Το κράτος σκοτώνει κάθε μέρα.
Μερικές φορές και με σφαίρες.
Όταν σκοτώνεται άδικα ένας άνθρωπος είναι ανεπίτρεπτο να μιλάνε για καμένα καταστήματα και «περιουσίες». Αυτά θα φτιαχτούν ξανά με τη «βοήθεια» του συστήματος.
Το παιδί όμως δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω.
Εάν θέλεις να «προστατέψεις» τις περιουσίες των αθώων πολιτών τότε να σταθείς μπροστά τους. Να προσφέρεις θυσία τον εαυτό σου για να κατευνάσεις την δίκαια οργή του πλήθους. Αυτός είναι και ο μόνος ρόλος σου γελοίε πολιτικέ.
Να υπηρετείς τους πολίτες.
Δεν υπάρχει παραίτηση σε τέτοιες περιπτώσεις. Υπάρχει το χαρακίρι. Όλης της Βουλής.
Γιατί όλοι είναι υπεύθυνοι.
Όταν είσαι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας που σκοτώνει τους πολίτες της δεν λυπάσαι και δεν ελπίζεις ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη. Πηγαίνεις σπίτι σου. Έχεις αποτύχει.
Είναι το μόνο που μπορείς να κάνεις για να σώσεις την Δημοκρατία.
Όταν γράφουν ότι κινδύνευσε η ζωή αθώων ανθρώπων εννοούν και τη ζωή του παιδιού; Εννοούν τη ζωή των παιδιών μου που είναι σ’ αυτή την ηλικία; Εννοούν τη δική μου που κυκλοφορώ στο δρόμο;
Εννοούν κάτι άλλο;
Πόσο θράσος και έλλειψη ευθύνης μπορεί να έχεις όταν είσαι εσύ αυτός που σκότωσε γιατί είσαι η κυβέρνηση και η συγκυβέρνηση και η λανθάνουσα εξουσία, να ζητάς με επιστολή συγγνώμη από τους γονείς ενός αδικοσκοτωμένου παιδιού;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου