Ζώντας στην πόλη

Τα πόδια μου έχουν κολλήσει στο τσιμέντο. Κάτι ισχυρότερο από την βαρύτητα με δένει με το σκληρό υλικό. Σάρκα, αίμα, χαλίκι, πέτρα, τσιμέντο, αρχή και τέλος μαζί. Συνδεδεμένος με το κτίριο. Ένα! Μία δίοδος ανοιχτή και η μουσική σαν ορμητικός χείμαρος χτυπά το μυαλό ηδονικά και βασανιστικά. Το σώμα ακούει με το σώμα. Τα αυτιά κλείνουν, τώρα δεν χρειάζονται. Το σώμα πάλλεται σε ένα δυνατό ρυθμό, σε ένα δικό του ρυθμό. Ήταν κάτι μοναδικό! Κόσμος, δεκάδες στην ίδια κατάσταση. Ανθρώπινη θάλασσα, ανταριασμένη θάλασσα! Άνθρωποι που συναντάς το πρωί πηγαίνοντας, το βράδυ γυρνώντας, όταν τρως, όταν πίνεις, όταν ζεις στην πόλη. Κύματα όλοι μιας θάλασσας που πάει κι έρχεται συνέχεια. Και η απουσία σου γίνεται εντονότερη. Έπρεπε να είσαι εκεί. Όσο δυναμώνει η μουσική μεγαλώνει το κενό.

Ώρα μία και μισή στο πάρτι της LIFO. Συνταξιδιώτης ο αεικίνητος πρόβατος! Υπέροχη βραδιά, μπράβο! Η πόλη ζει, είναι ξύπνια, όλοι με όλους. Ούτε πόρτες, ούτε τραπέζια, ούτε τι και πως. Όπως είναι ο καθένας μας, αυτό που είναι. Πριν από ώρα έλεγα στη Νεφέλη για την ζωή στις πόλεις έξω. Πόσο οι άνθρωποι βγαίνουν από τα κλουβιά τους και συνυπάρχουν όσο το δυνατό περισσότερο. Επιτέλους αρχίζει κάτι να γίνεται και σε μας.

Και το φεγγάρι, μια μέρα πριν την πανσέληνο, μοναδικό! Κατεβαίνοντας στο κέντρο το φως του είχε πλημμυρίσει τα πάντα. Η Νεφέλη, δεν χόρταινε να το κοιτάει, λες και ήθελε να το ρουφήξει όλο. Να γεμίσει από το γλυκό φως! Απολάμβανε τη διαδρομή σαν μικρό παιδί και έγινε η διαδρομή βραδινό ταξίδι σε χώρες φανταστικές, σε μέρη μοναδικά! Μύριζε καλοκαίρι, έρωτες, χωρισμούς, τόπους με κάθε τραγούδι που έπαιζε το ραδιόφωνο.

Βραδινή βόλτα στο κέντρο της πόλης. Περιττά χιλιόμετρα και σκάλισμα αναμνήσεων. Μερικές σαν τις λακκούβες των δρόμων, επώδυνες. Άλλες σαν τις κλειστές στροφές, που πατάς το γκάζι πάντα λίγο παραπάνω κάθε φορά, ζωντανά επικίνδυνες. Τυχαία περάσματα από μέρη σημαντικά. Κάτι έχεις αφήσει σε καθένα από αυτά. Κάτι προσωπικό, κομμάτια από την ψυχή σου. Η πόλη γεμάτη από κομμάτια, όλων μας. Ποιος άραγε αποφασίζει εκείνη τη στιγμή; Γιατί έστριψα αριστερά κι όχι δεξιά; Γιατί πέρασα από τον πάνω δρόμο κι όχι από τον κάτω; ΄Ηταν η παλιά μου γειτονιά, πόσα χρόνια είχα να περάσω. Συμπτώσεις αριθμών, ημερών, τόπων, καταστάσεων. Δύο άνθρωποι που έχουν ζήσει παράλληλα. Που βρεθήκανε κάποτε στα ίδια μέρη, σε διαφορετικές θέσεις. Ωραία είναι όλα αυτά!