Πέμπτη, Ιανουαρίου 18, 2007

Φως

Δεν χρειάστηκε καμιά προσπάθεια για να ξυπνήσει. Δεν κοιμόταν καν. Εδώ και πολλά χρόνια είχε ξεχάσει πως είναι να κοιμάσαι. Πως είναι να κλείνεις τα μάτια αφήνοντας ένα στεναγμό ανακούφισης περνώντας από τον ένα κόσμο στον άλλο. Να στριφογυρνάς το σώμα σου μέχρι να βρει την σωστή θέση. Πως να αγκαλιάζεις με άλλο ένα σώμα και μαζί να ονειρεύεστε. Το μόνο που έκανε, και ήταν πολύ καλός σε αυτό, ήταν να ελέγχει το σώμα του απόλυτα. Μπορούσε να σταματήσει σχεδόν τους χτύπους της καρδιάς του. Έμπαινε σε ένα κενό κόσμο, λευκό, απόλυτα λευκό. Δεν σκέφτονταν, δεν ονειρεύονταν, δεν υπήρχε, δεν ζούσε. Όνειρα είχε σταματήσει να βλέπει από μικρό παιδί. Τα θεωρούσε πλάνες σκέψεις, πνευματικές ρεύσεις. Ζούσε μόνο μέσα από την πραγματικότητα. Ότι έπιανε, ότι αισθανότανε, ότι έβλεπε, μόνο αυτά μετρούσαν και είχαν αξία πραγματική. Όσο περνούσαν τα χρόνια περιορίζονταν στα απολύτως απαραίτητα. Δεν είχε καμιά διάθεση για αναζητήσεις. Όσα λιγότερα τόσο το καλύτερο. Όσο λιγότερο ζούσε ακόμη καλύτερα. Έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή θα σταματούσε κι αυτή του η ζωή.

Αισθάνθηκε κάτι. Αν και είχε ξεχάσει κι αυτές τις αισθήσεις του ακόμα. Να ανοίξει τα μάτια του. Γιατί όμως να το κάνει; Τι διαφορετικό θα έβλεπε σήμερα; Θα τ’ άνοιγε αργότερα. Κι αυτή η σκέψη χάθηκε τόσο εύκολα όπως όλες τους. Τουλάχιστον να άλλαζε στάση. Καθώς ξεκίνησε την κίνηση αλλαγής στάσης σταμάτησε αμέσως. Πανικοβλήθηκε και από τρόμο δεν άνοιξε τα μάτια. Φοβήθηκε. Με αργή κίνηση πλησίασε το ένα χέρι το άλλο. Δεν ήταν εκεί. Πως έγινε; Πότε; Αναψηλάφησε με τρόμο και με την ελπίδα ότι είχε καταλάβει λάθος. Τα μάτια του ερμητικά κλειστά. Ήταν αλήθεια. Έλειπαν.

Έπρεπε να σηκωθεί. Άνοιξε τα μάτια του και τα έκλεισε αμέσως. Κι άλλη έκπληξη τον περίμενε. Υπήρχε φως, ένα έντονο φως. Έφερε το χέρι του μπροστά στα μάτια για να τα προστατέψει. Διστακτικά τ΄ άνοιξε. Το έντονο φως τον πονούσε. Μόλις συνήθισε κάπως είδε ότι έμπαινε από μια πόρτα στο βάθος του δωματίου. Μα υπήρχε πόρτα; Ήταν σίγουρος ότι είχε πετάξει και την πόρτα μαζί με τα παράθυρα. Δεν τα χρειαζόταν. Κοίταξε τα χέρια του. Έλειπαν οι αλυσίδες. Δεν υπήρχε κανένα ίχνος τους. Κι όμως ήταν σίγουρος, αυτός ο ίδιος τις είχε φορέσει. Τότε που αποφάσισε ότι δεν χρειάζονταν ούτε την ελευθερία.

Περπάτησε με συρτά βήματα προς την πόρτα. Κάθε βήμα που έκανε πονούσε λιγότερο. Κάθε λεπτό που έμενε εκτεθειμένος στο φως άλλαζε στάση το σώμα του. Ψήλωνε, ίσιωνε, δυνάμωνε! Όταν έφτασε στην πόρτα ήταν άλλος άνθρωπος. Ήταν πεσμένη κάτω. Την σήκωσε και προσπάθησε να την βάλει στους μεντεσέδες. Τα κατάφερε. Επιτέλους τα πράγματα ήταν στη θέση τους. Όπως έπρεπε, όπως ήταν πάντα. Σίγουρα.

Σίγουρος και ασφαλής γύρισε την πλάτη του στην πόρτα και ξεκίνησε. Αυτός και η ελευθερία του ξανά μαζί!

10 σχόλια:

Tamara de Lempicka είπε...

Απολυτη ηδονη , η πραγματικη αισθηση της ελευθεριας...Οταν δεν εχεις αναγκη(εξαρτηση) απο τιποτα , τοτε ειναι που τα εχεις ολα!

Ανώνυμος είπε...

Δεν μπορεί να ζήσει κανείς χωρίς το οξυγόνο που του δίνει το αίσθημα ότι είναι ελεύθερος :)

weirdo είπε...

Πολύ.. Πολύ όμορφο..
Έχετε μια μοναδική ικανότητα να δείχνετε πάντα στο 'φως'..
Έχετε πλησιάσει, είμαι σίγουρη..
Αναπνεύστε, λοιπόν.. Αργά..
(αργά είπαμε, μην βιάζεσθε..:p)
Καλησπέρα!

Erwtas Stomaxhs είπε...

καλά ταξίδια από ' δω και πάνω!

ZissisPap είπε...

tamara είναι αίσθηση η ελευθερία ή βίωμα; Θα έδινες την ζωή σου για μια απλή αίσθηση;!

σεξπυρ θέλω να ΕΙΜΑΙ ελεύθερος κι όχι να αισθάνομαι ελεύθερος!

weirdo στην αρχή πονάς. Καίει το οξυγόνο το στήθος σου και μερικά εγκεφαλικά κύτταρα. Συνηθίζεις δύσκολα. Εύκολα κοιτάς πίσω, στα σκοτεινά, στην κρυψώνα σου. Αυτό το "φως" πόσο μας δυσκολεύει;!
Καλησπέρα σας!

stomaxi ευχαριστώ από 'δω κάτω!
Σε λίγο θα συναντηθούνε οι πορείες μας :-)

Tamara de Lempicka είπε...

γιατρε μου, μη χανεσαι στις λεξεις ας συναντηθουμε στο νοημα...για να αισθανεσαι ελευθερος θα πρεπει και να το βιωνεις μεσα σου. Αν το μεσα σου δεν ειναι ελευθερο τοτε δεν το αισθανεσαι κιολας...απλα προσποιεισαι...εγω δε μιλησα γι'αυτο...

Epsilon είπε...

θα συμφωνήσω με την Tamara δεν έχει νόημα να παίζουμε με τις λέξεις! Είσαι ελεύθερος αν νιώθεις έτσι ακόμα κι όταν 1000 πράγματα κρέμονται ή εξαρτώνται από σένα. Αυτή είναι η δική μου ελευθερία και μέχρι σήμερα δε με έχει απογοητεύσει!
Το κείμενο μου φάνηκε πολύ ωραίο! Επιπέδου :-ΡΡΡ

mc είπε...

Sig, προσπαθώ να σταματήσω να σε διαβάζω μα δεν τα καταφέρνω.
Στεναχωριέμαι γιατί δεν κάνω τίποτα από όλα αυτά που θέλω και που κάθε φορά εσύ με τόση σιγουριά γράφεις. Σε ζηλεύω γιατί δε θυμάμαι πώς είναι να βλέπεις όνειρα με ανακούφιση.

ZissisPap είπε...

tamara θα χαθώ λίγο μέσα στις λέξεις γιατί αυτές είναι η δύναμή μας. Και όπως ξέρεις το λογοπαίγνιο αποκαλύπτει τα πάντα. Όπως η κάθε γραμμή που χαράσσεις. Όπως κάθε πινελιά στο πίνακά σου.
"Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβούμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος".
Η απόλυτη(!) ελευθερία; Για κάποιους ίσως, όχι όμως για μένα, ακόμη :-)

epsilon το ξέρεις πολύ καλά ότι δεν παίζουμε με τις λέξεις. Οι λέξεις είναι σαν τις γραμμές και τα χρώματα στους πίνακες της Τamara. Είναι η έκφρασή μας. Τα να επιλέξεις να εξαρτώνται πράγματα από σένα είναι ελευθερία δική σου. Προσοχή όμως γιατί αυτοί ή αυτά που εξαρτώνται από σένα μπορεί να "χάνουν" την δική τους ελευθερία! Κακό πράγμα η εξάρτηση :-P

ampot μην με ζηλεύεις γιατί δεν βλέπω όνειρα. Αν και τελευταία κάτι είδα αλλά δεν θυμάμαι. Το "φως" ήταν λίγο :-)

Kwlogria είπε...

Ο δρόμος προς τη λύτρωση είναι τόσο γαμημένα δύσκολος... Υπομονή και δουλειάαααα θέλει... το γαμήδι! Υπομονή και θα τη βρούμε την άκρη. Λέω γω τώρα. Καλημέρα:)