαστε ακόμη άνθρωποι, σκέφτηκα...

Πόσο μ’ αρέσει να μ’ αγαπάς...

Τα βλέφαρά σου παίζουν, τα μάτια σου κλείνουν...

Πόσο μ’ αρέσει να με φιλάς...

Κι όταν είμαι μακριά σου...
Μ’ αρέσει να γυρνάω κοντά σου...

Πόσο μ’ αρέσει να με περιμένεις...

Μα περισσότερο απ’ όλα μ’ αρέσει να μ’ αγαπάς...

Μ’ αρέσει ο χτύπος της καρδιάς σου όταν σε κρατώ...
Μ’ αρέσει να με σκέφτεσαι χωρίς να το λες...
Μ’ αρέσει σαν με κρατάς, τόσο τρυφερά...

Μα περισσότερο απ’ όλα μ’ αρέσει να μ’ αγαπάς...

Παλιά ήταν παιδί...

Ήταν μοναδική περίπτωση ανθρώπου. Δεν ήταν κακός, αν και όλες οι μανάδες φώναζαν να μην τον πλησιάζουμε. Ήταν μάλλον παρεξηγημένος. Το κουβαλούσε το κουσούρι του αλλά να ήταν ο μόνος; Τι να πεις...
Κυκλοφορούσε δημιουργώντας πάντα μία ένταση γύρω του...
Ωραία ένταση, με χρώματα, με συναισθήματα, χαρούμενη και γλυκόπικρη σαν την καλή τη σοκολάτα που έτρωγα το Πάσχα...

Περπατούσε χειρονομώντας έντονα, μιλούσε δυνατά, συνήθως κοιτώντας ψηλά...
Λες και τον άκουγε Εκείνος από κει πάνω και του απαντούσε. Ποιος άλλος θα μπορούσε...
Του τα έχωνε κανονικά συνέχεια, μάλλον δεν θα τα έβρισκαν ποτέ οι δυο τους...
Ήταν μια συζήτηση ανάμεσα σε φίλους που οι σχέσεις τους εναλλάσσονταν από αγάπη σε μίσος και αγανάκτηση σε χρόνους δευτερολέπτων. Μιλάμε για πολλές εναλλαγές...

Τα παντελόνια του, γεμάτα μπαλώματα, έπεφταν από την θέση τους και τα σώβρακά του ανέμιζαν σαν πειρατικές σημαίες. Οι τσέπες του κουδούνιζαν γεμάτες από τους πολύχρωμους βόλους. Τους έφτιαχνε μόνος του από κομμάτια τζαμιού που τα έτριβε με υπομονή και μετά τα ζωγράφιζε. Που τα έβρισκε τέτοια χρώματα! Λεφτά δεν είχε στις τσέπες. Μόνο βόλους. Φορούσε πολύχρωμα πουκάμισα που θύμιζαν τα τεντόπανα της δεκαετίας του ’70. Ή κάποια άλλα σαν τα πλαστικά καρό τραπεζομάντιλα που πουλούσαν στις λαϊκές. Το καπέλο του, ένα τζόκεϊ από αυτά τα αμερικάνικα που ξέμειναν όταν ήρθε ο 6ος στόλος. Τότε με τη χούντα. Τα πουλούσαν στα παλιατζίδικα αλλά αυτός το βρήκε πεταμένο στο δρόμο, θύμα ενός καλοκαιρινού μπουρινιού και το κράτησε. Λες να το έστειλε Εκείνος από πάνω; Πολύ που τον ένοιαζε! Δεν του καίγονταν καρφί...

Το βλέμμα του ήταν πεντακάθαρο και έλαμπε. Ένα φως έπαιζε στα μάτια του...
Έβλεπε μέσα από τα πράγματα, μέσα από τους ανθρώπους. Έβλεπε τα είδωλα του καθρέφτη κανονικά και τα κανονικά ανάποδα. Παράξενο που ήτανε. Στεκότανε μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη, δεξιά από την πόρτα του κουρείου, με γυρισμένη την πλάτη. Προσπαθούσε να γυρίσει γρήγορα, τόσο γρήγορα για να δει την πλάτη του πριν κι αυτή γυρίσει. Του είχε κολλήσει από ένα Λούκυ Λουκ. Εκείνος πως μπορούσε να είναι πιο γρήγορος από την σκιά του, θα το κατάφερνε κι αυτός...

Μόνο όταν τον πότιζαν ρακές κάτι μάγκες, για να γελάσουν μαζί του, μιλούσε κανονικά. Έλεγε αυτά που έλεγαν όλοι, κανονικά πράγματα. Το βλέμμα του όμως ήταν θολό, η ανάσα του βαριά και βρώμικη. Δεν Του τα έχωνε πια. Μουρμούραγε σαν τους άλλους, τους κανονικούς. Γρίνιαζε σαν τους όλους άλλους. Κανονικός άνθρωπος. Το έχανε το χάρισμα. Το ανάστημα πουλιόταν σε ένα ποτήρι ρακή.

Τα Χριστούγεννα ήταν πάντα αμίλητος, θλιμμένος. Δεν τον πείραζε που ήταν μόνος. Όλο και κάποιος καλός χριστιανός θα τον φρόντιζε ταΐζοντάς τον και με κάποια παλιά ρούχα θα τον έντυναν. Καθόταν κάθε βράδυ δίπλα στην μεγάλη φάτνη της κεντρικής πλατείας και έκλεγε με δάκρυα βουβά. Έκλαιγε για το μωράκι στη φάτνη. Έλεγαν ότι παραμιλούσε, ότι Του τα έχωνε πάλι. Ότι θα έπρεπε να ντρέπεται που αφήνει ένα μωρό στο κρύο, χειμώνα με χιόνια. Δεν ήταν σωστά πράγματα αυτά. Δεν έφταιγαν τα παιδιά σε τίποτα. Κι αυτός δεν έφταιγε, γιατί ένα παιδί ήταν σε σώμα που μεγάλωνε χωρίς να μπορεί να το σταματήσει...

Όταν έφτανε το Πάσχα τραγουδούσε και χόρευε στο δρόμο. «Κανείς δεν πεθαίνει όταν ανθίζουν τα λουλούδια...» έλεγε. «Κανείς δεν πεθαίνει ποτέ...». Ήξερε αυτός, του το είχε πει Εκείνος, ο φίλος του. Στην περιφορά του Επιταφίου πάντα κρατούσε το μεγαλύτερο εξαπτέρυγο, το πιο βαρύ και το πιο λαμπερό. Τα παιδιά δεν μπορούσαν να το σηκώσουν και οι νέοι ντρέπονταν πια. Κοιτούσε ψηλά και έγνεφε με ένα πονηρό βλέμμα λες και κάτι του έλεγε Εκείνος. Γυρνούσε, χαμογελούσε και έψαλε με κρυστάλλινη φωνή τα τροπάρια όταν ήθελε αυτός. Πολλές φορές αναγκάζονταν να τον ακολουθήσουν και οι ψαλτάδες. Τρελά πράγματα. Ήταν ο τελετάρχης Του.

Περνώντας τα χρόνια τον βρήκα ξανά και ξανά μπροστά μου. Σε πόλεις, σε χωριά, σε νησιά, όπου κι αν πήγα ήταν εκεί. Ένας σαν κι αυτόν. Ο πρωταγωνιστής κάθε κοινωνίας. Ο τρελός του χωριού...

Και τώρα τον συναντώ κάθε μέρα. Διασταυρώνομαι μαζί του στο δρόμο, είμαστε στην ίδια ουρά στην τράπεζα, βρισκόμαστε δίπλα στο μποτιλιάρισμα, τρώμε στο ίδιο εστιατόριο...
Μόνο που, αν και δημιουργεί μια ένταση γύρω του όπως τότε, όλα έχουν αλλάξει. Το βλέμμα του είναι μόνιμα θολό. Δεν κοιτάει ποτέ ψηλά, μάλλον τον έχει ξεχάσει Εκείνον εκεί πάνω. Σπάνια γελάει και ακόμη σπανιότερα κλαίει. Τα σώβρακά του πάλι ανεμίζουν και τα παντελόνια του σέρνονται. Το τζόκεϊ στο κεφάλι του είναι πλέον μάρκας. Και όταν μιλάει στο δρόμο μιλάει δυνατά αλλά φοβισμένα με τα καλώδια να τρέχουν σε όλο του το σώμα. Απευθύνεται σε κάποιους που μάλλον τον έχουνε γραμμένο. Φαίνεται από την αγωνία στη φωνή του, από το γερασμένο του σώμα...

Δεν είναι πια παιδί σε λάθος σώμα. Είναι ένα λάθος σε όλα...

Εκείνος κάποτε τον άκουγε, ίσως και να του απαντούσε πράγματι. Αυτοί, δεν τον υπολογίζουν. Είναι αναλώσιμος, ένας από τους πολλούς. Δεν ξεχωρίζει σε τίποτε από τις μάζες. Δεν έχει πια το χάρισμα...

Έχει πλέον το χωριό μας πολλούς τρελούς...

Να θυμηθώ...

Ότι αγαπώ τα λουλούδια...
ακόμη κι αυτά που έχουν αγκάθια και με τρυπάνε...

Ότι ονειρεύομαι...
ακόμη κι αν κάποιο όνειρό μου δεν βγήκε αληθινό...

Ότι ελπίζω...
ακόμη κι αν κάποια ευχή μου δεν πραγματοποιήθηκε...

Ότι προσπαθώ...
ακόμη κι αν κάποια προσπάθειά μου απέτυχε...

Ότι οι φίλοι είναι ζωή...
ακόμη κι αν κάποιος με πούλησε...

Ότι ερωτεύομαι...
ακόμη κι αν κάποια δεν με ερωτεύθηκε το ίδιο...

Ότι αγαπώ...
ακόμη κι αν κάποιος με απάτησε...

Ότι είμαι ευτυχισμένος...
ακόμη κι αν κάποτε δυστύχησα...

Ότι κάθε μέρα που ζω μπορώ να έχω...
μια νέα ευκαιρία...
ένα νέο φίλο...
μια νέα αγάπη...
ορμή και δύναμη...
την ευτυχία...
και...

Ότι μέσα από την αποτυχία έρχεται μια επιτυχία!

Πρόσθεση - Αφαίρεση...

Τι είναι επιτέλους ευτυχία στη ζωή μας;
Τι είναι αυτό που κάνει μια σχέση πετυχημένη ή όχι;
Πόσο ευτυχισμένος μπορείς να είσαι στη ζωή σου, στην οικογένεια, στην δουλειά, στην παρέα;
Ποιος σου «κλέβει» τη ζωή σου; Είναι πράγματι έτσι ή αυτό νομίζεις;
Πως μπορείς να ξέρεις τι θέλεις από αυτή;
Πως μπορείς να οδηγείς τη ζωή σου,
αντί να είσαι επιβάτης;

Πιστεύω πως ένας είναι ο βασικός παράγοντας επιτυχίας...
Πρέπει να αποφασίσεις ΕΣΥ τι θέλεις.
Είναι το πιο δύσκολο γιατί κανείς δεν σου μαθαίνει τι σημαίνει να πετάξεις από τη φωλιά και πως να το κάνεις. Όλοι σου δίνουν τα εφόδια για τη ζωή, σχέδια πτήσης, χάρτες, προβλέψεις καιρού, αλλά σπάνια σου διδάσκουν την τεχνική πτήσης και σαφώς με ελάχιστες ώρες πτήσης.
Και άντε ότι απογειώθηκες, το σήκωσες το άτιμο ψηλά.
Πως θα βρεις την πορεία σου; Πως θα διατηρήσεις το ύψος σου ή και πως θα πας ψηλότερα χωρίς να κάψεις τα φτερά σου στον ήλιο όπως ο φουκαράς ο Ίκαρος;

Για να βρεις όμως τις απαντήσεις πρέπει να ξέρεις τι θέλεις (επανάληψη).
Ορίζεις τις προδιαγραφές της ζωής σου.
Καταλήγεις, μετά από πολύ δουλειά με τον εαυτό σου, στον αριθμό των πραγμάτων που θέλεις και τα οποία φυσικά μπορείς και να διαχειριστείς. Κρατάς και ένα ακόμη σαν στόχο, στο βάθος, για να έχεις κάτι να σε τραβάει μπροστά.
Μπορείς όμως πάντα να μείνεις σε αυτά που έχεις ή μπορείς και να αφαιρείς όταν αισθάνεσαι είτε ότι δεν τα χρειάζεσαι όλα αυτά - επαναπροσδιορισμός αναγκών που καλό είναι να τον κάνεις αρκετά συχνά -, είτε όταν δεν μπορείς να τα διαχειριστείς από βιολογικής ή και συναισθηματικής πλευράς.
Παράδειγμα. Ορίζεις ότι αυτά που θέλεις είναι Δέκα.
Περνάς καλά μέχρι που γνωρίζεις κάποιον ή κάτι που έρχεται να μπει στη ζωή σου. Θες να είναι ο φίλος σου, ο σύντροφός σου, ο συμπαίκτης σου, ο συνεργάτης σου. Οποιοσδήποτε που θα έχεις σχέση και επαφή μαζί του.
Πως θα πετύχει αυτή η σχέση; Είναι απλό όσο και η απλή αριθμητική. Χωρίς τρομερές θεωρίες και αναλύσεις. Δεν έχει καμία σχέση με την κοινωνία, τις δομές και τα συστήματα, τις θρησκείες και τα φιλοσοφικά ρεύματα παρά μόνο με σένα. Πρέπει από τα Δέκα πράγματα που λέγαμε πιο πάνω - θυμάσαι ή να βάλω τις φωνές – να αφαιρέσεις ένα έτσι ώστε στη θέση να μπορέσει να μπει το νέο. Ανάλογα από το μέγεθος ή την πολυπλοκότητα της σχέσης ίσως χρειαστεί να αφαιρέσεις περισσότερα από ένα από τα δικά σου Δέκα και να προστεθούν αντίστοιχα του άλλο. Δύσκολο είναι;
Ο στόχος είναι να έχεις πάντα Δέκα.
Τόσα όσα έχεις αποφασίσει ότι μπορείς να διαχειριστείς για να περνάς καλά.
Εάν δεν θέλεις να αφαιρέσεις - και ποιος θέλει; - αλλά μόνο να προσθέτεις τότε πρέπει να έχεις και τα κότσια να τα διαχειριστείς όλα αλλιώς πολύ απλά την πάτησες πλεονέκτη μου! Μήπως σου θυμίζω αποτυχημένες σχέσεις προσωπικές, επαγγελματικές, φιλικές, πολιτικές.
Θες παραδείγματα περιπτώσεων που μόνο προσθέτουν πιστεύοντας ότι το εγώ τους δεν πρέπει να χάσει αλλά μόνο να κερδίζει; Νεοπλουτισμός, νεοφιλοσοφία, νεοθρησκεία όπου η πρόσθεση οδηγεί στην κακή διαχείριση από άγνοια και υπερβατισμό.

Απλό στη θεωρεία, γιατί δεν προχωράει στην πράξη; Είναι τελικά τόσο δύσκολο να αποφασίσεις τι θέλεις, πόσα θέλεις και τι θα αφήσεις για το νέο; Είναι όλοι πλεονέκτες και τα θέλουν όλα; Μήπως είναι θέμα διαχείρισης;
Παράδειγμα απλό και καθημερινό. Θέλουμε να αλλάξουμε τον καναπέ στο σαλόνι. Δεν θα αναλύσουμε τους λόγους τώρα.
Βρήκαμε και αγοράσαμε ένα καινούργιο.
Τι κάνουμε τον παλιό; Μπορούμε να τον πουλήσουμε, να τον χαρίσουμε, να τον πετάξουμε. Δηλαδή να τον ξεφορτωθούμε.
Ή να τον κρατήσουμε σε μια αποθήκη για το μελλοντικό μας εξοχικό, για το παιδί που θα πάει φοιτητής, για το σπίτι μας όταν χωρίσουμε. Δηλαδή τον κρατάμε.
Αποτέλεσμα στην πρώτη περίπτωση, ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ. Ένα έφυγε, ένα ήρθε.
Αποτέλεσμα στην δεύτερη περίπτωση, ΦΟΡΤΩΜΑ. Προσθέσαμε το νέο καναπέ και φορτωθήκαμε και την διαχείριση του παλιού με τις όποιες απαιτήσεις σε αποθήκες, σκέψη, συντήρηση. Κι όλα αυτά για να μην αφαιρέσουμε.
Ανασφάλεια; Να είμαστε καλυμμένοι;

Αν αντί για τον καναπέ είναι οι σχέσεις μας και αντί για το σπίτι είναι η ζωή μας, σκεφτείτε τι παίζει κάθε μέρα. Πόσες προσθέσεις και αφαιρέσεις πρέπει να κάνουμε καθημερινά για να υπάρχει ισορροπία και το ιδανικό «Δεκάρι».
Να αποφασίσει καθένας ποιος είναι ο δικός του ιδανικός αριθμός, πόσα πράγματα χρειάζεται, πόσα μπορεί να αντέξει και με αυτά να ζήσει τη ζωή του ευτυχισμένος.
Η αποδοχή δε της σκέψης ότι πρέπει να αφαιρείς πράγματα σου από τη ζωή σου και να προσθέτεις καινούργια που έρχονται με νέους ανθρώπους και καταστάσεις, δείχνει πόσο δεκτικός μπορεί να είσαι στην πράξη και όχι στα μόνο λόγια. Πόσο χώρο μπορείς να δώσεις όταν «δεν χωρούσε», πόσο χρόνο να διαθέσεις όταν «δεν έβρισκες», πόση διάθεση θετικής στάσης από σένα όταν «δεν είχες»!

Γιατί το όποιο πρόβλημα ξεκινάει από το ΔΙΚΟ ΣΟΥ «ΕΓΩ», από το κατά πόσο μπορείς να κάνεις το ταξίδι με όσα πραγματικά χρειάζεσαι!

Όλα είναι πόνος...

Όλο το πακέτο της ζωής έχει στηριχτεί στον πόνο...
Ναι, στον πόνο!
Κοιτάξτε γύρω σας, δίπλα σας, μόνο πόνος ή έστω πόνος πάνω από όλα...

Από την μέρα που εκείνος ο αρχιλιχούδης και πύρκαυλος ο Αδάμ την πάτησε με το μήλο, ξινό μας βγήκε το πρωτοπήδημα των πρωτόπλαστων. Χάθηκε ένα κόσμημα, ένα λουλουδικό, τόσα είχε ο παράδεισος, έστω μια εσάρπα μιας και ήταν και γυμνοί. Απλά πράγματα. Αλλά που μυαλό, ο έρωτας μας έφαγε...
Οι άνθρωποι πρέπει να πονάνε...
Πόνος στην αγάπη, στην δουλειά, στην χαρά, στην λύπη, παντού...
Γιατί ρε τόσα χρόνια να τραβάμε το ζόρι αυτό...
Εντάξει, έγινε η στραβή τότε, κάποτε. Ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν θυμάται από πότε είναι αυτή η ιστορία. Μήπως δεν είναι ο Ίδιος. Λες;! Δεν μπορούμε να τα βρούμε επιτέλους. Να είμαστε χαρούμενοι και χαμογελαστοί...

Προσοχή, δεν μιλάμε για τον απλό πόνο όπως πονάει δόντι, κεφάλι, κοιλιά ή τα έπαιξε η σκωληκοειδής απόφυση και τέτοια. Αυτά είναι τεχνικά προβλήματα που με ένα απλό σέρβις ή με διάφορα χρωματιστά χαπάκια, διορθώνονται και το αναμμένο λαμπάκι των βλαβών σβήνει από το ταμπλό. Η μόνη επιπλοκή που μπορεί να προκύψει είναι όταν είναι ακριβό το σέρβις και ο πόνος μεταφέρεται στο πορτοφόλι σου. Αυτός εν πάση περίπτωση είναι ο πόνος του σώματος που από τη στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή καθώς επίσης κι όταν είμαστε ήδη έτοιμοι να την κάνουμε μας πάει καροτσάκι. Κάτι θα κάνουν οι επιστήμονες γι’ αυτόν...

Στην αγάπη, στην δουλειά, στη ζωή σου γιατί να μην λύνεις με απλό και γρήγορο τρόπο όλα τα προβλήματα και να περνάς καλά; Γιατί να είναι επώδυνα και κουραστικά;
«Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για τον κόπο σαν το πουλί για την πτήση»...
Και άπειρες μπουρδολογίες...
Το παιχνίδι έχει στηθεί για να σε κάνουν ότι θέλουν, να πονάς και να μην μπορείς να αντιδράσεις. Οι θρησκείες οι παλιές και οι σύγχρονες σου καλουπώνουν την αγάπη, οι μπίσνες σου πουλάνε την ζωή σου, και οι πολιτικοί την διαχειρίζονται...
«Ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω»...
Συμφωνία κυρίων χωρίς τους ενδιαφερόμενους, καλό ε;!
Δεν περπάτησε το θέμα, τη βλέπω, με βλέπει, κουβέντα καμιά, το απόλυτο κενό. Απλά, τέλειωσε. Τι να κάνουμε, πρέπει να περάσουμε από τα χίλια δυο σιχτίρια, να γίνουμε περισσότερο χάλια αντί να συνεχίσουμε ήρεμα σαν φίλοι. Να ζήσει το σύστημα από τις σάρκες μας...
Στην δουλειά το ίδιο. «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Πρέπει να πεθάνεις στο διάβασμα και μετά να σε πεθάνουν μέχρι να σε προσλάβουν για να σε πεθάνουν στη δουλειά. Για να πετύχεις, να οικονομήσεις, να πάρεις σύνταξη, να πεθάνεις...
Ακόμα και το ωραιότερο όλων, τον έρωτα, το να κάνεις έρωτα, έγινε η σημαία του κακού. «Γάμησε τα...» στα ζόρια, «Την γάμησες...» στην αποτυχία, «Την γαμήσαμε...» γενικότερα...
Γιατί ρε παιδιά τόσο ζόρι, συνέχεια;!

Tι λέω να κάνω, να κάνεις...

Να είσαι πάντα περήφανος, να χαμογελάς πλατιά, και άστους να αναρωτιούνται ποιό είναι το μυστικό που σε κάνει να γελάς!

Έχεις δύο επιλογές!

Ο Τζέρυ είναι ο μάνατζερ ενός εστιατορίου.
Είναι πάντα σε πολύ καλή διάθεση!
Αν κάποιος τον ρωτήσει τι κάνει, αυτός θα του απαντήσει:
«Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα, θα έπρεπε να έχω άλλον ένα Τζέρυ!»
Πολλοί από τους συναδέλφους του παραιτήθηκαν όταν αυτός άλλαζε αφεντικό έτσι ώστε να τον ακολουθήσουν από εστιατόριο σε εστιατόριο!

Γιατί;
Διότι ο Τζέρυ ήταν παρακινητής από τη φύση του.

Αν κάποιος συνάδελφος είχε μια άσχημη μέρα ο Τζέρυ ήταν εκεί για να του πει πως μπορεί να το δει από τη θετική πλευρά. Βλέποντας αυτή την κατάσταση, πήγα και τον ρώτησα ένα πρωί, από περιέργεια. Δεν το καταλαβαίνω, κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο θετικό άτομο όλη την ώρα «πώς το κάνεις αυτό;»

Ο Τζέρυ απάντησε:
«Κάθε πρωί που ξυπνώ σκέφτομαι ότι έχω δύο επιλογές, να είμαι σε καλή ή σε κακή διάθεση». Πάντα διαλέγω να είμαι σε καλή διάθεση.
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μπορώ να είμαι το θύμα ή να διδάσκομαι κάτι από αυτό. Διαλέγω πάντα να διδάσκομαι κάτι.
Κάθε φορά που κάποιος με πλησιάζει με παράπονα, μπορώ να επιλέξω να ακούω τα παράπονα ή να επισημάνω τη θετική πλευρά. Πάντα διαλέγω την θετική πλευρά της ζωής.
«Μα δεν είναι πάντα τόσο εύκολο», απάντησα.
«Κι όμως είναι», απάντησε ο Τζέρυ.
«Η ζωή έχει να κάνει με επιλογές. Αν αφήσεις απ’ έξω όλα τα σκουπίδια, όλες οι καταστάσεις καταλήγουν σε δύο επιλογές.»
Εσύ διαλέγεις πώς να αντιδράσεις σε όλες τις καταστάσεις.
Εσύ διαλέγεις πώς οι άνθρωποι θα επηρεάσουν την διάθεσή σου.
Εσύ διαλέγεις αν θα είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση.
Είναι δική σου επιλογή πώς θα ζήσεις την ζωή σου.

Μερικά χρόνια αργότερα, άκουσα ότι ο Τζέρυ έκανε κάτι κατά λάθος, που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορεί να γίνει στις επιχειρήσεις εστιατορίων. Άφησε ανοιχτή την πίσω πόρτα του εστιατορίου του. Και μετά;
Νωρίς το πρωί τον λήστεψαν τρεις ένοπλοι άνδρες. Τι ήθελαν;
Λεφτά!!!
Όσο ο Τζέρυ προσπαθούσε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του, τρέμοντας από νευρικότητα, γλίστρησε από τον συνδυασμό. Οι ληστές πανικόβλητοι τον πυροβόλησαν.
Ευτυχώς, τον βρήκαν γρήγορα και τον πήγαν γρήγορα στο νοσοκομείο.
Μετά από 18 ώρες εγχείρηση, και εβδομάδες εντατικής παρακολούθησης ο Τζέρυ βγήκε από το νοσοκομείο με σημάδια από τις σφαίρες να βρίσκονται ακόμη στο σώμα του…

Είδα τον Τζέρυ περίπου έξι μήνες μετά το ατύχημα. Όταν τον ρώτησα τι κάνει, απάντησε, «Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα θα είχα άλλον ένα Τζέρυ, θέλεις να δεις τις ουλές μου;»
Αρνήθηκα να δω τις πληγές του, αλλά τον ρώτησα τι πέρασε από το μυαλό του όταν γινόταν η ληστεία.
«Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι έπρεπε να έχω κλειδώσει την πίσω πόρτα» μου απάντησε.
«Μετά, όταν ήμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα χτυπημένος, σκέφτηκα ότι έχω δυο επιλογές, να ζήσω ή να πεθάνω»
«Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα.
Ο Τζέρυ συνέχισε, «οι τραυματιοφορείς ήταν υπέροχοι. Μου έλεγαν συνέχεια ότι θα γινόμουν καλά». Αλλά όταν με πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία και είδα τις εκφράσεις των γιατρών όταν είδαν τα τραύματά μου, τότε φοβήθηκα πραγματικά.
Στα μάτια τους διάβαζα, «Είναι νεκρός»
« Ήξερα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση.»
«Τι έκανες; ..τον ρώτησα»
«Λοιπόν ήταν μια μεγάλη νοσοκόμα που μου έκανε ερωτήσεις φωνάζοντας», είπε ο Τζέρυ, και με ρώτησε «είσαι αλλεργικός σε κάτι;»
«Ναι», απάντησα.
Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν ότι έκαναν σα να περίμεναν την απάντησή μου. Πήρα μια βαθιά αναπνοή.
Και φώναξα, «σφαίρες!»
Ενώ γελούσαν τους είπα, «Διαλέγω να ζήσω, παρακαλώ να με εγχειρήσετε σα να ήμουν ζωντανός και όχι πεθαμένος»

Ο Τζέρυ έζησε χάρη στην ικανότητα των γιατρών και χάρη στην καταπληκτική νοοτροπία του. Έμαθα από αυτόν ότι κάθε μέρα επιλέγεις να αγαπήσεις τη ζωή σου ή να την μισήσεις. Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό σου και κανείς δεν μπορεί να σου πάρει είναι η νοοτροπία σου. Έτσι λοιπόν αν μπορείς να φροντίσεις γι αυτό, η ζωή σου μπορεί να γίνει πιο εύκολη.

Kι αυτή η ιστορία έφτασε με mail...
..........................................................................
Για σένα, ναι εσένα με τα φανταστικά δάκτυλα...

Ένας πολύ απλός κανόνας...

Κυρίες και Δεσποινίδες,
Διαβάστε ΠΟΛΥ προσεκτικά τα παρακάτω μέχρι το τέλος.
Αυτές οι πληροφορίες θα σας φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες.
Φανταστείτε πως βρίσκεστε στο καλύτερο κατάστημα υποδημάτων(!) ένα Σάββατο απόγευμα.
Γίνεται Ό Χαμός και περιμένετε στην ουρά για να πληρώσετε.
Μία άλλη κυρία βρίσκεται στην αρχή της σειράς στο ταμείο και πληρώνει.
Ανάμεσα σε εσάς και τη πρώτη κυρία (που πληρώνει) βρίσκεται μια τρίτη κυρία.
Ακριβώς πίσω από το κεφάλι της ταμεία βρίσκεται ένα ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ζευγάρι παπούτσια που δεν είχε πέσει στην αντίληψή σας μέχρι πρότινος.
Η ταμπέλα από πάνω του γράφει: Τέλος Εποχής - 50%.
Παράλληλα με τον ενθουσιασμό σας με σφυγμούς εκστατικού χαρακτήρα, συνειδητοποιείτε πως η κυρία μπροστά σας κοιτάει ακριβώς τα ίδια παπούτσια που σας χάρισαν στιγμές ακαριαίας ηδονής.
Και οι δύο (εσείς και η εν λόγω κυρία) έχετε αφήσει τις τσάντες σας στις αντίστοιχες φίλες σας (γιατί shopping χωρίς την φίλη μας δεν είναι shopping) και έχετε πάνω σας μόνο τα λεφτά που χρειάζονται για τα ψώνια που κρατάτε.

Θα ήταν πραγματικά αγενές και ανήκουστο για μια «chic» κοπέλα σαν και σας να μπείτε μπροστά από την κυρία χωρίς να έχετε την τσάντα με τα λεφτά μαζί σας (σας θυμίζουμε πως την κρατάει η φίλη σας) ενώ πάνω σας έχετε μόνο όσα λεφτά χρειάζονται για να αγοράσετε τα παπούτσια που κρατάτε.

Όμως για καλή σας τύχη διασταυρώνετε τα βλέμματά σας με τη φίλη σας η οποία καταλαβαίνει αμέσως την κατάσταση και ετοιμάζεται να σας πετάξει την τσάντα σας προκειμένου να έχετε επιπλέον χρήματα για να αγοράσετε τα πεδιλάκια που μπανίσατε.

Εάν σας την πετάξει και για να την πιάσετε θα πρέπει να προσπεράσετε την κυρία-ανταγωνιστή σας και άρα να αγοράσετε πρώτη τα παπούτσια θα ήταν σωστό και καθόλου αγενές.
Έτσι δεν είναι;
Απεναντίας εάν περνάγατε μπροστά της πριν η φίλη σας σάς πετάξει την τσάντα (και φαινόταν εν τέλει ότι της φάγατε την σειρά εν ψυχρό και με μόνο σκοπό να «αρπάξετε» τα παπούτσια από εκείνη) θα ήταν μεν σωστό αλλά πάρα πολύ αγενές (πράγμα που δεν σας αρμόζει).

Θυμηθείτε πως θα ήταν τελείως απρεπές να προσπεράσετε πριν σας πετάξουν την τσάντα σας!!!

Ξανασκεφτείτε λίγο όλο αυτό το σκηνικό κυρίες και δεσποινίδες μου....
Λίγο ακόμα....
Μια μικρή προσπάθεια....

Ακριβώς

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!
Μόλις καταλάβατε τον κανόνα του OFF-SIDE!!!
Τώρα μπορείτε να σταματήσετε τις ηλίθιες ερωτήσεις σας!

..........................................

Αναδημοσίευση!!!

Jumping off a building…

As I jumped off the building...

Θεός, πίστη...

- Πιστεύεις στο Θεό;
- Θέλω να πιστέψω...
- Τότε, γιατί δεν πιστεύεις;
- Κοίταξε, δεν είναι τόσο εύκολο. Για να βρεις την πίστη πρέπει να πραγματοποιήσεις ένα «άλμα» προκειμένου να καλύψεις το χάσμα που τη χωρίζει από την ανθρώπινη λογική. Πρέπει να είσαι σε θέση να αποδεχτείς εγκεφαλικά τα θαύματα, τις άμωμες συλλήψεις, τις θείες παρεμβάσεις. Κι έπειτα είναι οι κώδικες συμπεριφοράς... Η Βίβλος, το Κοράνι, τα βουδιστικά κείμενα, όλα θέτουν παρόμοιες προϋποθέσεις και... παρόμοιες ποινές. Υποστηρίζουν ότι, εφόσον δε ζω σύμφωνα με ένα συγκεκριμένο κώδικα, θα καταλήξω στην κόλαση. Δεν μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που θα κυβερνούσε το σύμπαν με αυτό τον τρόπο.
- Δεν σε ρώτησα αν πιστεύεις στα όσα λέει ο άνθρωπος για το Θεό. Σε ρώτησα αν πιστεύεις στο Θεό. Υπάρχει διαφορά. Τα ιερά κείμενα είναι απλώς ιστορίες, μια καταγραφή των μύθων και του χρονικού της προσπάθειας του ανθρώπου να κατανοήσει τη δική του ανάγκη να ανακαλύψει το νόημα της ύπαρξής του. Δεν σου ζητάω να κρίνεις έργα λογοτεχνίας, σε ρωτάω αν πιστεύεις στο Θεό. Όταν βρίσκεσαι ξαπλωμένος κάτω από τα αστέρια, αισθάνεσαι το θεϊκό στοιχείο; Νιώθεις βαθιά μέσα σου ότι αυτό που βλέπεις είναι έργο του Θεού;

- Τι άποψη έχεις εσύ για τη θρησκεία;
- Η θρησκεία είναι σαν τη γλώσσα ή τα ρούχα: Όλοι μας έχουμε την τάση να στραφούμε προς τις συνήθειες εκείνες με τις οποίες μεγαλώσαμε. Τελικά όμως όλοι λέμε το ίδιο πράγμα: ότι η ζωή έχει νόημα και ότι είμαστε ευγνώμονες προς τη δύναμη που μας δημιούργησε.
- Δηλαδή υποστηρίζεις ότι το αν κάποιος θα γίνει χριστιανός ή μουσουλμάνος εξαρτάται από τον τόπο που γεννήθηκε;
- Δεν είναι προφανές; Εξέτασε τη διασπορά των θρησκειών σε ολόκληρο τον πλανήτη.

- Άρα η πίστη είναι τυχαία;
- Καθόλου. Η πίστη είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Οι συγκεκριμένες μέθοδοι που εφαρμόζουμε για να τη συλλάβουμε είναι τυχαίες. Μερικοί από μας προσεύχονται στον Ιησού, κάποιοι άλλοι πηγαίνουν στη Μέκκα, ενώ υπάρχουν και αυτοί που μελετάνε υποατομικά σωματίδια. Τελικά αυτό που αναζητούμε όλοι είναι η αλήθεια, η δύναμη που μας ξεπερνά, αυτό το κάτι που είναι μεγαλύτερο από εμάς.
- Και ο Θεός; Πιστεύεις στο Θεό;
- Η επιστήμη μού λέει ότι ο Θεός πρέπει να υπάρχει. Το μυαλό μου μού λέει ότι ποτέ δεν πρόκειται να κατανοήσω το Θεό. Και η καρδιά μου μού λέει ότι δεν πρέπει να τον κατανοήσω...
- Επομένως πιστεύεις ότι ο Θεός είναι γεγονός, όμως δεν πρόκειται ποτέ να Τον κατανοήσουμε.
- Την. Οι ιθαγενείς είχαν βρει τη σωστή απάντηση.
- Η Μητέρα Γη.
- Γαία. Ο πλανήτης είναι ένας οργανισμός. Όλοι εμείς είμαστε κύτταρα με διαφορετικές λειτουργίες. Κι όμως συνδεόμαστε μεταξύ μας. Υπηρετούμε ο ένας τον άλλο. Υπηρετούμε το σύνολο.
................................................

Διαβάζοντάς το αισθάνθηκα ότι μέσα στον διάλογο κρύβονται μερικές σύντομες και περιεκτικές απαντήσεις...

Ευχαριστώ...

Όλους όσους διάβασαν και αυτούς που σχολίασαν τα πρώτα μου ποστάκια και...

Ζητάω συγγνώμη...

που δεν απάντησα στα σχόλιά τους...
εάν θα το θέλανε...

Και διερωτώμαι...

Γιατί δεν το έκανα;
Ενόχλησε που δεν το έκανα;
Είναι απαραίτητο να απαντάς;
Είναι σαν την αναπάντητη κλήση;
Είναι αγένεια να μην απαντάς;
Θα σε κακοχαρακτηρίσουν;
Να αφήσεις ανώνυμους να σχολιάσουν για να έχεις περισσότερα σχόλια;

Είναι ένα νέο savoir vivre στη ζωή μας που πρέπει να μάθουμε;

Έχω ακούσει κατά καιρούς ότι ο τάδε δεν έχει σχόλια στα ποστ που ανεβάζει...
Ε και;
Γράφεις για σένα ή για τους άλλους;
Κάθε πότε πρέπει να γράφεις;
Πόσο πρέπει να γράφεις;
Να αυτοπροβάλλεσαι μέσω σχολίων σε άλλα blog;
Από την άλλη αν δεν θέλεις σχόλια δεν τα επιτρέπεις με μια απλή κίνηση...

Είναι πολλά που διερωτώμαι σαν άσκηση, ή καλύτερα σαν έρευνα σε κάτι καινούριο...
Ξέρω ότι τις απαντήσεις πρέπει να τις βρω πρώτα εγώ ο ίδιος...
Να απευθυνθώ και σε όσους θέλουν να βοηθήσουν...
Να ακούσω, να συζητήσω μέσα στην παρέα, να προβληματίσω και να προβληματιστώ...
Αλλά σε καμιά περίπτωση να σιωπήσω αφήνοντας αναπάντητα ερωτήματα...
Διαπίστωσα ότι το να είσαι επιφυλακτικός στις μέρες μας οδηγεί σε ουδετερότητα και απομόνωση. Δεν ρωτάς, δεν μιλάς, δεν κάνεις τίποτα για να περιορίσεις τους «κινδύνους» στη ζωή σου...
Για να μείνεις μόνος...

Αν δεν απαντάς λοιπόν, μήπως μείνεις μόνος;
Ε και;
Φοβάσαι να είσαι μόνος;

Πόσες μπίρες μπορείς να πιεις μόνος σου;