Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

Που ζείτε;

Σάββατο πρωί βρισκόμαστε με ένα φίλο στο υπαίθριο πάρκινγκ μεγάλου σούπερ μάρκετ. Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ελάχιστα, λιγότερα από δέκα. Παρόλα αυτά δύο ήταν παρκαρισμένα ακριβώς μπροστά από την είσοδο. Σχολιάζοντας το θέαμα με τον φίλο στρίβω για να παρκάρω σε μια θέση απέναντι από την είσοδο. Εκείνη την στιγμή βλέπω ότι η θέση αυτή μαζί με τις δύο επόμενες ήταν θέσεις αναπήρων. Σταματάω και βάζω όπισθεν για να φύγω. «Που πας;» ρωτάει απορημένος ο φίλος μου. «Είναι θέση αναπήρων...» του λέω «... θα το πάω πιο κάτω.». «Σιγά ρε, τόσες θέσεις υπάρχουν...» μου απαντάει. «Έτσι κι αλλιώς σε μισή ώρα θα έχουμε φύγει!».

Η αντιμετώπιση αυτή του φίλου μου, ενός ανθρώπου που έχει ζήσει χρόνια στο εξωτερικό, που ανήκει σε μια κοινωνικοοικονομική τάξη ανώτερη, με εκπαίδευση και γενικότερη μόρφωση που ζηλεύεις, με έκανε κουρέλι. Δεν μπορούσα να το χωνέψω με τίποτα. Από εκείνη τη στιγμή κλονίστηκε η σχέση μου με αυτό τον άνθρωπο.

Η ιστορία αυτή μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας ένα φυλλάδιο που μοιράζανε σήμερα το πρωί στο metro.

3 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ

Με τίτλο «Η αδιαφορία είναι η μεγαλύτερη αναπηρία» κάποιος κειμενογράφος έστησε ένα απλό και ενημερωτικό εντυπάκι. Στο οπισθόφυλλο το μήνυμα του υπουργού με τις θέσεις και τα σχέδια της πολιτείας. Κάτω από όλα αυτά κυριαρχεί το μήνυμα, κι άλλο μήνυμα, «Οι ΠΟΛΙΤΕΣ κοντά στα άτομα με αναπηρία» « Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ κοντά στα άτομα με αναπηρία».

Και για να κάνουν πράξη το «τόσο κοντά» και οι πολίτες αλλά και η Πολιτεία φροντίζουν κάθε μέρα να ΜΗΝ κλείνουν τις διαβάσεις των αναπήρων, να ΜΗΝ παρκάρουν αυτοκίνητα και μηχανάκια πάνω στα πεζοδρόμια, να ΜΗΝ απλώνονται πίνοντας τον καφέ τους σε όλο το πεζοδρόμιο, να ΜΗΝ εξαφανίζουν τα πεζοδρόμια παρατώντας σακούλες σκουπιδιών ή άδεια χαρτοκιβώτια. Ακόμη φροντίζουν κάθε ανάπηρο με τον οποίο διασταυρώνονται παραχωρώντας του χώρο να περάσει!

Φυσικά όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια χώρα που ΔΕΝ λέγεται Ελλάδα. Εκεί που ΔΕΝ περιμένουν την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ για να θυμηθούν τους ανάπηρους αλλά που ζουν μαζί τους κάθε μέρα.

Απορία μου είναι εάν έχει προσπαθήσει κάποιος από όλους αυτούς τους «υπεύθυνους» να διασχίσει κάποια μέτρα πεζοδρομίου, να διασχίσει μια διασταύρωση, να κινηθεί σε ένα κτίριο, να αναζητήσει μια τουαλέτα σαν να ήταν ανάπηρος. Τι ρωτάω τώρα θα μου πείτε. Στις 3 Δεκεμβρίου πρέπει να το συζητήσουμε. Επίσημα την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ.

Εσείς που ζείτε τελικά;!


13 σχόλια:

Tasis Plisis είπε...

Ενα ζητημα που με απασχολει πολυ εντονα. Καταλαβα ποσο ξενερωσες με τον φιλο σου. Μια συμπεριφορα που εχει το 90% του κοσμου. Το 90% του κοσμου δεν εχει κανενα προβλημα να παρκαρει σε χωρο διαβασης ανθρωπων με ειδικες αναγκες, ενω και το 90% απο το 10% που δε θα παρκαρει ποτε εκει, το κανει για λογους προστιμου. Δικη μου στατιστικη απο αυτα που βλεπω καθημερινα στην Αθηνα. Μπορει και να πεφτω λιγο εξω, αλλα η γενικοτερη -απανθρωπη- εικονα, πιστευω ειναι αυτη.
:(

Η Μικρή Ολλανδέζα είπε...

συμφωνώ και επαυξάνω....
Εδώ ρε συ μπαίνουν γέροι και έγκυες στο μετρο και δεν σηκώνεται κανένα ρεμάλι να καθήσουν!
τι λέμε τώρα....

ZissisPap είπε...

Όταν έχεις μικρά παιδιά και χρειάζεται να κυκλοφορείς κάνοντας μανούβρες, ώστε να καταφέρεις να περάσεις με το παιδικό καροτσάκι, να δείτε δράμα. Απελπισία :-(

The Motorcycle boy είπε...

Γιατρέ μου έχεις άδικο και πιάνεις το θέμα λάθος. Ο φίλος σου είχε εμφανή εγκεφαλική αναπηρία, οπότε καλά έκανε και ήθελε να πιάσει θέση αναπήρων. Όπως και το μεγαλύτερο ποσοστό των "συμπολιτών" μας και γι' αυτό παρκάρουν σε θέσεις αναπήρων. Γι' αυτό άλλωστε οι δημόμπατσοι και οι κανονικόμπατσοι δεν τους δίνουν κλήση -επειδή είναι γνώστες της κατάστασης.

Ανώνυμος είπε...

Η τέχνη του αυτονόητου Δόκτωρ, η τέχνη του (όχι και τόσο τελικά) αυτονόητου.

ZissisPap είπε...

MB αυτά που λες ΔΕΝ συμβαίνουν στην Ελλάδα. Εδώ τα όργανα περιμένουν με λαχτάρα να βοηθήσουν τους πολίτες! Δεν είναι για να μοιράζουν κλήσεις.
Λες να υπάρχει και ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΜΑΪΜΟΥ για τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου!

ZissisPap είπε...

σεξ+πυρ αν δεν το μπολιάσεις σωστά μικρό δεν το σώζεις μεγάλο!

divine mitsakos είπε...

μεγάλο θέμα! μπράβο που το θέτεις κι ας πονάει η ψυχή με τις διαπιστώσεις...
χρόνια το λέω, χρόνια
και ο κόσμος κάνει τον κουφό...
δεν υπάρχει μεγαλύτερη ύβρις από το να ξιπάζεσαι για κάτι που δεν κατάφερες αλλά σού χαρίστηκε: την σωματική σου ακεραιότητα
κι ας μην ξεχνάμε όλοι πως σήμερα είμαστε κι αύριο όχι, αρκεί έαν ατύχημα για να περάσουμε αυτόματα στον κόσμο των "άλλων", αυτών που δεν έχουν πρόσβαση στην καθημερινότητα, σε όσα εμείς θεωρούμε δεδομένα (άλλη ύβρις)
σόρρυ για το πολυλόγιο (που λέει και η προσεχώς-ανάπηρη μάνα)
καλημέρα σε όλους

ZissisPap είπε...

Μitsako μεγάλα θέματα με επιπόλαιες αντιμετωπίσεις συνέχεια.

Erwtas Stomaxhs είπε...

μπράβο που το θίγεις το θέμα φίλε. το σκέφτομαι και εγώ συχνά και ανατριχιάζω. στην γερμανία να φανταστείς ότι υπάρχουν και ειδικές θέσεις για πάρκινγκ κοντά στην είσοδο-έξοδο κατά τις νυχτερινές ώρες που προορίζονται για ασυνόδευτες γυναίκες!
τι να λέμε τώρα, ψιλά γράμματα

ZissisPap είπε...

Και εμείς εδώ σαν την Γερμανία είμαστε! Άσε που αυτοί είναι βάρβαροι και εμείς τους κάναμε ανθρώπους με το αρχαίο πνεύμα :-)

Bitch Girl είπε...

η πρώτη φορά που σκέφτηκα πολύ σοβαρά το πόσο δύσκολο θα είναι για ένα τυφλό άτομο ή σε αναπηρικό καροτσάκι ήταν όταν γεννήθηκε ο πρώτος μου ανιψιός κ τσούλαγα το καρότσι του στον Πειραιά από τότε έχουν περάσει δεκαπέντε περίπου χρόνια αλλά τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει κ πολύ δυστυχώς

Ο Καλος Λυκος είπε...

εγώ ζώ στην αμερική, που ο ανάπηρος δουλεύει υπάλληλος με το καροτσάκι του στο πολυκατάστημα, και που άμα παρκάρεις στη θέση των ανάπηρων στο πάρκινγκ, σε έσκισε η τροχαία...

και σκέφτομαι τον ανάπηρο στην ελλάδα που ποτέ δεν πρόκειται να βγεί από το σπίτι του, και ώρες-ώρες σκέφτομαι πώς είναι δυνατόν αυτοί μέσα στη βαρβαρότητα τους να έχουν πολιτισμό και εμείς να είμαστε ακόμα τόσο μαλάκες...