Tο εκκλησάκι της μοναξιάς

Αναρωτιέμαι γιατί έσβησαν τα φώτα ξαφνικά.
Μήπως έχεις κανένα καντήλι για να μην καθόμαστε στο σκοτάδι;

Ένα εκκλησάκι, μπλεγμένο με τα βάτα κάτω από τα δάκρυα του ουρανού. Μόνο και παρατημένο, σκουριασμένο από την ανοιχτή πληγή του χρόνου. Το οξυγόνο της ζωής τρώει κάθε μέρα και ένα κομμάτι του. Το λευκό έγινε σκουριά και το καντήλι δεν άναψε εδώ και πολύ καιρό. Να έχεις καντήλι σβηστό ή να μην έχεις καθόλου. Τι είναι χειρότερο από τα δύο;

Από μπροστά του το βουνό, αυστηρό και απειλητικό του στέλνει κάθε μέρα τον ήλιο, να το ζεστάνει, να το φωτίσει, να γίνει το χαμένο του καντήλι. Από πίσω η θάλασσα, η αδηφάγα τρώει με την αλμύρα της και την τελευταία αστραφτερή του λεπτομέρεια χαρίζοντάς του λάγνα δροσιά και τη ψαλμωδία της Κίρκης.

Το εκκλησάκι της μοναξιάς το μόνο που χωράει είναι μια ψυχή.

Για ποιόν στήθηκε αυτό το εκκλησάκι;
Σε ποιανού αγίου τη χάρη τάχθηκε;
Να ήταν για τον νέο ή το μεγάλο, τον συγχωριανό από το δίπλα χωριό ή για κάποιο πρωτευουσιάνο;
Ερωτευμένο και με ποιαν που έτρεχε σαν τρελός κοντά της ή προδομένο και απελπισμένο με το πόδι κολλημένο στο γκάζι σε ένα τελευταίο ραντεβού μαζί της;
Και αυτός που το έστησε εδώ γιατί το εγκατάλειψε;
Γιατί πρόδωσε την τελευταία φροντίδα του δικού του ανθρώπου;
Μήπως έπαθε κάτι, αλλά ποιος;
Μήπως η γριά μητέρα που κατάκοιτη και ανήμπορη πως να φροντίσει πια το εκκλησάκι;
Ή εκείνη η αγαπητικιά που στέρεψε πια από τα δάκρυα και παντρεύτηκε επιτέλους τον τσιφλικά, που τόσα χρόνια την τριγύριζε σαν την ύαινα περιμένοντας να γευτεί το άγουρο κορμί της;

Πόσα εκκλησάκια, πόσες ιστορίες, πόσες ψυχές.
Τα βάτα μόνοι καντηλανάφτες και προσκυνητές στο εκκλησάκι της μοναξιάς.
Ο περιπατητής στέκει κλίνοντας το κεφάλι μπροστά αφουγκραζόμενος την αλησμόνητη ιστορία όπως την ξέρουν οι ψηλοί ευκάλυπτοι. Aς είναι αιωνία η μνήμη.