Πρωινό στο metro…

Αισθανότανε άβολα, ασφυκτιούσε...

Η υγρασία των τελευταίων ημερών και η ζέστη μέσα στο metro της έφερναν δυσφορία. Έπρεπε να είχε χάσει τουλάχιστον είκοσι κιλά, κάποιος γιατρός της το είχε πει αλλά δεν θυμόταν ποιος. Καρδιολόγος ήταν, παθολόγος ήταν, μήπως ο γυναικολόγος; Α μπα αυτός αποκλείεται. Είχε χρόνια να πάει. Έπρεπε να κάνει κι αυτό το τεστ, το Παπαπέτρου, Παπαϊωάννου, κάποιου Παπατάδε τέλος πάντων.

Όσο περνούσε η ώρα ζορίζονταν και περισσότερο. Αιώνας της φάνηκαν τα δύο λεπτά από την Ακρόπολη μέχρι του Συγγρού-Φιξ. Κάτι έπρεπε να κάνει μέχρι να φτάσει στο τέρμα στον Άγιο Δημήτριο, μεγάλη η χάρη του. Δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Είχε ντυθεί βαριά γι’ αυτή την εποχή, αλλά ο καιρός την είχε τρελάνει όπως όλους. Αν δεν είχε τόσο κόσμο το βαγόνι θα αισθανότανε καλύτερα.

Κοίταξε δεξιά, κοίταξε αριστερά με αμήχανο βλέμμα. Κοιτούσε τους ανθρώπους χωρίς να τους βλέπει. Από παιδάκι όταν ήθελε να κάνει την ζαβολιά της έπαιρνε αυτό το βλέμμα. Χαμογέλασε πονηρά σκεφτόμενη τα παιδικά της χρόνια. Δύσκολα χρόνια, αλλά ας τα είχε τώρα...

Η ανάσα της βάρυνε κι άλλο, έπρεπε να κάνει κάτι τώρα.

Προσπάθησε με το δάκτυλό της να κάνει κάτι αλλά δεν ήταν αρκετό. Στριφογύρισε το δάχτυλο, πίεσε όσο μπορούσε. Προσπάθησε όλο αγωνία και με το άλλο δάκτυλο αλλά και πάλι δεν ανακουφίστηκε. Η λύση ήταν δύο δάχτυλα. Το ένα από μέσα και το άλλο από έξω. Με συντονισμένες κινήσεις θα τα κατάφερνε. Η προσπάθεια ήταν πραγματικά δύσκολη αλλά η επιβράβευση των κόπων της δεν άργησε να έρθει. Και ήταν εκεί μπροστά της κολλημένη στα δάχτυλα, ελάχιστα υγρή και ολίγον πρασινωπή. Το ρουθούνι της επιτέλους άνοιξε και το κύμα του υγρού αέρα εισέβαλλε μέσα του εμπλουτίζοντας τον εγκέφαλο με δόσεις οξυγόνου, που τόσο πολύ του είχαν λείψει. Με λεπτές κινήσεις που θα ζήλευε ο μεγαλύτερος γλύπτης την σχηματοποίησε σε μικρή σφαίρα. Την περιεργάστηκε με προσοχή. Το αποτέλεσμα ήταν ικανοποιητικό, κρίνοντας από το ελαφρό μειδίαμα που εμφανίστηκε στο πρόσωπό της. Και όπως κάθε μεγάλος καλλιτέχνης έτσι κι αυτή, με μια λεπτή κίνηση όλο χάρη, παράδωσε το έργο της στην θέα του κοινού της.

Τα βλέμματα αγωνίας που είχαν πλημμυρίσει το χώρο του βαγονιού έδωσαν την θέση τους σε χαμόγελα ανακούφισης. Όλοι είχαν ζήσει την εξέλιξη του μεγάλου δράματος που εκτυλίχθηκε μπροστά τους ανήμποροι να αντιδράσουν. Επιτέλους όλα είχαν αίσιο τέλος...

Ώσπου, ένα δάχτυλο κινήθηκε προς το άλλο ρουθούνι...