Που ζείτε;

Σάββατο πρωί βρισκόμαστε με ένα φίλο στο υπαίθριο πάρκινγκ μεγάλου σούπερ μάρκετ. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ελάχιστα, λιγότερα από δέκα. Παρόλα αυτά δύο ήταν παρκαρισμένα ακριβώς μπροστά από την είσοδο. Σχολιάζοντας το θέαμα με τον φίλο στρίβω για να παρκάρω σε μια θέση απέναντι από την είσοδο. Εκείνη την στιγμή βλέπω ότι η θέση αυτή μαζί με τις δύο επόμενες ήταν θέσεις αναπήρων. Σταματάω και βάζω όπισθεν για να φύγω. «Που πας;» ρωτάει απορημένος ο φίλος μου. «Είναι θέση αναπήρων...» του λέω «... θα το πάω πιο κάτω.». «Σιγά ρε, τόσες θέσεις υπάρχουν...» μου απαντάει. «Έτσι κι αλλιώς σε μισή ώρα θα έχουμε φύγει!».

Η αντιμετώπιση αυτή του φίλου μου, ενός ανθρώπου που έχει ζήσει χρόνια στο εξωτερικό, που ανήκει σε μια κοινωνικοοικονομική τάξη ανώτερη, με εκπαίδευση και γενικότερη μόρφωση που ζηλεύεις, με έκανε κουρέλι. Δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα. Από εκείνη τη στιγμή κλονίστηκε η σχέση μου με αυτό τον άνθρωπο.

Η ιστορία αυτή μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας ένα φυλλάδιο που μοιράζανε σήμερα το πρωί στο metro.

3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Με τίτλο «Η αδιαφορία είναι η μεγαλύτερη αναπηρία» κάποιος κειμενογράφος έστησε ένα απλό και ενημερωτικό εντυπάκι. Στο οπισθόφυλλο το μήνυμα του υπουργού με τις θέσεις και τα σχέδια της πολιτείας. Κάτω από όλα αυτά κυριαρχεί το μήνυμα, κι άλλο μήνυμα, «Οι ΠΟΛΙΤΕΣ κοντά στα άτομα με αναπηρία» « Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ κοντά στα άτομα με αναπηρία».

Και για να κάνουν πράξη το «τόσο κοντά» και οι πολίτες αλλά και η Πολιτεία φροντίζουν κάθε μέρα να ΜΗΝ κλείνουν τις διαβάσεις των αναπήρων, να ΜΗΝ παρκάρουν αυτοκίνητα και μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια, να ΜΗΝ απλώνονται πίνοντας τον καφέ τους σε όλο το πεζοδρόμιο, να ΜΗΝ εξαφανίζουν τα πεζοδρόμια παρατώντας σακούλες σκουπιδιών ή άδεια χαρτοκιβώτια. Ακόμη φροντίζουν κάθε ανάπηρο με τον οποίο διασταυρώνονται παραχωρώντας του χώρο να περάσει!

Φυσικά όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια χώρα που ΔΕΝ λέγεται Ελλάδα. Εκεί που ΔΕΝ περιμένουν την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ για να θυμηθούν τους ανάπηρους αλλά που ζουν μαζί τους κάθε μέρα.

Απορία μου είναι εάν έχει προσπαθήσει κάποιος από όλους αυτούς τους «υπεύθυνους» να διασχίσει κάποια μέτρα πεζοδρομίου, να διασχίσει μια διασταύρωση, να κινηθεί σε ένα κτίριο, να αναζητήσει μια τουαλέτα σαν να ήταν ανάπηρος. Τι ρωτάω τώρα θα μου πείτε. Στις 3 Δεκεμβρίου πρέπει να το συζητήσουμε. Επίσημα την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ.

Εσείς που ζείτε τελικά;!