Η πρόταση...

Ήμουνα σίγουρος, γεμάτος αυτοπεποίθηση...
Είχα προβάρει όλη την σκηνή δεκάδες φορές στον καθρέφτη του μπάνιου...
Πλύσιμο δοντιών, ξύρισμα και πρόβα μας έπαιρνε μία ώρα κάθε πρωί...
Άλλες τόσες πρόβες στο γυμναστήριο όση ώρα έτρεχα στον διάδρομο...
Εδώ και ένα μήνα...
Τελική πρόβα θα έκανα στο αυτοκίνητο, μέχρι να φτάσω...
Τελική πρόβα πριν την μεγάλη στιγμή...
Όλα ήταν έτοιμα...

Πρώτα οι δηλώσεις, καθαρές απλές, κατανοητές, λακωνικές και με λίγο συναίσθημα. Τέλεια, όπως πρέπει. Έτσι ακριβώς όπως γράφουν τα εγχειρίδια...
Καπάκι θα πέσει η πρόταση, σίγουρα και με αυτοπεποίθηση...
Θα σταματήσουν όλα. Θα ακούγονται μόνο οι χτύποι από τις καρδιές...

Μετά θα ακολουθήσουν οι ερωτήσεις. Θα πάρει λίγη ώρα γιατί θα έχει χαθεί η μπάλα μετά από τέτοιες δηλώσεις. Αναμενόμενο. Τι να πει κανείς, πως να αντιδράσει; Ότι και να πει πάντως κάθε ερώτηση θα έχει και την κατάλληλη απάντηση! Κι αν δεν υπάρξουν ερωτήσεις, ακόμα καλύτερα. Η απόλυτη ηδονή. Παράδοση άνευ όρων! Μιλάμε για μελετημένα πράγματα και οργάνωση βήματα μπροστά. Τι βήματα, χιλιόμετρα μπροστά!

Τελική πρόβα, ανεβαίνοντας τη λεωφόρο...
Δηλώσεις, πρόταση, ερωτήσεις, απαντήσεις...
Χαμός γίνεται από κίνηση. Προλαβαίνω άλλη μια φορά...
Δηλώσεις, πρόταση, ερωτήσεις, απαντήσεις...
Έφτασα, παρκάρω και όλα είναι έτοιμα, όπως είπα...
Δηλώσεις, πρόταση, ερωτήσεις, απαντήσεις...

Προχωράω, τα βήματά μου είναι σταθερά αλλά κάτι γίνεται με την καρδιά μου...
Ανεβαίνουν οι παλμοί, τα μάτια μου στεγνώνουν, θέλω να πάω στο μπάνιο...
Αυτά δεν ήταν στην πρόβα, ιδρώνω...
Σκέψου λογικά, μην ξεφεύγεις από το σχέδιο...
Κάθομαι με μια ανεξήγητη νευρικότητα ενώ το στόμα μου έχει στεγνώσει και νομίζω ότι μυρίζει κιόλας. Δεν γίνεται, έπλυνα τα δόντια μου πριν φύγω, στην πρόβα στο σπίτι...
Σηκώνω τα μάτια μου και προσπαθώ να επανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου...
Ξεροκαταπίνω ενώ δεν μπορώ να θυμηθώ πως αρχίζει η δήλωση και πότε πρέπει να κάνω την πρόταση. Τελικά έπρεπε να κάνω περισσότερες πρόβες...
Βαθιά ανάσα...
Πες το επιτέλους...
- Σε ...

Μια διαφήμιση ακούστηκε από το ραδιόφωνο διακόπτοντας το τραγούδι. Μαζί του χάθηκε η εικόνα από το μυαλό μου. Γύρισα τα μάτια μου ξανά στην πραγματικότητα, στα γράμματα του βιβλίου που κρατούσα.

Οι άνθρωποι σκέπτονται λογικά, έγραφε.
Όταν όμως έρχεται η ώρα των πράξεων το συναίσθημα κυριαρχεί της λογικής.

Ίσως γι’ αυτό να είμαστε ακόμη άνθρωποι, σκέφτηκα...