Χημικό κράτος

Ήμασταν στα Προπύλαια, φίλοι, παιδιά, γνωστοί για να φωνάξουμε.

Να φωνάξουμε για μια εν ψυχρώ δολοφονία.

Αυτό είναι που θέλουν να περάσει στα ψιλά και να μείνει στην μνήμη μόνο η εικόνα της καταστροφής.

Την ώρα που κατεβαίναμε την Μαυρομιχάλη και την Ιπποκράτους δεν υπήρχε ούτε ένας αστυνομικός.

Είδαμε τις πέτρες στα χέρια, τα κράνη που μοιραζόντουσαν, τα σακίδια με τις μολότοφ. Αυτά τα είδαμε πάλι μόνο εμείς;

Αυτό λέγεται προδιαγραμμένο έγκλημα.

Αυτό λέγεται έλλειψη ΠΡΟΛΗΨΗΣ.

Οι πρώτες φωτιές άναψαν Πανεπιστημίου και Ιπποκράτους σε κάδους.

Πριν ξεκινήσει η πορεία είχαν αρχίσει τα σπασίματα στην Χαριλάου Τρικούπη, πολύ πιο μπροστά από την αρχή της πορείας. Καταλάβαμε ότι θα ήταν δύσκολα τα πράγματα.

Τα παιδιά είχαν μπει σε ένα μπλοκ στην αρχή της πορείας.

Όταν ξεκινήσαμε εμείς από τα Πρoπύλαια αυτοί ήταν ήδη στην Ομόνοια δίπλα στους κνίτες.

Μιλάμε για αρκετό κόσμο στην πορεία.

Με την εμφάνιση των πρώτων δυνάμεων ΜΑΤ στην Ιπποκράτους και Ακαδημίας άρχισε ο πετροπόλεμος. Άρχισαν τα πρώτα επεισόδια.

O κόσμος γιουχάριζε αυτούς που έσπαγαν βιτρίνες και στάσεις.

«Είμαστε μαζί σας, είμαστε μαζί» φώναζαν αυτοί.

Πάλι γιουχάρισμα...

Με το που έπεσαν οι μολότοφ στο κτίριο του Αρσακείου λούστηκε ο τόπος από χημικά.

Ψάχναμε να βρούμε από που ερχόντουσαν. Δεν υπήρχε καμιά οπτική επαφή με αστυνομία.

«Από πάνω...» ακούστηκε ένα φίλος μου.

Μας πετούσαν τα χημικά από ταράτσες κτιρίων!

Μέτρα ΠΡΟΛΗΨΗΣ!

Μπήκαμε στη Στοά του Βιβλίου και κατεβήκαμε στη Σταδίου.

Πέρασε ένα μπλοκ από την Ομόνοια.

Τα παιδιά κατέβηκαν στο Μετρό για να φύγουν.

Εμείς κατεβήκαμε πλατεία Γκοτζιά και πέσαμε στο σώμα του ΚΚΕ.

Παραδέχτηκα οργάνωση και ετοιμότητα. Το έχουν σπουδάσει οι άνθρωποι το πράγμα. Δεν υπήρχε περίπτωση να σπάσει με τίποτα.

Τελικά πρέπει να ανήκεις κάπου για να μπορέσεις να επιβιώσεις. Δεν υπάρχει χώρος για ανένταχτους και πολίτες που απλά θέλουν να φωνάξουν.

Λέγεται και ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, αλλά για ποια δημοκρατία να μιλήσουμε;

Καταφύγαμε στα στενά του Μοναστηρακίου.

Τα παιδιά βγήκανε από το σταθμό λόγω δακρυγόνων. Άλλο ένα πονεμένο κεφάλαιο. Σταθμοί χωρίς εξαερισμό. Κι αν δεν ήταν δακρυγόνα αλλά φωτιά τι θα γινόταν;

Το δύσκολο ήταν να περάσουν την Πανεπιστημίου. Χημικά πολλά αλλά δεν έβλεπαν αστυνομία.

Μέτρα ΠΡΟΛΗΨΗΣ!

Μαζί με πολύ κόσμο ανεβήκαν προς τη Χαριλάου Τρικούπη και ξέφυγαν.

Βλέπαμε τα πλάνα στις τηλεοράσεις και λέγαμε εκεί ήμασταν πριν από λίγο, κι εκεί, κι εκεί...

Αλλά να μην ξεχνάμε την εν ψυχρώ δολοφονία. Να μην ξεχνάμε την ασύστολη χρήση και την εν ψυχρώ ρίψη δακρυγόνων.

Υπάρχει κάποιος που πιστεύει ότι αυτοί οι «οργανωμένοι» τύποι θα σταματήσουν ποτέ με τα δακρυγόνα;

Περάσαμε από τα Προπύλαια μετά τις 10 το βράδυ ανεβαίνοντας προς Εξάρχεια.

Οι αστυνομικοί ταμπουρωμένοι και η ατμόσφαιρα αποπνικτική από τα χημικά.

Στην Ιπποκράτους τα πυροσβεστικά παραταγμένα.

Καίγανε τα μάτια μας.

Μπήκαμε στην στοά του Όπερα για να πάρουμε ανάσα.

Βγαίνοντας στην Ακαδημίας τα πράγματα ήταν πολύ χειρότερα.

Καιγόταν ένα κτίριο. Η Μαυρομιχάλη κλειστή.

Κατευθυνθήκαμε προς Χαριλάου Τρικούπη. Φωτιές σε κάδους δεξιά κι αριστερά του δρόμου.

Μετά τη Ναβαρίνου ηρεμήσαμε.

Μικροεστίες φωτιάς σε κάδους ως επί το πλείστον συναντήσαμε μέχρι τη Διδότου.

Στην τηλεόραση η μόνη αξιόλογη θέση καθώς και ψύχραιμος δομημένος λόγος ακούστηκε από ένα δημοσιογράφο του Αντένα, τον Γιώργο Καραιβάζ αν δε κάνω λάθος.

Οι υπόλοιποι αναμετάδιδαν σαν ποδοσφαιρικό αγώνα ότι έβλεπαν στις οθόνες τους κι ανακύκλωναν τα ίδια και τα ίδια ξεχνώντας την εν ψυχρώ δολοφονία.

Η καραμέλα της τρομοκρατίας και του εκφοβισμού σ’ όλο της το μεγαλείο.