Ταξίδι στο χρόνο!

Πάντα ο άνθρωπος έψαχνε τρόπους να ταξιδέψει στον χρόνο. Μια έμμονη ιδέα που προσωπικά δεν μου αρέσει. Τι λόγο έχεις να σκαλίζεις το παρελθόν και να θέλεις να επέμβεις κιόλας. Ότι έγινε έγινε, καλό ή κακό. Δεν ξεγίνεται. Σ΄αρέσει δεν σ΄αρέσει.

Βλέπεις στις ταινίες περίεργες χρονομηχανές που σε ταξιδεύουν στην χρονική στιγμή που επιθυμείς. Απλά εσύ πληκτρολογείς την ημερομηνία, πατάς το μαγικό κουμπί και μετά από τα ανάλογα εφέ, εξαρτάται από το μπάτζετ της ταινίας (ΤΣΟΥΠ ή ΝΤΟΥΠ ή ΖΝΤΟΥΠ ή όλα μαζί), εμφανίζεσαι από το πουθενά στο παρελθόν. Αστείο θέαμα μα τον Μανιτού! Συνήθως σαν πρωταγωνιστής πρέπει να σώσεις τον κόσμο από τον κακό που δεν πρέπει να γεννηθεί ή να βρεις κάποιο θησαυρό. Το δεύτερο σαφώς και ακούγεται καλύτερο! Όλα αυτά ανάλογα με τα ζόρια του σεναριογράφου.

Το δικό μου ταξίδι στο χρόνο γίνεται στο άσχετο και μόνο με το μυαλό μου. Διαβάζω κάτι, ακούω ένα παλιό τραγούδι και τότε ταξιδεύω πνευματικά και αναπολώ ή σκηνοθετώ σκηνές του παρελθόντος χρόνου.

Πρόσφατα όμως έζησα μια τελείως διαφορετική εμπειρία. Όχι τίποτα μεταφυσικό. Έγινε κάτι που το συνειδητοποίησα με καθυστέρηση κάποιων ωρών. Πάλι καλά! Με το απλό άνοιγμα μιας εξώπορτας βρέθηκα σε ένα σπίτι του 80. Σε ένα χώρο ακριβώς όπως τον θυμόμουνα, όπως τον είχα ζήσει σαν φοιτητής στις αρχές του 80. Εκείνη την εποχή που το χαρτζιλίκι έφευγε τις πρώτες μέρες του μήνα και η μόνη διασκέδαση για τις υπόλοιπες μέρες ήταν οι βόλτες στα σπίτια φίλων και συμφοιτητών. Ιδιαίτερη δε προτίμηση τρέφαμε για τα σπίτια των κορασίδων, γιατί ήταν πάντα περισσότερο περιποιημένα και πιο ζεστά από τα δικά μας αχούρια! Τότε που καθόμασταν ώρες και μέρες πολλές φορές σε κάποιο σπίτι, μπαινόβγαινε κόσμος, πίναμε καφέ, κουβεντιάζαμε έντονα τις περισσότερες φορές, παρέες, γκομενιλίκια. Τότε που δεν υπήρχαν τηλέφωνα για να οργανώσεις κάτι και πηγαινοερχόμασταν Ζωγράφου, Κυψέλη, Παγκράτι, Εξάρχεια μπορεί και τρεις φορές την ημέρα.

Με το που μπήκα λοιπόν στο σπίτι της Νεφέλης αισθάνθηκα έτσι ακριβώς. Το ζεστό σπίτι με τα διάφορα μικροπράγματα παντού, με τα μικρά του δωμάτια, την μικρή κουζίνα με τον μαρμάρινο νεροχύτη, τα έντονα χρώματα, με έκανε να αισθανθώ εκτός χρόνου αλλά και εκτός κλίμακας.

Αναμνήσεις, τι είναι τελικά αυτές οι αναμνήσεις; Απλά πράγματα που νομίζουμε ότι ξεχνάμε με το πέρασμα των χρόνων. Βιώματα που περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια την κατάλληλη στιγμή. Σαν δραπέτες από μια σκοτεινή εξορία κάπου στο βάθος του μυαλού. Με την πρώτη αχτίδα φωτός που περνάει βρίσκουν αυτή την ελάχιστη χαραμάδα για να τιναχτούν στην επιφάνεια ψάχνοντας απεγνωσμένα για το οξυγόνο, το φως που στερήθηκαν.

Περίμενα να εμφανιστούν από την πόρτα της κουζίνας η Έλενα με το πονηρό χαμόγελο, η Μαρίνα με τα αυστηρά της γυαλιά, ο Νίκος μπουκωμένος και πάντα με ένα ανέκδοτο, ο Γρηγόρης αμίλητος και χάλια από την φραπεδιέρα που γι’ άλλη μια φορά έσκασε στα χέρια του, η Εύα η θεά το τρελοκόριτσο, όλοι όπως τους θυμάμαι πριν από 25 χρόνια. Όλους αυτούς που μοιράστηκα την ζωή μου μαζί τους κι έχω 20 χρόνια να δω. Όλους αυτούς που δεν ξέρω που βρίσκονται και τι έχουν απογίνει. Κομμάτια μιας ζωής αθώας και τρυφερής και ωραίας! Πόσα ξενύχτια με κουβέντα πολιτική ή γκομενική ή υπαρξιακή ή σε ένα πακέτο όλα μαζί! Βλακείες να πετάγονται χωρίς να γίνονται υπαινιγμοί, φτηνό κρασί Ροτόντα ή ρετσίνα Κουρτάκη και σουβλάκια που κουβαλούσαμε τρώγοντας τα μισά στον δρόμο. Ντελίβερι δεν υπήρχε εκείνη την εποχή αλλά δεν υπήρχε και τηλέφωνο όπως προείπα για να παραγγείλεις. Το νταραβέρι δε με τον σουβλατζή το αναλάμβανε μια κοπέλα μπας και πάρουμε τις μεγάλες μερίδες και τις φρέσκες πατάτες. Να μην βλέπει ο ένας τον άλλο από το ντουμάνι του καπνού. Και λίγο πριν το ξημέρωμα να μας βρίσκει όλους στρωματσάδα. Πάλι κάποιες παραδόσεις χαθήκανε και κάποια εργαστήρια θα έμεναν πίσω!

Αλλάξαν κάποια πράγματα τελικά, αλλά ποια; Το ραδιοκασετόφωνο με τις κασέτες από τους γύφτους ήταν κολλημένο στο Δεύτερο με μερικές αναζητήσεις σε κάποιον ραδιοπειρατή με ζεστές φωνές αλλά και λόγο. Τώρα στο φορητό cd/MP3 player παίζουν cd από τους μαύρους και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ας μην το συζητάμε! Η ίδια η πολυπολιτισμικότητα της Αθήνας κατά βάση δεν άλλαξε. Απλά η ποικιλία των πολιτισμών που προέρχονταν από την Ελληνική επαρχία εναλλάχτηκε με αυτή των πολιτισμών των μεταναστών. Το χαρτάκι πίσω από την εξώπορτα, το κολλημένο με σελοτέιπ, που υπενθύμιζε την ΔΕΗ και το νοίκι, τώρα έγινε ποστ-ιτ και υπενθυμίζει πάλι τα ίδια πράγματα! Τηλέφωνο μπορεί και τώρα να μην υπάρχει, σταθερό, αλλά υπάρχει πάντα ένα κινητό. Το μπρίκι με το γκαζάκι έγιναν καφετιέρα και η κλασική φραπεδιέρα αντικαταστάθηκε με κινέζικο χτυπητήρι!

Έπαθα ένα σοκ πρέπει να το ομολογήσω. Αισθάνθηκα ότι δεν ήξερα πως να συμπεριφερθώ. Το σώμα μου ανήκε στο τώρα και το μυαλό μου σκεφτόταν όπως τότε σε άλλη εποχή. Είναι δυνατόν οι κώδικες να μην έχουν αλλάξει; Σκεφτόμενος κάποια πράγματα που συζητούσαμε συνέλαβα τον εαυτό μου να βάζει φίλτρα, νόμους και συστήματα σαν επαγγελματική υπόθεση. Και ξαναπανικοβλήθηκα. Πως θα μπορούσα να κρατήσω την χαρά, την απλότητα, την ελαφράδα ακόμα της εποχής εκείνης και να μπορέσω με αυτά σαν φίλτρα να φτιάξω κάτι σήμερα;

Γιατί έτσι θα αποκτήσει την αξία του αυτό το ταξίδι στον χρόνο!

Μπορεί όμως και να κάνω λάθος. Λες; To μέλλον θα δείξει!