Ενάντια στη βαρύτητα

Σε συνέχεια από την «τρελή σοφία» και σε απάντηση στην πολυκατάθλιψη που κυκλοφορεί με τα μοντελάκια χειμώνας-άνοιξη 2007. Φυσικά και είναι απόσπασμα από τον βιβλίο του Τομ Ρόμπινς «Αγριόπαπιες ΠΕΤΟΥΝ ΑΝΑΣΤΡΟΦΑ»!

… Πότε θα εξελιχθούν αρκετά οι διανοούμενοί μας ώστε να αποδώσουν στο κέφι και την ευθυμία έστω ένα μικρό κλάσμα του σεβασμού που αποδίδουν τόσο πλουσιοπάροχα στη βαρύτητα, τη σοβαρότητα και την κακοτυχία;

.... Η κωμωδία θεωρείται κατώτερη από την τραγωδία κυρίως λόγω της κοινωνικής επικράτησης μιας ναρκισσιστικής παθολογίας. Με άλλα λόγια, εκείνοι που θεωρούν πολύ σπουδαίο τον εαυτό τους για να γελάσουν με την ίδια τους τη συχνά γελοία συμπεριφορά επενδύουν στη σοβαρότητα επειδή υποστηρίζει τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου με τις οποίες ζουν. Πολλοί δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τέτοιες ψευδαισθήσεις.

... «Ο καπιταλισμός», έγραψε ο Κούσπιτ, «ενθαρρύνει τον παθολογικά μεγαλομανή εαυτό, επειδή ενθαρρύνει την επιδεικτική κατανάλωση αποκτημάτων που συμβολίζουν τη μεγαλομανία του». Θα πρόσθετα ότι η άκαμπτη τυφλή αφοσίωση σε μια συγκεκριμένη θρησκευτική ή πολιτική παράταξη είναι με τον ίδιο τρόπο σύμπτωμα παθολογίας.
Η ειρωνεία εδώ είναι ότι ο ίδιος κακοήθης ναρκισσισμός που αποκαλύπτεται μέσα από την μεμψιμοιρία, την αλαζονεία, την πλεονεξία, τη μνησικακία, το άγχος, την αυστηρότητα, τον αμυντικό κυνισμό και την επιθετική φιλοδοξία, κρατά τελικά τους ματαιόδοξους έξω από τον παράδεισό τους. Ανάμεσα στους εγωκεντρικούς κλαψιάρηδες, η απελπισία είναι εθιστική σαν την ηρωίνη και πιο δημοφιλής από το σεξ, για τον απλό λόγο πως όταν κάποιος είναι δυστυχισμένος έχει τη δικαιολογία να ασχολείται συνέχεια με τον εαυτό του. Η μιζέρια γίνεται ένα είδος συναισθηματικού αυνανισμού. Η κατάθλιψη, όταν εκτονώνεται στους άλλους, γίνεται όπλο. Για κείνους που είναι διατεθειμένοι να μειώσουν και να διαμορφώσουν το εγώ τους, να το υποτάξουν γελώντας, ο επίγειος παράδεισος είναι μια σαφής δυνατότητα.