Week-end

Μετά την περιπετειώδη Παρασκευή το Σαββατοκύριακο κύλησε ομαλά. Η δυναμική και αποφασιστική πρωτοβουλία του Εγώ μου να βελτιώσει την κατάσταση είχε σημαντικά θετικά αποτελέσματα. Δεν πέτυχε το 100% των στόχων αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό. Δυστυχώς κάποιες λεπτομέρειες, όπως το κρεμμύδι που δεν «έδεσε» με τον τόνο το Σάββατο ή τα δαμάσκηνα που «κλώτσησαν» με τις πατάτες την Κυριακή, μου χάλασαν κάπως την διάθεση. Γι αυτό αποφάσισα, πάλι, να περάσω σε δυναμικές κινήσεις με πρώτη και αποφασιστικότερη να ξυριστώ! Αν και τότε υπήρξε σοβαρός προβληματισμός του πως να ξυριστώ, με θετική διάθεση ξεπεράστηκε κι αυτός γρήγορα. Βοήθησε, πρέπει να ομολογήσω, και η αποφασιστικότητα των παιδιών μου. «Ρε μπαμπά κόψε τις βλακείες και τέλειωνε επιτέλους στο μπάνιο...» ήταν η σημαντικότερη παρέμβασή τους!

Φυσικά σημαντικότερο γεγονός του Σαββατοκύριακου, όπως αναμενόταν, ήταν η συναυλία του Morrissey! Τι να πρωτοθυμηθώ! Όπως είχα γράψει παλαιότερα, όταν ακούστηκε ότι θα έρθει για συναυλία, «κάποια φώτα λάμπουν πάντα!». Ο τύπος είναι απλά εκπληκτικός! Μοναδική παρουσία στην σκηνή και με σωστές ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια. «Νομίζω ότι είμαι λίγο χοντρός...» είπε χαϊδεύοντας την κοιλιά του «... αλλά όχι σαν τον Ντέμη Ρούσο! Έτσι θα είμαι του χρόνου!». Πέταξε και τις ατάκες του για τα ζώα που εξολοθρεύονται άδικα, αλλά πολλοί που δυστυχώς δεν κατάλαβαν τίποτα χαχάνιζαν και φυσικά τους «κάρφωσε» με αυτό το μοναδικό βλέμμα του.

Τα τραγούδια που ξεσήκωναν ήταν της εποχής των Smiths. Τα καινούρια προσωπικά του, που έχουν μοναδικούς στίχους, πέρασαν δυστυχώς σε δεύτερη μοίρα. Κρίμα γιατί είναι πολύ καλύτερα από τα παλιά του.

Η Kristeen Young που εμφανίστηκε σαν support προσωπικά μου άρεσε πολύ και πιστεύω ότι σύντομα θα ακουστεί δυνατά. Μοναδική performer με τσαγανό και μπρίο στην σκηνή. Την αδίκησε το σκηνικό που ήταν πολύ «ρηχό».

Από την άλλη η μπάντα του Morrissey όλοι ένα κι ένας! Αν ήταν και ο ήχος καλύτερος, κλασικό παράπονο, θα μιλούσαμε για συναυλία προδιαγραφών κλασικής μουσικής. Οι τολμηρές ενορχηστρώσεις σε κλασικά του κομμάτια δεν τράβηξαν λόγω ήχου και αδικήθηκαν. Δυστυχώς τα κλειστά στάδια δεν γίνονται εύκολα μέγαρα μουσικής. Άσε που έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια στην Ελλάδα να απολαμβάνουμε μουσική κάτω από τα αστέρια.

Νέα εβδομάδα από αύριο με τα κέφια να ανακάμπτουν! Πολλά είναι να γίνουν και θα γίνουν όσα προλάβουμε! Γιατί όπως είπε και ο Moz στη συνέντευξη του που διάβασα στη Lifo «Πάντα ζω από λεπτό σε λεπτό, από ώρα σε ώρα, χωρίς να νιώθω απερίσκεπτος. Κάθομαι εδώ και δεν ξέρω πού θα βρίσκομαι τον επόμενο μήνα, και ούτε θέλω να ξέρω. Δεν κοιτάζω το μέλλον, νιώθω πως υπάρχει μόνο παρόν και τίποτε άλλο. Γι’ αυτό μού προξενεί μεγάλη έκπληξη όταν, συναντώντας ανθρώπους και μιλώντας μαζί τους, συνειδητοποιώ ότι δεν τους προκαλεί καμία αίσθηση το γεγονός ότι είναι ζωντανοί. Το ότι αποτελούν ακόμα μέρος αυτής της ζωής. Για τους περισσότερους είναι άλλη μια μέρα – λίγη χαρά, λίγο αλκοόλ, «αυτός είμαι εγώ», «αυτό είναι το σώμα μου», μπλα, μπλα, μπλα... Κανείς ποτέ δεν λέει «πόσο μοναδικό είναι που είμαι ζωντανός, που είμαι εδώ, ΤΩΡΑ».

«... αυτό είναι το γνώρισμα μιας ποιητικής ψυχής. Να εξετάζεις συνεχώς την ύπαρξη –αν και πολλές φορές είναι αγχωτικό–, και να ρωτάς: «γιατί είμαι εδώ;», «πού πηγαίνω;», «γιατί αισθάνομαι έτσι, και πώς θα αισθανθώ όταν φτάσω στον προορισμό μου;» Αυτό είναι για μένα το αληθινό ποιητικό ένστικτο.»

» Ξαφνικά βρίσκομαι στη φάση όπου όλοι είναι μικρότεροί μου – οι συνθέτες, οι δημοσιογράφοι, όλοι... Και, αν δεν αισθανθώ αυτοπεποίθηση τώρα, δεν θα το κάνω ποτέ. Η φιλοσοφία μου είναι: πάντα έχε το μυαλό σου ανοιχτό, απλώς να ξέρεις ότι καμιά φορά μπορεί και να απογοητευτείς.»