Στη συνέχεια με τράβηξε ο χρωματισμός των ασπρόμαυρων φωτογραφιών. Η τεχνική που χρησιμοποιούσα ήταν μικτή. Πενάκι, τέμπερα ή μελάνι, και αερογράφος. Αργότερα προχώρησα και στην επέμβαση σε slide με την ίδια τεχνική, αλλά με εκολίνες, ειδικά μελάνια καθώς και αερογράφο νέας τεχνολογίας τούρμπο (1987) όπου πετύχαινες σταθερή γραμμή πάχους σχεδόν χιλιοστού και χωρίς το φόβο του φτυσίματος. Στα 35άρια δε ήταν το μεγάλο ζόρι αλλά και η μεγάλη ευχαρίστηση.
Το δείγμα αυτό είναι από τις πρώτες δουλειές μου σε υπολογιστή όταν έπαψε ο αερογράφος να έχει χώρο μέσα στο σπίτι και τη θέση του πήρε ο αερογράφος του photoshop στο πρώτο μου mac. Αυτό που με σιγουριά μπορώ να πω είναι ότι η επεξεργασία με μάσκες και λάθη και μικροεπεμβάσεις στην τυπωμένη φωτογραφία βγάζει αποτέλεσμα πιο κοντά στην αύρα της παλιάς φωτογραφίας. Η ηλεκτρονική επεξεργασία, όσο κι αν μπορεί να φτάσει σε υψηλά επίπεδα τελειότητας και έχοντας τη δυνατότητα να επέμβεις ξανά και ξανά, δεν έχει αυτό το πότισμα του χαρτιού από τα μελάνια ούτε και την υφή του ψεκάσματος του αερογράφου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου