Δευτέρα, Νοεμβρίου 20, 2006

Tο εκκλησάκι της μοναξιάς


Αναρωτιέμαι γιατί έσβησαν τα φώτα ξαφνικά.
Μήπως έχεις κανένα καντήλι για να μην καθόμαστε στο σκοτάδι;

Ένα εκκλησάκι, μπλεγμένο με τα βάτα κάτω από τα δάκρυα του ουρανού. Μόνο και παρατημένο, σκουριασμένο από την ανοιχτή πληγή του χρόνου. Το οξυγόνο της ζωής τρώει κάθε μέρα και ένα κομμάτι του. Το λευκό έγινε σκουριά και το καντήλι δεν άναψε εδώ και πολύ καιρό. Να έχεις καντήλι σβηστό ή να μην έχεις καθόλου. Τι είναι χειρότερο από τα δύο;

Από μπροστά του το βουνό, αυστηρό και απειλητικό του στέλνει κάθε μέρα τον ήλιο, να το ζεστάνει, να το φωτίσει, να γίνει το χαμένο του καντήλι. Από πίσω η θάλασσα, η αδηφάγα τρώει με την αλμύρα της και την τελευταία αστραφτερή του λεπτομέρεια χαρίζοντάς του λάγνα δροσιά και τη ψαλμωδία της Κίρκης.

Το εκκλησάκι της μοναξιάς το μόνο που χωράει είναι μια ψυχή.

Για ποιόν στήθηκε αυτό το εκκλησάκι;
Σε ποιανού αγίου τη χάρη τάχθηκε;
Να ήταν για τον νέο ή το μεγάλο, τον συγχωριανό από το δίπλα χωριό ή για κάποιο πρωτευουσιάνο;
Ερωτευμένο και με ποιαν που έτρεχε σαν τρελός κοντά της ή προδομένο και απελπισμένο με το πόδι κολλημένο στο γκάζι σε ένα τελευταίο ραντεβού μαζί της;
Και αυτός που το έστησε εδώ γιατί το εγκατάλειψε;
Γιατί πρόδωσε την τελευταία φροντίδα του δικού του ανθρώπου;
Μήπως έπαθε κάτι, αλλά ποιος;
Μήπως η γριά μητέρα που κατάκοιτη και ανήμπορη πως να φροντίσει πια το εκκλησάκι;
Ή εκείνη η αγαπητικιά που στέρεψε πια από τα δάκρυα και παντρεύτηκε επιτέλους τον τσιφλικά, που τόσα χρόνια την τριγύριζε σαν την ύαινα περιμένοντας να γευτεί το άγουρο κορμί της;

Πόσα εκκλησάκια, πόσες ιστορίες, πόσες ψυχές.
Τα βάτα μόνοι καντηλανάφτες και προσκυνητές στο εκκλησάκι της μοναξιάς.
Ο περιπατητής στέκει κλίνοντας το κεφάλι μπροστά αφουγκραζόμενος την αλησμόνητη ιστορία όπως την ξέρουν οι ψηλοί ευκάλυπτοι. Aς είναι αιωνία η μνήμη.

7 σχόλια:

weirdo είπε...

Θλιβερή η εικόνα μιας εγκατάλειψης, αλήθεια..
Ακόμα πιο θλιβερή η ιστορία που κρύβει κάθε τέτοιο εκκλησάκι.. Σου προκαλεί δέος, ακόμη κι αν δεν ξέρεις λεπτομέρειες για την τραγωδία για την οποία στήθηκε..
Παρ'όλα αυτά, κάθε μνημείο, δεν είναι παρά ένα σύμβολο.. Που μπορεί να παραμεληθεί, ακόμη και να ξεχαστεί..
Από την καρδιά αυτών που μένουν πίσω, εκεί δεν μπορεί ποτέ να σβηστεί η τραγωδία..
Καλησπέρα:

Unknown είπε...

μου αρέσουν τα ξωκλήσια-τα αγαπώ πολύ..

Mh Xeirotera είπε...

Ta erimomena ksoklisia... to iero katafigio tou Theou otan apofasizei na enkatalipsei gia ligo tin monaksia tu ouraniou katoikitiriou tou, otan thelei na apofigei ta apopnixtika livania, ta xrisopikilta templa ke ta xoris sympathia logia pu ekpemponte apo amvones vutigmenous mes stis ksilines perikoklades.

Ανώνυμος είπε...

όταν απαντάς είσαι καλός, όταν ρωτάς είσαι καλύτερος!

ΥΓ: αύριο προτείνω μίτινγκ κορυφής.

ZissisPap είπε...

weirdo η ανθρώπινη θλίψη ψάχνει εικόνες και σύμβολα, σημεία όπου μπορείς να "ακουμπήσεις", να "στηριχτείς" για να μπορέσεις να συνεχίσεις κουβαλώντας το βάρος του πόνου.
Εικόνες εγκατάλειψης, από κάθε έννοια ειδωμένες, σαν αυτή αποτυπώνονται στη καρδιά και μόνο.
Καλημέρα σας!

cherrfairy είναι τόσο μικρά και απροστάτευτα, μα τόσο έντονα σαν παρουσία!

mhxeirotera ο θεός μάλλον βρίσκεται στους ευκάλυπτους παραδίπλα :-)

Σεξ+πυρ λες;!
YΓ: Σήμερα παίζεις;

marquee de mud είπε...

βρε καλα το'πα εγω απ'την αρχη οτι εδω μεσα παιζουν κατι αγγελακια καθολου πεσμενα.

ZissisPap είπε...

marque την καλημέρα μου!