Επιτέλους έφυγε!

H ώρα έφτασε αισίως δύο. Και το εννοώ αυτό το αισίως. Δεν τολμώ να κάνω τον απολογισμό της μέρας που σε λίγο θα κλείσει και τυπικά με το κλείσιμο των ματιών μου. Δυστυχώς θα αφήσει κι αυτή αρκετά άσχημα πράγματα χαραγμένα πάνω στον κρύσταλλο που περιβάλει την καρδιά μου. Μερικές ακόμη χαρακιές θα θολώσουν την γυάλα που την φυλάω. Θα μείνουν να μου θυμίζουν ότι πολλές αποφάσεις έπρεπε να έχουν παρθεί εδώ και πολύ καιρό. Θα μου θυμίζουν αυτό που λέω αλλά δεν κάνω. Να μην περιμένω να ζωντανέψει αυτό που έχει πεθάνει. Τα θαύματα έχουν τελειώσει πριν από την Πρώτη παρουσία. Σιγά να μην περιμένουμε και την Δευτέρα.

Πάντως καταλαβαίνω από την στιγμή που ξυπνάω τι θα γίνει στην διάρκεια της μέρας μου. Σαν κάτι να με προετοιμάζει να προσέχω τι θα κάνω και πως. Τα κέφια μου ποικίλουν, το ίδιο κι ο τρόπος που ντύνομαι, που πηγαίνω στην δουλειά μου. Ακόμη και ένα τηλεφώνημα τυχαίο από κάποια τράπεζα, πέφτει την συγκεκριμένη μέρα που είμαι έτοιμος να πνίξω τον χαζοχαρούμενο που θέλει να μου πασάρει το δάνειο ή την κάρτα που δεν θέλω με τίποτα σήμερα. Παρόλα αυτά όπως λέει και το σχετικό ρητό, πάντα υπάρχει το κατάλληλο ρητό για την κατάλληλη περίπτωση, ο άνθρωπος σκέφτεται με την λογική αλλά την ώρα της πράξης πράττει με το συναίσθημα.

Τα φανάρια είναι κόκκινα, το μετρό καθυστερεί, καμιά ενδιαφέρουσα ύπαρξη δεν στέκεται απέναντί μου για να «ταξιδέψω» μέχρι την στάση μου. Ο καφές δεν έχει την σωστή αναλογία και είναι πολύ ζεστός στην αρχή και κρυώνει γρήγορα μετά. Καθυστερεί το πρώτο ραντεβού που σαν τρελός έτρεχα να προλάβω και έρχεται πιο γρήγορα το επόμενο. Ούτε ανάσα να πάρω. Η γυναίκα μου κάτι άσχετο θυμάται όταν δεν θέλω να ακούσω οτιδήποτε και τα παιδιά μου ζητάνε να αποφασίσω για το μέλλον τους όταν καταρρέει ένα ολόκληρο επιχειρηματικό σενάριο που το δούλευα μήνες.

Παρόλα αυτά καταφέρνω να συνεφέρω την όλη κατάσταση, τι διάολο μάνατζερ είμαι, και κρατάω ένα απόγευμα για να κλείσω εκκρεμότητες περισσότερο δημιουργικές. Να έχω κάτι καλό να σκέφτομαι το Σαββατοκύριακο. Και φυσικά την ώρα που αισθάνομαι ότι το αίμα κυλάει πάλι στις φλέβες μου με την σωστή ροή σκάει το ποίημα. Συνήθως είναι ένα απλό τηλεφώνημα. «Τρέχα τώρα...» λέει με διαφορετικούς τρόπους και για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Η ουσία είναι όμως ότι πρέπω να τρέξω. Και καταλήγω πάντα στο ίδιο σημείο. Να αισθάνομαι ο μαλάκας της κατάστασης. Γιατί; Tο είπαμε και παραπάνω. Πολλές αποφάσεις έπρεπε να έχουν παρθεί εδώ και πολύ καιρό.

Κατάληξη να ακούω στις δύο το πρωί ραδιόφωνο με παρέα ένα ποτό μπας και χαλαρώσω. Όχι ότι με χαλάει αλλά θα προτιμούσα να βρίσκομαι με παρέα και με καλύτερη διάθεση. Τέσσερα εισιτήρια για την αυριανή συναυλία δίπλα μου, να με κοιτάνε και τα κοιτάω με απορία, σαν να είναι το ραντεβού μου στα τυφλά της επόμενης μέρας. Δεν κάνω απολογισμό. Ξέρω έτσι κι αλλιώς τι δεν έγινε και τι κακώς έγινε. Χαίρομαι μόνο για το ότι πέρασε κι αυτή η μέρα. Ελπίζω στην αυριανή και υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα είναι καλύτερη γιατί θα την κάνω να αξίζει ΕΓΩ και μόνο ΕΓΩ!