Μου τα χώνω!

Εκνευρίζομαι.

Αισθάνομαι πραγματικά μαλάκας γιατί έχω επιτρέψει στον εαυτό μου να έρθει σε αυτή την κατάσταση. Τόσα χρόνια ολιγωρίας και δειλίας. Ανευθυνότητα που τώρα σκάει στο κεφάλι πραγματικά αθώων παιδιών. Παίζαμε εμείς οι μεγάλοι τους ζογκλέρ. Πετούσαμε τα μαχαίρια κάνοντας τους αδιάφορους. Φορώντας μαντίλια στα μάτια για να εντυπωσιαζόμαστε εμείς οι ίδιοι. Τι σπουδαίοι που είμαστε! Τι τέλειοι ισορροπιστές! Κοινωνικά αποδεκτοί και πετυχημένοι! Σαν τους μπαλαντέρ μιας τράπουλας σημαδεμένης. Πολύτιμο χαρτί που κολλάει παντού αλλά δεν ανήκει πουθενά.

Μαλακίζομαι.

Έζησα τα περισσότερα χρόνια με άφθονα πέπλα να καλύπτουν όλες τις ατέλειες. Ωραία τεχνική το μπάλωμα. Κι όσο πιο περιποιημένο τόσο πιο αποδεκτό. Σαν να παίρνεις μεγαλύτερη τηλεόραση όταν μεγαλώνει η μυωπία σου αντί να παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι γυαλιά. Ή ακόμη καλύτερα ότι η τηλεόραση σε χαλάει! Πόσο κολλημένος μπορεί να είσαι; Απάντηση, όσο δεν το φαντάζεσαι! Σύστημα επίθεση χωρίς κέντρο και άμυνα. Μόνο ένας φουκαράς τερματοφύλακας να μαζεύει τα μπαλάκια! Θες και πρωτάθλημα κακομοίρη!

Τσαντίζομαι.

Προτιμούμε να πεθάνουμε μέσα στην άνοια και την ανία. Να μας φταίνε οι άλλοι, το σύστημα, η πουτάνα η κοινωνία, η κακή μας η τύχη. Απολαμβάνουμε τη μιζέρια και ανακυκλώνουμε την απάθεια. Παίχτες ενός τηλεπαιχνιδιού με λάγνες υποσχέσεις πίσω από το γυαλί. Κριτές και μη συμμετέχοντες μιας άλλης κοινωνίας, ξένης, των άλλων αυτών που ζηλεύουμε και μισούμε. Κι όταν πρέπει να πάρουμε θέση, να επιλέξουμε, απλά αγοράζουμε κι άλλη μια συσκευή για να βλέπουμε ταυτόχρονα.

Σκάω.

Τώρα που το πήρα επιτέλους απόφαση, τώρα που δεν υπάρχει αύριο, τώρα που η πληγή που γυρνάει το μαχαίρι είναι σε άλλα σώματα, σε άλλες ψυχές αθώες. Τώρα που είναι τα πραγματικά ζόρια. Τώρα που θέλω όλα να είναι καθαρά, ξεκάθαρα. Τώρα που δεν πρέπει να κάνω πίσω γιατί χρωστάω ήδη πολλά. Χρέη που έχω φορτώσει σε άλλες πλάτες. Θα σκάσω τώρα που βλέπω.

Ψάχνομαι.

Το παράδοξο είναι ότι κατάλαβα το αδιέξοδο όταν κατάφερα να μπω στην αφαίρεση. Όταν προσπάθησα να καθαρίσω τα φιμέ τζάμια που καλύπτουν την ασχήμια και το καθαρό φως. Αυτό το λευκό. Όχι της αγνότητας, αυτό είναι βλακεία και για σχιζοφρενείς. Αλλά αυτό της απλότητας. Τότε χάθηκαν οι επαφές. Οι απλές και καθαρές απαντήσεις πόνεσαν. Μπορεί να είναι και λάθος αλλά είναι εύκολο να αντικρουσθούν. Χρειάζονται όμως εξίσου καθαρές ανταπαντήσεις. Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Η επιφανειακή ωριμότητα χάνεται ως δια μαγείας και μια άνευ λόγου άρνηση εμφανίζεται. Δεν θέλω να μου πεις τι δεν θέλεις ή τι δεν πιστεύεις ή τι θα ήθελες. Θέλω να μάθω επιτέλους τι θέλεις, γιατί το πιστεύεις και τι θα κάνεις για να το έχεις.

Χαίρομαι.

Με τα χαμόγελα που μπορώ να αντικρίζω ακόμα. Με τους ανθρώπους που μοιράζομαι και με ανέχονται. Γιατί υπάρχει φως και το θέλω. Που θα πονέσω και θα ζοριστώ αλλά για να καθαρίσω. Γιατί θέλω να ζήσω ξανά πραγματικά! Ξανά!