Παρασκευή, Οκτωβρίου 27, 2006

Πρωινό στο metro…


Αισθανότανε άβολα, ασφυκτιούσε...

Η υγρασία των τελευταίων ημερών και η ζέστη μέσα στο metro της έφερναν δυσφορία. Έπρεπε να είχε χάσει τουλάχιστον είκοσι κιλά, κάποιος γιατρός της το είχε πει αλλά δεν θυμόταν ποιος. Καρδιολόγος ήταν, παθολόγος ήταν, μήπως ο γυναικολόγος; Α μπα αυτός αποκλείεται. Είχε χρόνια να πάει. Έπρεπε να κάνει κι αυτό το τεστ, το Παπαπέτρου, Παπαϊωάννου, κάποιου Παπατάδε τέλος πάντων.

Όσο περνούσε η ώρα ζορίζονταν και περισσότερο. Αιώνας της φάνηκαν τα δύο λεπτά από την Ακρόπολη μέχρι του Συγγρού-Φιξ. Κάτι έπρεπε να κάνει μέχρι να φτάσει στο τέρμα στον Άγιο Δημήτριο, μεγάλη η χάρη του. Δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Είχε ντυθεί βαριά γι’ αυτή την εποχή, αλλά ο καιρός την είχε τρελάνει όπως όλους. Αν δεν είχε τόσο κόσμο το βαγόνι θα αισθανότανε καλύτερα.

Κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά με αμήχανο βλέμμα. Κοιτούσε τους ανθρώπους χωρίς να τους βλέπει. Από παιδάκι όταν ήθελε να κάνει την ζαβολιά της έπαιρνε αυτό το βλέμμα. Χαμογέλασε πονηρά σκεφτόμενη τα παιδικά της χρόνια. Δύσκολα χρόνια, αλλά ας τα είχε τώρα...

Η ανάσα της βάρυνε κι άλλο, έπρεπε να κάνει κάτι τώρα.

Προσπάθησε με το δάκτυλό της να κάνει κάτι αλλά δεν ήταν αρκετό. Στριφογύρισε το δάχτυλο, πίεσε όσο μπορούσε. Προσπάθησε όλο αγωνία και με το άλλο δάκτυλο αλλά και πάλι δεν ανακουφίστηκε. Η λύση ήταν δύο δάχτυλα. Το ένα από μέσα και το άλλο από έξω. Με συντονισμένες κινήσεις θα τα κατάφερνε. Η προσπάθεια ήταν πραγματικά δύσκολη αλλά η επιβράβευση των κόπων της δεν άργησε να έρθει. Και ήταν εκεί μπροστά της κολλημένη στα δάχτυλα, ελάχιστα υγρή και ολίγον πρασινωπή. Το ρουθούνι της επιτέλους άνοιξε και το κύμα του υγρού αέρα εισέβαλλε μέσα του εμπλουτίζοντας τον εγκέφαλο με δόσεις οξυγόνου, που τόσο πολύ του είχαν λείψει. Με λεπτές κινήσεις που θα ζήλευε ο μεγαλύτερος γλύπτης την σχηματοποίησε σε μικρή σφαίρα. Την περιεργάστηκε με προσοχή. Το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό, κρίνοντας από το ελαφρό μειδίαμα που εμφανίστηκε στο πρόσωπό της. Και όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης έτσι κι αυτή, με μια λεπτή κίνηση όλο χάρη, παράδωσε το έργο της στην θέα του κοινού της.

Τα βλέμματα αγωνίας που είχαν πλημμυρίσει το χώρο του βαγονιού έδωσαν την θέση τους σε χαμόγελα ανακούφισης. Όλοι είχαν ζήσει την εξέλιξη του μεγάλου δράματος που εκτυλίχθηκε μπροστά τους ανήμποροι να αντιδράσουν. Επιτέλους όλα είχαν αίσιο τέλος...

Ώσπου, ένα δάχτυλο κινήθηκε προς το άλλο ρουθούνι...

12 σχόλια:

Lex_Luthor06 είπε...

:-D

χεχε

Ελπιζω να υπαρχει και δευτερο μερος

:-P

Bitch Girl είπε...

γιακ χεχεχεχε :))

ZissisPap είπε...

Μαστροlex ελπίζω να μην υπάρχει...
Δεν θα το αντέξω :-)

Bitch όπως ακριβώς το είπες :-)

sorry_girl είπε...

Αυτά είναι!

Σου χω πει τελευταία οτι είσαι ο αγαπημένος μου γιατρός;;

Χεχεχε!

ZissisPap είπε...

Δεν νομίζω ότι θα κρατήσει για πολύ καιρό :-P

Ανώνυμος είπε...

Μου έκοψες την αναπνοή μιλάμε!

Erwtas Stomaxhs είπε...

τελικά ήταν μύξα ή κακάδι;

nosyparker είπε...

Σιχαμένε! Έτρωγα προφυτερόλ όσο σε διάβαζα :-/

Ανώνυμος είπε...

axaxaxaxa...
κι εγω που παιδευομαι με τα χαρτομαντηλα τωρα που ειμαι κρυωμενη....η ανοητη...
αααααψου!!!!!!!

The Motorcycle boy είπε...

Γιατρέ, το σκάναρα μια στα γρήγορα -δεν πρόκειται να το διαβάσω καθότι σιχαίνομαι. Ρε, είπαμε να μας φτιάξεις το κέφι, όχι να μας χαλάσεις το στομάχι.
Υ.Γ.: Χάλασε τον Στομάχη αν θες. Που είναι και τζάμπα.

ZissisPap είπε...

Σεξ+πυρ και μένα με έλουσε κρύος ιδρώτας!

Εrwta στην αρχή μύξα και με την κατάλληλη επεξεργασία κατέληξε τεράστιο κακάδι. Σημασία στην λεπτομέρεια βλέπω!

Nosyparker σε έσωσα από τις περιττές θερμίδες του καταστροφικού προφιτερόλ!!!

Tamara, γείτσες και περαστικά σας!

Moto κόψε κάτι που έχουμε πήξει στο αίμα τώρα τελευταία στα δικά σου! Ο Στομάχης είναι επιστήμονας ρε :-)

roidis είπε...

η προτελευταία σου μεγάλη παράγραφος δείχνει ικανότητα έκφρασης...Μαρτυρεί ότι το γράψιμό σου δεν πρέπει να το πάρεις ελαφρά.