Inscrutable, Impossible, but Always Glamorous

Παρασκευή βράδυ, μάλλον πρώτες ώρες Σαββάτου η ΕΤ1 προέβαλλε την ταινία του Λιούμπιτς με τίτλο «ANGEL». Η ταινία δεν είναι από τις καλύτερες της εποχής της, αν και για μένα, παραμένει από τις ωραιότερες. Το μεγάλο της ατού είναι η πρωταγωνίστρια της, η μοναδική Μάρλεν Ντίτριχ (Marlene Dietrich).

Η ατμόσφαιρα της ταινίας του ’37 είναι πραγματικά ονειρική με μοναδικό ύφος, εκπληκτική φωτογραφία, απλό μεν αλλά σφιχτό σενάριο. Η Μάρλεν υποδύεται σε έναν διπλό ρόλο μια μυστηριώδη γυναίκα η οποία ζει διπλή ζωή μεταξύ Παρισιού και Λονδίνου. Αισθησιακή στο Παρίσι, αριστοκράτισσα στο Λονδίνο. Ο ρόλος είναι από τους καλύτερους που την έχω δει. Σε ένα Παρισινό σπίτι, μια παράνομη χαρτοπαιχτική λέσχη και όχι μόνο, ο Χάλτον γνωρίζει μια μυστηριώδη γυναίκα, με την οποία περνάει το βράδυ. Παράφορα ερωτευμένος μαζί της από την πρώτη στιγμή της ζητάει να μείνει μαζί του. Στο εστιατόριο όπου δειπνούν ο πρώτος βιολιστής της ορχήστρας κατευθύνεται προς το μέρος τους και τους αφιερώνει μια μοναδική μελωδία. Στην ερώτηση της Μάρλεν «Ποιό ήταν αυτό το τόσο όμορφο τραγούδι...» ο βιολιστής της αποκρίνεται «Δεν είναι γνωστό τραγούδι. Τώρα το συνέθεσα για σας!». Στο τέλος όμως της βραδιάς, αυτή εξαφανίζεται. Αργότερα θα την ξανασυναντήσει στο Λονδίνο ως σύζυγο ενός πολιτικού και θα προσπαθήσει να την κάνει δική του.

Βλέποντας τις ταινίες αυτής της εποχής και το πως κινούνται οι ηθοποιοί, ιδιαίτερα σαν την Μάρλεν, αισθάνεσαι την ανεξιχνίαστα αινιγματική, αλλά πάντα γοητευτική περίοδο.
Υπήρξε ποτέ κάποια τόσο γοητευτική όσο η Μάρλεν Ντίτριχ;
Η ίδια η λέξη που θα την περιγράφει δεν είχε εφευρεθεί. Ίσως δεν ήταν πραγματικά τίποτα περισσότερο από αποκύημα της φαντασίας, ένα αδύνατο πλάσμα με μια γεροδεμένη φωνή, μυθικά πόδια, καταπληκτικά φρύδια, και με ένα τρόπο που θα μπορούσε να κάνει ένα τσιγάρο να φανεί πραγματικά δελεαστικό.

Γράφηκε γι’ αυτήν, «Η Μάρλεν Ντίτριχ δεν ήταν καθόλου πραγματικό πρόσωπο, αλλά ένα ισόβιο έργο της τέχνης που καλλιεργήθηκε από μια Μαρία Μαγδαληνή Ντίτριχ, γεννημένη στο Βερολίνο τον Δεκέμβριο του 1901, το οποίο διατήρησε έτσι ακριβώς μέχρι το θάνατό της το Μάιος του 1992. Δεν θαυμάζουμε το πρόσωπο που ήταν, αλλά την παραίσθηση που δημιούργησε».