Love in Slow Motion

Το τζάμι θόλωνε από την διαφορά θερμοκρασίας. Ο κόσμος περνούσε τυλιγμένος πλέον στα ζεστά του ρούχα. Κρύο. Ο χειμώνας προ των πυλών. Το κόκκινο κρασί κατέβηκε γλυκά χαϊδεύοντας το λαιμό. Μαζί του και οι σκέψεις κατέβηκαν στο στομάχι κάνοντάς το να σφίξει. Είχε αργήσει. Του έλειπε τόσο καιρό που δεν είχανε συναντηθεί. Ο νέος κόμπος κατέβηκε και προστέθηκε μαζί με τους προηγούμενους. Πόσους μπορεί να χωρέσει ένα στομάχι; Δεκάδες, ίσως χιλιάδες! Χαζές αγωνίες, παιδικά σκιρτήματα. Ζήλευε τα ζευγαράκια που περνούσαν γρήγορα από μπροστά του. Κοιτούσε κλεφτά την γωνία.

Δεν πήγε σπίτι της. Είχε φοβηθεί. Πέρασε καιρός από την τελευταία τους συνάντηση. Πολλά είχαν συμβεί και στους δύο από τότε. Με τα δύο, τρία μηνύματα που αντάλλαξαν δεν κατάλαβε τι είχε συμβεί. Ήξερε όμως ότι ήταν κάτι... απροσδιόριστο αλλά υπήρχε, ήταν εκεί. Έψαχνε μια αφορμή για να βρεθούν. Η ιδέα για ποτό από μέρους της τον ξύπνησε στην κυριολεξία. Μια λέξη γκρέμισε την σκοτεινιά του προηγούμενου μήνα. Η ζωή απόκτησε νόημα αξίας μερικών λεπτών της ώρας. Δεν πήγε όμως σπίτι της. Προτίμησε ουδέτερο έδαφος. Γιατί όμως; Πόσες στιγμές είχε περάσει στο σπίτι της, μαζί της... Στο χώρο της, αυτός, μαζί της... Πόσες σκηνές είχε φανταστεί εκεί, μοναδικές βραδιές, κόκκινο κρασί, μουσική, χέρια να τρέμουν, χείλη να λιώνουν, ιδρώτας, αγάπη... Δεν πήγε σπίτι της γιατί φοβήθηκε αυτός.

Κάθισε δίπλα του. Όπως και τις προηγούμενες φορές. Δεν είχε αλλάξει καθόλου. Έτσι του φάνηκε στην αρχή αλλά... κάτι απροσδιόριστο υπήρχε, ήταν εκεί. Του είχε λείψει τόσο πολύ αλλά δεν ήθελε να την αρπάξει στην αγκαλιά του. Μιλούσε και κοιτούσε έξω τον κόσμο να περνάει. Κάποιες στιγμές δεν μιλούσε κανείς τους. Κάτι απροσδιόριστο υπήρχε, ήταν εκεί. Αισθάνθηκε τον φόβο και τους κόμπους να κατεβαίνουν ξανά στο στομάχι του. Ακόμα χειρότερα, αισθάνθηκε ασφαλής μέσα στον κόσμο. Λες και κινδύνευε από κάπου, από κάτι. Δεν του χάλασε το χατίρι και κουβαλήθηκε μέχρι εδώ, κι αυτός ήταν έτοιμος να φύγει.
«Ήταν δύσκολα τον τελευταίο μήνα. Πολλά συνέβησαν.» είπε, «Σε έψαξα, αλλά...»
«Ξέρεις, συναντιόμουνα με κάποιον τον μήνα που πέρασε.» απάντησε.
Πανικοβλήθηκε στο άκουσμα αυτό. Συνειδητοποίησε πόσο εύκολα μπορούσε να την χάσει. Μα να την χάσει από τι; Τι περίμενε να συμβεί, τι του χρωστούσε και τι της χρωστούσε. Πολλά ή ίσως και τίποτα. Τι μπορούσε να κάνει; Κράτησε τα χέρια της που λάτρευε. Περίμενε να νιώσει την μοναδική ενέργεια της να περνάει στο σώμα του. Πόσες φορές το είχε νιώσει! Μα γιατί τώρα δεν ένιωσε έτσι. Γιατί;

Στον δρόμο αισθάνθηκε καλύτερα. Της κρατούσε το χέρι και αισθανότανε καλά. Χαζεύανε τις βιτρίνες και γελούσαν ευτυχισμένα! Ναι, αισθανότανε καλύτερα! Όταν την φίλησε κλεφτά στο μάγουλο πριν χωρίσουν άρχισε να καταλαβαίνει. Δεν πήγε σπίτι της γιατί φοβόταν απλά να αντιμετωπίσει την αλήθεια. Έπρεπε να σταματήσει να ζει στο όνειρο και να πάρει τις αποφάσεις του. Τώρα! Χαμογέλασε και γεύτηκε τον κρύο αέρα.

Τελικά ήταν ωραία αυτή η μέρα!


Ο τίτλος είναι από BATT: Love in Slow Motion (The Planets)
Η εικόνα από την ταινία A Scanner Darkly