Αναβολή...

Ο ήλιος έλουζε το σαλόνι. Το πρωινό φθινοπωρινό φως ήταν εκτυφλωτικό. Σκαρφάλωνε πάνω από τα ρετιρέ των πολυκατοικιών. Η αντανάκλασή του στα τζάμια φώτιζε κάθε γωνιά του σπιτιού. «Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον...» σκέφτηκε. Τα φυτά στο μπαλόνι έγερναν προς το μέρος του. Ρουφούσαν και την τελευταία ζωογόνα αχτίδα. Μετά από τις τελευταίες βροχερές ημέρες, σήμερα έλαμπαν.

Τα σκάφη λικνίζονταν στο λιμάνι. Στα κατάρτια τους έπαιζαν τα σχοινιά σκοπούς βασανιστικά μονότονους. Καλοκαιρινό φεγγάρι, μια γλυκιά βραδιά. Κάθε φορά που βρισκόντουσαν ήθελε να το πει. Έφτανε από την καρδιά και το στομάχι του μέχρι το στόμα και σταματούσε πίσω από τα δόντια του. Κάθε φορά ήταν σίγουρος και κάθε φορά το ανέβαλε για την επόμενη.
«Θέλω να κάνουμε έρωτα...» της είπε κομπιάζοντας. Αισθάνθηκε σαν να ήταν το πρώτο του ραντεβού, η πρώτη του ερωτική εξομολόγηση. Του κράτησε το χέρι με τα λεπτά της δάχτυλα και τον κοίταξε. Ας μην έλεγε κουβέντα, δεν πειράζει. Η στιγμή ήταν ήδη τόσο ωραία.

Lou Reed… Take a walk on the wild side…

Τα πρωινά της Κυριακής πάντα του άρεσαν. Όσο πιο νωρίς ξυπνούσε τόσο καλύτερα. Δεν περνούσε ψυχή. Τις καθημερινές τέτοια ώρα άρχιζε η φασαρία. «Η ομορφιά του κέντρου...» μονολόγησε. Του άρεσε το κέντρο ακόμη και τις καθημερινές. Του άρεσε που τα είχε όλα δίπλα του, σε απόσταση ποδιού. Του άρεσε η φασαρία, η κίνηση, οι άνθρωποι που έτρεχαν στους δρόμους. Του άρεσε που μόλις τέλειωναν τις δουλειές τους αγανακτισμένοι θα έφευγαν για τα προάστιά τους. Θα του άδειαζαν την γωνιά. Αυτό του άρεσε περισσότερο.
Από το απέναντι μπαλκόνι ακουγόταν ο παράφωνος ψάλτης όπως κάθε Κυριακή πρωί. Μέσα στο σπίτι, γλυκιά ηρεμία. Το ραδιόφωνο από το βάθος του μιλούσε. Ήταν η παρέα του, μαζί με μια κούπα τσάι. Όπως κάθε Κυριακή πρωί.

Δεν ήταν σωστό. Βρισκόταν μαζί με τους φίλους του. Παρασκευή βράδυ. Η βραδιά έδειχνε τέλεια. Οι βροχές είχαν περάσει και μια γλυκιά φθινοπωρινή νύχτα αποκαλύπτονταν. Κι όμως, κάτι τον απασχολούσε. Το μήνυμα που της έστειλε ήταν απλό, «Όλα καλά;…». Την ήξερε την απάντηση, ήταν σίγουρος πoια θα ήταν. Όταν ήρθε το μήνυμά της ήταν απλά η επιβεβαίωση, «Όλα χάλια, όλα...». Είχε δίκιο που ανησυχούσε. Και τώρα, κάτι έπρεπε να κάνει; Στο τηλέφωνο την άκουσε ψύχραιμη, θα πήγαινε για καφέ με τη φίλη της. Ηρέμησε κάπως. Από την φωνή της καταλάβαινε ότι έπρεπε να πάει κοντά της. Ίσως όχι για αυτήν, αλλά για αυτόν. Περίεργο αλλά έτσι αισθάνονταν. Αισθανόταν τύψεις. Αυτός θα περνούσε ωραία με την παρέα ενώ αυτή...

Chopin… Piano concerto No. 1…

Φοβερό κομμάτι. «Τι βάζει ο άνθρωπος...» αναρωτήθηκε. Δεν θυμόταν το όνομα του τύπου στο ραδιόφωνο, αλλά τον άκουγε φανατικά κάθε Κυριακή πρωί. Το συγκεκριμένο κομμάτι του θύμισε το “Truman show”. Πόσο του άρεσε αυτή η ταινία. «Να την δούμε το βράδυ...» σκέφτηκε. «Να την δούμε...» ξανασκέφτηκε και σκοτείνιασε το βλέμμα του. Σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό. Λες να παρακολουθούσε ο Christoph;
Σήμερα θα της το έλεγε. Το είχε πάρει απόφαση. Δεν πήγαινε άλλο. Θα την λύτρωνε από την μιζέρια και την γρίνια. Κι αυτός θα ξεκινούσε πάλι, από την αρχή. Ή απλά θα συνέχιζε... Μετά από είκοσι χρόνια υπάρχει συνέχεια;

Το Σάββατο είχε προγραμματίσει να πάνε βόλτα. Πάντα προγραμμάτιζε τις κινήσεις του. Ήθελε να ελέγχει τις καταστάσεις. Ήθελε τόσα να της πει. Είχε περάσει τόσος καιρός. Και εκείνη ήθελε να του πει, το ένιωθε. Ξύπνησε μεσημέρι. Το ξενύχτι με την παρέα τέλειωσε αργά. Το μυαλό του έκανε προγράμματα για τα ψώνια του Σαββάτου. Υπολόγιζε τι ώρα θα περάσει να την πάρει για την βόλτα τους. Πόσο του είχε λείψει. Ήταν να βρεθούνε, μάλλον είχε προγραμματίσει, το προηγούμενο Σάββατο αλλά εκείνη είχε δουλειά και διάβασμα. Οπότε πήρε αναβολή για σήμερα. Αισθανόταν πάρα πολύ ωραία μαζί της. Τον αναζωογονούσε η παρέα της. Συζητούσαν για τα πάντα. Ίσως να ήταν ο μόνος άνθρωπος στη ζωή του που του μιλούσε ειλικρινά και με πραγματική αγάπη. Τον ήξερε καλά και τον κρατούσε σε μια απόσταση διακριτικά. Ήταν κυρία με τα όλα της. Αυτός, απλά υπήρχαν στιγμές που ήθελε να κάνουν έρωτα συνέχεια. Λάτρευε τα χέρια της, τα δάχτυλά της.

Just the two of us… We can make it if we try…
Ο ήχος του μόντεμ διέκοψε τις σκέψεις του.
Just the two of us… You and I…

«Μαλακία τραγούδι...», τώρα το πρόσεξε. Δεν θυμόταν πότε ήταν που το ακούγανε παρέα. Αυτό και τόσα άλλα. Γι αυτό έπρεπε να της το πει σήμερα. Να τελειώσει αυτή η κοροϊδία. Μπήκε να δει τα μηνύματά του στον υπολογιστή. Υπολόγιζε ότι είχε τουλάχιστον δύο ώρες στην διάθεση του μέχρι να ξυπνήσει εκείνη. Θα τέλειωνε και την μελέτη που είχε αφήσει στη μέση.
Την Κυριακή ξυπνούσαν κάνοντας έρωτα. Τρώγανε πρωινό το μεσημέρι και μετά ξανακάνανε έρωτα. Γιατί δεν θυμόταν πότε ήταν η τελευταία φορά που έκαναν έρωτα;
Ήταν ωραία η μέρα σήμερα. Καφές στην πλατεία και εφημερίδα. Μήπως να πήγαινε, να ξεσκάσει. Είχε περάσει ένα βράδυ χάλια. Όχι ότι δεν είχε κοιμηθεί. Τέτοια προβλήματα τα είχε ξεπεράσει εδώ και πολλά χρόνια. Μερικές φορές όταν θύμωνε τον φώναζε αναίσθητο. Όχι ότι ήταν και τέρας ευαισθησίας, αλλά αναίσθητος ήταν παρατραβηγμένο. Απλά όσο να το κάνεις τον έτρωγε το σημερινό. Κρύωσε και λίγο το βράδυ. Ψύχρανε ο καιρός. Καλύτερα να τέλειωνε την δουλειά του. Και να την περίμενε.
Άλλαξε σταθμό στο ραδιόφωνο. Ήθελε κάτι ποιό δυνατό, να ανέβει λίγο η αδρεναλίνη του. Όσο περνούσε η ώρα δεν αισθανότανε καλά.

Όταν μίλησαν στο τηλέφωνο ήταν έτοιμος να ξεκινήσει. Εκείνη όμως δεν ήταν και ούτε επρόκειτο να είναι έτοιμη. Κόπηκαν τα πόδια του. «Έχω δουλειά, καλύτερα να καθίσω στο σπίτι σήμερα...» του είπε με μια φωνή που καταλάβαινε, για άλλη μια φορά, ότι δεν ήταν σίγουρη. Δεν ήταν καλά ούτε και σήμερα. «Ότι θέλεις εσύ...» απάντησε ενώ αυτός ήξερε τι ήθελε. Ήθελε να πάει στο σπίτι της, να χτυπήσει την πόρτα της και όπως θα του άνοιγε να την άρπαζε και να την φιλούσε παράφορα. Να έκαναν έρωτα όπως το φαντασιώνονταν τόσο καιρό. Να έμεναν όλο το βράδυ αγκαλιά χωρίς να μιλάνε, μόνο να της κρατάει τα δάκτυλα και να την αφουγκράζεται. «Το άλλο Σάββατο...» σκέφτηκε και κάθισε να δουλέψει κι αυτός.

Ramones… Wonderful world…

«Τραγουδάρα, η καλύτερη διασκευή που έγινε ποτέ...». Αισθάνθηκε να φτιάχνει η διάθεσή του. Πήγε στο μπάνιο και έβγαλε τα ρούχα από το πλυντήριο. Τα άπλωσε σιγοτραγουδώντας. Τον ηρεμούσε το άπλωμα των ρούχων. Το ίδιο και το μαγείρεμα. Το άπλωμα ήταν περισσότερο μηχανιστική ενέργεια, ενώ το μαγείρεμα ήταν δημιουργία. Δεν μπορούσε να το χωνέψει ότι εκείνης της φαίνονταν βουνό και γρίνιαζε συνέχεια. Άσε που είχε και γυναίκα να της κάνει τα χοντρά. Τι άλλο ήθελε; Πολλά δεν μπορούσε να καταλάβει πλέον. Ίσως και να μην ήθελε να καταλάβει. Τον κούραζε αυτή η κατάσταση. Γι αυτό έπρεπε να βάλει ένα τέλος.

Έπρεπε να πάει εχτές το βράδυ, έπρεπε να πάει σπίτι της. Αφού το ήθελε τόσο γιατί δεν το έκανε. Κι αυτή θα τον περίμενε, ήταν σίγουρος. Ήταν σίγουρος για πολλά πράγματα, αλλά... Τι τον κράτησε και κόλλησε πάλι. Αναβολή στην αναβολή. «Είμαι μαλάκας...» φώναξε και τρόμαξε από την φωνή του. Τρόμαξε από την σιγουριά της δήλωσής του.
«Το επόμενο όμως Σάββατο θα βρεθούμε...» σκέφτηκε.

Tindersticks… Another night in…
Greed's all gone now, there's no question
And I can see you push your hair behind your ears
Regain your balance

Άκουσε τα βήματά της στον διάδρομο. Το σύρσιμο των ποδιών της μάλλον. Νωρίς σηκώθηκε. Είχε τα χάλια της τα τελευταία χρόνια. Δεν πρόσεχε καθόλου τον εαυτό της. Λες και ήθελε να αυτοκαταστραφεί. Κατάθλιψη έλεγε ο γιατρός της. Τα τελευταία έξι χρόνια. Ίσως να ήταν επτά. Έτρωγε συνήθως τα βράδια, ότι της έκανε κακό, ότι δεν έπρεπε. Το πρωί συνήθως ξερνούσε τις αηδίες, ίσως και το συκώτι της. Την ημέρα, όποτε ήταν ξύπνια, κάπνιζε κι έπινε. Μόνο αυτό έκανε τον περισσότερο χρόνο.

Doesn't matter where she is tonight
Or with whoever she spends her time
If these arms were meant to hold her
They were never meant to hold her so tight
For the love of that girl

«Καλημέρα...» της είπε...
«Δεν είμαι καλά... Θα πάρω τα φάρμακά μου και θα ξαπλώσω... Μην με ξυπνήσεις...» απάντησε με μια φωνή που έβγαινε με δυσκολία και πόνο. Πήρε τα χάπια της με μηχανικές κινήσεις. Στο πάτωμα έπεσαν μερικά χαρτιά μαζί με την ζελατίνα από το πακέτο τα τσιγάρα που άνοιξε. Άναψε ένα τσιγάρο βήχοντας φριχτά. Πρωινός τσιγαρόβηχας. Γύρισε την πλάτη και κατευθύνθηκε προς την κρεβατοκάμαρα παραπατώντας.

Greed's all gone now, the panic subsides
When I could run, pulling arms to love her
Try to put myself on on the inside

«Εντάξει...» ψιθύρισε.

For the love of that girl
Tears swell, you don't know why
For the love of that girl
They never fall, they can never run dry
For the love of that girl

Κάθισε στο γραφείο κι άρχισε να γράφει με ήρεμες κινήσεις.
Την λυπόταν. Λυπόταν και τον εαυτό του.

Promise is never over, never questioned it needed reply
But she could breathe deep into my neck
Let me know I'm just on the outside

Το μυαλό του ήταν κενό. Κενό από εκείνη.

Greed's all gone now, there's no question
And I can see you push your hair behind your ears
Regain your balance
Doesn't matter where she is tonight
Or with whoever she spends her time
If these arms were meant to hold her
They were never meant to hold her so tight

«Την επόμενη όμως Κυριακή θα της το πω...» σκέφτηκε.