Τι νέοι που φτάσαμεν εδώ...

Τ ι νέοι που φτάσαμεν εδώ, στο έρμο νησί, στο χείλος
του κόσμου, δώθε απ' τ' όνειρο και κείθε από τη γη!
Όταν απομακρύνθηκεν ο τελευταίος μας φίλος,
ήρθαμε αγάλι σέρνοντας την αιωνία πληγή.

Με μάτι βλέπουμε αδειανό, με βήμα τσακισμένο
τον ίδιο δρόμο παίρνουμε καθένας μοναχός,
νοιώθουμε τ' άρρωστο κορμί, που εβάρυνε, σαν ξένο,
υπόκωφος από μακρυά η φωνή μας φτάνει αχός.

Η ζωή μας διαβαίνει, πέρα στον ορίζοντα σειρήνα,
με θάνατο, καθημερνό θάνατο και χολή
μόνο, για μας η ζωή θα φέρει, όσο αν γελά η αχτίνα
του 'ηλιου και οι αύρες πνέουνε. Κι είμαστε νέοι, πολύ
νέοι, και μας άφησαν εδώ, μια νύχτα, σ' ένα βράχο,
το πλοίο που τώρα χάνεται στου απείρου την καρδιά,
χάνεται και ρωτιόμαστε τί νά 'χουμε, τί νά 'χω,
που σβήνουμε όλοι, φεύγουμε έτσι νέοι, σχεδόν παιδιά!

του Κώστα Καρυωτάκη

Η σημερινή μου μέρα θα μπορούσε να είναι η μονογραφία όλου του χρόνου. Τόσα πάνω και κάτω, τόσες εκρήξεις χαράς αλλά και θλίψης, τόσες ελπίδες με τόσες απορρίψεις.

Ξεφεύγουνε απ' το σύννεφον αχτίδες
και κρύβονται στα μάτια της· τη βρέχει
μια λεμονιά με δυο δροσοσταλίδες
που στάθηκαν στο μάγουλο διαμάντια
και που θαρρείς το δάκρυ της πως τρέχει
καθώς χαμογελάει στον ήλιο αγνάντια.

Έντονη μέρα, καλά πέρασε και άφησε βαθιές χαρακιές.
Με αγάπη καμωμένες και με γλυκιά στοργή αλλά χαρακιές.
Θα βοηθήσουνε όμως για την αύριο και πέρα.
Θα γίνουν θύμησες και αναμνήσεις γλυκές.
Ας είναι καλά αυτοί που χάραξαν.

Είναι δύσκολο να αντέξεις ένα χείμαρο που παρασέρνει τα πάντα στο ξέσπασμά του.
Τώρα το καταλαβαίνω αλλά έτσι είναι, δεν αλλάζει αυτό.