Φως

Δεν χρειάστηκε καμιά προσπάθεια για να ξυπνήσει. Δεν κοιμόταν καν. Εδώ και πολλά χρόνια είχε ξεχάσει πως είναι να κοιμάσαι. Πως είναι να κλείνεις τα μάτια αφήνοντας ένα στεναγμό ανακούφισης περνώντας από τον ένα κόσμο στον άλλο. Να στριφογυρνάς το σώμα σου μέχρι να βρει την σωστή θέση. Πως να αγκαλιάζεις με άλλο ένα σώμα και μαζί να ονειρεύεστε. Το μόνο που έκανε, και ήταν πολύ καλός σε αυτό, ήταν να ελέγχει το σώμα του απόλυτα. Μπορούσε να σταματήσει σχεδόν τους χτύπους της καρδιάς του. Έμπαινε σε ένα κενό κόσμο, λευκό, απόλυτα λευκό. Δεν σκέφτονταν, δεν ονειρεύονταν, δεν υπήρχε, δεν ζούσε. Όνειρα είχε σταματήσει να βλέπει από μικρό παιδί. Τα θεωρούσε πλάνες σκέψεις, πνευματικές ρεύσεις. Ζούσε μόνο μέσα από την πραγματικότητα. Ότι έπιανε, ότι αισθανότανε, ότι έβλεπε, μόνο αυτά μετρούσαν και είχαν αξία πραγματική. Όσο περνούσαν τα χρόνια περιορίζονταν στα απολύτως απαραίτητα. Δεν είχε καμιά διάθεση για αναζητήσεις. Όσα λιγότερα τόσο το καλύτερο. Όσο λιγότερο ζούσε ακόμη καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα σταματούσε κι αυτή του η ζωή.

Αισθάνθηκε κάτι. Αν και είχε ξεχάσει κι αυτές τις αισθήσεις του ακόμα. Να ανοίξει τα μάτια του. Γιατί όμως να το κάνει; Τι διαφορετικό θα έβλεπε σήμερα; Θα τ’ άνοιγε αργότερα. Κι αυτή η σκέψη χάθηκε τόσο εύκολα όπως όλες τους. Τουλάχιστον να άλλαζε στάση. Καθώς ξεκίνησε την κίνηση αλλαγής στάσης σταμάτησε αμέσως. Πανικοβλήθηκε και από τρόμο δεν άνοιξε τα μάτια. Φοβήθηκε. Με αργή κίνηση πλησίασε το ένα χέρι το άλλο. Δεν ήταν εκεί. Πως έγινε; Πότε; Αναψηλάφησε με τρόμο και με την ελπίδα ότι είχε καταλάβει λάθος. Τα μάτια του ερμητικά κλειστά. Ήταν αλήθεια. Έλειπαν.

Έπρεπε να σηκωθεί. Άνοιξε τα μάτια του και τα έκλεισε αμέσως. Κι άλλη έκπληξη τον περίμενε. Υπήρχε φως, ένα έντονο φως. Έφερε το χέρι του μπροστά στα μάτια για να τα προστατέψει. Διστακτικά τ΄ άνοιξε. Το έντονο φως τον πονούσε. Μόλις συνήθισε κάπως είδε ότι έμπαινε από μια πόρτα στο βάθος του δωματίου. Μα υπήρχε πόρτα; Ήταν σίγουρος ότι είχε πετάξει και την πόρτα μαζί με τα παράθυρα. Δεν τα χρειαζόταν. Κοίταξε τα χέρια του. Έλειπαν οι αλυσίδες. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος τους. Κι όμως ήταν σίγουρος, αυτός ο ίδιος τις είχε φορέσει. Τότε που αποφάσισε ότι δεν χρειάζονταν ούτε την ελευθερία.

Περπάτησε με συρτά βήματα προς την πόρτα. Κάθε βήμα που έκανε πονούσε λιγότερο. Κάθε λεπτό που έμενε εκτεθειμένος στο φως άλλαζε στάση το σώμα του. Ψήλωνε, ίσιωνε, δυνάμωνε! Όταν έφτασε στην πόρτα ήταν άλλος άνθρωπος. Ήταν πεσμένη κάτω. Την σήκωσε και προσπάθησε να την βάλει στους μεντεσέδες. Τα κατάφερε. Επιτέλους τα πράγματα ήταν στη θέση τους. Όπως έπρεπε, όπως ήταν πάντα. Σίγουρα.

Σίγουρος και ασφαλής γύρισε την πλάτη του στην πόρτα και ξεκίνησε. Αυτός και η ελευθερία του ξανά μαζί!