Κυριακή, Δεκεμβρίου 10, 2006

Tonight

To Σαββατόβραδο πάντα μου άρεσε, ειδικά οι πρώτες ώρες μετά τα μεσάνυχτα. Είναι οι ώρες που η διάθεσή μου είναι χαλαρή και πάντα καλή. Είτε γιατί έχω γυρίσει από βόλτα είτε γιατί έχω διαβάσει κάτι ακούγοντας μουσική με την παρέα ενός ποτού. Το σημερινό Σαββατόβραδο είναι όμως ιδιαίτερο και μάλλον μοναδικό. Δεν θα επαναληφθεί ποτέ, ούτε σαν μια ρουτίνα ίσως μόνο σαν μια μελαγχολική θύμηση.

Ο μεγάλος μου μόλις γύρισε από το πρώτο του ξενύχτι. Ώρα 2 για πρώτη του φορά. Κέρασε τους φίλους του για την γιορτή του. Με πολλή καμάρι έκλεισε τραπέζι και οργάνωσε την βραδιά. Περάσανε ωραία, δέκα δεκαεξάχρονοι γεμάτοι ζωή. Το χαμόγελό του, αυτό της ικανοποίησης και της χαράς που οι φίλοι του ήταν μαζί του σήμερα εμένα θα μου μείνει αξέχαστο. «Μπαμπά ξέρεις ξέφυγε λίγο ο λογαριασμός και έβαλα κι από τα δικά μου λεφτά. Όχι δεν χρειάζεται να μου δώσεις, ήδη μου έδωσες πολλά και σε ευχαριστώ!». Πειράζει που αισθάνθηκα υπέροχα, απόλυτη ευτυχία;!

Το μεσημέρι βρεθήκαμε με τον μικρό σε κατάσταση εκπληκτικής αφασίας! Έπρεπε να αποφασίσει ποιό άρωμα να αγοράσει. Κάποιο διακριτικό αλλά ιδιαίτερο. Για πρωί αλλά και για βράδυ. Ψεκάσαμε μερικές δεκάδες σε κάθε σημείο του σώματος μας για να επιλέξουμε. Φυσικά και δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ούτε ένα μετά από τα πέντε πρώτα. Σκηνή αστεία έως γελοία. Όσο τον παρακολουθούσα στην αναζήτησή του αυτή ένιωθα πόσο έχει μεγαλώσει και πόσο ωραία αισθανόμουνα εγώ μαζί του. Αυτό που μου είπε στο δρόμο επιστρέφοντας στο σπίτι ήταν οξυγόνο. «Ξέρεις, ξεκίνησε, πίστευα ότι δεν είχα τόση ελευθερία και ότι ήσουν αυστηρός. Τώρα όμως βλέπω ότι με εμπιστεύεσαι και με αφήνεις να κάνω πράγματα χωρίς να έχεις συνέχεια αντιρρήσεις, περισσότερο από ότι άλλοι γονείς τους φίλους μου. Νομίζω ότι μπορώ και εγώ να σε εμπιστεύομαι!». Ήταν η σημαντικότερη ανακοίνωση στη ζωή μου. Εύχομαι να μην προδώσω ποτέ αυτή την εμπιστοσύνη.

Το απόγευμα στολίσαμε το δέντρο και το σπίτι χριστουγεννιάτικα. Τα παιδιά έφτιαξαν το καλύτερο δέντρο από όλες τις χρονιές. Πάντα αυτοί το στολίζουν. Εγώ αναλαμβάνω τα φωτάκια. Είναι ένα ροκ χριστουγεννιάτικο δέντρο. Επηρεάστηκαν από την μουσική που ακουγότανε. Καμιά σχέση με τα παραδοσιακά χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Όσο τους έβλεπα να αυτοσχεδιάζουν και να δημιουργούν, ένα σφίξιμο μ’ έπιασε στην καρδιά. Η σκέψη ότι αυτή η σκηνή δεν θα επαναληφθεί του χρόνου, ότι είναι η τελευταία φορά που γίνεται με αυτό τον τρόπο σε αυτό το σπίτι με αναστάτωσε. Συνειδητοποίησα ότι οι γιορτές φέτος θα είναι δύσκολη περίοδος. Αλλά όπως είπε και η φίλη μου η Νεφέλη «γιατί σφίξιμο; Για καλό θα είναι. Και του χρόνο με τα παιδιά θα το στολίζεις, ίσως και με φίλους...». Πόσο με στηρίζει η Νεφέλη αυτή την περίοδο με τις θετικές της σκέψεις και δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσω πραγματικά να της δείξω πόσο την ευχαριστώ.

Φέτος ήταν τόσο περίεργη και δύσκολη χρονιά. Περιμένω πως να τελειώσει, μέχρι και μέρες της χαρίζω. Το σημαντικό είναι να μπει η νέα σωστά, να ξέρω που πάω και μάλιστα πως θα πάω. Οι αποφάσεις πάρθηκαν, τώρα μιλάμε για πράξεις.
- Όλα καλά;
- Προς το παρόν καλά. Αργότερα θα δείξει!
- Στέλνω θετικά σήματα και πολλά φιλιά!
Πόσο θα ‘θελα να είμαι δίπλα της εκείνη τη δύσκολη στιγμή. Σε αυτή αλλά και στις επόμενες που θα έρθουν. Να την βλέπω να αισθάνεται ήρεμη που είμαι δίπλα της. Να αισθάνομαι την ανάσα της σίγουρη και απαλή. Θα είναι δύσκολες αυτές οι γιορτές για πολλούς από μας. Πόσο λαχταράω τις επόμενες μέρες. Σαν ξεραμένο χωράφι που περιμένει να χυθεί πάνω του το ορμητικό νερό από το κανάλι που ανοίγει. Έτοιμο να ρουφήξει και την τελευταία σταγόνα. Να καρπίσει ξανά!
- Φιλιά!

Talk to me softly / There's something in your eyes / Don't hang your head in sorrow / And please don't cry / I know how you feel inside I've / I've been here before / Somethin's changin' inside you / And don't you know

Don't you cry tonight / I still love you baby
Don't you cry tonight / there's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

Give me a whisper / And give me a sigh / Give me a kiss before you tell me goodbye / Don't you take it so hard now / And please don't take it so bad / I'll still be thinking of you / And the times we had... baby

Don't you cry tonight / there's a heaven above you baby
And don't you cry tonight

And please remember that I never lied / And please remember how I felt inside now honey / You gotta make it your own way / But you'll be alright now sugar / You'll feel better tomorrow / Come the morning light now baby

And don't you cry tonight / An don't you cry tonight / there's a heaven above you baby
And don't you cry / Don't you ever cry / Don't you cry tonight / Baby maybe someday
Don't you cry / Don't you ever cry / Don't you cry / Tonight

Don't Cry
Guns N' Roses (Stradlin'/Rose)

18 σχόλια:

The Motorcycle boy είπε...

Μακάρι να τα καταφέρω κι εγώ με τη δικιά μου κόρη όπως τα έχεις καταφέρει με τους γιούς σου. Θυμάμαι οτι την πρώτη φορά που βρεθήκαμε, γι΄αυτά συζητούσαμε και μάλλον είχες δίκιο στις απόψεις σου (σίγουρα είχες δίκιο δηλαδή, αλλά σιγά μην το παραδεχτώ!)
Του χρόνου θα είναι ακόμα καλύτερα στο στόλισμα του δέντρου. Γιατί μόνο ο χώρος θ΄αλλάξει, οι βασικοί πρωταγωνιστές θα είναι εκεί και με ανανεωμένη διάθεση. Άσε που θα στολίσουν δυο δέντρα αντί για ένα! Κι αργότερα θα στολίζουν 3 και 4 δέντρα Γιατρέ μου κι εσύ θα τους καμαρώνεις.

Eu-aggelos είπε...

Πρωτη φορα δακρυζω διαβαζοντας ποστ!Ισως γιατι και για μενα αυτά τα Χριστουγεννα θα είναι πολύ διαφορετικα και πολύ δυσκολα μιας και είναι τα πρωτα που θα λείπει εκεινος.Δε θα στολισω δεντρο για πρωτη φορά και ολες οι συγκεντρωσεις οι οικογενειακες φετος θα είναι ενα βασανο για μένα.
Είσαι απιστευτα τυχερος που εχεις τετοιους γιους και ειλικρινα ευχομαι να πανε ολα οπως τα θέλετε και να είσαι πάντα διπλα τους και να τους προσεχεις.Εκεινοι πάντα θα σου δινουν λόγους να εισαι υπερηφανός και να τους καμαρωνεις.Είμαι σιγουρος γι αυτό.

ZissisPap είπε...

"Κι αργότερα θα στολίζουν 3 και 4 δέντρα Γιατρέ μου κι εσύ θα τους καμαρώνεις."
Mεγάλη αλήθεια είπες ΜΒ, πολύ μεγάλη! Να το έχουμε στο μυαλό μας ότι η ζωή κυλάει μπρος και να μην γινόμαστε φράγματα στον ρου της. Γιατί τα φράγματα σπάνε βίαια!

eu-aggele θα το περάσεις κι αυτό. Θα δεις όμως ότι κάποια στιγμή θα περνάς καλά και θα ξέρεις ότι είναι μαζί σου. Σε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής σου αλλά και σε κάθε μικρή καθημερινή θα είναι εκεί και θα χαμογελάει με τις χαρές σου ή και με τα χάλια σου!

Erwtas Stomaxhs είπε...

Μπράβο ρε φίλε Sig. σε χαίρομαι! Κουράγιο ρε!

Agobooks είπε...

«Ξέρεις, ξεκίνησε, πίστευα ότι δεν είχα τόση ελευθερία και ότι ήσουν αυστηρός. Τώρα όμως βλέπω ότι με εμπιστεύεσαι και με αφήνεις να κάνω πράγματα χωρίς να έχεις συνέχεια αντιρρήσεις, περισσότερο από ότι άλλοι γονείς τους φίλους μου. Νομίζω ότι μπορώ και εγώ να σε εμπιστεύομαι!». Ήταν η σημαντικότερη ανακοίνωση στη ζωή μου. Εύχομαι να μην προδώσω ποτέ αυτή την εμπιστοσύνη....
Είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι το μπλογκ σου και, θέλω να σου πω ένα ευχαριστώ Ένα ευχαριστώ από κάποιον μετανάστη που, όταν του τελειώνουν τα εσωτερικά στηρίγματα, ψάχνει να βρει, στα μάτια των παιδιών του, μια ακόμη ελπίδα που θα του φρεσκάρει τη δύναμη. Σήμερα, πήρα και από εσένα κάτι.

Pastaflora είπε...

Ο δρόμος παύει να είναι μακρύς όταν έχεις καλή παρέα...
με συγκίνησες...

homelessMontresor είπε...

Προς το παρόν βρίσκομαι στο "αντίπαλο" στρατόπεδο, του παιδιού και όχι του γονέα, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές που περιγράφεις χτίζουν γέφυρες και συνειδητοποιείς την πραγματική αξία της οικογένειας... και οτι δεν υπάρχουν στρατόπεδα!
και αχ δεν μου πάει να γίνομαι μελό

sorry_girl είπε...

Δεν μπορώ να πω ή να γράψω κάτι.
Ξες δεν ξες;!
Πολλά φιλιά!

ZissisPap είπε...

stomaxi να είσαι καλά κι εσύ. Θα μας λείπεις τις γιορτές περισσότερο...

n.ago όλοι μετανάστες είμαστε, πίστεψέ το. Καλώς ήρθες και να χαίρεσαι τα παιδιά σου. Η ενέργεια που παίρνεις από αυτά είναι η δική σου ενέργεια που τους δίνεις από την ώρα που ξεκινήσανε τη ζωή τους από την κοιλιά της μάνας!

pastaflora μια ζωή στο δρόμο! Ωραία είναι! Κινείσαι, βλέπεις νέα πράγματα, γνωρίζεις ανθρώπους... ζεις :-)

homelessmontresor εγώ είμαι στη μέση. Και παιδί και γονιός :-P

sorry_girl φιλάκια, ματς μουτς :-)

weirdo είπε...

Είμαι σίγουρη ότι θα είναι το ίδιο περήφανοι για σενα, όσο κι εσύ γι΄αυτούς..:
Να τους χαίρεσαι, sigmunde..:)
Καλημέρα:

ZissisPap είπε...

weirdo καλησπέρα!

Apateon είπε...

Αυτά είναι τα ωραία!
Βλέπω πάντως πως οι φετινές γιορτές θα είναι δύσκολες για πολλούς απο μας. Γιορτές είναι που θα πάει θά περάσουν!καλό μας κουράγιο :0))))

ZissisPap είπε...

apateon να οργανωθούμε και να επιτεθούμε να τις τσακίσουμε :-)

Ανώνυμος είπε...

Εγώ, παρότι κωλόγρια, έφυγα απ'τους γονείς μου πρόσφατα. Tις γιορτές όμως, θα είμαι εκεί, μαζί τους, γιατί είναι υπέροχοι όπως, μάλλον, είσαι και συ:)Μη φοβάσαι τίποτα. Όση αγάπη δίνεις, να ξέρεις πως την παίρνεις πίσω. Καλές Γιορτές Πάντα!!

ZissisPap είπε...

kwlogria καλές γιορτές, καλά να περάσεις και ευχαριστώ για την βόλτα :-)

υ.γ. Η ωραιότερη γκρίνια που διάβασα ποτέ! Μπράβο σου :-)

Ανώνυμος είπε...

Γιατρέ μου νομίζω πως εσύ θα μου τα φας (όταν με το καλό πάω στο ψυχιατρείο) :) :) :) Ο Ρούντολφ το ελαφάκι λα λα λα λα... (Χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα βρε!)

Apateon είπε...

Τι???Γκρινιάζει καλύτερα απο μένα?Πρέπει να το δω αυτό!

ZissisPap είπε...

kwlogria εγώ είμαι με τον Πράντσερ ή όπως αλλιώς τον λένε! Πρέπει να σου τα φάω πριν πας μέσα σαν προκαταβολή :-P

apateon παίρνει χρυσό μετάλλιο με διαφορά! Μιλάμε για παγκόσμιο ρεκόρ :-)