Όλα είναι πόνος...

Όλο το πακέτο της ζωής έχει στηριχτεί στον πόνο...
Ναι, στον πόνο!
Κοιτάξτε γύρω σας, δίπλα σας, μόνο πόνος ή έστω πόνος πάνω από όλα...

Από την μέρα που εκείνος ο αρχιλιχούδης και πύρκαυλος ο Αδάμ την πάτησε με το μήλο, ξινό μας βγήκε το πρωτοπήδημα των πρωτόπλαστων. Χάθηκε ένα κόσμημα, ένα λουλουδικό, τόσα είχε ο παράδεισος, έστω μια εσάρπα μιας και ήταν και γυμνοί. Απλά πράγματα. Αλλά που μυαλό, ο έρωτας μας έφαγε...
Οι άνθρωποι πρέπει να πονάνε...
Πόνος στην αγάπη, στην δουλειά, στην χαρά, στην λύπη, παντού...
Γιατί ρε τόσα χρόνια να τραβάμε το ζόρι αυτό...
Εντάξει, έγινε η στραβή τότε, κάποτε. Ούτε ο Θεός ο ίδιος δεν θυμάται από πότε είναι αυτή η ιστορία. Μήπως δεν είναι ο Ίδιος. Λες;! Δεν μπορούμε να τα βρούμε επιτέλους. Να είμαστε χαρούμενοι και χαμογελαστοί...

Προσοχή, δεν μιλάμε για τον απλό πόνο όπως πονάει δόντι, κεφάλι, κοιλιά ή τα έπαιξε η σκωληκοειδής απόφυση και τέτοια. Αυτά είναι τεχνικά προβλήματα που με ένα απλό σέρβις ή με διάφορα χρωματιστά χαπάκια, διορθώνονται και το αναμμένο λαμπάκι των βλαβών σβήνει από το ταμπλό. Η μόνη επιπλοκή που μπορεί να προκύψει είναι όταν είναι ακριβό το σέρβις και ο πόνος μεταφέρεται στο πορτοφόλι σου. Αυτός εν πάση περίπτωση είναι ο πόνος του σώματος που από τη στιγμή που ερχόμαστε στη ζωή καθώς επίσης κι όταν είμαστε ήδη έτοιμοι να την κάνουμε μας πάει καροτσάκι. Κάτι θα κάνουν οι επιστήμονες γι’ αυτόν...

Στην αγάπη, στην δουλειά, στη ζωή σου γιατί να μην λύνεις με απλό και γρήγορο τρόπο όλα τα προβλήματα και να περνάς καλά; Γιατί να είναι επώδυνα και κουραστικά;
«Ο άνθρωπος είναι γεννημένος για τον κόπο σαν το πουλί για την πτήση»...
Και άπειρες μπουρδολογίες...
Το παιχνίδι έχει στηθεί για να σε κάνουν ότι θέλουν, να πονάς και να μην μπορείς να αντιδράσεις. Οι θρησκείες οι παλιές και οι σύγχρονες σου καλουπώνουν την αγάπη, οι μπίσνες σου πουλάνε την ζωή σου, και οι πολιτικοί την διαχειρίζονται...
«Ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω»...
Συμφωνία κυρίων χωρίς τους ενδιαφερόμενους, καλό ε;!
Δεν περπάτησε το θέμα, τη βλέπω, με βλέπει, κουβέντα καμιά, το απόλυτο κενό. Απλά, τέλειωσε. Τι να κάνουμε, πρέπει να περάσουμε από τα χίλια δυο σιχτίρια, να γίνουμε περισσότερο χάλια αντί να συνεχίσουμε ήρεμα σαν φίλοι. Να ζήσει το σύστημα από τις σάρκες μας...
Στην δουλειά το ίδιο. «Τα αγαθά κόποις κτώνται». Πρέπει να πεθάνεις στο διάβασμα και μετά να σε πεθάνουν μέχρι να σε προσλάβουν για να σε πεθάνουν στη δουλειά. Για να πετύχεις, να οικονομήσεις, να πάρεις σύνταξη, να πεθάνεις...
Ακόμα και το ωραιότερο όλων, τον έρωτα, το να κάνεις έρωτα, έγινε η σημαία του κακού. «Γάμησε τα...» στα ζόρια, «Την γάμησες...» στην αποτυχία, «Την γαμήσαμε...» γενικότερα...
Γιατί ρε παιδιά τόσο ζόρι, συνέχεια;!

Tι λέω να κάνω, να κάνεις...

Να είσαι πάντα περήφανος, να χαμογελάς πλατιά, και άστους να αναρωτιούνται ποιό είναι το μυστικό που σε κάνει να γελάς!